1094. Μπαϊρακτάρης και Μπαζάρ Βιβλίου

Σήμερα, μετά το γραφείο, είπα να περάσω από το Μπαζάρ Βιβλίου το οποίο ξεκίνησε εχθές στην Πλατεία Κοτζιά. Το έπραξα. Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι, σε έκταση, το φετινό μπαζάρ υστερεί σημαντικά από το περσινό. Ο κόσμος πάντως ήταν αρκετός και στα δύο ταμεία, αν θυμάμαι σωστά το πλήθος τους, υπήρχαν ουρές.

Η διάταξη των εκδοτικών οίκων μου θύμισε αρκετά την περσινή διάταξη τους και πολλά αντίτυπα βιβλίων ήταν εμφανώς ταλαιπωρημένα. Στο μπαζάρ μπήκα και βγήκα δύο φορές. Την πρώτη κοίταζα τα βιβλία στη δεξιά μου, τη δεύτερη στα αριστερά μου. Βεβαίως υπήρχαν και οι καραμπουζουκλήδες που ακολουθούσαν την αντίθετη φορά καθώς και το γνωστό ελληνικό φρούτο του δίποδου με το σακίδιο στην πλάτη που περνάει και σβαρνίζει!

Αλλά: Έχω την απορία ΠΟΙΟΣ ΒΛΑΚΑΣ  είχε την έμπνευση να βάλλουν στα βιβλία ετικέτες με τις τιμές τους που δεν ξεκολλάνε με τίποτα. Αυτό αρκούσε για να μου χαλάσει τη διάθεση. Έφυγα δίχως να αγοράσω κάτι.

Συνέχισα κατηφορίζοντας την οδό Αθηνάς. Στόχος το σουβλατζίδικο, έτσι νόμιζα, του Μπαϊρακτάρη. Στην πορεία σταμάτησα και σε δύο καταστήματα, στην οδό Βίσσης, και πήρα τιμές για κουρτινόβεργες. Έχω τρία ( με πέντε) παράθυρα και δύο μπαλκονόπορτες στην Τ47 που περιμένουν τις κουρτινούλες τους (και οι άτιμες δεν στέκονται όρθιες από μόνες τους)!

Να μην τα πολυλογώ έφτασα στον Μπαϊρακτάρη, μπήκα, κάθισα. Πάνω από το κεφάλι μου ένα μεγάφωνο έπαιζε, σε ένταση λίγο πιο κάτω από ότι θα έπαιζε σε μία ντισκοτέκ (του παλιού, καλού καιρού), ένα τραγούδι με τον, αγαπημένο, Μανώλη Μητσιά.

Σε λίγο ήλθε ένα ευγενέστατο νεαρό γκαρσόνι να πάρει παραγγελία. Ξεκίνησα από . . . το μεγάφωνο ζητώντας να χαμηλώσουν λίγο την έντασή του (να το κλείσουν θα ήθελα αλλά έδειξα χαρακτήρα!). Συνέχισα με ντοματοσαλάτα, δίχως πιπεριά, και πατατούλες τηγανιτές. Στο επόμενο, ατύχησα!

Ζήτησα, ο αθεόφοβος εγώ, τυλιχτό σουβλάκι!

-   Α! Τυλιχτό, δεν σερβίρουμε. Να σας φέρω μερίδα αν θέλετε!

-   Με δουλεύετε; Πριν από λίγες μέρες στον ίδιο χώρο παράγγειλα και έφαγα τυλιχτό.

-   Καλά να ρωτήσω την υπεύθυνη.

ήταν ο διάλογος που ακολούθησε το αίτημα μου για τυλιχτό στον πεντάστερο Μπαϊρακτάρη.

Έφυγε το γκαρσόνι, ρώτησε, επέστρεψε.

-   Δεν γίνεται, είπε η υπεύθυνη. Εδώ είναι εστιατόριο! Αν θέλετε ανεβείτε στον πρώτο. Εκεί σερβίρουμε!

-   Κι αν ανεβώ στον πρώτο, θα είμαι μόνος μου;

-   Το πιθανότερο κύριε.

-   Καλά ξέχνα το! Τα λέμε μια άλλη φορά.

ήταν η καινούργια και τελευταία στιχομυθία μου με το ευγενικό, ομολογώ, γκαρσόνι (και το ηχείο από πάνω μας βροντούσε κανονικότατα).

Σηκώθηκα και έφυγα κι αν με ξαναδούν στην ντισκοτέκ . . . . έεεμ το εστιατόριό τους ήθελα να πω, να μου γράψουν!

Πήγα στον Θανάση, παράγγειλα αυτά που ήθελα, και τυλιχτό!, έφαγα, πλήρωσα, έφυγα. Συνέχισα με ποδαρόδρομο μέχρι το Σταθμό του metro Συγγρού – Φίξ για να ακολουθήσει μετακίνηση με metro και λεωφορείο μέχρι την Τ47.

Αν, λοιπόν, θέλετε καθαρά βιβλία από το μπαζάρ της πλατείας Κοτζιά ή τυλιχτό στο ισόγειο της disco Μπαϊρακτάρη ατυχήσατε!

Να είσαστε όμως Καλά και να έχετε ένα απίθανο ΣαββατοΚαιΚύριακο!

Ένα κλικ μακριά ο αξέχαστος Δημήτρης Χορν στο τραγούδι “Οι Θαλασσιές Οι Χάντρες” των Μίμη Πλέσσα, Κώστα Πρετεντέρη:

13/01/2017