1168. Αφισέτες

Αφισέτες. Οι μικρές αφίσες. Τα πικρά πόστερ, αν προτιμάτε. Πόσο μικρά; Θα σας γελάσω! Το έψαξα, βεβαίως, αλλά ορισμό, από τα πόσα τετραγωνικά εκατοστόμετρα και κάτω, ας πούμε, δεν βρήκα. Μάλλον δεν θα πρέπει να υπάρχει όπως δεν θα πρέπει, να υπάρχει, και για τις γιγαντοαφίσες.

Πάμε πίσω, στις αφίσες. «Αφίσα» από το γαλλικό “affiche”. «Αφισέτα» από το γαλλικό “affichette”, υποκοριστικό του “affiche”, αφισούλα. Κατά το «πόστερ» - «ποστεράκι». Να δώσουμε, πιο κάτω λίγο, και τον ορισμό της αφίσας μήπως και κάποιος, μέχρι να δει τις εικόνες, δυσκολεύεται να κατανοήσει περί κτήνος πρόκειται.

Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια την καλή:

Η αφίσα είναι ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, με κείμενο και εικόνες, συνήθως τυπωμένο, που αναρτάται σε τοίχο ή σε άλλη παρόμοια επιφάνεια. Συχνά είναι εργαλείο διαφήμισης, προπαγάνδας, διαμαρτυρίας ή τρόπος για να περάσει ένα μήνυμα. Οι αφίσες έχουν επίσης προσωπική χρήση, ειδικά για τους νέους ανθρώπους, καθώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν χαμηλού κόστους διακοσμητικά.

(της Βικιπαίδειας) το όλον: εδώ.

Από αφισέτες, λοιπόν, στην ωραία μας Αθήνα πάμε καλά, πολύ καλά! Στο κέντρο, και σε Πλάκα, Μοναστηράκι και γύρω-γύρω, σε πλήθος τοίχους και υαλοπίνακες, τι να κάνουμε έτσι τους λένε!, κενών καταστημάτων φυτρώνουν αφισέτες πολλές! Πολλές και πολύχρωμες!

Κυρίως ενημερώνουν το φιλόμουσο κοινό της πόλης για εμφανίσεις καλλιτεχνών (του άσματος), συναυλίες, αρπαχτές, τέτοια. Το κάθε παλικάρι έχει το ελεύθερο με το πινελάκι του, το κουβαδάκι του με την κόλα, και τις αφισέτες παραμάσχαλα να μαγαρίσει, με τα σύνεργα του αυτά, όπου και όσο γουστάρει! Διότι εμείς δεν είμαστε απολίτιστοι μήτε κουτοί! Ιερό το καθήκον της πληροφόρησης για των καλλιτεχνών τη δράση και οι τοίχοι και τα τζάμια τσάμπα και στη θέση τους!

Τώρα αν μαγαρίζουμε ασυστόλως και αν ο ταλαίπωρος του τοίχου, ή του μαγαζιού με τον υαλοπίνακα ιδιοκτήτης, πρέπει να πληρώσει για να ξεβρομίσει την περιουσία του, σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι! Εμάς εκεί μας βόλευε εκεί την μπουμπουνίσαμε και τα «αφισετοκόλητρα», έστω και ολίγα, τα ενθυλακώσαμε!

Την άποψη μας τη γράψαμε, την ξαναγράψαμε, την είπαμε και την επαναλάβαμε. Πάμε άλλη μία λοιπόν:

Η Αθήνα είναι μία μαγαρισμένη, βρόμικη και άθλια πόλη.

Το να κινείσαι στο κέντρο της, και γύρω – γύρω, μόνο χαρά δεν σου δίνει. Το οπτικό σου νεύρο υφίσταται κανονικότατους βιασμούς από την ασχήμια και τη βρομιά και το κορμάκι σου κινδυνεύει από τα δίποδα με τα δίτροχα (για τα οποία δρόμος, πεζοδρόμιο, πεζόδρομος, διάβαση πεζών και κόκκινο-πράσινο είναι ένα και το αυτό)!

Τέλος πάντων, αν ξεπεράσουμε το που φυτρώνουν οι αφισέτες, κάποιοι συνδυασμοί τους είναι ενδιαφέροντες. Αυτούς, φροντίζω και, αν μπορώ, τους φωτογραφίζω. Από την συλλογή μου αυτή των συνδυασμών αφισετών φωτογραφιών διάλεξα τις δεκαπέντε (15) που ακολουθούν:

Ένα κλικ μακριά, Φατμέ, Χαρούλα Αλεξίου και Αφροδίτη Μάνου στο «Η Αγάπη Ίσως Ξέρει»:

05/06/2018