αείποτε: 1056. Πλατεία Κοτζιά

Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

1056. Πλατεία Κοτζιά

Η πλατεία “Κοτζιά” ονομάζεται πλατεία Κοτζιά όσο και η “Πατησίων” Πατησίων ή η “Πανεπιστημίου” Πανεπιστημίου. Άλλοις λόγοις η πλατεία “Κοτζιά”, επισήμως τουλάχιστον, ονομάζεται πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως.

Όπως και να την λένε είναι μια πλατεία που μου αρέσει να βλέπω και να διασχίζω. Για το πλακόστρωτο, την απλωσιά της, τα κτήρια που την περιβάλλουν. Αν δεν υπήρχαν και τα μαλακισμένα, κυρίως με μηχανές και μηχανάκια, που έχουν πάρει εργολαβία το μαγάρισμα του κέντρου της Αθήνας, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα και η πλατεία ομορφότερη.

Τη συγκεκριμένη πλατεία, και τα πέριξ αυτής, τη φωτογραφίζω από τον Μάρτιο του 2009 και μέχρι τώρα έχω περισσότερες από 130 φωτογραφίες της. Από αυτές διάλεξα 21 και θα τις παραθέσω στη συνέχεια.

Πληροφορίες για την πλατεία, από την Βικιπαίδεια υπάρχουν εδώ ενώ, πάντοτε από την Βικιπαίδεια, για τον Κωνσταντίνο Κοτζιά έχουμε τα ακόλουθα:

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Κοτζιάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1892, γιος του γνωστού εμπόρου Γεωργίου Κοτζιά. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και τη Ρώμη, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με το στίβο και την ξιφασκία. Κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία.

Την περίοδο 1915-16 εργάστηκε ως ανταποκριτής ελληνικών εφημερίδων στην Ιταλία. Από το 1916 ώς το 1918 εργάστηκε στο δικηγορικό γραφείο του Παναγή Τσαλδάρη και την περίοδο 1918-19 εξορίστηκε στην Κρήτη από την κυβέρνηση Βενιζέλου ως οπαδός του βασιλιά Κωνσταντίνου. Το 1921 ίδρυσε την εφημερίδα Τα Χρονικά, την οποία διατήρησε μέχρι το 1924. Εκείνη τη χρονιά ίδρυσε την πρώτη διαφημιστική εταιρεία στην ιστορία της Ελλάδας, την Γκρέκα. Σταδιακά η ενασχόληση του Κοτζιά με τα κοινά διευρύνθηκε. Το 1928 έγινε σύμβουλος του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου και το ίδιο έτος εκλέχτηκε πρόεδρος των παιδικών εξοχών του Πατριωτικού Ιδρύματος.^[1] Το 1933-34 εξελέγη πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών και της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ).

Πολιτική καριέρα

Το 1934 εκλέχτηκε Δήμαρχος Αθηναίων με την υποστήριξη του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο τον ενίσχυσε με το να αποσπάσει από τον Δήμο Αθηναίων τους προσφυγικούς οικισμούς οι οποίοι ψήφιζαν τους Φιλελεύθερους. Μια απο τις προτάσεις του που πραγματοποιήθηκαν ήταν η παραχώρηση χώρου που ανήκε στο Δήμο Αθηναίων για να χτιστούν οι προσφυγικές πολυκατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και να στεγαστούν οι πρόσφυγες που διέμεναν τότε στο Πεδίο του Άρεως. Παρέμεινε στη θέση μέχρι τον Αύγουστο του 1936 όταν και ανέλαβε υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης στην κυβέρνηση Μεταξά και μετέπειτα την κυβέρνηση Κορυζή. Επρόκειτο για ένα νέο διοικητικό σχήμα για τον συντονισμό των δήμων του λεκανοπέδιου της Αττικής. Κατά τη διάρκεια της κατά γενική ομολογία επιτυχημένης υπουργίας του προώθησε πολλά φιλολαϊκά έργα, ειδικά στο χώρο του αθλητισμού, βοηθώντας στην αύξηση της δημοφιλίας του μεταξικού καθεστώτος.^[2]

Τον Ιούλιο του 1940 φέρεται να είχε ανάμειξη σε γερμανική αντιμεταξική κίνηση ανατροπής του Ιωάννη Μεταξά. Όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του ο Ι. Μεταξάς με ημερομηνία 19 Ιουλίου 1940: "Εξηγήσεις Κοτζιά, δηλώσεις αφοσιώσεως. Αλλά... το γεγονός μένει". Οι σχέσεις του Κοτζιά με τον Μεταξά φαίνεται να ήταν τεταμένες, με τον Κοτζιά να λοιδορεί δημόσια το καθεστώς και την προσωπικότητα του δικτάτορα λίγο μετά τον θάνατο του τελευταίου.^[3]

Το 1941 μετά την αυτοκτονία του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή και με τμήματα της Ελλάδας ήδη υπό γερμανική κατοχή ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ του ανέθεσε τον σχηματισμό κυβέρνησης, εντολή την οποία αρνήθηκε. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έζησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε κατορθώσει να διαφύγει μέσω Τουρκίας. Κατά την παραμονή του στις ΗΠΑ έγραψε το βιβλίο Ελλάς, ο πόλεμος και η δόξα της (1943).

Το 1950 εξελέγη βουλευτής Αθηνών με την Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη. Τον Απρίλιο του 1951 επανεξελέγη δήμαρχος αλλά το ίδιο έτος πέθανε από καρδιά.^[2].

Προσωπική ζωή

Ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά: την Ιωάννα, σύζυγο Δρακοπούλου, τον Γιώργο ([2] ) και τον Παναγιώτη Κοτζιά.^[4]

Πολιτική ιδεολογία

Ο Κώστας Κοτζιάς ήταν πολιτικά συντηρητικός, φιλοβασιλικός και αντικομμουνιστής. Κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού πήγε στη μεριά του βασιλέα Κωνσταντίνου. Συνεργάστηκε με το Λαϊκό Κόμμα και ήταν υπουργός στη Δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Μεταξά. Όπως και άλλα μέλη του καθεστώτος, αλλά και σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες της εποχής από όλο το πολιτικό φάσμα,^{[εκκρεμεί παραπομπή]} υπήρξε αρχικά θαυμαστής του φασισμού του Μπενίτο Μουσολίνι. Αργότερα ήταν επίσης από τους κύριους υποστηρικτές του ναζισμού στην Ελλάδα και είχε αναπτύξει σχέσεις με το γερμανικό καθεστώς από την εποχή της επίσκεψης του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Ως υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης είχε υποδεχθεί το Σεπτέμβριο του 1936, στο αεροδρόμιο της πόλης, τον υπουργό Προπαγάνδας της χιτλερικής Γερμανίας, Γιόζεφ Γκαίμπελς, ενώ είχε επισκεφθεί ο ίδιος αρκετές φορές τη γερμανική και την ιταλική πρωτεύουσα, απ'οπου είχε μεταφέρει θετικές εντυπώσεις για το εκεί καθεστώς. Όμως κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής επέλεξε να φύγει από την Ελλάδα.

Αθλητισμός

Ο Κοτζιάς είχε μακρά ενασχόληση με τον αθλητισμό, τόσο ως αθλητής όσο και ως παράγοντας. Ασχολήθηκε με τον στίβο και ιδιαίτερα την ξιφασκία. Συμμετείχε στο συγκεκριμένο άθλημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη και του 1924 στο Παρίσι.^[5] Επίσης, το 1912 πρώτευσε στους Παναιγύπτιους Αγώνες στη σπάθη και στο ξίφος.^[6]

Ως παράγοντας, εξελέγη πρόεδρος της ΕΠΟ το 1933-34, όταν και επινόησε την τιμωρία κεκλεισμένων θυρών για εκτροπές των φιλάθλων.^[7] Ήταν μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής το 1935-38, ιδιότητα με την οποία παρακολούθησε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Κατά την περίοδο της υπουργίας του, το 1937-39, εξελέγη πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου (ΠΑΟ) για πρώτη φορά και από την υπουργική του θέση προώθησε την κατασκευή της εξέδρας και του στεγάστρου του γηπέδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας.^[8] Θεμελίωσε επίσης και το γήπεδο ποδοσφαίρου του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη και τιμήθηκε για αυτό με τον Χρυσό Σταυρό του Πανιωνίου το 1940. Επανεξελέγη πρόεδρος του ΠΑΟ μετά τον πόλεμο, το διάστημα 1945-51.^[9]

Υστεροφημία

Προς τιμή του έχει μετονομαστεί η πλατεία Κοτζιά όπου βρίσκεται το δημαρχείο της Αθήνας. Το όνομα του φέρει και ετήσιος αγώνας δρόμου που διοργανώνει ο Πανιώνιος Γυμναστικός Σύλλογος Σμύρνης στη Νέα Σμύρνη.

Πηγή