1136. (Μα Πώς) Πέρασαν, Κιόλας, Έτη Δεκαπέντε (Και Πλέον)

Η συνήθεια του να κρατάω αντίγραφα των μηνυμάτων, που στέλνω και λαμβάνω, σε περιποιημένα αντίγραφα (MS Word και PDF), μου δίνει και τη δυνατότητα να επιστρέφω και να ανακαλώ στιγμές και καταστάσεις. Σήμερα ανοίγοντας και διαβάζοντας αρχεία με μηνύματα που αντάλλαξα με συγκεκριμένο πρόσωπο είχα την ευκαιρία, ακόμα μία φορά, να διαπιστώσω πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Πέρασαν ήδη δεκαπέντε και περισσότερα χρόνια από την ημερομηνία που έστειλα το μήνυμα που ακολουθεί και όμως, μοιάζει μόλις εχθές. Ο χρόνος κάνει τη δουλειά του και την κάνει καλά. Για εμάς και το πώς τον αξιοποιούμε διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις. Δεκαπέντε χρόνια μετά κι εγώ στο σημείο που βρισκόμουν στις 25 Ιουλίου 2002 και ίσως και λίγο πιο πίσω. Mea culpa. Mea maxima culpa!

Γλυφάδα 25/7/2002

            (και Πέμπτη)

. . . . . . .  Καλησπέρα

Υπάρχουν συναντήσεις που μοιάζουν με χαμόγελα. Και είναι. Και, σημαδιακά πράγματα, ας ακολουθούν καλοκαιριάτικες καταιγίδες και σε κινητά τηλέφωνα βλάβες. Λοιπόν, δεν αρκεί μόνο να κοιτάμε πρέπει και να βλέπουμε. Κι ακόμα, από κάποιο σημείο και πέρα, πρέπει να μπορούμε με σαφήνεια να απαντήσουμε σε απλά ερωτήματα του τύπου: “Τι είναι ομορφιά;”, “Τι είναι ασχήμια;”,  “Γιατί πονώ;”. Έτσι.

Εύχομαι και ελπίζω στην Κ. να πέρασες (ή και να περνάς ακόμα) καλά. Να ξεκουραστείς, να ανανεωθείς και να φορτώσεις τις μπαταρίες σου για την (προσωρινή) του βίου σου ανηφόρα. Ανάσανε βαθιά, κάνε ζιγκ-ζαγκ σκέψεις, αγάπησε τον εαυτό σου τον πριν τον τώρα και τον επόμενο. Όλα είναι σωστά βαλμένα στη θέση τους, όλα είναι έτοιμα να λαλήσουν τις λαλιές που επιθυμούμε να ακούσουμε. Το σύμπαν μπουμπουκιάζει και συνωμοτεί για μια ολοκληρωτική ευτυχία της στιγμής. Η κάθε τέτοια στιγμή είναι έτοιμη να προσκαλέσει την επόμενη αρκεί να αποδεχτούμε και να τολμήσουμε. Μονάχα να μη πάει χαμένο το κομμάτι του μέλλοντος που, για χάρη του παρόντος, πετάμε στα σκουπίδια.

Ακούω παλιομοδίτικη μουσική (Τα τρία Φεστιβάλ Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. 1959 |1969|1961) και την ευχαριστιέμαι. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλη προσέγγιση. Μεγάλες ορχήστρες, προσοχή στη μελωδική γραμμή, ήθος και διαφορετικότητα (από το σήμερα) στον στίχο. Έχω πια, λόγω ηλικίας ίσως, αρχίσει και πιστεύω την μουσική και αυτό μερικές φορές είναι όχι επώδυνο αλλά και επικίνδυνο. Εξαιρετικό, επίσης, το τελευταίο διπλό CD του κ. Νταλάρα με ζωντανές ηχογραφήσεις. Προσπάθησε να το ακούσεις και να το πιστέψεις.

Είμαι σε κανονική άδεια από την Δευτέρα 15/7 και πηγαίνω στη δουλειά την Δευτέρα 5/8. Παραμένω εντός και προσπαθώ να περνώ καλά. Η Β. βρίσκεται στα Λ. Διαβάζω, λοιπόν, τον “Χαρταετό” της κ. Αθηνάς Κακούρη. Κλασσική, στιβαρή, ψαγμένη λογοτεχνία. Την αγαπώ την κυρία Αθηνά. Ακόμα συνεχίζω τον κ. Asimov (του οποίου αγόρασα και το δεύτερο βιβλίο (Το Χρονικό του Κόσμου – σελίδες 1000+) και διαβάζω και τα συνηθισμένα σκορπίσματα. Από συναρμολογούμενα κατασκευάζω ένα Boeing 747-400 της JAL και ένα σαμουράι πολεμιστή.

Αφιτά μωρέ και ελιπίζω να το διαβάσεις κάποτε και κάποτε, άλλοτε, να απαντήσεις…

                                                     Φιλικά

Ο πάντα . .

Ένα κλικ μακριά ο Παντελής Θαλασσινός και οι Εκείνος & Εκείνος στο τραγούδι «Ζωγράφισα Τη Νύχτα» από το τελευταίο άλμπουμ «Μέτρα Με Τέχνη Τον Καιρό» των Εκείνος & Εκείνος:

27/11/2017