1086. Πάρε Τα Δώρα

Δεν είναι μόνο οι μελωδίες που κατασκηνώνουν στο μυαλό μας· είναι και οι στίχοι. Στίχοι που μπορεί να έρχονται από το παρελθόν, της εφηβείας μας, ας πούμε.

Μου συνέβη σήμερα. Ένας στίχος εμφανίστηκε, κατασκήνωσε και με μελαγχόλησε. Δεν έκανα, βεβαίως, την παραμικρή προσπάθεια να τον διώξω. Ίσα – ίσα, τον καλοδέχτηκα. Αυτόν και όσες, εφηβικές, αναμνήσεις μου ξύπνησε.

Επρόκειτο για τον στίχο:

Πάρε τα δώρα της καρδιά σου να ’ρθεις. . .

Έτσι εμφανίστηκε.

Το μόνο που θυμόμουνα ήταν ότι επρόκειτο για στίχο από ποίημα του Κ. Γ. Καρυωτάκη. Είπα να το ψάξω. Από τις 26 Φλεβάρη 1982 έχω στην κατοχή μου ένα αντίτυπο του βιβλίου “Κ.Γ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ” με εισαγωγή: ΕΛΛΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ και Παρουσίαση: ΓΙΩΡΓΗ ΠΙΚΡΟΥ, από τις Εκδόσεις “Γ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ”, αγορασμένο με 100 ταπεινές, τότε, δραχμούλες.

Ευτυχώς! ήταν στην βιβλιοθήκη του υπνοδωματίου και δεν χρειάστηκε να ψάχνω σε ντουλάπια. Το ξεφύλλισα. Στη σελίδα 61 βρήκα αυτό που ζητούσα. Ο στίχος βρισκόταν, πρώτος - πρώτος, στο ποίημα “Πάρε τα δώρα. . .” της ενότητας “Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ” της Συλλογής "ΝΗΠΕΝΘΗ" (1921). Παραθέτω ολόκληρο το ποίημα:

Πάρε τα δώρα. . .

Πάρε τα δώρα της ψυχής σου να ’ρτεις.
Σου ετοίμασα τη μαύρη κάμαρά μου.

Πάρε του πόνου σου τη σμύρνα κι έλα.
Όλα θε να σ’ αρέσουν· έχω κόψει
το ρόδο, στο παράθυρο, που εγέλα
την αυστηρή μου βλέποντας την όψη.

Πάρε απαλά τον οίχτο σου, να φτάσεις,
και πάρε του καημού σου τη γαλήνη.
Στα μάτια μου το χέρι θα περάσεις,
το βραδινό μου δέος για ν’ απαλύνει.

Εγώ θυμόμουνα, και ήθελα, “καρδιά” ο ποιητής προτίμησε “ψυχή”. Συμβαίνουν αυτά. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, γιατί τεμπελάκος ων ήθελα να αποφύγω την πληκτρολόγηση, βρήκα πράγματι το ποίημα εδώ και . . . επωφελήθηκα.

Το περίεργο είναι ότι, στον συγκεκριμένο ιστότοπο, το ποίημα εμφανίζεται με το δίστιχο:

Στον κήπο μου αρρώστησεν ο Μάρτης,
και αρρώστησεν ο Μάρτης στην καρδιά μου.

αμέσως μετά τους δύο πρώτους στίχους.

Με την εκτεταμένη μορφή του, το συγκεκριμένο ποίημα, εμφανίζεται και εδώ.

Διαλέγετε και παίρνετε, λοιπόν. Προσωπικά, πάντως, διαλέγω την συντομευμένη μορφή του.

Από το μακρινό 1921, λοιπόν, ένα ποίημα που, για εμένα τουλάχιστον, ακόμα λειτουργεί. Άλλες εποχές, άλλες κοινωνίες, άλλες συνθήκες και, στη μέση, ίδιος κι απαράλλαχτος, ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος που ποθεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο άνθρωπος που επιθυμεί να ανταμώσει, να συσχετιστεί, να δώσει και να πάρει. Να ανασάνει. Ο άνθρωπος που είναι μόνος.

Να είσαστε Καλά, να Αγαπάτε!

Ένα κλικ μακριά η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο τραγούδι “Η Σωτηρία Της Ψυχής”, των Σταμάτη Κραουνάκη, Λίνας Νικολακοπούλου, σε εξαιρετική live εκτέλεση από την παράσταση “Τα Παραμύθια Μιας Φωνής”, στο Μέγαρο Μουσικής με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας:

20/11/2016