Καλά που υπάρχουν τα έρημα τα ενύπνια [τα έγχρωμα πάντα!] και βοηθάνε να ξεφύγουμε από την, όποια, καθημερινότητά μας. Εκεί. Στην περιοχή της Ομόνοιας. Η αφετηρία των λεωφορείων. Καμιά ανάγκη για Μετρό. Την είδα να βαδίζει. Ήταν εκείνη. Επιβιβάστηκα. Κάπου σε ένα κάθισμα πίσω μου. Έκανα ότι δεν την είδα. Έκανε, ίσως, ότι δεν με είδε. Κύριο χαρακτηριστικό η υφή των μαλλιών της. Ένας συνεπιβάτης, ο διπλανός μου, που έψαχνε εναγωνίως εισιτήριο. Κατέβηκε και έψαχνε τα περίπτερα. Το μποτιλιάρισμα στην Βουλιαγμένης βοηθούσε να μην χάσει το λεωφορείο.
Λοξά κοίταξα πίσω. Πάντα στην θέση της. Πάντα η υφή των μαλλιών της. “Θα πηγαίνει στην αδελφή της”, σκέφτηκα. Η ανατροπή. Σηκώθηκε από το κάθισμά της και ήλθε δίπλα μου. Σχεδόν έδιωξε αυτόν που, στο μεταξύ, είχε καθίσει δίπλα μου. Κάθισε. Αισθάνθηκα χαρούμενος. Μιλήσαμε. Κατεβήκαμε, επί της Βουλιαγμένης, στο ύψος της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονα. Τα υπόλοιπα, δυστυχώς, δεν τα θυμάμαι. Έτσι!
Λοξά κοίταξα πίσω. Πάντα στην θέση της. Πάντα η υφή των μαλλιών της. “Θα πηγαίνει στην αδελφή της”, σκέφτηκα. Η ανατροπή. Σηκώθηκε από το κάθισμά της και ήλθε δίπλα μου. Σχεδόν έδιωξε αυτόν που, στο μεταξύ, είχε καθίσει δίπλα μου. Κάθισε. Αισθάνθηκα χαρούμενος. Μιλήσαμε. Κατεβήκαμε, επί της Βουλιαγμένης, στο ύψος της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονα. Τα υπόλοιπα, δυστυχώς, δεν τα θυμάμαι. Έτσι!
10/01/2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου