1451. Ένα, τραυματισμένο, ελαφάκι

 

Την Παρασκευή, 30 Ιουλίου 2010, στο παρόν ημερολόγιο, ανέβασα την εγγραφή: «0721. Ένα Ελαφάκι». Σήμερα θα γράψω για αυτό το ελαφάκι και πάλι.

 

Μια κυρία, κάθε δεύτερη Τετάρτη, βοηθά στην καθαριότητα και την τάξη της Τ47. Προχθές μου έφερε το ελαφάκι στο γραφείο. Ακρωτηριασμένο. Το πίσω αριστερά ποδαράκι του τσακισμένο. Έσπασε με το που το άγγιξε για να ξεσκονίσει.

Ισχύει. Η ηλικία του το είχε καταστήσει εύθρυπτο. Ήδη ήταν με σπασμένο, και ξανακολλημένο λαιμό, με τις αριστερά οπλές του τραυματισμένες.

«Θα το πετάξω», ήταν η πρώτη σκέψη, Έζησε όσο έζησε. Στόλισε, όσο και όπως, στόλισε. Ένα αντικείμενο ευτελούς υλικής αξίας. Ποιος ο λόγος να παρατείνω τη ζωή του;

Είναι που κάποια στιγμή πρέπει να έχουμε (και) το διανοητικό θάρρος να απαλλαγούμε από πράγματα που μας δένουν, όσο και όπως (ακόμα μία φορά), με το παρελθόν μας. Να εφαρμόσουμε το Project Δήμητρα.

Μα τώρα το ξανασκέφτομαι. «Και τι θα μου κοστίσει να κολλήσω το ποδαράκι του; Να το τοποθετήσω στη θέση  του, στο πάνω αριστερά ράφι της βιβλιοθήκης του χολ. Να εποπτεύει, με τα μεγάλα του μάτια, την είσοδο στην Τ47»

 

Λοιπόν, το αποφάσισα. Θα κολλήσω το σπασμένο ποδαράκι.  Θα την ζωή, του ελαφιού, παρατείνω. Θα ξαναπάρει τη θέση του.

Δεν έτσι εύκολα στα σκουπίδια,  ένα ελαφάκι – λάρητα, πετάς.

Να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά μία σύνθεση των Μάνου Λοΐζου, Λευτέρη Παπαδόπουλου με ερμηνευτή τον Γιάννη Καλατζή. «Παποράκι Του Μπουρνόβα»:

24/02/23