Είναι κάποιες μέρες κατά τις οποίες επιτρέπουμε στον εαυτό μας πράγματα. Ιδιαίτερες μέρες. Εχθές. Έψαξα. Βρήκα. Μια διεύθυνση e-mail. Έστειλα μήνυμα. Δεκαπέντε, και περισσότερα, χρόνια μετά την τελευταία φορά που την είδα. Σχεδόν τριάντα από τότε που ήμασταν μαζί. Λιτά “Χρόνια Πολλά”, ένα διαπιστευτήριο σαν συνημμένο. Υπογραφή: αείποτε. Προφανώς, αν το διαβάσει, θα καταλάβει. Το ζήτημα είναι αν θα φτάσει στα χέρια της. Διατηρώ επιφυλάξεις. Το έχω πει: Κάτι που φεύγει δεν είναι πάντοτε κάτι που φτάνει. Με άλλα λόγια: Γνωρίζω ότι το έστειλα, δε γνωρίζω αν θα το λάβει. Μπήκα σε μια περιπέτεια του νου. Δεν διεκδικώ τίποτα. Αν, τελικώς, μιλήσουμε και μάθω· θα χαρώ. Ελπίζω να αισθάνεται ομοίως.
Προσμένω.
23/03/2009
Νιωθω τοσο προσωπικο αυτο σας το κειμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχομαι ωστόσο, να πήρατε τη χαρά που περιμένατε.
Και δε χρειαζεται να μου απαντησετε. Ευχή ήθελα να αφησω
'Έτσι είναι! Μερικά κείμενα είναι τροχιοδεικτικά. Πήρα μια πρώτη απάντηση αλλά, και ως συνήθως, το πράγμα έμεινε στη μέση. Μοιάζει να έχω μια περίεργη ικανότητα στις σχέσεις μου αυτές. Τις κάνω να λοξοδρομούν προς τη σιωπή. . . Δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν αυτά που ζητάω είναι πολλά ή, αντιθέτως, λίγα. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για την ευχή. Μισοέπιασε!
να είσαστε Καλά!