1283. Μία κυρία. . . ατυχήσασα

Κάθε σχέση έχει τους κώδικές της. Κάθε σχέση χτίζεται, ακμάζει και, δυστυχώς, παρακμάζει. Ένα βασικό, κατά τη γνώμη μου, συστατικό μίας σχέσης είναι τα δώρα και τα δωράκια που ανταλλάσσονται. Ο καθένας δωρίζει, κατά την οικονομική του επιφάνεια και το βάθος των συναισθημάτων του, και ευελπιστεί ότι και τον παραλήπτη ευχαριστεί και τα αισθήματα και συναισθήματά του αποκαλύπτει.

Κάτι, επ’ αυτού, γνώριζε και ο «ολίγιστος» ο οποίος, την Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2008, έγραψε:

Αγάπη είναι να θέλεις να της αγοράσεις ένα πιροσκί με μοτσαρέλα και ντομάτα. . .

Προσωπικά, λατρεύω να δωρίζω σε αυτούς που αγαπώ. Μην φανταστείτε ακριβά δώρα και πολύπλοκες διαδικασίες προσφοράς. Απλά πράγματα. Κάτι που το βλέπεις, σου αρέσει και αμέσως το σκέφτεσαι στα χέρια του άλλου. Το αγοράζεις, το προσφέρεις και, κατά πάσα πιθανότητα, κάνεις δύο ανθρώπους ευχαριστημένους.

Έχουμε, λοιπόν, αυτόν που προσφέρει το δώρο και αυτόν για τον οποίο προορίζεται το δώρο. Και εδώ και το πράγμα μπορεί να μπλέξει. Διότι, βεβαίως, ο άλλος δεν υποχρεωμένος είναι να δεχτεί το δώρο που του προσφέρεις. Και ποια η αξία, εδώ που τα λέμε, ενός δώρου που γίνεται αποδεκτό με μία γκριμάτσα στη θέση του χαμόγελου;

Είχα την εντύπωση ότι σε κάποιο από τα ημερολόγια μου, και με αφορμή μία περίπτωση αποδοχής . . .μετά γκριμάτσας, είχα γράψει κάτι σαν:

Κάθε άρνηση αποδοχής ενός δώρου υποκρύπτει αδυναμία ή / και απροθυμία ανταπόδοσης.

Το έψαξα. Δεν το βρήκα πουθενά. Επιμένω ωστόσο ότι κάπου, τέτοιο κάτι το έγραψα.

Τη Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου 2019, και από το κατάστημα «Μουστάκας», στην πλατεία Μοναστηρακίου, αγόρασα ένα κάτι τις και ζήτησα να μου το συσκευάσουν για δώρο. Προοριζόταν για ένα άτομο στο οποίο αγαπούσα να χαρίζω πράγματα. Πράγματα μικρής αξίας που ωστόσο αποτελούσαν, ακόμα μία, έκφραση του έντονου ενδιαφέροντος μου.

Κάθε φορά, λοιπόν, που  δώριζα μικροπράγματα, στο πιο πάνω άτομο, η ενέργεια μου αυτή οδηγούσε σε διαμαρτυρίες και ήπια επίπληξη. Μία, δύο, τρεις κι εγώ δεν γνωρίζω φορές πόσες. Μέχρι που φτάσαμε στην Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2019, που θεώρησα ότι η αντίδραση, για ένα μικροδωράκι και πάλι, ήταν πέραν του μέτρου. Στενοχωρήθηκα, εκνευρίστηκα αλλά, επιτέλους, συνειδητοποίησα την ματαιότητα των κινήσεων μου αυτών.

Κι επειδή, βεβαίως, η χρηματική αξία των δώρων ήταν ασήμαντη, προφανώς υπήρχε απροθυμία ανταπόδοσης. Αισθήματα και συναισθήματα αποκάλυπτα, ή, τουλάχιστον,  προσπαθούσα, και με την ενέργειά μου αυτή και προφανώς, και πάλι, για αυτά υπήρχε η απροθυμία ανταπόδοσης από την πλευρά του παραλήπτη των δώρων και δικαίωμά του.

Τελικά, συνέβη αυτό που είχα ζητήσει, την Πέμπτη,14 Μαρτίου 2019, όταν και πάλι είχα δεχτεί επίπληξη για ένα μικροδωράκι:

Δώσε μου έναν καλό λόγο για τον οποίο θα πρέπει να πάψω να δίνω χαρά στον εαυτό μου.

Πάνε, έτσι, τα δωράκια, πάνε οι επαφές, πάνε όλα. Απόμεινε τυλιγμένο και ορφανό το δωράκι, που ατύχησε και ποτέ δεν το κράτησε στα χέρια του, διαμαρτυρόμενο βεβαίως πριν το αποδεχθεί, το αγαπημένο άτομο, σε ντουλαπάκι μιας του γραφείου βιβλιοθήκης ένα.

Πρόκειται για ένα Lego BrickHeadz, και συγκεκριμένα το υπ’ αριθμ. 41599 (Series 2, 22)  ή, σε απλά Ελληνικά, για την κυρία Wonder Woman, αυτοπροσώπως, για την οποία κατέβαλα το ποσό των 9,99 €. Είπαμε, δεν είναι η χρηματική αξία, είναι η πρόθεση που μετράει.

Μου άρεσε πολύ αυτό το Lego, όταν μου το δώρισε ο γιος μου και το συναρμολόγησα την Τρίτη, 22 Ιανουαρίου 2019. Μου άρεσε, κυρίως, ο όγκος και η πολυπλοκότητα της κόμης της κυρίας. Θα ήθελα πολύ να το συναρμολογήσει και να το έχει στα χέρια του και το αγαπημένο, εν λόγω, άτομο και το προσπάθησα.

Απέτυχα.

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!

Ένα κλικ μακριά Χρήστος Θηβαίος και «Αγάπη (Πόσο Πολύ Σε Αγάπησα)» [1998], σε μουσική Βασίλη Δημητρίου και στίχους Κατίνας Παΐζη:

06/05/2020