1015. “Το βράδυ όταν τα φύλλα ψιθυρίζουν”

Είναι ξεκάθαρο. Υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά τη συχνότητα με την οποία εμφανίζονται εγγραφές στο παρόν ημερολόγιο. Δεν είναι ότι δεν θα επιθυμούσα περισσότερες εγγραφές, ανά εβδομάδα ή ανά μήνα, αλλά ότι πρακτικά αδυνατώ. Διέρχομαι, ομολογώ, και πάλι μία “του βίου μου φάση λεπτή”. Επιθυμώ και αδυνατώ. Απλό και αληθινό. Θέλω να ελπίζω, πάντως, ότι οι μεγαλειώδεις εποχές, αν μου επιτρέπεται μια τέτοια έκφραση, που ανέβαζα ανελλιπώς τρεις εγγραφές κάθε εβδομάδα δεν έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Μέχρι όμως αυτό να αποδειχθεί στην πράξη επιτρέψτε μου να σας θυμίζω την παρουσία μου με ισχνές εγγραφές, όπως αυτή που τώρα διαβάζετε, και παρακαλώ συνυπολογίστε ότι αυτό δεν είναι κάτι που δεν απαιτεί κόπο.

Ακολουθεί ένα ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου, από τη συλλογή ποιημάτων “Η Σήμερον Ως Αύριον και Ως Χθες”, εκδόσεις Άγρα – Αθήνα 1984, το οποίο έδωσε και τον τίτλο της παρούσας εγγραφής:

17. Το βράδυ όταν τα φύλλα ψιθυρίζουν

Πολλές γυναίκες ομοιάζουν

Με παλαιών χορών στροβίλους

Εις τους οποίους λικνιζόμενες με φιλαρέσκειαν

Γυμνές έως την μέση στροβιλίζονται

Από την μνήμη των μέχρι την πρασιάν των κήπων

Το βράδυ όταν τα φύλλα ψιθυρίζουν

Κάτω απ’ τα φώτα που στα δένδρα λάμπουν

Και κοκκινίζουν τα παιδιά κοντά στις στέρνες

Με γεύσι μαστίχας στα φιλιά των

Και με τα χέρια των βαλμένα

Στα στήθη των χορευτριών

Και στα μαλλιά των.

Ένα κλικ μακριά Status Quo και “Down Down”:

13/05/2014