1579. Αναμνήσεις

 

Παρασκευή, 11 Απριλίου 2025. 11:20. Φεύγω από την Τ47. 164. Στάση «Αγία Παρασκευή». Αποβιβάζομαι. 

Περνάω απέναντι. Βιβλιοπωλείο «Το Μολύβι». Βραδείς ρυθμοί. Δωροεπιταγή. 

Συνεχίζω. Οδός Κ. ΜΛ. Δώρα. Προς και από. Διαθέσιμος χρόνος. Σκέψη. Να περάσω από την δεύτερη κατοικία της οικογένειας στην Ηλιούπολη, τη δεκαετία του 1960. Το έπραξα. Βάδισα. Στη θέση της οδού Σκόπα η οδός Πολυκλείτου. Μνήμη που παίζει παιχνίδια με τους της αρχαιότητας γλύπτες δύο.

Ανηφόρισα. Βρήκα το σημείο. Το σπίτι, βεβαίως, αλλαγμένο αλλά εκεί. Η χαμηλοτάβανι, μικρή αποθηκούλα, με το τραπεζάκι και την καρέκλα μου, που συνήθιζα να τρυπώνω· εξαφανισμένη. Το φωτογράφισα. Δεν θέλω ν’ ανεβάσω την φωτογραφία. Δεν μου επιτρέπεται εξ άλλου.

Κατηφόρισα. Μια τσουλήθρα. Παρατημένη στο πεζοδρόμιο. Συνάντησα την οδό Σκόπα. Την είχα, στη μνήμη μου, παραλλήλως μετατοπίσει. Θεωρία της ογκοποιημένης διαδρομής. Πόσες φορές έτμησε ή και ταυτίστηκε η τροχιά μου με αυτές του τότε εαυτού μου; Θα ήθελα να γνωρίζω. 

Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής και πάλι.

Είχα χρόνο. Κατηφόρισα. Οδός Κυπρίων Ηρώων. Μια παιδική χαρά. Η πρώτη της ζωής μου. Υπάρχει ακόμα ο τόπος. Και μια παιδική χαρά του τώρα.

Στάση «Αΐντα». Τη δεκαετία του 1960 υπήρχε σιμά ομώνυμος θερινός κινηματογράφος. Εξ ου και το όνομα. Πόσοι το γνωρίζουν; Εκεί θα πρέπει να είδα την εμβληματική ινδική ταινία «Γη Ποτισμένη Με Ιδρώτα» [Mother India] [1957], με την Ναργκίς, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ή μήπως στον θερινό κινηματογράφο «Νόρμα», επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης; 

Σε ένα σημείο το πεζοδρόμιο στολισμένο με σακούλες μπάζα. Σκασίλα του τού λεβεντομαλάκα που τα απόθεσε. Σύντομο ανέκδοτο: Ελληνικό φιλότιμο. Ή, ισοδύναμα, Ελλήνων παιδεία.

Συνεχίζω. Πλατεία Ανεξαρτησίας, στην Αργυρούπολη. Η παλιά αφετηρία του 208, για όσους γνωρίζουν. Ένα γλυπτό που κοσμεί την πλατεία μαγαρισμένο, ως συνήθως. Το μαλακισμένο με το σπρέι στην κωλότσεπη ή το σακίδιο. Πανταχού παρών και τα πάντα «μουτζουρών».

164. «Οι Πίτες της Γεωργίας», επί της Γεωργίου Γενημματά. 164. Γωνία Κωνσταντίνου Αθανάτου και Ψηλορείτου. Δείγμα γραφής του τοπικού μαλακισμένου. 14:35. Επιστροφή στην Τ47.

Να είσαστε Καλά,

Να θυμόσαστε,

Να περπατάτε,

Να φωτογραφίζετε!

Ένα κλικ μακρυά οι Buffalo Springfield στο “For What It's Worth” [1966], σύνθεση του Stephen Stills: 

13/04/2025

1578. Τ47: Βιτρίνες

 

Καλά είναι τα συναρμολογούμενα και η μ’ αυτά ενασχόληση, βεβαίως. Αλλά κοστίζουν! Σε χρόνο, χρήμα και. . . χώρο. Από ένα σημείο και πέρα, μάλιστα, ο χώρος αρχίζει και γίνεται πιο δυσεύρετος από το χρήμα. Λογικό! Το χρήμα κάπου μπορεί και να το βρεις, να το διαθέσεις ή να το μαζέψεις. Παρομοίως για τον χρόνο. Ο χώρος όμως είναι όσος είναι και αλλάζει δεν.

Καλά, λοιπόν, τα συναρμολογούμενα αλλά, τα πρόστυχα, όχι σκονοστεγανά. Πάει η σκόνη και πάνω τους στρογγυλοκάθεται και τα ασχημαίνει! Ανάγκη λοιπόν να, από τη σκόνη, προστατευτούν. Έτσι γεννιέται η επιθυμία για στέγασή τους σε βιτρίνες, «ατομικές» είτε συλλογικές. Όσον αφορά τις «ατομικές» βιτρίνες, για μεμονωμένα συναρμολογούμενα, ήδη στην Τ47 υπάρχουν δεκατέσσερεις, σε τρία, τέσσερα μεγέθη.

Για τη συλλογική στέγαση των που συναρμολογώ, αυτοκινήτων, μοτοσυκλετών, τανκ, αεροπλάνων, κινητήρων, κτηρίων, μορφών και φιγουρών, υπάρχουν επτά έπιπλα που διαθέτουν κατάλληλες τζαμοπροστατευόμενες, όπως και όσο, βιτρίνες. Δύο βιβλιοθήκες, της συγχωρεμένης Neoset, στο γραφείο, δύο βιτρίνες, που αγοράστηκαν από την Ikea ακριβώς για να στεγάσουν κυρίως συναρμολογούμενα, στην τραπεζαρία  ένα σύνθετο στο σαλόνι, κληρονομιά από τους γονείς μου και μια γυάλινη βιτρίνα στο χολ, αγορασμένη από την Ikea.

Ο Πίνακας που ακολουθεί είναι ενδεικτικός για τις δυνατότητες στέγασης, συναρμολογούμενων / βιβλίων, που παρέχουν τα ράφια των πιο πάνω επίπλων (πλην της αυτόνομης βιτρίνας στο χολ):

Να σημειωθεί, βεβαίως, πως η σκονοστεγανότητα που παρέχουν, οι πιο πάνω βιτρίνες, είναι από στοιχειώδης έως απαράδεκτη, στην περίπτωση των επίπλων της Ikea.

Αποτελεί ένα μικρό ευτύχημα το ότι έχω ανακαλύψει συναρμολογούμενα με τουβλάκια μικρότερα από αυτά των Lego. Συγκεκριμένα, με τουβλάκια mini και, ακόμα μικρότερα, diamond. Μιλάμε για απίστευτη εξοικονόμηση χώρου, κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με κτήρια τα οποία, αν χτιζόντουσαν με τουβλάκια Lego, θα ήταν πραγματικά θηριώδη. Ας είναι καλά οι ασιάτες που μας τα παρέχουν σε ελκυστικές λίαν τιμές.

Με αυτά τα δεδομένα τα έχω, μέχρις στιγμής, καταφέρει να στριμώχνω, τα μικρότερα τουλάχιστον συναρμολογήματά μου, στις βιτρίνες αυτές. Αν και το στρίμωγμα δεν αποτελεί και τον καλύτερο τρόπο για να εκθέσεις / αναδείξεις τα έργα σου ατυχώς δεν υπάρχει εναλλακτική δυνατότητα. Στο σημείο αυτό να ομολογήσω πως πολύ θα με βόλευε μια κατοικία, ας πούμε, πεντακοσίων τετραγωνικών μέτρων (και βλέπουμε)! 

Την κάμερα (Leica) του καινούργιου μου κινητού, Xiaomi 14T Pro, τώρα την  μαθαίνω και κάποιες δυνατότητές της είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες. Για παράδειγμα αυτές της «χρωματικής» διαφοροποίησης τόσο στο έγχρωμο όσο και στο μονόχρωμο (ασπρόμαυρο). Ελπίζω να πάρετε μια μικρή γεύση από τις εικόνες των ραφιών με συναρμολογούμενα που ακολουθούν:

Γραφείο:

Τραπεζαρία:

Σαλόνι:

Χολ:

Και κάποιες, σκόρπιες, φωτογραφίες που δίνουν μια καλύτερη, πιστεύω, εικόνα για των βιτρινών αυτών τα ράφια:

Να είσαστε Καλά,

Να, γιατί όχι;, συναρμολογείτε και

Να σκονοπροστετεύετε!

Ένα κλικ μακριά οι Beatles στο “With A Little Help From My Friends”, από το εμβληματικό άλμπουμ τους του Λοχία Πιπέρι [1967], σύνθεση δίδυμου John Lennon – Paul McCartney με βασικό εκτελεστή τον Ringo Starr:

07/04/2025