Ιστορία μυστήρια το διαδίκτυο. Ακόμα πιο μυστήρια ιστορία τα “Ηλεκτρονικά Ημερολόγια” (Blogs, βαρβαριστί). Πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά με τη δυνατότητα να δημοσιοποιήσουν σκέψεις, απόψεις, κείμενά τους. Και το έπραξαν. Και δημιουργήθηκε ένα μικρό χάος. Μια διαλέγετε – και – παίρνετε κατάσταση.
Μπορείς να βρεις των ειδών τα είδη όλα. Και σοβαρούς και φευγάτους και ανόητους και σοβαρούς και σοβαρότατους και επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Φιλότεχνους, φιλόζωους, εαυτούληδες, “ποιητές”, ποιητές, λογοτέχνες, “λογοτέχνες”, γλωσσοπλάστες, γλωσσαμύντορες, πυροβολημένους, στερημένους, άνετους, στριμωγμένους, βλάκες, έξυπνους και κολλημένους. Το άσπρο τονίζει το μαύρο και το μαύρο το άσπρο. Ο καθένας το λιθαράκι του και μερικοί τις κοτρόνες τους.
Μια καλή ευκαιρία για σύγκριση. Μια καλή ευκαιρία για ευγενή άμιλλα, αν θέλετε. Ευκαιρία να μετρήσει κανείς τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του. Να δει τι υπάρχει στον κόσμο. Είναι εύκολο να νομίζεις τον εαυτό σου “κάποιον” και “κάτι”. Το πιθανότερο, με λίγο ψάξιμο, να διαπιστώσεις ότι είσαι “κάποιος” ή “κάτι” λιγότερο ή και λιγότερο πολύ. Δεν θέλω να πω ότι η “σύγκριση” είναι αυτοσκοπός. Μα συμβαίνει.
Ξαφνίστηκα, λοιπόν, όταν διαπίστωσα ότι αισθανόμουν άβολα μπροστά σε καλοδουλεμένες, άρτιες, καλογραμμένες εγγραφές. Η λογική μου αναγνώριζε το καλύτερο και ανώτερο. Θαύμαζα. Υποκλινόμουνα. Μα μέσα μου, όμως, κάτι με τσίμπαγε, κάτι με ενοχλούσε. Ήθελα να γίνω έτσι, να γράψω έτσι. Μάταιος κόπος. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Είναι καλύτερο να βαδίζεις το δρόμο σου. Να ακολουθήσεις την κλήση σου. Να γράψεις γι’ αυτά που σε πονάνε. Γι’ αυτά που ανάλωσες σκέψη και ψυχή. Ή και για να το πάμε όσο, ίσως, μακριά πάει να προσπαθήσουμε το:
- Τήρησον ουν σεαυτόν απλούν, αγαθόν, ακέραιον, σεμνόν, άκομψον, του δικαίου φίλον, θεοσεβή, ευμενή, φιλόστοργον, ερρωμένον προς τα πρέποντα έργα.
(“Τα εις Εαυτόν” - Μάρκος Αυρήλιος).
Να κρατηθούμε, λοιπόν, στην τροχιά μας. Του εαυτού μας εντός. Πιστοί στις αγάπες και τις σκέψεις μας. Επακριβώς “ερρωμένοι προς τα πρέποντα έργα” [μας]. Ελεύθεροι μέσα στα περιορισμένα ενδιαφέροντα μας προσπαθώντας για το καλύτερο. Με συνέπεια και συνέχεια. Αναζητώντας τους ομοίους μας. Ελκύοντας και ελκυόμενοι από τους διαφορετικούς. Για την χαρά να κοινοποιείς, να μοιράζεσαι, να επικοινωνείς. Να χαίρεσαι και να πικραίνεσαι. Να συντονίζεσαι και να αποσυντονίζεσαι. Να λαμβάνεις μηνύματα, να στέλνεις μηνύματα. Να σου λένε και να λες. Να εντάξεις την διαδικασία στην καθημερινότητά σου. Για όσο κρατήσει. Για όσους κρατήσει. Συνειδητά, εντίμως. Αναζητώντας το καλύτερο. Αναγνωρίζοντας το καλύτερο. Ήρεμα και απλά.
09/04/2006
Υ.Γ. Σχετική με το υπόψη θέμα είναι και η εγγραφή “Ανήκειν [ΝΚ]” της 15/02/2006
Μπορείς να βρεις των ειδών τα είδη όλα. Και σοβαρούς και φευγάτους και ανόητους και σοβαρούς και σοβαρότατους και επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Φιλότεχνους, φιλόζωους, εαυτούληδες, “ποιητές”, ποιητές, λογοτέχνες, “λογοτέχνες”, γλωσσοπλάστες, γλωσσαμύντορες, πυροβολημένους, στερημένους, άνετους, στριμωγμένους, βλάκες, έξυπνους και κολλημένους. Το άσπρο τονίζει το μαύρο και το μαύρο το άσπρο. Ο καθένας το λιθαράκι του και μερικοί τις κοτρόνες τους.
Μια καλή ευκαιρία για σύγκριση. Μια καλή ευκαιρία για ευγενή άμιλλα, αν θέλετε. Ευκαιρία να μετρήσει κανείς τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του. Να δει τι υπάρχει στον κόσμο. Είναι εύκολο να νομίζεις τον εαυτό σου “κάποιον” και “κάτι”. Το πιθανότερο, με λίγο ψάξιμο, να διαπιστώσεις ότι είσαι “κάποιος” ή “κάτι” λιγότερο ή και λιγότερο πολύ. Δεν θέλω να πω ότι η “σύγκριση” είναι αυτοσκοπός. Μα συμβαίνει.
Ξαφνίστηκα, λοιπόν, όταν διαπίστωσα ότι αισθανόμουν άβολα μπροστά σε καλοδουλεμένες, άρτιες, καλογραμμένες εγγραφές. Η λογική μου αναγνώριζε το καλύτερο και ανώτερο. Θαύμαζα. Υποκλινόμουνα. Μα μέσα μου, όμως, κάτι με τσίμπαγε, κάτι με ενοχλούσε. Ήθελα να γίνω έτσι, να γράψω έτσι. Μάταιος κόπος. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Είναι καλύτερο να βαδίζεις το δρόμο σου. Να ακολουθήσεις την κλήση σου. Να γράψεις γι’ αυτά που σε πονάνε. Γι’ αυτά που ανάλωσες σκέψη και ψυχή. Ή και για να το πάμε όσο, ίσως, μακριά πάει να προσπαθήσουμε το:
- Τήρησον ουν σεαυτόν απλούν, αγαθόν, ακέραιον, σεμνόν, άκομψον, του δικαίου φίλον, θεοσεβή, ευμενή, φιλόστοργον, ερρωμένον προς τα πρέποντα έργα.
(“Τα εις Εαυτόν” - Μάρκος Αυρήλιος).
Να κρατηθούμε, λοιπόν, στην τροχιά μας. Του εαυτού μας εντός. Πιστοί στις αγάπες και τις σκέψεις μας. Επακριβώς “ερρωμένοι προς τα πρέποντα έργα” [μας]. Ελεύθεροι μέσα στα περιορισμένα ενδιαφέροντα μας προσπαθώντας για το καλύτερο. Με συνέπεια και συνέχεια. Αναζητώντας τους ομοίους μας. Ελκύοντας και ελκυόμενοι από τους διαφορετικούς. Για την χαρά να κοινοποιείς, να μοιράζεσαι, να επικοινωνείς. Να χαίρεσαι και να πικραίνεσαι. Να συντονίζεσαι και να αποσυντονίζεσαι. Να λαμβάνεις μηνύματα, να στέλνεις μηνύματα. Να σου λένε και να λες. Να εντάξεις την διαδικασία στην καθημερινότητά σου. Για όσο κρατήσει. Για όσους κρατήσει. Συνειδητά, εντίμως. Αναζητώντας το καλύτερο. Αναγνωρίζοντας το καλύτερο. Ήρεμα και απλά.
09/04/2006
Υ.Γ. Σχετική με το υπόψη θέμα είναι και η εγγραφή “Ανήκειν [ΝΚ]” της 15/02/2006
Aeipote, είσαι μια πολύ γλυκιά και ευαίσθητη γραφή. Γράφεις πάρα πολύ όμορφα και μην ακούω χαζομάρες για το αντίθετο ( αν και αυτά τα αρχικά και τις παρενθέσεις ποτέ δεν τα κατάλαβα). Το πιο αγαπημένο μου κομμάτι του μπλογκ σου είναι οι δημοσιοποιήσεις παλιών επιστολών. Πρέπει να ήταν φανταστικό να γράφεις και να επικοινωνείς με επιστολές. Δυστυχώς εγώ δεν τις πρόλαβα. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με το κείμενό σου και θέλω να τονίσω και ένα άλλο σημαντικό σημείο. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν τα μπλογκ, κάποιοι θα έγραφαν. Είναι ανάγκη περισσότερο, παρά ευκαιρία να δεις τί ψάρια πιάνεις. Είναι ακριβώς αυτό που λες στο τέλος. «Αναζητώντας το καλύτερο». Ίσως έναν καλύτερο εαυτό.
Φιλάρες φιλαράκι. : )
Ωραία τα γράφεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή..αλλά.. εδώ βγαίνουμε από τον εαυτό μας και αυτό είναι το πιο σημαντικό.. ανακαλύπτουμε πολλές πλευρές μας και χωρίς ντροπή αποκαλυπτόμαστε..
Ποιο το νόημα; Ελα μου ντε! Θα το βρούμε κι αυτό...
Καλή συνέχεια:-))
Βάλσαμο η σημερινή δημοσίευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια όσες φορές "υποκλίθηκα" μπροστά σε "καλογραμένες εγγραφές" και¨"αποσυντονίστηκα" προσπαθώντας "να κρατηθώ στην τροχιά μου".
"Ήρεμα και απλά", "έντιμα και συνειδητά" αναζητώ τους "όμοιούς μου".
καλημέρα αείποτε
Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλες, κατ' αρχήν.
ΑπάντησηΔιαγραφήconstantina: Ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια. Τα αρχικά, του ονοματεπώνυμου μου, στις παρενθένσεις με βοηθούν να ξεχωρίζω τις δικές μου εγγραφές από αυτές όπου παραθέτω κείμενα άλλων. Οι επιστολές είναι και δικές μου, τόσο καιρό μετά, αγαπημένες. Πραγματικά κάτι έχασες αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Το ότι πολλοί γράφουν, ανεξάρτητα από τα μπλογκ, ισχύει και είναι, γενικώς, καλό. Τώρα το πόσοι αναζητούν, συνειδητά, το καλύτερο είναι μια άλλη, ισως πονεμένη, ιστορία. Φιλιά!
rodia: Ευχαριστώ. Ίσως είναι θέμα ορισμού και μόνο. Μερικοί βγαίνουνε από τον εαυτό τους όσο κοιτάνε εντός τους, τουλάχιστον όσο αφορά την σύνδεση του "βγαίνω" με το ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Η "ντροπή" είναι μια άλλη υπόθεση. Θυμάμαι πάντα μια φράση σε ένα βιβλίο του Ζιλμπέρ Σινουέ:
- Της άφατης λέξης είσαι κύριος. Της ειπομένης δούλος.
Το νόημα το ψάχνω κι εγώ. Πόσοι να έχουν την πετριά άραγε;
mario: Ευχαριστώ. Εύχομαι να ανακαλύψεις τα πιο βαθίσκια μονοπάτια για τις περιηγήσεις σου στο διαδίκτυο.
Αναζηταμε "τα δυσκολα ευγε". Ο κα8ενας με τον τροπο του. Ο κα8ε τροπος μια αποκαλυψη για μενα - γι' αυτο και μου αρεσει ο κοσμος των blog.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι και τα δυο που μετρανε: τι λες και πως 8α το πεις.
Υποκλιση απο εμενα προς το μερος σου.
Έτσι είναι. Μερικές φορές, μάλιστα, το πως "τρώει" το τι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνταποδίδω.
Καλημέρα!