1082. Κατά Παράδοση

Μισοαργία, όπως ονομάζω την ημιαργία, εχθές και . . . κατά παράδοση Μοναστηράκι, “Ζαχαρίας” και “Θανάσης”. Ξεκίνησα από την περιοχή της Ομόνοιας, στις 12:15, για να καταλήξω, τρεις ώρες μετά, στον Σταθμό Συγγρού – Φιξ του metro.

Η διαδρομή που επέλεξα ήταν μέσα από του Ψυρρή και αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα ξανακάνει. Μάλιστα όταν βρέθηκα στο επάνω μέρος της Πλατείας Κουμουνδούρου, για το ελληνικό κράτος: Πλατεία Ελευθερίας, τρόμαξα να την αναγνωρίσω. Την αναγνώρισα, τελικά, από τον εκεί Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων.

Συνέχισα προς την οδό Κριεζή (άνευ μικρού ονόματος για να είναι όλοι οι Κριεζήδες, Αντώνιος, Ανδρέας και Δημήτριοι, ευχαριστημένοι!) όπου εντύπωση μου έκανε ένας άλλος Ιερός Ναός. Αυτός της Μητρόπολης των ορθοδόξων Αρμενίων, στον αριθμό 10, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γρηγόριο τον Φωτιστή.

Συνέχισα κατηφορίζοντας την οδό Σαρρή (και αυτή άνευ μικρού ονόματος!) για να βρεθώ στην Πλατεία Αγίων Ασωμάτων, με τον ομώνυμο Ιερό Ναό, και στον Σταθμό του Θησείου.

Ανηφόρισα προς το Μοναστηράκι, ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου, για να καταλήξω, τελικά, στο δισκοπωλείο “Ζαχαρίας”, από το οποίο βγήκα με τρία CD μόνο (και φοβούμαι ότι το υπόγειο της Τ47 έχει καταντήσει πλέον (και) ένα νεκροταφείο δίσκων (βινιλίου και κυρίως ακτίνας – βαρβαριστί CD)).

Συνέχισα με το καθιερωμένο, αυτή τη μέρα, σουβλάκι στον “Θανάση”. Έναν “Θανάση” στον οποίο βρήκα την εξυπηρέτηση ένα κλικ πιο αργή από το συνηθισμένο (του), τα σουβλάκια του ελαφρώς άγευστα και τις πιπεριές, στην ντοματοσαλάτα μου,  σε μέγεθος . . . αεροπλανοφόρου (και ούτε που τις άγγιξα). Μήπως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να δοκιμάσω τον “Μπαϊρακτάρη”;

Μετά το φαγητό ποδαρόδρομος, μέσα από την Πλάκα, μέχρι το Σταθμό Συγγρού – Φιξ του metro.

Μάλιστα είχα την ευκαιρία να κατηφορίσω μέχρι την Καλλιρρόης προκειμένου να φωτογραφίσω τον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα. Ατυχώς ο όγκος του και τα γύρω κτίσματα δεν άφηναν και πολλά περιθώρια για μια, όπως θα την ήθελα, φωτογράφιση.

Πριν κλείσω θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση με κίνδυνο να χαρακτηριστώ, πλέον, γραφικός. Μια παρατήρηση που δεν αφορά τίποτα άλλο παρά την έντονη παρουσία δικυκλιστών (και δίκυκλων) σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο. Για τους ανθρώπους αυτούς δεν υπάρχει Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, δεν υπάρχουν πεζόδρομοι. Το μόνο που υπάρχει είναι η μεγαλειότητά τους η οποία τονίζεται από την ξετσιπωσιά και την αναίδειά τους. Πρόκειται για άτομα κάθε ηλικίας, φύλλου και . . . κυβισμού τα οποία αποτελούν μια ανοιχτή πληγή για την, έτσι κι αλλιώς μαγαρισμένη, πόλη.

Να είσαστε Καλά!

Ένα κλικ μακριά ο Μανώλης Μητσιάς στο τραγούδι “Τσάμικος” των Μάνου Χατζιδάκι – Νίκου Γκάτσου από το εξαίσιο άλμπουμ “ΑΘΑΝΑΣΙΑ”:

28/10/2016