Τρίτη 29 Απριλίου 2014
Σάββατο 26 Απριλίου 2014
0934. Αλφόνς Αλέ
-
Δεν
αγαπώ τα σπανάκια και είμαι πολύ ευτυχισμένος· γιατί αν τ’ αγαπούσα θα τα
έτρωγα συχνά, πράγμα που καταλαβαίνετε θα μου ήταν δυσάρεστο, μια και συμβαίνει
να μην τ’ αγαπώ.
. . . Μα και η
αληθινή του αλληλογραφία δεν ήταν λιγότερο αστεία. «Συγχώρησέ με, γιατί άργησα
να σου απαντήσω, έγραφε στο φίλο του Γιώργο Ωριόλ ύστερα από τρεις μήνες σιγής,
αλλά όταν ο ταχυδρόμος μού έφερε το γράμμα σου ήμουνα στο βάθος του κήπου».
Πέθανε ξαφνικά, την 28η
Οκτωβρίου του 1905 στο Παρίσι, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, ύστερα από ένα
καλό φαγοπότι. Άφησε στους φίλους του «τη συλλογή του από πολύτιμα αντικείμενα»
που απετελείτο από τρία σπάνια κομμάτια.
1ο Το κρανίου του Βολταίρου όταν ήταν παιδί.
2ο Ένα αυθεντικό κομμάτι ενός από τους
πολυάριθμους ψεύτικους σταυρούς του Ιησού Χριστού και
3ο Ένα φλυτζάνι με χερούλι προς τ’ αριστερά.
Παρασκευή 25 Απριλίου 2014
Τρίτη 22 Απριλίου 2014
0932. Μεταφορά & Ιωάννης Πολέμης
Η προηγούμενη εγγραφή μου έδωσε την ευκαιρία, όπως και το
ανέφερα, να εκτιμήσω την αξία της μεταφοράς του περιεχομένου του χειρόγραφου
ημερολογίου μου στον Η/Υ. Δεν είναι μόνο η ευκολία στο ψάξιμο είναι και η
δυνατότητα των διασυνδέσεων. Διασυνδέσεων μεταξύ των εγγραφών του ίδιου του
ημερολογίου αλλά και με το διαδίκτυο όπου και αν υπάρχουν αναφορές στο
ημερολόγιο. Για παράδειγμα δεν υπάρχουν μόνο αναφορές του παρόντος e-ημερολογίου
στο χειρόγραφο αλλά και το αντίστροφο. Με την μεταφορά, λοιπόν, σε ηλεκτρονική
μορφή έχω τη δυνατότητα, μέσω του MS Word ή του Adobe
Acrobat (PDF), να
ενεργοποιώ απευθείας και να μεταφέρομαι σε συγκεκριμένα URL του
διαδικτύου. Μεγάλη ευκολία!
Καταπιάστηκα,
λοιπόν, από το Μεγάλο Σάββατο και μετά να μεταφέρω στον Η/Υ και το έτος 2013
για το οποίο είχα κάνει την προεργασία αλλά δεν είχα προχωρήσει. Μιλάμε για 70
χειρόγραφες σελίδες τετραδίου μεγάλου μεγέθους ή για 12 συνολικά εγγραφές (1201
έως 1212). Ήδη έχω μεταφέρει
επτά από τις δώδεκα εγγραφές και συνεχίζω.
Όλες
αυτές τις μέρες δεν απομάκρυνα από κοντά μου τον τόμο με τα ποιήματα του Ιωάννη Πολέμη. Διαβάζω και επιλέγω όσα ποιήματα μου κινούν το ενδιαφέρον. Ένας
υπογραμμιστής κειμένου, κίτρινου χρώματος, είναι ο βοηθός μου. Οι τίτλοι των
ποιημάτων που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου αποκτούν κίτρινο φόντο. Από τα
επιλεγμένα, λοιπόν, το που ακολουθεί:
ΑΓΝΩΣΤΟΣ
Ούτε με γνωρίζεις, ούτε σε γνωρίζω,
που και που μου ρίχνεις μια ματιά γοργή,
κι όμως σαν με βλέπεις κάποτε νομίζω
πως δεν μας χωρίζει τίποτε στη γη.
Αν σου πω πως έρως την καρδιά μου
καίει,
δεν θα το πιστεύσης όπως κι αν σ’ το
πω,
κι όμως, δεν ηξεύρω , κάτι τι μου λέει,
-
κι ίσως είν’ αλήθεια -
ότι σ’ αγαπώ.
Ούτε σε γνωρίζω, ούτε
με γνωρίζεις,
όμως σαν διαβαίνεις
κι έτσι με θωρείς,
δίχως να το ξέρης,
κάτι μου χαρίζεις,
δίχως να το ξέρω κάτι
μ’ αφαιρείς.
Ένα
κλικ μακριά αγαπημένοι Χατζιδάκις, Γκάτσος, Παππάς και “Τώρα Νυφούλα Μου Χρυσή”.
Σάββατο 19 Απριλίου 2014
0931. Τριάντα Δύο Έτη Μετά!
Αντιγράφω από το,
χειρόγραφο, ημερολόγιο μου:
34.
17/04/82 ®
[0557] <> Τετράδιο 06, Σελίδα 102
. . .
Σήμερα το πρωί κατέβηκα στην Αθήνα.
Συνάντησα τυχαία την Κ. κάπου στο Σύνταγμα, Με είδε πρώτη, σταμάτησε, μου
μίλησε. Γύρω στα πέντε λεπτά κουβέντας. Τυπικότητες. Δεν είπαμε τίποτα για μία
συνάντηση. Χωριστήκαμε. Δεν ήταν ότι ακριβώς θα ήθελα.
05. 16/05/93 ® [0890] <> Τετράδιο 09, Σελίδα 136
. . .
Άλλο τώρα. Μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει
κάποια με το βλέμμα σαρώνοντας και φευγαλέα ειδόντας [την]; Μπορεί! Ο Ν.
την Κ.
στην οδό Ακαδημίας βαδίζουσα [να χρησιμοποιούμε και καμιά μετοχή που και που].
Την Τετάρτη, 12 Μαΐου, και ενώ βρισκόμουν στο λεωφορείο [208 – Κάτω Ηλιούπολη]
από την εργασία μου επιστρέφοντας. Του βαδίσματός της το πώς αιχμαλώτισε τη
ματιά μου. Την είδα. Την αναγνώρισα. Τόσα χρόνια μετά. Με τα σημάδια της
εγκυμοσύνης εμφανή. Με τα μαλλιά κομμένα καρέ. Με μαύρο γυαλί, παντελόνι και
τσάντες. Μια υπάλληλος διπλωματική [αμ’ όχι παίζουμε]. Όμως συγκινήθηκα. Ώρα
καλή στα βήματά της που την πάνε [όπου, όπως, όσο θέλει].
18. 31/07/97 ® [0976] <> Τετράδιο 10, Σελίδα 195
. . .
Την ίδια μέρα (Δευτέρα, 28/7) και
περνώντας έξω από το σπίτι της Κ.
(στην Β. Η.
πάντα) την είδα! Σκυμμένη κοίταζε κάτι στο μπροστινό του αυτοκινήτου της μέρος,
Είχα προσπεράσει όταν της χάρισα ένα του κλάξον μου “μπιπ”. Δεν το κατάλαβε,
δεν γύρισε. Έμεινε το πράγμα εκεί. Σχετικά λεπτή, κοντοκουρεμένη, ξανθό μαλλί.
Αυτά μπόρεσα να διακρίνω.
Για μία ακόμα φορά,
λοιπόν, χαίρομαι που είχα την έμπνευση και την υπομονή να μεταφέρω το
περιεχόμενο των χειρόγραφων ημερολογίων μου στον Η/Υ μου. Πλέον, το να ψάξω
πρόσωπα, γεγονότα και περιστατικά της ζωής μου είναι το μόνο εύκολο. Σήμερα
χρειάστηκε να το κάνω. Έψαξα, διάβασα, θυμήθηκα, αισθάνθηκα.
Θα αναφέρω ακόμα ένα
απόσπασμα, το ακόλουθο:
36. 28/08/77 ® [0209] <> Τετράδιο 03, Σελίδα 043
.
. .
Η
τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους
ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των
ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις
συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο,
μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα.
ένα απόσπασμα
γραμμένο για το ίδιο πρόσωπο, την Κ.
Όμως, ας αφήσουμε το
παρελθόν κι ας περάσουμε στο σήμερα. Σήμερα που με τη Δ., την αδελφή μου,
ξεκινήσαμε, στις 10:45 και από την Τ47, να κάνουμε ένα σωρό δουλειές. Καθυστερήσαμε, με διάφορα μικροαπρόοπτα, αλλά τα καταφέραμε και στο τέλος μας έμεινε η τελευταία και . . . τυχερή. Η ώρα ήταν 14:30 περίπου και ότι απέμενε ήταν να πάρουμε από τον
κρεοπώλη μας το κρέας που του είχαμε παραγγείλει.
Πήγαμε, μπήκαμε στο
μαγαζί. Με το που μπήκα και στάθηκα ακούω μια φωνή να λέει το όνομα μου: Ν!.
Γύρισα. Στα αριστερά μου μία κυρία. Λεπτή, ψηλή, ελκυστική. Επεξεργασία
νανοδευτερολέπτων μέχρι να αρθρώσω κι εγώ το όνομά της: Κ.!. Την πλησιάζω, τη φιλώ. Είναι πραγματικά η Κ.!
Το
τελευταίο πρόσωπο που θα περίμενα να συναντήσω! Και όμως! Είπαμε: Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της.
. .
Χάρηκα
χαρά μεγάλη, απρόοπτη και πλήρη! Τα είπαμε, για ένα δεκάλεπτο περίπου, μέχρι πρώτη να αποχωρήσει.
Μιλήσαμε ύστερα από τριάντα δύο έτη! Την είδα μετά από δεκαεπτά έτη, αν
μετρήσουμε το ότι την αντίκρισα φευγαλέα το 1997.
Ελπίζω,
πλέον, να μην χαθούμε αν και το αφήσαμε στο . . . διαδίκτυο και τον “κωδικό” μου “αείποτε” για να αποκαταστήσουμε επαφή.
Αυτή
η συνάντηση μου έφτιαξε τη μέρα!
Να
είσαστε όλες και όλοι Καλά, και στα δικά σας, Καλή Ανάσταση!
Ένα
κλικ μακριά: Joe Dassin, “Salut”.
Αφιερωμένο
εξαιρετικά, βεβαίως!
19/04/2014
Μιλήσαμε ύστερα από τριάντα δύο έτη! Την είδα μετά από δεκαεπτά έτη, αν μετρήσουμε το ότι την αντίκρισα φευγαλέα το 1997.
Πέμπτη 17 Απριλίου 2014
0930. Νόαμ Τσόμσκι: ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
Τελείωσα,
προχθές και στο Mediterraneo, την ανάγνωση ενός ακόμα βιβλίου. Του “ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ” του Noam Chomsky. Το αντίτυπο, όπως έχω ήδη αναφέρει στην προηγούμενη
εγγραφή, το αγόρασα από τον “Ποθητό” την Παρασκευή, 4 Απριλίου 2014.
Πρόκειται
για ένα βιβλίο του εκδοτικού οίκου “ΚΕΔΡΟΣ”, 418 σελίδων με χαρτί εξαιρετικά μέτριας
ποιότητας και ISBN 978-960-04-4370-7 το οποίο εκδόθηκε στα Ελληνικά το 2013.
Το
βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια, με μεγαλύτερο το τέταρτο και τίτλους:
1. Τι Πραγματικά Θέλει ο Μπάρμπα Σαμ
2. Οι
Λίγοι που Ευημερούν και οι Πολλοί Που Δυσανασχετούν
3. Μυστικά,
Ψέματα και Δημοκρατία και
4. Το Κοινό Καλό
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο μπορείτε να βρείτε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
Αν μπορώ να προσθέσω κάτι για το βιβλίο είναι ότι αυτό ανήκει σε αυτά τα οποία προσωπικά ονομάζω “ξεστραβωτικά” με την έννοια, ακριβώς, ότι σε βοηθούν να κατανοήσεις “Πώς Λειτουργεί ο Κόσμος”. Τη μετάφραση, από την κα. Μαρία – Αριάδνη Αλαβάνου, τη βρήκα εξαιρετική και μάλιστα δίχως αισχρά, πάντα για εμένα, “αφορά στο” τα οποία μονίμως μου χαλάνε τη διάθεση (είπαμε: κανένας δεν μεγαλώνει δίχως συνέπειες). Βρήκα, ωστόσο, ένα “φασίζουσα”, στη σελίδα 373, το οποίο, ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω πως προκύπτει από το “φασισμό”. Ίσως κάποιος, πεφωτισμένος, φιλόλογος να μπορέσει να το εξηγήσει και να πεισθώ ότι δεν πρόκειται για μία ακόμα μπούρδα των γνωστών “εγγράμματων”, ο Θεός να μας βοηθήσει, του τόπου μας.
Μου άρεσε ο τρόπος έκφρασης του συγγραφέα, άμεσος και στο στόχο, δίχως φιοριτούρες, και κυρίως η ειρωνεία του προς την κατεστημένη, και σάπια, τάξη. Το μόνο σίγουρο ότι το βιβλίο δείχνει την ηλικία του και ότι ένα σημαντικό τμήμα του είναι ίσως περιορισμένου ενδιαφέροντος για τους Έλληνες αναγνώστες μιας και αναφέρεται σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις με τα οποία μικρή σχέση έχουμε.
Εγώ αποδίδω το κακό και το ξεστράτισμα του ανθρώπινου είδους στους πλούσιους, ο Chomsky στις εταιρείες. Δεν θα τα χαλάσουμε. Η πηγή του κακού είναι η απληστία των εταιρειών, και συνεκδοχικά των ιδιοκτητών τους, και η ισχύς η οποία τη συντροφεύει.
Εταιρείες, λοιπόν. Αυτές είναι που κυριαρχούν στον κόσμο, γι’ αυτές σφάζονται λαοί, γι’ αυτές έχουν γίνει καραγκιοζάκια κυβερνήσεις και κρατών αρχηγοί. Αυτές κάνουν κουμάντο, αυτές θησαυρίζουν, αυτές αποτυγχάνουν και στέλνουν το λογαριασμό, μέσω των κυβερνήσεων, στον κοσμάκη. Τα κέρδη, κέρδη τους, οι ζημιές τους ζημιές μας.
Όπως και να έχει είναι πάντοτε παρήγορο να διαπιστώνεις ότι υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την τάξη των πραγμάτων. Θα παραθέσω μερικά μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο, έτσι, για να μπείτε στο κλίμα του πως σκέπτεται και γράφει o Noam Chomsky.
Η αμερικανική κυβέρνηση πληρώνει με δημόσιο χρήμα την έρευνα και την ανάπτυξη και παρέχει, κυρίως μέσω του στρατού, μια κρατικά εγγυημένη αγορά για την παραγωγή άχρηστων αντικειμένων. Αυτό το σύστημα δημόσιας επιδότησης και ιδιωτικού κέρδους αποκαλείται ελεύθερη επιχείρηση. (Σελίδα 25)
Το πρόβλημα με τις αληθινές δημοκρατίες είναι πως μπορούν να πέσουν θύματα αιρέσεων, δηλαδή να ανταποκρίνονται οι κυβερνήσεις στις ανάγκες των πληθυσμών τους αντί στις ανάγκες των Αμερικανών επενδυτών. (Σελίδα 31)
(Πιστεύω, μιλώντας από νομικής απόψεως, ότι υπάρχει στέρεα βάση ώστε να παραπεμφθούν σε δίκες όλοι οι Αμερικανοί πρόεδροι από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Ήταν όλοι τους είτε εγκληματίες πολέμου οι ίδιοι είτε αναμεμειγμένοι σε σοβαρά εγκλήματα πολέμου.) (Σελίδα 40)
. . . το Ισραήλ που θεωρείται «στρατηγικό απόκτημα» εν μέρει λόγω των επιδόσεων του στην κρατική τρομοκρατία. (Σελίδα 54)
Ένας κτηνώδης τύραννος ξεπερνάει τα όρια και καθίσταται από θαυμαστός φίλος «αλήτης» και «απατεώνας» όταν διαπράττει το έγκλημα της ανεξαρτητοποίησης. Ένα συνηθισμένο λάθος είναι ότι προχωρεί πέραν της κλοπής των φτωχών - που είναι μια χαρά – και αρχίζει να παρεμβαίνει σε ό,τι αφορά τους προνομιούχους, προκαλώντας την αντίθεση των επικεφαλής των επιχειρήσεων. (Σελίδα 57)
Το εμπόριο ναρκωτικών πάντα διεξαγόταν πρωτίστως μέσω τραπεζών – το τραπεζικό σύστημα είναι στην ουσία ανεξέλεγκτο, συνεπώς αποτελεί μια φυσική αγορά για το χρήμα που προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες. (Σελίδα 61)
Κανένας βαθμός σκληρότητας δεν είναι πολύ μεγάλος για τους σαδιστές της Ουάσινγκτον. Οι καλλιεργημένες τάξεις γνωρίζουν να στρέφουν αλλού το βλέμμα. (Σελίδα 63)
Οι Βιετναμέζοι έπρεπε να τιμωρηθούν γιατί αντιστάθηκαν στην αμερικανική βία. (Σελίδα 63)
Τα ΜΜΕ και οι μορφωμένες τάξεις αναμάσησαν δεόντως όσα διατυπώθηκαν για δική τους κατανάλωση ειδικώς από τον Ηγέτη τους, λιποθυμώντας από δέος μπροστά στη μεγαλοσύνη των υψηλών του αρχών. (Σελίδα 65)
. . . το διεθνές δίκαιο, ένα αξιοθρήνητο αδύναμο εμπόδιο στις λεηλασίες των ισχυρών. (Σελίδα 66)
Ο σκοπός της ταχείας στρατιωτικής ανάπτυξης ήταν να αποτρέψει τον κίνδυνο να εκδιωχθεί το Ιράκ από το Κουβέιτ με ειρηνικά μέσα. (Σελίδα 67)
Σε μια παγκόσμια οικονομία που είναι σχεδιασμένη για να ικανοποιεί τις ανάγκες των διεθνών εταιριών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καθώς κα τους τομείς που τους υπηρετούν, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι περιττοί. Θα πεταχτούν στην άκρη αν οι θεσμικές δομές ισχύος και προνομίων λειτουργούν χωρίς λαϊκή αμφισβήτηση ή έλεγχο. (Σελίδα 75)
Έγινε πια πιο δύσκολο να αποκρυφθεί το ότι ο πραγματικός εχθρός ήταν πάντα οι «φτωχοί που επιδιώκουν να λεηλατήσουν τους πλούσιους» - ιδίως οι αχρείοι του Τρίτου Κόσμου, που δεν θέλουν πια να παίζουν το ρόλο των υπηρετών. (Σελίδα 83)
Η παγκοσμιοποίηση έχει δύο σημαντικές συνέπειες. Πρώτον, επεκτείνει το μοντέλο του Τρίτου Κόσμου στις βιομηχανικές χώρες. Στον τρίτο Κόσμο κυριαρχεί η κοινωνία των δύο στρωμάτων – ένα στρώμα ακραίου πλούτου και προνομίων και ένα στρώμα τεράστιας αθλιότητας και απελπισίας αποτελούμενο από άχρηστους και περιττούς ανθρώπους. (Σελίδα 106)
Η αμφισβήτηση του δικαιώματος των επενδυτών να καθορίζουν το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, και πώς θα ζήσει και θα πεθάνει, θα ήταν μια σημαντική στροφή προς τα ιδανικά του Διαφωτισμού (στην πραγματικότητα, προς το κλασικό φιλελεύθερο ιδεώδες). Και θα ήταν κάτι επαναστατικό. (Σελίδα 117)
Όταν μια χώρα ξεπουλάει δημόσια περιουσιακά στοιχεία, είναι σίγουρο ότι κάποιοι θα βγάλουν πολλά χρήματα. . . (Σελίδα 124)
Η κοινωνία μας διευθύνεται από τις επιχειρήσεις. Τα πολιτικά κόμματα εδώ και πολύ καιρό, επίσης, εκφράζουν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. (Σελίδα 178)
Οι δικαστές και οι δικηγόροι των εταιριών έφτιαξαν απλά μια νέα κοινωνία στην οποία οι εταιρίες έχουν τεράστια δύναμη. (Σελίδα 187)
Είναι η γνωστή ιστορία: τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και το κόστος κοινωνικοποιείται. (Σελίδα 189)
Ο στόχος είναι μια κοινωνία στην οποία η βασική κοινωνική μονάδα είναι το άτομο και η τηλεόρασή του. (Σελίδα 288)
Η ευελιξία είναι εξαιρετική μέθοδος για κέρδη, αλλά καταστρέφει τους ανθρώπους. (Σελίδα 313)
Ζούμε σε μία κοινωνία που κατηχείται σε πολύ μεγάλο βαθμό. (Σελίδα 329)
Πολλές από τις ειρηνευτικές αποστολές του (του ΟΗΕ) στοχεύουν στο να διατηρήσουν το επίπεδο «σταθερότητας» που χρειάζονται οι μεγάλες εταιρίες για να κάνουν τις δουλειές τους. Είναι μια βρώμικη δουλειά, και αισθάνονται ευτυχείς που έχουν έναν ΟΗΕ να την κάνει. (Σελίδα 363)
Ένα μέρος του συστήματος προπαγάνδας επιδιώκει να αφαιρέσει από τις λέξεις το νόημά τους. Πιθανώς η διαδικασία αρχίζει σε κάποιο σχετικά ενσυνείδητο επίπεδο και μετά εισχωρεί στο μεδούλι μας. Ορισμένες φορές η στέρηση νοήματος είναι εσκεμμένη. (Σελίδα 369)
Όπως έλεγε ο Τζον Ντιούι πριν από εβδομήντα χρόνια περίπου: «Η πολιτική είναι η σκιά που ρίχνουν στην κοινωνία οι μεγάλες επιχειρήσεις». (Σελίδα 388)
Αφτά!
Ένα κλικ μακριά αγαπημένοι
Χαΐνηδες και “Συνταγές Μαγειρικής”:
Κυριακή 13 Απριλίου 2014
0929. Ιωάννης Πολέμης
Στις 8 Αυγούστου 2011 είχα ανεβάσει την εγγραφή “0779. Ποιος, Στις Μέρες
Μας, Διαβάζει Γκαίτε;”.
Σήμερα θα μπορούσα να ρωτήσω: “Ποιος,
Στις Μέρες Μας, Διαβάζει Ιωάννη
Πολέμη;” κι ας μην είναι,
ίσως, ευθέως συγκρίσιμοι ο Έλληνας και ο Γερμανός. Τον γνώριζα τον ποιητή από
τα χρόνια μου του γυμνασίου. Δικά του, εξ’ άλλου, είναι τα γνωστά (πώς να
αρθρώσω πια το “πασίγνωστα”;) “Η
Σημαία”, “Τι Είναι Η Πατρίδα Μας”, και το “Το Κρυφό Σχολειό”.
Το ζήτημα είναι: Πώς αντιμετωπίζει κανείς κείμενα ηλικίας 114 – 126 ετών; Τι έχει μένει το ίδιο από τότε, τι έχει αλλάξει; Πώς μιλούσαν, πώς σκεπτόντουσαν, πώς ερωτευόντουσαν τότε; Τι από αυτά που ίσχυαν τότε ισχύουν και τώρα. Δύσκολα ερωτήματα, δύσκολες απαντήσεις. Το μόνο σίγουρο ότι και τότε οι άνθρωποι αγαπούσαν, ερωτευόντουσαν, πονούσαν, ευτυχούσαν, προσδοκούσαν. Ας μείνουμε σε αυτό.