Προοίμιο
Παρασκευή, 1 Αυγούστου 2025
Ο απέναντι, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να είναι
πληροφορημένος για όρια και αντοχές λόγω / ή και έργω και εκ των προτέρων. Η
αντίδραση θα πρέπει να είναι «εξητασμένως κριθείσα», σύμμετρη, λελογισμένη και εντός των ορίων της σχέσης. Και στο
σημείο ακριβώς των ορίων: «Πολλές φορές η αντίδρασή μας είναι στο μέτρο που
επιδιώκουμε ή και επιθυμούμε να φτάσει η σχέση και όχι στο μέτρο του τρέχοντος
επιπέδου της». Κινούμαστε δηλαδή προς την υπερβολή και όχι προς την κατανόηση
και την ήπια, κατ’ αρχήν, αντίδραση.
Σάββατο, 2 Αυγούστου 2025
Τα μικρά
πράγματα έχουν την αξία τους. Γενικώς. Τα μικρά, χαρισμένα, αντικείμενα τη δική
τους. Ειδικώς. Τα δωράκια μιας σχέσης. Φιλικής ή άλλης. Ότι βοηθάει και
ισχυροποιεί στη φάση τροχοδρόμησης. Λίγο πριν την απογείωση και στη φάση
ανόδου. Ότι μικρό χαρίστηκε και κόσμησε μια σταθερή πορεία. Κι αυτά τα μικρά,
τα πικρά του τέλους που καμιά φορά υπάρχουν. Ό,τι από καρδιάς χαρίστηκε για να
δείξει ενδιαφέρον, συμπάθεια ή αγάπη.
Κυριακή, 3 Αυγούστου 2024
Μικρά δωράκια –
αντικείμενα χαρισμένα σε χρόνο ανύποπτο. Εκτός εορτών και επετείων. Από το
περίσσευμα μιας τρυφερότητας που πλημμύρισε την ύπαρξη. Από την διάθεση να
αποδείξεις εμπράκτως την εκτίμησή και την πίστη σου σε μια νέα σχέση. Σε μια
σχέση πολλά, κατ’ αρχήν, υποσχόμενη. Ή σε μια σχέση δοκιμασμένη ήδη. Για την
χαρά της προσφοράς. Για το ξάφνισμα και τη χαρά του απέναντι.
Δευτέρα, 4 Αυγούστου 2025
Αντικείμενα που δεν θυμάσαι πια πότε και πως σου
χαριστήκαν. Θυμάσαι μονάχα το πρόσωπο που στα χάρισε. Αναλογίζεσαι ότι τα
επέλεξε, τα κράτησε στα χέρια του. Στο νου προβάλει ακέραια η σχέση και η
πορεία της. Και χαίρεσαι ή λυπάσαι, χαμογελάς ή αναστενάζεις. Ενθυμήματα
σχέσεων που έληξαν και πάνε. Που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν. Που αλλιώς τις
θελήσαμε κι αλλιώς εξελίχτηκαν. Και άλλα. Από σχέσεις που άνθησαν. Που
συνεχίζονται ή έληξαν. Από σχέσεις που τη ζωή σου σημάδεψαν.
Τρίτη, 5 Αυγούστου 2025
Η ζωή έχει την πορεία της. Κάνει τα δικά της. Κι εμείς
παλεύουμε τα δικά μας. Προσπαθούμε. Ανασαίνουμε. Πάμε. Και μας συμβαίνουν
πράγματα. Και οι μέρες περνάνε. Και κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα που
χάνεται. Καμιά φορά αφήνουμε την καθημερινότητα να μας σκεπάσει. Μοιάζουμε
υποταγμένοι. Δεν είμαστε.
Τετάρτη, 6 Αυγούστου 2025
Είναι, τελικά, ένα μικρό
κατόρθωμα το να σε πείσει ο άλλος ότι πάει, τελείωσε, αυτό ήτανε. Και μάλιστα
να σε πείσει με συνέπεια και συνέχεια. Τόσο που να αναρωτιέσαι για το πόσο έξω
έπεσες, πόσο λανθασμένες ήτανε οι εκτιμήσεις σου. Τόσο που να τον συναντήσεις,
τυχαία και επί της οδού, και να μην κοντοσταθείς, να μην μιλήσεις, να μην,
έστω, καλημερίσεις. Και το χειρότερο να μην αισθανθείς αυτό το γλυκό στο
στομάχι ανακάτεμα.
Πέμπτη, 7 Αυγούστου 2025
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες παλιές που λίγοι τις
θυμούνται. Μικρές ιστορίες ανθρώπινες και ξεχασμένες για έλξεις και αγάπες
μικρές και αισθήματα που παραστράτησαν. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες θαμμένες κάτω
από άλλες μεγαλύτερες και καταπληκτικές που ευτύχισαν και γίνηκαν ορόσημα για
τους τυχερούς που τις ζήσανε. Μικρές ιστορίες που όσο ο χρόνος περνά όλο και
μικραίνουν. Τόσο που στο τέλος μένει ένας μικρός σκληρός πυρήνας. Σκέτο το
γεγονός της σχέσης δίχως χρόνο, πια, και δίχως τόπο. Ένας μικρός σκληρός πυρήνας
που μπορεί και να σε πονά κάθε φορά που τον αγγίζεις. Κάθε φορά που ένα συμβάν
ή μια συνάντηση θα τον βγάλει στην επιφάνεια και το φως.
Παρασκευή, 8 Αυγούστου 2025
Μα πως είναι έτσι οι σχέσεις των ανθρώπων; Πως
λησμονούμε, πως αλλάζουμε μονοπάτια, πως εγκαταλείπουμε αυτά που κάποτε
ποθήσαμε; Πως αφήνουμε τα όσα επενδύσαμε σε σκέψεις, αισθήματα, τρυφερότητα και
πόθο να μαραζώσουνε και να μαραθούνε; Γιατί στην πρώτη δυσκολία αλλάζουμε
πορεία και άλλα ζητάμε και πράττουμε αλλιώς; Και έτσι πάει η ζωή μας να
σκεφτόμαστε το τι και το πώς με όρους του αν και του ίσως. Υπάρχουν κάποιες
ιστορίες μικρές, παλιές, ξεχασμένες. Ιστορίες που ανασαίνουν δύσκολα. Ιστορίες
που μάχονται να κρατηθούν σε μια γωνίτσα του μυαλού μας. Σβήνουν, μικραίνουν,
εκμηδενίζονται.
Σάββατο, 9 Αυγούστου 2025
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές. Ιστορίες δικές μου
για τις οποίες έχω κείμενα, ήχους και εικόνες. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές
για τις οποίες δεν γνωρίζω γιατί στράβωσαν έτσι. Δεν θέλω πια να το ψάξω. Δίνω
την δική μου ερμηνεία και θέλω να πιστεύω ότι δεν αδίκησα και ότι δεν
απογοήτευσα περισσότερο από ότι απογοητεύτηκα και αδικήθηκα. Υπάρχουν τέτοιες
ιστορίες που άλλοτε με πικραίνουν και άλλοτε με γλυκαίνουν. Ιστορίες μυστηριακά
παρούσες στην καθημερινότητα της ζωής μου. Υπάρχουν, τέλος, κάποιες ιστορίες
που όσο μικρές και όσο ξεχασμένες κι αν είναι δεν θα χωρέσουνε ποτέ σε μια
σκέτη “Καλημέρα”.
Κυριακή, 10 Αυγούστου 2024
Έχει πλάκα,
τελικά. Να την βλέπεις στο απέναντι πεζοδρόμιο, να σε βλέπει κι αυτή, και να
αλλάζει πεζοδρόμιο. Σήμερα 10:20 π.μ. Πατησίων και Χαλκοκονδύλη. Μαύρη φούστα,
λευκό πουκάμισο. Μήπως υπάρχουν πράγματα που αγνοώ; Μην το ένα και ένα δεν
πλέον φκιάνει δύο; Μου παραξενοκακοφάνηκε. Ένα «γειά», ήθελα να πω, ένα «Χρόνια
Πολλά» [κι ας το ΄χω ήδη γράψει]. Αλλά δεν. Χαλάλι της αφού:
- Έτσι είναι ο
κόσμος, στρογγυλός για να κυλάει.
Δευτέρα, 11 Αυγούστου 2025
Δεν υπάρχουν πολλοί, και επί μακρώ, που να μπορούν να
αντέξουν την φροντίδα, την τρυφερότητα και το ενδιαφέρον. Αρχίζουν και
αναρωτιούνται για το πως και το τι και το μετά και τα άλλα όλα. Και το χάνουν.
Και πάει. Στην άλλη ζωή πια, αν ίσως. Έτσι είναι! Δεν υπάρχουν πολλοί [και επί
μακρώ].
Τρίτη, 12 Αυγούστου 2025
Ένα παγωμένο δεξί προφίλ. Γαλάζιος οφθαλμός,
καμπουρωτή μύτη. Δυο-τρεις ρυτιδίτσες που, λοξά, κατηφορίζουν. Ούτε ένα ανφάς,
έτσι, για τα προσχήματα. Και μια απόσταση, αναπνοής. Αν “τα στερνά τιμούν
τα πρώτα” την έχουμε πατήσει! Κατά τα άλλα: “Το καλοκαίρι αποκαλύπτει όσα ο
χειμώνας κρύβει”.
Τετάρτη, 13 Αυγούστου 2025
Θα περάσει, λέω. Κι αυτό θα περάσει. Όπως τα
άλλα. Όλα τα άλλα. Πάλι η αίσθηση ότι τα έχω πει όλα. Ότι υπάρχουν. Αρκεί να τα
αναζητήσει κανείς. Να κοιτάξει και να δει. Μπορεί να μην γίνει ποτέ. Αλλά,
υπάρχουν. Καταγεγραμμένα. Ανασαίνουν. Προσμένουν. Ο καιρός περνάει. Θάβονται.
Απολησμονιούνται. Όλα τα ειπωμένα. Μένει η σκέψη να βασανίζει. Πεισματικά να
επανέρχεται. Πράξε. Μίλησε. Χίλιες φορές όχι. Όχι πάλι από την αρχή. Όχι τα
ίδια πράγματα με τους ίδιους ανθρώπους.
Πέμπτη, 14 Αυγούστου 2025
Θα περάσει, λέω. Θα ξεφυλλίσω ένα βιβλίο. Θα ακούσω
ένα τραγούδι. Θα λύσω ένα σταυρόλεξο. Θα φάω ένα μήλο. Θα βγω στο μπαλκόνι. Θα
σκύψω στα χαρτιά μου. Θα ανασαίνω ρυθμικά. Θα υπομονεύω. Θα οριοθετήσω την
απογοήτευσή μου. Θα σωπάσω. Τίποτα. Έργω συνομολογημένο. Αυτό. Κουράστηκα να
μάχομαι σκιές. Να προσμένω το θαύμα. Να ελπίζω. Και. Ό,τι συμβαίνει είναι
νόμιμο. Ακριβώς επειδή συμβαίνει.
Παρασκευή, 15 Αυγούστου 2025
Θα βγω στους δρόμους. Ανήσυχος. Ποντισμένος σ’
ένα σκέψεων ωκεανό. Θα βγω. Πάει, θα λέω. Αυτό ήτανε. Χάθηκε. Χαθήκαμε. Δεν θα
τμηθούν πια οι τροχιές μας. Και. Έχω ξεχάσει το σχήμα των χεριών σου. Βαδίζω.
Με βασανίζουν οι τόποι όπου συνυπήρξαμε. Πότε προλάβαμε και σπείραμε τόσες
μνήμες; Βασανίζομαι. Τα βάζω με τον εαυτό μου. Τον αδύναμο εαυτό μου. Θα
περάσει, λέω. Θα περάσει. Και. Βασανίζομαι.
Σάββατο, 16 Αυγούστου 2025
Ένα ατόπημα στην αρχή υποθηκεύει το μέλλον.
Ένα ατόπημα στο τέλος αμαυρώνει το παρελθόν.
Ένα ατόπημα στην απογείωση εκτρέπει την σχέση.
Κυριακή, 17 Αυγούστου 2025
Καλές είναι οι φιλοσοφίες και οι Προσωκρατικοί και οι
Στωικοί και όλα. Αλλά. Αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά. Πικραίνεσαι, στεναχωριέσαι,
απορείς, ζορίζεσαι, διίστασαι. Και δεν το θέλεις. Όμως, και από τα αλλά πέρα,
έτσι “πάει” ο κόσμος, έτσι είναι. Με σκαμπανεβάσματα, ασυνέπειες, παλινωδίες,
χάσματα. Και συ; Κολλημένος σε κάτι: “Νόει το πραττόμενον”, “Και του μεγάλου
αεί έστι μείζον”, “Μητ' ευήθης ίσθι μήτε κακοήθης” και άλλα τέτοια πολλά.
Λοιπόν; Μη βιάζεσαι, μην αγχώνεσαι, μην ελπίζεις. Μάθε, κρίνε, αποφάσισε,
τήρησε.
Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2025
Η ζωή κάνει τα δικά της. Σήμερα θέλουμε αυτό που
δεν θα θέλουμε αύριο και αύριο αυτό που δεν θέλαμε χθες. Όλα μοιάζουν δύσκολα
κάποιες φορές. Και είναι. Η επικοινωνία δύσκολη. Το να είσαι αυθόρμητος,
επίσης. Οι σχέσεις αρνούνται να πεθάνουν. Όλο και κάποια νημάτια μένουν να
συνδέουν. Κάποιες σπίθες πάντοτε θα παραμονεύουν ένα του ανέμου φύσημα.
Τρίτη, 19 Αυγούστου 2025
Είμαστε δεμένοι με συσκευές και δυνατότητες. Με SMS και e-mail. Με σιωπή και
ελπίδα. Με φωνές και αγγίγματα. Τρέχουμε, καλύπτουμε, ελπίζουμε, πονάμε,
πεινάμε, διψάμε, εργαζόμαστε, αναπνέουμε να μη σκάσουμε και παραμερίζουμε να
μην τα τροχοφόρα μας πατήσουν. Και πάμε. Ονειρευόμαστε άλλες διαδρομές. Άλλους
ανθρώπους. Άλλες καταστάσεις. Μετράμε τα διαθέσιμα. Δε φτάνουν για τίποτα.
Κλεινόμαστε στο καβούκι μας πικραμένοι. Ωραία που θα ήταν να είχαμε και να
κάναμε. Και δεν. Η καθημερινότητα μας σκοτώνει. Η αντίστασή μας φθίνει.
Τετάρτη, 20 Αυγούστου 2025
Συμβιβαζόμαστε με τις συνήθειες μας, τις διαδρομές και
τα ρούχα μας. “Αυτοί είμαστε” ομολογούμε στον εαυτό μας και παύουμε, προς
στιγμήν, να ελπίζουμε. Και μέσα μας μάς τρώει. Τώρα, λέμε, θα ανοίξει η
πόρτα και θα μπει η ζωή με το καλοκαιρινό της φόρεμα. Θα χτυπήσει το τηλέφωνο
και θα είναι ο αγαπημένος. Όλα θα γίνουν κατά την επιθυμία μας. Η ζωή θα
ξεπληρώσει, επιτέλους, το χρέος της και όλες οι μέρες πίκρας, όλες οι νύχτες
πανικού θα γίνουν χαρά και ευτυχία. Βασιλιάδες θα είμαστε, ο απέναντι θα μας
κοιτάει στα μάτια και θα είμαστε, η ευτυχία κι εμείς, ένα.
Πέμπτη, 21 Αυγούστου 2025
Θα γίνει. Θα γίνει. Θα γίνει. Γιατί είμαστε δίκαιοι,
γιατί δεν βλάψαμε κανέναν, γιατί υποφέραμε πολύ στη ζωή μας. Και οι μέρες, οι
μήνες, τα χρόνια περνάνε κι εμείς φυτοζωούμε. Συντηρούμαστε μ’ ένα μισό
χαμόγελο, ένα άγγιγμα που δεν ολοκληρώθηκε, μια τυχαία συνάντηση. Και όσο πάει
λιώνουμε σαν τη γομολάστιχα που σβήνει τα λάθη. Ολάκερη η ζωή μας μια λάθος
πορεία και να μη γνωρίζουμε πόσες μοίρες να την αλλάξουμε για να μονίμως
ευτυχίσουμε. Μια ζωή με την αγωνία των χειρισμών μας και την πίκρα της μη ανταπόκρισης.
Παρασκευή, 22 Αυγούστου 2025
Κάθε πρωί. Με τον καφέ. Σε άσπρα χαρτιά. Γράφω
ονοματεπώνυμα. Με ένα x τα διαγράφω. Ένα, δύο, τρία . . .
Τα x της ζωής μου. Οι γνώριμοι που γίνονται άγνωστοι [x] πάλι. Δεν επιθυμώ, πλέον, να λύσω καμία εξίσωση. Με ένα x διαγράφω. Είναι και ένα ονοματεπώνυμο. Το γράφω προσεκτικά. Το υπογραμμίζω. Με γοητεύουν τα α των συλλαβών του. Δεν με συνδέει τίποτα με το άτομο. Μου αρέσει, όμως, να γράφω, κυρίως, το επίθετό του. Το γράφω. Το πρώτο γράμμα καλλιγραφικό λίαν. Το κοιτώ. Το υπογραμμίζω. Κάθε πρωί. Με τον καφέ. Σε άσπρα χαρτιά. . .
Σάββατο, 23 Αυγούστου 2025
Πολύ μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν “κουλτούρα”.
Πρώτα - πρώτα μου αρέσουν γιατί, όπως αποδεικνύεται, έχω κι εγώ! Μετά μου
αρέσουν γιατί είναι ήρεμοι άνθρωποι. Λεπτοί. Ισορροπημένοι. Γνωρίζουν επακριβώς
και πότε και πώς “να την κάνουν”. Και μάλιστα με στυλ και ύφος καλλιεργημένου
ανθρώπου. Αεράτα. Δίχως αναλύσεις, εξηγήσεις και υπεκφυγές. Τσεκουράτα! Όπως
ταιριάζει σε ανθρώπους που έχουν διαβάσει πέντε βιβλία και θα διαβάσουν και
άλλα τόσα. Σε ανθρώπους ταξιδεμένους. Του κόσμου.
Κυριακή, 24 Αυγούστου 2025
Εμείς οι της “κουλτούρας”, λοιπόν, τις πάμε τις
σχέσεις μας μέχρι εκεί που πηγαίνουν. Δεν τις ζορίζουμε. Δεν τις
παραφορτώνουμε. Δεν τις παραμορφώνουμε. Τις αφήνουμε γλυκά - γλυκά “να
τσουλάνε”. Μέχρι εκεί που έχουν λαδάκι να κάψουνε. Μέχρι εκεί που τα ανήσυχα,
ζωηρά, σπινθηροβόλα πνεύματά μας αρέσκονται να επικοινωνούν και να
αναστενάζουν. Οι συναντήσεις μας είναι πάντοτε υψηλοτάτου επιπέδου. Μιλάμε όλο
για βιβλία, κινηματογράφο, τέχνη, τέτοια. Συνήθως συμφωνούμε.
Αλληλοθαυμαζόμαστε. Αλληλοσυγχαιρόμαστε. Επιμελώς στις γιορτές μας
ανταλλάσσουμε βιβλία, δίσκους, μικροτεχνήματα. Άντε και κανένα κουλτουριάρικο
αξεσουάρ. Ποτέ κάλτσες ή παρόμοιες σαχλαμάρες.
Δευτέρα, 25 Αυγούστου 2025
Είμαστε πολυάσχολοι. Κατανοούμε, μέχρι αηδίας, τη
σιωπή του απέναντι. Έξι μήνες σιωπής, ας πούμε, δε σημαίνουν τίποτα. Δεν
αποτελούν εμπόδιο. Σηκώνουμε το τηλέφωνο μπουμπουνίζουμε τα “Χρόνια Πολλά” μας
και δεν τρέχει τίποτα. Τυπικά, ωραία, ισορροπημένα. Υπάρχει κατανόηση. Υπάρχει
ήθος. Όλα μας τα διαζύγια συναινετικά. Δε φτάνει που χαθήκαμε, θα χαλάσουμε και
τις καρδιές μας; Να το ψάξουμε; Γιατί να το ψάξουμε; Ο βίος, οι δυσκολίες του,
οι υποχρεώσεις λόγω θέσεως και βαθμού; Λίγα είναι; Όχι βέβαια!
Τρίτη, 26 Αυγούστου 2025
Το είπαμε. Οι σχέσεις μας κρατάνε όσο κρατήσουν. Το
ευχαριστιόμαστε όσο το ευχαριστιόμαστε. Γιατί να το κουράζουμε; Γιατί να το
ψειρίζουμε; Μακριά κι αγαπημένοι! Δεν είναι καλύτερα έτσι; Και ποιος γνωρίζει;
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Μπορεί να τμηθούν και πάλι οι τροχιές μας. Να σμίξουμε
και πάλι σε επίπεδα υψηλότατα. Να το ματαξανακαταευχαριστηθούμε! Και τότε 6,
16, 26, 256 μήνες άκρας σιωπής δεν θα σημαίνουν απολύτως τίποτα.
Έτσι δεν είναι;
Τετάρτη, 27 Αυγούστου 2025
Συνέβη. Απρόσμενα. Συνειδητοποίησε ποιος ήταν και τι
έκανε. Δεν του άρεσε. Αξιολόγησε, ψυχρά και ουδέτερα, τους ανθρώπους του. Δεν
έμεινε ικανοποιημένος. Έφερε στο νου σχέσεις που είχε και άλλες που επιθυμούσε
ή και προσπαθούσε να αποκαταστήσει. Πικράθηκε. Αισθάνθηκε αδικαίωτος,
ξεστρατισμένος. Έσκυψε το κεφάλι. Πήρε βαθιές ανάσες. “Τυφλός ήμουν και είδα”,
συλλογίστηκε. “Θα αναθεωρήσω”, υποσχέθηκε στον εαυτό του, και προσπάθησε να
αλλάξει ζωή.
Πέμπτη, 28 Αυγούστου 2025
Υπηρετούσε τη θητεία του.
Βρέθηκε σ’ ένα νησί του Αιγαίου. Την ήθελε και δεν την είχε. Η σκέψη της τον
συντρόφευε. Έκανε όνειρα. Στο πίσω μέρος μιας πρόσφατης φωτογραφίας του έγραψε:
“Here I stand in front of you a man full of sense”. Έβαλε τη φωτογραφία σ’ ένα
φάκελο. Της τον ταχυδρόμησε. Περίμενε. Δεν του απάντησε. Ποτέ δεν τη ρώτησε.
Του έμειναν τα όνειρα και η μνήμη μιας φωτογραφίας με στίχους ενός Γάλλου
ποιητή που δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά του.
Παρασκευή, 29 Αυγούστου
Τις καθημερινές ήταν
Διευθυντής. Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή εννιά μ’ εννιά. Την Τετάρτη
εννιά με πέντε. Διευθυντής κανονικός. Με κουστούμι, γραβάτα, ιδιαιτέρα. Σάββατο
και Κυριακή ήταν πατέρας. Σε πάρκα και πλατείες. Τρυφερός, γλυκός, περιποιητικός.
Ντύσιμο, σπορ. Και τις Τετάρτες, α τις Τετάρτες! Πέντε με εννιά ήταν εραστής.
Γυμνός. Τετάρτη με Τετάρτη. Πέντε με εννιά. Ένας άλλος άνθρωπος.
Σάββατο, 30 Αυγούστου
Αίφνης του δόθηκε το
χάρισμα, ή το προνόμιο, να αλητεύει μέσα στον καιρό όπως άλλοι αλητεύουν σε
πάρκα και πλατείες. Μία στο δισεκατομμύριο. Έτσι. Από καπρίτσιο της φύσης. Από
μια σειρά τρομακτικών συμπτώσεων που πότισαν τα κύτταρά του. Και το
εκμεταλλεύτηκε.
Κυριακή, 31 Αυγούστου
Ήταν μεγάλος· ήταν μικρή.
Ήταν συγγραφέας· ήταν δεσποινίς. Συναντήθηκαν. Γοητεύτηκε από το πνεύμα του.
Τρελάθηκε με το κορμί της. Συναντιόντουσαν. Της διάβαζε κεφάλαια από το
καινούργιο του βιβλίο. Του μάθαινε τα στέκια και τις επιτυχίες της εποχής. Δεν
της άρεσε το τέλος του βιβλίου του. Του ζήτησε να το αλλάξει. Εκείνος αρνήθηκε.
“Αλλάξτε το! Κι από ‘μένα ότι θέλετε!”, επέμενε ακκιζόμενη. Και το εννοούσε.
Τον εκνεύριζε η αυθάδεια του στήθους της, η επιμονή της. Της το ξέκοψε. “Ποτέ
δεν θα προδώσω τον ήρωα μου”, της είπε. Χαθήκανε. Στο συγγραφέα δόθηκε ο χρόνος για να καταλάβει ότι
κλώτσησε την τελευταία του ευκαιρία· στη δεσποινίδα για να γίνει κυρία και να
αναθεωρήσει.
Πέμπτη, 14 Αυγούστου 2025
Ένα ατόπημα στο τέλος αμαυρώνει το παρελθόν.
Ένα ατόπημα στην απογείωση εκτρέπει την σχέση.
Τα x της ζωής μου. Οι γνώριμοι που γίνονται άγνωστοι [x] πάλι. Δεν επιθυμώ, πλέον, να λύσω καμία εξίσωση. Με ένα x διαγράφω. Είναι και ένα ονοματεπώνυμο. Το γράφω προσεκτικά. Το υπογραμμίζω. Με γοητεύουν τα α των συλλαβών του. Δεν με συνδέει τίποτα με το άτομο. Μου αρέσει, όμως, να γράφω, κυρίως, το επίθετό του. Το γράφω. Το πρώτο γράμμα καλλιγραφικό λίαν. Το κοιτώ. Το υπογραμμίζω. Κάθε πρωί. Με τον καφέ. Σε άσπρα χαρτιά. . .
31/08/2025
