1536. Βουκόλος ανήρ

 

5.229 ΜΑΚΗΔΟΝΙΟΥ ΥΠΑΤΙΚΟΥ

Τὴν Νιόβην κλαίουσαν ἰδών ποτε βουκόλος ἀνὴρ

θάμβεεν, εἰ λείβειν δάκρυον οἶδε λίθος.
αὐτὰρ ἐμὲ στενάχοντα τόσης κατὰ νυκτὸς ὁμίχλην
ἔμπνοος Εὐίππης οὐκ ἐλέαιρε λίθος.
αἴτιος ἀμφοτέροισιν ἔρως, ὀχετηγὸς ἀνίης
τῇ Νιόβῃ τεκέων, αὐτὰρ ἐμοὶ παθέων.

Τα αγαθά του αντίγραψε – επικόλλησε -εν προκειμένω από την εγγραφή «1534. Εὕδεις, Ζηνοφίλα», με μία μικρή προσαρμογή. Συμπαθάτε με! Είναι η παρατεταμένη ζέστη που τα τοιαύτα ευνοεί. Πάμε!

 

Κατά τα γνωστά: Παλατινή Ανθολογία. Πέμπτο βιβλίο (Ερωτικά Επιγράμματα). Επίγραμμα με αύξοντα αριθμό  διακόσια είκοσι εννέα (229). Επιγραμματοποιός ο Μακηδόνιος Υπατικός.

 

Η μετάφραση του επιγράμματος, που ακολουθεί, είναι της ταπεινότητάς μου. Προσπάθησα να κρατηθώ σιμά στο αρχικό κείμενο. Ζήτησα την πιστότητα στην μετάφραση μιας και την ομορφιά μπορούμε, οι τυχεροί εμείς Έλληνες, να την απολαύσουμε στο αρχαίο κείμενο. 

 

Τη Νιόβη που κάποτε την είδε να κλαίει ένας βουκόλος

απορούσε, που είδε πέτρα να δακρύζει.

αλλά εμένα που ζωντανός στενάζω μέσα στην τόση της νύχτας ομίχλη

δε με σπλαχνίστηκε η σαν πέτρα Ευίππη.

και για τα δύο φταίει ο έρωτας, που φέρνει στεναχώρια

στη Νιόβη για τα παιδιά της, αλλά εμένα για τα πάθη μου

 

Να είσαστε Καλά!

 

Ένα κλικ μακριά ο Δάκης στη σύνθεση των Μίμη Πλέσσα, Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Τόσα Καλοκαίρια» [1970]:

26/07/2024