1418. Έσπασε

 

Ένα από τα λίγα πράγματα που πήρα μαζί μου όταν η διεύθυνση κατοικίας μου άλλαξε, από Α29 σε Τ47 την 1^η Δεκεμβρίου 2012, ήταν το, για διπλό Ελληνικό καφέ, φλιτζάνι μου. Είναι εδώ και χρόνια πολλά που κάθε πρωί πίνω ένα διπλό Ελληνικό καφέ και τίποτα άλλο (από καφέδες).

Μερικές φορές, μου ʼρχεται, και τον κόβω μαχαίρι. Μετά, μου ʼρχεται αντιθέτως. Τον αρχίζω μαχαίρι. Είχα, λοιπόν, το φλιτζανάκι μου. Ήμουν ευχαριστημένος. Και μετά, μιας και τόσο δραστικά άλλαξα τη ζωή μου, σκέφτηκα να αλλάξω και φλιτζάνι του καφέ.

Από το μεγάλο παντοπωλείο (έτσι εγώ τα λέω τα Super Market) «ΑΒ Βασιλόπουλος», στο Ελληνικό, αγόρασα ένα καινούργιο φλιτζάνι, με το πιατάκι του βεβαίως, για τον καθημερινό, διπλό, Ελληνικό καφέ μου. Το πρώτο, που έφερα από την Α29, ήταν ένα λευκό κλασικό  φλιτζάνι καφενείου. Το δεύτερο ήταν κρεμ και ξέφευγε λίγο.

Κάποια στιγμή αγόρασα και ένα τρίτο σετ φλιτζάνι-πιατάκι για τον καφέ μου. Άσπρο και μπλε. Έτσι. Για αλλαγή. Με τρία σετ στη διάθεσή μου είχα τη δυνατότητα να χρησιμοποιώ πότε το ένα, πότε το άλλο, πότε το τρίτο. Δεν είχα αγαπημένο. Μου άρεσαν και τα τρία.

Το πρωί της Τρίτης, 26 Ιουλίου 2022, βγήκα στην βεράντα της Τ47 να πιω τον καφέ μου και να διαβάσω το βιβλίο μου («Το Τραγούδι Του Εκκρεμούς», του Γιόζεφ Μπρόντσκι – αν ενδιαφέρεστε). Τότε ήταν που το παρατήρησα.

Το κρεμ του καφέ φλιτζανάκι μου είχε σπάσει στο χείλος. Ακριβέστερα: είχε πετάξει μια μικρή φλοίδα. Καμώματα του χρόνου, αστοχία υλικού ή μήπως ο ίδιος εγώ, πλένοντάς το, τό πλήγωσα; Άνευ σημασίας. Το απέσυρα ευθύς.

Όταν το φωτογράφισα, έχοντας κατά νου την παρούσα εγγραφή, πρόσεξα, στις φωτογραφίες που του έβγαλα, ότι το φλιτζάνι το καλό είχε και άλλες φθορές που δεν τις είχα προσέξει. Μετά από αυτό τείνω να πιστέψω πως το υλικό κατασκευής του δεν ήταν και το καλύτερο.

Θα πρέπει να αγοράσω ένα φλιτζανοπιατάκι για τον διπλό Ελληνικό καφέ μου το συντομότερο δυνατόν. Έτσι για να που και που αλλάζω τον φορέα κρατώντας τη συνήθεια (του καθημερινοπρωινού διπλού Ελληνικού καφέ). Το έψαξα ήδη λίγο στο διαδίκτυο. Δεν βρήκα κάτι.

Αναζητώ κάτι κλασικό, μα ιδιαίτερο. Κάτι στιβαρό, και γιατί όχι, αρχοντικό. Όχι κατ’ ανάγκη λευκό. Δεν βιάζομαι. Το έχω στο νου μου. Θα βρω. Κι αν βρω δύο, ή και τρία, που να μου αρέσουν; Γιατί όχι; Τέτοιες μικρές πολυτέλειες είναι καλό να της επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Αν μη τι άλλο για να τον κρατάμε ευχαριστημένο.

Να είσαστε Καλά και να τον καθημερινό καφέ σας απολαμβάνετε.

Ένα κλικ μακριά ένα τραγούδι του 1955 στην κατά το 1970 εκδοχή του. “I Hear You Knocking”, με τον Dave Edmunds:

05/08/2022