0633. Ποίηση. Μια εύκολη λύση;

Τι πράττει κανείς όταν είναι κουρασμένος, δεν έχει ικανό χρόνο και επιθυμεί να ανεβάσει νέα εγγραφή στο e-ημερολόγιο του; Προσωπικά καταφεύγω στην ποίηση. Επιλέγω ένα ποίημα, ή ένα απόσπασμα, που μου αρέσει το αναζητώ στο διαδίκτυο, ο περιορισμένος χρόνος που λέγαμε. . ., ή πληκτρολογώ το κείμενο και το ανεβάζω. Καθαρές δουλειές! Σήμερα μου συμβαίνουν και τα τρία. Κούραση, έλλειψη, Παρασκευή. Ποίηση, λοιπόν! Αλλά τι; Εύκολο. Οι αγαπημένοι. T.S. Eliot και Γιώργος Σεφέρης. Ο πρώτος έγραψε, ο δεύτερος μετέφρασε. Waste Land / Έρημη Χώρα (1922) και:

IV. DEATH BY WATER

Phlebas the Phoenician, a fortnight dead,

Forgot the cry of gulls, and the deep sea swell

And the profit and loss.

A current under sea

Picked his bones in whispers. As he rose and fell

He passed the stages of his age and youth

Entering the whirlpool.

Gentile or Jew

O you who turn the wheel and look to windward,

Consider Phlebas, who was once handsome and tall as

you.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΠΝΙΓΜΟ

Φληβάς ο Φοίνικας, δεκαπέντε μέρες πεθαμένος,

Λησμόνησε την κραυγή των γλάρων, και το

φούσκωμα του βαθιού πελάγου

Και τα κέρδη και τη ζημιά.

Κάτω απ’ τη θάλασσα ένα ρέμα

Έγλειψε τα κόκκαλά του ψιθυρίζοντας. Μ’ ανεβο-

κατεβάσματα

Πέρασε τα στάδια των γερατειών του και της

νιότης του

Μπαίνοντας μέσα στη ρουφήχτρα

Εθνικέ ή Εβραίε

Ω εσύ που γυρίζεις το τιμόνι κοιτάζοντας προς τον

αγέρα,

Στοχάσου το Φληβά, που ήταν κάποτε όμορφος

κι’ αψηλός σαν εσένα.

Εξαιρετικά αγαπημένο απόσπασμα, και στο πρωτότυπο και στην κατά Σεφέρη μετάφραση του, από την εφηβεία μου ακόμα. Αποκαλύπτω, μάλιστα, ότι κάπου το έχω ηχογραφημένο και με τη δική μου φωνή, στα Αγγλικά, από την εποχή που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία σε μια επαρχιακή της πατρίδας πόλη.

Αφιτά!

Ray Anthony - Dragnet.

29/05/2009

0632. Τζέην Έυρ

Το έργο το γνώριζα. Δεν, όμως, το είχα διαβάσει. Έτσι κι αλλιώς οι σχέσεις μας με την κλασσική λογοτεχνία είναι λίγο μπερδεμένες. Υπάρχει εξοικείωση σε επίπεδο συγγραφέων και τίτλων αλλά δύσκολα θα βρεθούν άτομα που να έχουν διαβάσει μεγάλο πλήθος κλασσικών έργων. 

Ένας παράγοντας που πραγματικά δυσκολεύει την κατάσταση είναι το ότι τα κλασικά έργα κυκλοφορούν με πολλές ενδυμασίες. Αρκετοί θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν μια υποτυπώδη, τμηματική, μετάφραση και να καταλήξουν, έτσι, σε μια “έκδοση για παιδιά” ή “για εφήβους”. Βαφτίζουν και το πόνημά τους αυτό ως “απόδοση” ή “ελεύθερη μετάφραση” και όλα καλά. Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν και αξιέπαινες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση αλλά οι περισσότερες αδικούν κατάφωρα, θαρρώ, τα έργα με τα οποία καταπιάνονται. Και να μη λησμονούμε και τις διάφορες εκδόσεις σε μορφή κόμικ των έργων ξεκινώντας από τα “Κλασικά Εικονογραφημένα” και συνεχίζοντας. 

Υπάρχει κέρδος στην ενασχόληση με τα κλασικά έργα και, υποθέτω, ότι για τα περισσότερα, αν όχι όλα, από αυτά τα δικαιώματα είναι πλέον μηδενικά ή μηδαμινά. Με όλα αυτά δημιουργείται πολλές φορές η ψευδαίσθηση ότι κάποια έργα “τα έχουμε διαβάσει”, ή τα γνωρίζουμε, ενώ αυτό που, μπορεί, να έχουμε διαβάσει είναι μια στρεβλή ή ατυχής περίληψη. Αφήνουμε έτσι ευκαιρίες και δυνατότητες για αξιόλογες και ενδιαφέρουσες αναγνώσεις να πηγαίνουν χαμένες.

Αλλά ας επιστρέψουμε στην “Τζέην Έυρ”. Το “γνώριζα” το έργο, όπως προείπα, αλλά με την έννοια της προηγούμενης παραγράφου. Αφορμή για να το διαβάσω πραγματικά στάθηκε μία πρόταση της violet: “Τα βιβλία της Austen μαζί με την Τζέην Έυρ της Μπροντέ, τα θεωρώ από τα αριστουργήματα της γραπτής έκφρασης. . .”. Ήταν μια πρόταση που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχα διαβάσει την “Τζέην Έυρ”! Τέτοια πράγματα, προσωπικά, δεν τα αφήνω να περάσουν αβασάνιστα. Έσπευσα στον, εν υπογείω, βιβλιοπώλη μου και προμηθεύτηκα, ευθύς, ένα αντίτυπο του έργου.

“Τζέην Έυρ”, της Σαρλότ Μπροντέ, λοιπόν, σε μετάφραση Δημήτρη Γ. Κίκιζα από τον εκδοτικό οίκο “Σμίλη” (1997), ISBN 960-7793-05-6, με 659 σελίδες και κόστος, μόλις, 12 ευρώ. Η έκδοση είναι στο γνωστό ύψος και ύφος του εκδοτικού οίκου. Καλαίσθητη και πλήρης. Πέρα από τη μετάφραση του έργου υπάρχουν εκτεταμένες σημειώσεις, το πλήθος των οποίων ανέρχεται στις 247, Σημείωμα του μεταφραστή, ο Πρόλογος της συγγραφέως στη Β’ έκδοση, Εικόνες και Γνώμες και κριτικές απόψεις για το έργο και τη συγγραφέα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Το διάβασα το έργο και, συνολικά, μου άρεσε. Είναι ένα έργο δίχως “κοιλιές” που κρατά τεταμένη την προσοχή του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπάρχει μυστήριο, κλιμάκωση, έρωτας και ανατροπές. Το κλίμα της εποχής, η ετικέτα και τα ήθη αποδίδονταιι με ζωντανά χρώματα. Με τη μετάφραση, όμως, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα. Υπάρχουν σημεία όπου η μετάφραση μοιάζει ξένο σώμα. Φράσεις και εκφράσεις που μοιάζει να έρχονται από αλλού ή με τις οποίες δυσκολεύεσαι να βγάλεις νόημα. Ο μεταφραστής χρησιμοποιεί επίσης κάποιες λέξεις που σε κάνουν να απορείς για το που τις βρήκε. Παράδειγμα τρανό το επίθετο “γαγάτινος” (σε κάποιο σημείο υπάρχει η έκφραση, αν θυμούμαι καλά, “γαγάτινα φρύδια”) που χρησιμοποιεί 3-4 φορές. Όποιος γνωρίζει σχετικά με τη λέξη ας μας πληροφορήσει. Θα μας δώσει ευχαρίστηση! Εικάζω ότι το να μεταφράσεις Σαρλότ Μπροντέ δεν θα πρέπει να είναι και το ευκολότερο αλλά, πάλι, οι επαγγελματίες θα πρέπει να διαθέτουν τα μέσα και, γιατί όχι, την έμπνευση να τα καταφέρουν.

Το επόμενο βήμα είναι να αγοράσω και να διαβάσω τη “Βιλλέτ” έργο το οποίο, “κατά γενική ομολογία” κατά το μεταφραστή, είναι το ωριμότερο, αρτιότερο και πιο φιλόδοξο έργο της Σαρλότ Μπροντέ.

Αυτή, στην ουσία, είναι η εγγραφή που ήθελα να ανεβάσω προχθές. Η πίεση στη δουλειά εξακολουθεί αλλά άλλο να γυρνάς 20 + και άλλο 19-.

Καλό σας βράδυ, ευγενικοί αναγνώστες.

Dolly Parton – Kenny Rogers – Real Love.

27/05/2009

0631. Άλλα

Άλλα επιθυμούσα σήμερα και άλλα, τελικώς, καταθέτω. Η σημερινή ημέρα στο γραφείο ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Δε σήκωσα κεφάλι. Τελικά τα κατάφερα να αποχωρήσω στις 19:20. Metro, ταξί και έφτασα στην Α29 λίγο μετά τις 20:00. Δεν παραπονιέμαι, καλά ήταν. Γενικώς, πάντως, αυτή η εβδομάδα προβλέπεται δύσκολη.

Δε μένει άλλο παρά να επιλέξω μια εικόνα και ένα τραγούδι, να τα ανεβάσω μαζί με το κείμενο αυτό, και να σας ευχηθώ: Καλό, γλυκό βράδυ. . .

The American Breed – Green Light.

25/05/2009

0630. Επιλεγμένα Ποιήματα

Τρία βιβλιαράκια είναι. Τρία τομίδια, όπως τα ονομάζω. Τρία μέλη της σειράς Penguin Modern European Poets. Γενικός τίτλος: Selected Poems. Επιλεγμένα ποιήματα λοιπόν, των: Quasimodo, Apollinaire και Rilke. Λεπτά, όπως μαρτυρεί η ονομασία τους, με 110, 89 και 93 σελίδες αντίστοιχα. Τα αγαπάω αυτά τα βιβλιαράκια. Μου θυμίζουν ένα σωρό πράγματα. Τα δύο πρώτα τα αγόρασα το 1974 (17/4 και 4/5) και το τρίτο το 1977 (1/2). Κόστος; 24, 24 και 30 παλιές καλές Ελληνικές δραχμούλες του τότε.

Τα δύο πρώτα τα αγόρασα από ένα βιβλιοπωλείο που δεν υπάρχει πια. Ονομαζότανε “HERODOTUS BOOKSHOP” και βρισκότανε στον αριθμό 47 της οδού Θεμιστοκλέους, όπως διαβάζω στις καλαίσθητες στρογγυλές σφραγίδες που βρίσκονται στις πρώτες σελίδες των δυο βιβλίων. Το θυμάμαι το βιβλιοπωλείο αυτό. Μακρόστενο, με επιλεγμένα Ελληνικά και ξενόγλωσσα βιβλία και ευγενέστατους ιδιοκτήτες, ή ίσως και υπαλλήλους. Το τρίτο το αγόρασα, θαρρώ, από το βιβλιοπωλείο “Η Φωλιά του Βιβλίου”.

Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Τα βιβλιαράκια ταξίδεψαν, τοποθετήθηκαν σε ράφια βιβλιοθηκών και σε ντουλάπια, επιστρέψανε. Παρ’ όλη τη προσοχή και τη φροντίδα που απολαμβάνουν τα βιβλία που έχω στην κατοχή μου ο χρόνος άφησε πάνω τους σημάδια. Απόκτησαν την όψη του παλιού, τα φυλλαράκια τους κιτρίνισαν. Τα αγαπημένα μου κιτρινούλια είναι πλέον κι ας μην, ιδιαιτέρως, τα έχω μελετήσει. . .

Το ποίημα που ακολουθεί είναι από το πρώτο βιβλιαράκι, αυτό με τα επιλεγμένα ποιήματα του Quasimodo:

AND YOUR DRESS IS WHITE

You have bent your head, are looking at me;

and your dress is white,

and a breast blooms from the loosed

lace on your left shoulder.

The light exceeds me; trembles

and falls on your naked arms.

Again I see you. Your words

were quick, tight – spoken,

giving me heart

in the weight of a life

I Knew circus-like

The road was deep

that the wind went down

certain March nights,

and woke us unknown

like the first time.

Elton John – Sorry Seems To Be The Hardest Word.

22/05/2009

0629. Δεν

Δεν υπάρχει έμπνευση, κατάλληλο περιβάλλον, ικανός χρόνος. Αυτό που υπάρχει είναι η θέληση να καταθέσω την τακτική, της Τετάρτης, εγγραφή. Και το κάνω. Δυσκολεύομαι αφάνταστα. Η άνασσα τηλεόραση ξεφωνίζει στα δύο μέτρα μπροστά μου. Τελικά το γραφείο μου, και της Α29 ο Η/Υ, είναι σε πολύ άσχημη γειτονιά. Πως θα επιλέξω τραγούδι με τον διεθνή ήχο της αποβλάκωσης, όπως ονομάζω της τηλεόρασης τη φωνή, να ρυπαίνει το χώρο; Την κάθε φορά λέω στον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία φορά που ζορίζομαι για τα τοιαύτα για να αποδειχτεί, με την επόμενη, ότι ήταν, απλώς, η τελευταία σε μια ατελείωτη σειρά προτελευταίων. Ίσως το υπόγειο της Τ47 να αποτελεί την ασφαλέστερη λύση. Εκεί βασιλεύω, δεν υφίσταμαι. Δεν έχω να πω άλλα. Είναι βαριά η διάθεσή μου σήμερα. . .

Christophe – Je Suis Parti.

 20/05/2009

0628. Φακός Εκ Παρισίων

Υπάρχουν κάποια αντικείμενα τα οποία εισχωρούν στην καθημερινότητά μας. Αντικείμενα που χρησιμοποιούμε συχνά, αντικείμενα που επιθυμούμε να είναι πάνω στο γραφείο μας, στο αριστερά κάτω συρτάρι. Ένα τέτοιο αντικείμενο είναι και το εικονιζόμενο. Φακός εκ Παρισίων. Μεγεθυντικός φακός που δέχεται και μπαταρίες, μεγέθους ΑΑ, δύο. Ας είναι καλά η Κ. που μου τον δώρισε, στις δεκαετίας του 70 τα τέλη, με την επιστροφή της από ένα στο Παρίσι ταξίδι της. Ήμουν συλλέκτης γραμματοσήμων τότε, τώρα είμαι, απλώς, πρεσβύωπας. Χάρηκα με το δώρο της. Του έβαλα μπαταρίες, το χρησιμοποιούσα. Μετά άλλαξαν οι εποχές. Στρατιωτική θητεία και εργασία, ετών εννιά, σε επαρχία της Δυτικής Μακεδονίας. Ο μαύρος, πλαστικός και Παριζιάνικος φακός ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι. Κάποια στιγμή χρειάστηκα τη βοήθεια του. Τον ανέσυρα. Με βόλεψε. Συνέχισα να μεγαλώνω. Εμφάνισα μια κομψή πρεσβυωπία. Προμηθεύτηκα τα κατάλληλα γυαλάκια. Δε με συγκίνησαν. Τα έκλεισα σ’ ένα συρτάρι. Τ’ απαρνήθηκα. Μου έμεινε ο μικρός μαύρος Παριζιάνος, βοηθός και παραστάτης. Πάντοτε πρόθυμος και, κυριολεκτικά, του χεριού μου. Όποτε καθίσω στην καρέκλα, όπου κάθονται οι άνθρωποι και όχι στο γραφείο που λένε οι πολλοί, τον αναζητώ. Μου είναι απαραίτητος κυρίως όταν καταχωρίζω στοιχεία σχετικά με δίσκους ή ταινίες, σε DVD, στις σχετικές βάσεις δεδομένων που διατηρώ μιας και, πολλές φορές, τα γράμματα που χρησιμοποιούνται είναι μεγέθους ψείρας. Είναι μαύρος, πλαστικός και Παριζιάνος. Ένας κοινός μεγεθυντικός φακός, “από χέρι”, που έχει ζυμωθεί με την καθημερινότητά μου. Ένας άψυχος και χρήσιμος βοηθός. Και μ’ αρέσει!

Andre Rieu – Thorn Birds Theme.

18/05/2009

0627. Η Πορτοκαλένια

Είναι ένα μικρό μυστήριο το πώς ξεκινούν, την κάθε φορά, οι εγγραφές σε αυτό το ημερολόγιο. Κάποιες φορές με “θεία έμπνευση”, άλλες με κόπο και μόχθο. Μερικές φορές από μια εικόνα, άλλες από ένα τραγούδι ή ένα “ηχογράφημα”. Η τελευταία αυτή περίπτωση καλύπτει τη σημερινή εγγραφή. Από ένα ηχογράφημα ξεκίνησε. Από την “Πορτοκαλένια” με την εξαίσια φωνή της Τόνιας Καράλη.

Ήταν στις αρχές του 2002 που συγκεντρώνοντας υλικό από το διαδίκτυο έφτιαξα ένα CD με τίτλο “Έλληνες Ποιητές”. Ένα CD που περιέχει 55 απαγγελίες Ελληνικών Ποιημάτων. Προσφάτως ξαναπήρα το CD αυτό στα χέρια μου και το άκουσα. Ανάμεσα στις απαγγελίες και αυτή της Πορτοκαλένιας του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή του “ΉΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ” (Σελίδα 95 στον τόμο “Οδυσσέας Ελύτης – Ποίηση - Ίκαρος”). Ομολογώ ότι οι στίχοι αυτοί, η απαγγελία και η φωνή της Τόνιας Καράλη με μάγεψαν. Αυτή τη μαγεία θέλησα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας.

Διαβάστε, ακούστε, ευφρανθείτε!

Η Πορτοκαλένια

(Στον Αντρέα Καμπά)

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές 
Σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!

Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές
Τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός,
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!

Οδυσσέας Ελύτης – Η Πορτοκαλένια – Απαγγελία: Τόνια Καράλη.

 15/05/2009

0626. Ένα Έτος Θα

Το σκέφτηκα και αυτό. Να υιοθετήσω ένα χρόνο. Ένα έτος, δηλαδή. Να το υιοθετήσω και ν’ αρχίσω να το ψάχνω. Από την αρχή, μέχρι το τέλος. Τι έγινε, τι δεν έγινε, τι άρχισε, συνεχίστηκε, τερματίστηκε. Ποιος γεννήθηκε, και πέθανε ποιος. Όλα! Από την αρχή μέχρι το τέλος. Με τάξη και σύστημα. Οριζοντίως και καθέτως. Μέσα και έξω. Για τη χώρα και τον πλανήτη. Ένα έτος με μήνες και μέρες, με σάρκα και οστά. Η απόλυτη, κατ’ ουσία, ετήσια ειδίκευση / εξειδίκευση. Ο πρώτος ετολόγος, ο ενιαυσολόγος πρώτος. Κι αν το εγχείρημα βρει μιμητές, να οργανωθούμε! Να φτιάξουμε διετολόγους και δεκαετολόγους. Γιατί όχι, αιωνολόγους και χιλιετιολόγους. Ομάδες των δύο, των δέκα, των εκατό και των χιλίων. Να συνεισφέρουμε, να συνδέσουμε, να αναλύσουμε, να κατανοήσουμε. Να γράψουμε, να δημοσιοποιήσουμε, να ιδρύσουμε. Ο καθείς και το έτος του! Πολλοί μαζί και η, χρονική, περίοδός τους. Έτσι, και το 1727 μοιάζει να μου κλείνει το μάτι. . .

Bobby Goldsboro – Honey.

13/05/2009

0625. Marina Και Μαρίνα

Στην προηγούμενη εγγραφή η “Η Μαρίνα Των Βράχων” του Οδυσσέα Ελύτη. Σε αυτή η “Marina” του T. S. Eliot, και αυτή αγαπημένη. Ποίημα του 1930 από τη συλλογή “Ariel Poems”. Η “Marina” και αμέσως μετά η μετάφραση του ποιήματος στα Ελληνικά και από τον Γιώργο Σεφέρη. Μετάφραση η οποία εμφανίζεται στο βιβλίο “Η Έρημη Χώρα” που αποτελεί μετάφραση του έργου “The Waste Land” του T. S. Eliot και όχι μόνο. Ατυχώς το blogspot είναι το πλέον ακατάλληλο για να παρουσιάσω ποίημα και μετάφραση με τη μορφή που έχουν στα βιβλία που έχω στην κατοχή μου. Μικρό το κακό. Ιδού!

Marina

By T.S. Eliot

Quis hic locus, quae regio, quae mundi plaga?

What seas what shores what grey rocks and what islands

What water lapping the bow

And scent of pine and the woodthrush singing through the fog

What images return

O my daughter.

Those who sharpen the tooth of the dog, meaning

Death

Those who glitter with the glory of the hummingbird, meaning

Death

Those who sit in the sty of contentment, meaning

Death

Those who suffer the ecstasy of the animals, meaning

Death

Are become insubstantial, reduced by a wind,

A breath of pine, and the woodsong fog

By this grace dissolved in place

What is this face, less clear and clearer

The pulse in the arm, less strong and stronger—

Given or lent? more distant than stars and nearer than the eye

Whispers and small laughter between leaves and hurrying feet

Under sleep, where all the waters meet.

Bowsprit cracked with ice and paint cracked with heat.

I made this, I have forgotten

And remember.

The rigging weak and the canvas rotten

Between one June and another September.

Made this unknowing, half conscious, unknown, my own.

The garboard strake leaks, the seams need caulking.

This form, this face, this life

Living to live in a world of time beyond me; let me

Resign my life for this life, my speech for that unspoken,

The awakened, lips parted, the hope, the new ships.

What seas what shores what granite islands towards my timbers

And woodthrush calling through the fog

My daughter.

ΜΑΡΙΝΑ

[Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης]

Ποια πέλαγα ποιοι γιαλοί ποια γκρίζα βράχια και ποια νησιά

Και ποιο νερό γλείφοντας την πλώρη

Και το άρωμα του πεύκου κι η τσίχλα τραγουδώντας μέσα στην καταχνιά

Ποιες ζουγραφιές γυρίζουν

Ω κόρη μου.

Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου, σημαίνοντας

Θάνατο

Αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του τροχίλου, σημαίνοντας

Θάνατο

Αυτοί που κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησης σημαίνοντας

Θάνατο

Αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου, σημαίνοντας

Θάνατο

Εγίναν ανυπόστατοι, τους υπόταξε ένα φύσημα,

Μια πνοή του πεύκου, κι η δασοκελάηδιστη καταχνιά

Εκείνη η χάρη τους έχει πάρει

Τι πρόσωπο είναι αυτό, πιο σκοτεινό και πιο φωτεινό

Ο σφυγμός στο χέρι, πιο αδύνατος και πιο δυνατός –

Δοσμένο ή δανεισμένο; πιο μακριά από τ’ άστρα και πιο κοντά απ’ το μάτι

Ψιθυρισμοί και ψιλά γέλια ανάμεσα σε φύλλα και πόδια βιαστικά

Στα βάθη του ύπνου, όπου σμίγουν όλα τα νερά.

Μποπρέσο ραγισμένο στην παγωνιά, ραγισμένη στην κάψα μπογιά.

Το έκανα αυτό, το ξέχασα

Και το θυμούμαι.

Η αρματωσιά δίχως αντοχή και το καραβόπανο σάπιο

Ανάμεσα σ’ έναν Ιούνιο κι έναν άλλο Σεπτέμβρη.

Το έκανα αυτό μισοσυνείδητος, ανήξερος, άγνωστος, δικό μου.

Τα μαδέρια κάνουν νερά, οι αρμοί θέλουν καλαφάτισμα.

Τούτο το σχήμα, τούτο το πρόσωπο, τούτη η ζωή

Ζώντας για να ζει σ’ έναν κόσμο καιρού πέρα από μένα· ας

Αφήσω τη ζωή μου γι’ αυτή τη ζωή, το λόγο μου γι’ αυτόν τον ανείπωτο,

Τον ξυπνημένο, χωρισμένα χείλια, την ελπίδα, τα νέα καράβια.

Ποια πέλαγα ποιοι γιαλοί ποια νησιά γρανίτες προς τ’ άρμενά μου

Κι η πρόσκληση της τσίχλας μέσα απ’ την καταχνιά

Κόρη μου.

Σημείωση: Τροχίλος: Είδος πουλιού

Raymond Lefevre – Memory ‘Cats’

11/05/2009