1064. Από Το “Διπλό Τηλέραμα”

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Το περιοδικό “Διπλό Τηλέραμα” (με βασική ύλη το πρόγραμμα των καναλιών της Ελληνικής τηλεόρασης) με δύο κουπόνια και 300 ταπεινές δραχμούλες ανά κουπόνι δίνει βιβλία του εκδοτικού οίκου “Πάπυρος” (ο οποίος εξέδιδε και το περιοδικό). Βιβλία Ελληνικά και ξένα. Κυρίως μυθιστορήματα και βιογραφίες, κάποια βιβλία ιστορίας αλλά και συλλογές διηγημάτων και ποιημάτων. Αν τα υπολόγισα σωστά (σηκώθηκα και μέτρησα στη βιβλιοθήκη του χολ βιβλία) μάζεψα 114 κουπόνια έδωσα 17.100 δραχμούλες και απόκτησα 57 βιβλιοδετημένα βιβλία. Με την ισοτιμία ένα ευρώ = 340,75 δραχμές μιλάμε για ένα ποσό 50,18 Ευρώ. Καθόλου άσχημα, θα έλεγα.

Ομολογώ, ότι τα περισσότερα από τα βιβλία αυτά δεν τα έχω διαβάσει, και Ναι! είμαι και συλλέκτης βιβλίων! Ένα από τα βιβλία που επανειλημμένα ξεφύλλισα πάντως ήταν η “Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία Παπύρου”. Και λέω “ξεφύλισσα” γιατί τα βιβλία με ποιήματα είναι εξαιρετικά άχαρο να τα διαβάζεις από την αρχή μέχρι το τέλος μία – μία σελίδα. Είναι βιβλία στα οποία το ξεφύλλισμα, θαρρώ, επιβάλλεται προκειμένου να γνωρίσεις το περιεχόμενό τους και να απαντήσεις το (ποιητικό) θαύμα.

Ξεφύλλιζα, λοιπόν, την Ανθολογία και κρατούσα στο χέρι και τον υπογραμμιστή μου κειμένου (χρώματος κίτρινου). Σε κάθε ποίημα που με άγγιζε προσεκτικά υπογράμμιζα τον τίτλο. (Και το να έτσι υπογραμμίζω είναι μία συνήθεια που την έχω ακόμα). Προ ημερών σκεφτόμουν τι να ανεβάσω στο παρόν ημερολόγιο και επειδή η έμπνευση, εσχάτως, με έχει εγκαταλείψει σκέφτηκα να ανατρέξω στα υπογραμμισμένα της Ανθολογίας ποιήματα.

Πήρα, λοιπόν, το βιβλίο στα χέρια μου. Τόσα χρόνια μετά το ξεφύλισσα και πάλι. Οι κιτρινισμένοι τίτλοι βρισκόντουσαν στη θέση τους. Σταμάτησα σε ένα πεντάστιχο συγγραφέα αγαπημένου. Ένα ποίημα με αίσια έκβαση. Με τον τελευταίο στίχο να φανερώνει το θαύμα που συντελέστηκε. “Και στα δικά μου”, χαμογέλασα και σκέφτηκα, γιατί κι εγώ πολύ καιρό περιμένω κι απόκαμα πια. Ποιο το ποίημα; Αυτό:

ΠΕΡΙΜΕΝΑ

Περίμενα καιρό, πολύν καιρό.

Δεν είπα σε κανέναν λέξη.

Δεν ήθελα κανένας να προσέξει

ότι διψούσα κι ήθελα νερό.

Κι ήρθε από πάνου η εντολή να βρέξει.  

Και ο αγαπημένος συγγραφέας; Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986), για τον οποίο έχω “μιλήσει” εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

Να είσαστε Καλά!

Ένα κλικ μακριά η Χάρις Αλεξίου τραγουδά Μάριο Τόκα και Ανδρέα Νεοφυτίδη στο “Εξαρτάται”:

18/06/2016