1012. Δύσκολα

Πέρασαν ημέρες πολλές από τη προηγούμενη εγγραφή. Δεν είχα τη διάθεση να ανεβάσω, στο παρόν, το παραμικρό. Ποιον ενδιαφέρει άλλωστε; Από την αρχή του έτους το ημερολόγιο αυτό είναι ιδιωτικό. Δέκα αναγνώστες έχει όλους και όλους κι ας στάλθηκαν, κατ’ αρχάς, προσκλήσεις σε περισσότερους. Άλλοι αδιαφόρησαν, άλλοι δεν κατάλαβαν, άλλοι δεν τα κατάφεραν να συνδεθούν, είπαν. Από ό,τι φαίνεται, λοιπόν, ούτε αυτοί χάνουν ούτε εγώ.

Αύριο στο γραφείο και πάλι. Δέκα ολόκληρες μέρες πέρασαν, ακόμα μια φορά, έτσι. Δεν παραπονιέμαι. Είχα τη μουσική, τα βιβλία, τους ακριβούς συγγενείς. Χόρτασα ύπνο. Ξεκουράστηκα. Επιπλέον, και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων, ένα πρόβλημα που φάνηκε τεράστιο στην αρχή μοιάζει να διευθετείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. “Τυχεροί μέσα στην ατυχία”, αν θέλουμε να συνοψίσουμε.

Μου μένει μονάχα μια απορία που κακοφορμίζει. Μια απορία που, αναγκαστικά θα έλεγα, θα λυθεί στην πορεία του χρόνου. Ίσως αύριο, ίσως σε πέντε μήνες ή και του χρόνου. Ποιος ο λόγος να βαρυγκωμά κανείς, να αδημονεί, για πράγματα που δεν ελέγχει; Και μήπως δεν το έγραψα;

Έσο επιεικής με το βέβαιο.

Προσπαθώ.

Ένα κλικ μακριά Ευδοκία Καδή και Γιάννης Βαρδής στο τραγούδι “Θα Σ’ Αγαπώ Αιώνια” σε μουσική του Αντώνη Βαρδή και στίχους του Βασίλη Γιαννόπουλου:

19/04/2015