1189. Ο Θαλής στον Υπερθετικό Βαθμό

Το αγόρασα (13/9/94). Το «έδεσα» (9/3/2001). Το διαβάζω. Το απολαμβάνω. Το «Αείζωον Πυρ». Είκοσι έξι «Προσωκρατικοί». Πεντακόσια εβδομήντα δύο ρητά. Από αυτά τριάντα τρία του Θαλή. Του Μιλήσιου (640 ή 624 π.Χ. - 546 π.Χ.).

Από τα τριάντα τρία, πιο πάνω ρητά, διάλεξα επτά. Το κριτήριο; Ο απόλυτος υπερθετικός βαθμός που, σε αυτά, χρησιμοποιεί ο φιλόσοφος.  

Ιδού:

Ήδιστον ου επιθυμείς τυχείν.

Ισχυρότατον ανάγκη· κρατεί γαρ πάντων.

Κάλλιστον κόσμος· ποίημα γαρ θεού.

Μέγιστον τόπος· άπαντα γαρ χωρεί.

Πρεσβύτατος των όντων θεός· αγένητον γαρ.

Σοφώτατον χρόνος· ανευρίσκει γαρ πάντα.

Τάχιστον νους· διά παντός γαρ τρέχει.

Ποιο το καταπληκτικό; Μα ότι, τόσους αιώνες μετά, δεν καμία «μετάφραση» χρειαζόμαστε, για να τι τα ρητά λένε καταλάβουμε (συγγνώμη για το «Σκαρίμπισμα»!).

Χαρείτε τα (λέμε, τώρα)!

Φιλώ Σας.

Ένα κλικ μακριά η σύνθεση του Γιώργου Χατζηνάσιου «Εσύ κι Εγώ» [Ορχηστρικό]:

13/10/18