Η ανάγκη γεννήθηκε από το πλήθος. Άλλοις: Η
ανάγκη να φωτογραφίζω πινακίδες με ονόματα οδών γεννήθηκε από το μεγάλο πλήθος
φωτογραφιών που τραβούσα (και εξακολουθώ να τραβώ). Εύλογο. Όταν σε μία βόλτα
σου, έναν περίπατό σου, πατάς 50 και 100, και πολύ περισσότερο, το κουμπάκι, της
φωτογραφικής μηχανής σου, άντε μετά να θυμάσαι που τράβηξες τι.
Μια λύση, λοιπόν, είναι να φωτογραφίζεις
την ταμπέλα με την ονομασία της οδού στην οποία τράβηξες μία ή περισσότερες
φωτογραφίες και έτσι να, εκ των υστέρων, εντοπίζεις τα διάφορα σημεία. Αυτό,
βεβαίως, με την προϋπόθεση ότι σε ενδιαφέρει το που τραβήχτηκε η κάθε
φωτογραφία σου ή και το που βρίσκεται το σε αυτή απεικονιζόμενο. Ακριβώς η
περίπτωσή μου.
Μια ακόμα χρήση των πιο πάνω πινακίδων
είναι για να προσδιορίσει κανείς, με ακρίβεια, τη διαδρομή που ακολούθησε σε έναν
περίπατό του, μια βόλτα του, κυρίως σε όχι και τόσο γνώριμες περιοχές. Ακόμα
μία περίπτωσή μου μιας και, σε κάποιες περιπτώσεις, μου αρέσει να αποτυπώνω
περιπάτους μου στο Google
Earth.
Φωτογράφιζα, λοιπόν, τις πινακίδες με τα
ονόματα των οδών, χρησιμοποιούσα την πληροφορία που μου έδιναν και έσβηνα τις σχετικές
φωτογραφίες. Αυτό μέχρι τη στιγμή που από το μυαλό μου πέρασε η σκέψη να
δημιουργήσω (και) μια συλλογή τέτοιων φωτογραφιών. Το σκέφτηκα, το ξεκίνησα.
Άρχισα να φωτογραφίζω αυτές τις πινακίδες (και) ανεξάρτητα από τους λόγους τους
οποίους ήδη ανέφερα.
Όταν έφτασε η στιγμή να ονοματοδοτήσω αυτές
τις φωτογραφίες και προκειμένου να μπορώ να τις ομαδοποιήσω, σκέφτηκα να
χρησιμοποιήσω τον, σύντομο και κομψό, προσδιορισμό «οδόσημο». Το έπραξα και
έμεινα με την αμφιβολία για την ακρίβειά του (όσον αφορά το απεικονιζόμενο).
Το έψαξα. Οι αμφιβολίες μου επιβεβαιώθηκαν.
Ο προσδιορισμός «οδόσημο» δεν καλύπτει
τις πινακίδες με τα ονόματα των οδών μιας και, κατά το Μέγα Λεξικό της
Ελληνικής Γλώσσας, του Δημητράκου:
Οδόσημον [το] νεώτ.
λιθίνη ή σιδηρά πινακίς δεικνύουσα τας από της αφετηρίας οδού τινός
χιλιομετρικάς αποστάσεις
Το κοίταξα και σε τρία – τέσσερα άλλα λεξικά
δίχως να βρω κάτι ουσιαστικά διαφορετικό.
Προκύπτει, λοιπόν, ζήτημα λεπτό. Τι πράττω;
Το αφαιρώ από των σχετικών φωτογραφιών το όνομα ή το αφήνω γνωρίζοντας ότι έχω
ξαστοχήσει; «Οδόσημο»: μικρό, κομψό, κοντινό. Λέω να το αφήσω.
Φωτογραφίζοντας, λοιπόν, τις σχετικές
πινακίδες είχα, σε πολλές περιπτώσεις, την ευκαιρία να διαπιστώσω, για πολλοστή
φορά, πόσο βλαμμένο είναι το είδος μας. Γιατί πόσο ηλίθιος, βλάκας και ακοινώνητος πρέπει να είσαι για να μαγαρίζεις με
αυτοκόλλητα και σπρέι αυτές τις πινακίδες; Πολύ, θαρρώ.
Καλό βόλι, αύριο, που, για μία ακόμα φορά,
επιλέγουμε χρώμα σκουπιδοτενεκέ και μακάρι να βγω ψεύτης.
Ένα κλικ μακριά Μανώλης Μητσιάς και «Η Οδός»
από το εξαιρετικό άλμπουμ «Ισόβια» [2005], των Σταμάτη Κραουνάκη, Λίνας
Νικολακοπούλου:
06/07/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου