0700. Ο Αλοΐσιους Δίχως Αλοΐσιους

Πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που ανέβασα εγγραφή με κείμενο του Αλοΐσιους; Αρκετός, θα έλεγα. Από τις 24 Νοεμβρίου 2009 και την εγγραφή “0672. Ο Αλοΐσιους Καλεί Την Έμπνευση”, όπως έψαξα και βρήκα. Το Σαββατοκύριακο ξεφύλλιζα και πάλι τα χαρτιά του. Είναι πολλά τελικά. Και δεν ήταν ότι έψαχνα να βρω κάτι δικό του να ανεβάσω. Πολύ φοβάμαι ότι το έχουμε, εγώ και ο Αλοΐσιους, εξαντλήσει το θέμα. Κοίταζα, σας είπα, τα χαρτιά του. Τα ίδια και τα ίδια. Παραστρατημένα αισθήματα. Συναισθηματικά αδιέξοδα. Ανείπωτοι έρωτες. Ποιος ενδιαφέρεται πια; Ποιος για έναν άγνωστο συνάνθρωπο με το παράξενο όνομα: Αλοΐσιους; Ακόμα και εγώ που, ομολογώ, ενθουσιάστηκα στην αρχή, κουράστηκα. Τα ίδια και τα ίδια. Ο άνθρωπος είναι μονομανής. Τι κι αν κάποια κείμενα του είναι καλογραμμένα, ποιητικά, με οίστρο; Είναι ολοφάνερο ότι επαναλαμβάνεται. Είπαμε: τα ίδια και τα ίδια. Είναι και το ανακάτεμα των χαρτιών του που δε βοηθά καθόλου. Ελάχιστες ημερομηνίες, ελάχιστα ονόματα. Φύλλο και φτερό, όλα. Ίσως αν μπορούσα να βάλω μια τάξη τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Αν υπήρχε ταυτοποίηση των προσώπων και χρονολογική ταξινόμηση ίσως να αποκαλυπτόντουσαν πτυχές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Ακόμα κι αν είχα να διαθέσω τον απαιτούμενο χρόνο δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα να βάλω τάξη στο χάος. Το αφήνω, λοιπόν. Αρκούμαι να ξεφυλλίζω τα χαρτιά του. Να ξαφνιάζομαι κάποιες φορές. Να ταυτίζομαι άλλες και να χαμογελώ. Για μένα τα χαρτιά του εξακολουθούν να αποτελούν ένα μικρό θησαυρό. Έναν θησαυρό από τα ίδια και τα ίδια που απόθεσε στα χέρια μου η τύχη.

Χαρακτηριστικός Αλοΐσιους εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

Από την ορχήστρα του κ. Alan Tew ακούγεται το τραγούδι του Neil Diamond “I’m A Believer”.

19/04/2010