1405. «Δείξε Μου Το Δρόμο Για Το Σπίτι»

 

Είναι γεγονός ότι στον Louis L’Amour έχω μια αδυναμία από την εφηβική μου ηλικία. Απόδειξη τα εκατόν δέκα (110) βιβλία του που έχω στην κατοχή μου. Ογδόντα οκτώ (88) στα Ελληνικά και είκοσι δύο (22) στα Αγγλικά. Όλα σχεδόν «τσέπης». Κάποια διπλά, σε Ελληνικά και Αγγλικά.

Ανάμεσά τους, και τελευταία αποκτημένα, τα εννέα (9) βιβλία του της σειράς “The Collected Short Stories”, για τα οποία έχω γράψει σχετικά εδώ. Είχα ήδη διαβάσει τα τρία πρώτα όταν από την Παρασκευή, 14 Αυγούστου 2020, ξεκίνησα να διαβάζω, χαλαρά, και το τέταρτο. Σε αυτό, το οποίο περιέχει «Ιστορίες Περιπετειών» (Adventure Stories), διάβασα ένα διήγημα που το ξεχώρισα. Ήταν αυτό με τίτλο “Show me the way to go home”,  στις σελίδες 185 - 189 του βιβλίου.

 

Μπήκα στον πειρασμό. «Να το μεταφράσω», σκέφτηκα. Εις τα τοιαύτα, ως γνωστόν, είμαι επιρρεπής. Ενδίδω. Λοιπόν, ενέδωσα. Στρώθηκα και προσπάθησα. Βρήκα το κείμενο στα Αγγλικά (τιμή και δόξα στο Άγιο Διαδίκτυο), το εμφάνισα στην οθόνη του Η/Υ μου και άρχισα να μεταφράζω γράφοντας, τα που μετέφραζα, σε σελίδες Α4. Ζορίστηκα. Είναι δυσκολότερο από ότι ακούγεται ή φαίνεται. Από τη φύση μου, θα έλεγα, προσπαθούσα να κρατηθώ όσο πιο κοντά γινότανε στο πρωτότυπο κείμενο.

Μου πήρε δύο μέρες. Αυτές του Σάββατου και της Κυριακής, 19 και 20 Δεκεμβρίου του 2020. Το τέχνασμα είναι, από ένα σημείο και μετά τουλάχιστον, να ξεχάσεις το πρωτότυπο κείμενο, να διαβάσεις τη μετάφρασή σου και να δεις που σκαλώνει. Να επινοήσεις, να ξανασκεφτείς, να διορθώσεις. Το προσπάθησα. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα και, πραγματικά, ευχαριστήθηκα την όλη διαδικασία.

 

Την Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2020, έστειλα, με ηλεκτρονικό μήνυμα, τη μετάφραση που είχα κάνει σε έναν μικρό αριθμό φίλων. Η αντίδραση ήταν θετική. Μάλλον δεν είχα εντελώς ξαστοχήσει. Σκέφτηκα, λοιπόν, να κοινοποιήσω αυτή την, έτσι κι αλλιώς, ερασιτεχνική μετάφρασή μου, και άλλη μία που ακολούθησε, στο διαδίκτυο με σχετικές αναρτήσεις στο παρόν ημερολόγιο.

 

Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω πώς θα μπορούσα να νομιμοποιήσω, ας το πούμε έτσι, τη δημοσιοποίηση αυτών των μεταφράσεών μου. Βρήκα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των κληρονόμων του συγγραφέα. Τους έπεμψα το που ακολουθεί ηλεκτρονικό μήνυμα:

 

from: αείποτε <aeipote@gmail.com>

to: beau@louislamour.com
cc: paul@louislamour.com
date: 23 Jan 2021, 22:41

subject: Greek Translation of Two Adventure Stories

mailed-by: gmail.com

 

Dear Sir,

 

I live in Greece and I am fond of Louis L’Amour books. I have 110 of them in my library.

 

I am currently reading Volume 4, Part 1, of “The Collected Short Stories” (ISBN: 978-0-8041-7974-4). From this book, so far, I liked the stories 'Show Me The Way To Go Home' and 'Shanghai, Not Without Gestures' very much and, being an amateur translator, I translated them in Greek.

 

My question is if it’s alright to post these translations on my personal blog, which I have been running since March 2005 (link to the blog: https://aeipote.blogspot.com).

 

Thanks a lot for your attention.

 

Best Regards

Nikos K.

 

Έχουν, από την 23^η Ιανουαρίου 2021, περάσει ένα έτος, τρεις μήνες και είκοσι επτά ημέρες και . . . απάντηση δεν πήρα από τον Beau L’ Amour. Ήρθε θαρρώ η στιγμή να δημοσιοποιήσω το πόνημά μου. Διαβάστε:

 

Δείξε Μου Το Δρόμο Για Το Σπίτι

 

Ήταν η βραδιά που η ορχήστρα έπαιξε το «Δείξε Μου Το Δρόμο για Το Σπίτι», η βραδιά που ο στόλος απέπλευσε για τον Παναμά. Το σιγανοψιχάλισμα είχε σταματήσει, και δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από το παιχνίδι των προβολέων πάνω στα σύννεφα, το μουρμούρισμα των μηχανών των βαρκών επιβίβασης και το τσιτσίρισμα του λίπους εκεί που κάποιος έψηνε μπιφτέκια στην αποβάθρα της Πέμπτης Οδού. Βρισκόμουν εκεί, με ένα ζευγάρι Ελλήνων ψαράδων και έναν ταξιτζή, παρακολουθώντας τους ναύτες να αποχαιρετούν τις συζύγους τους και τις αγαπητικιές τους.

 

  Υπήρχε κάτι στη μυρωδιά της βροχής, στον αποχαιρετισμό των ναυτών και το τρίξιμο των ξαρτιών που με ένα τρόπο σε επηρέαζε. Βρισκόμουν, άνεργος, στη στεριά για ένα μήνα τότε.

 

  Ένα κορίτσι κατηφόρισε στην αποβάθρα και έγειρε στην κουπαστή παρακολουθώντας τις βάρκες επιβίβασης. Ένας από τους ναύτες της κούνησε το χέρι κι εκείνη ανταπέδωσε, αλλά δεν χαμογέλασε. Μπορούσες να δεις ότι δεν γνωριζόντουσαν, ήταν απλά κάτι από αυτά που συμβαίνουν.

   Ήταν μόνη της. Όλα τα άλλα κορίτσια ήταν με κάποιον, αυτή όχι. Φορούσε ένα απλό, κομψά φτιαγμένο φόρεμα που ήταν λίγο φθαρμένο, αλλά είχε όμορφα πόδια και μεγάλα, εκφραστικά μάτια. Όταν έφευγε η τελευταία βάρκα επιβίβασης εκείνη στεκόταν ακόμη εκεί. Ίσως δεν ήταν κάτι που συνήθιζα, αλλά ήμουν μόνος, και όταν είσαι άνεργος δεν συναντάς πολλά κορίτσια. Έτσι, την πλησίασα και έγειρα στην κουπαστή δίπλα της.

  «Αποχαιρετάς το αγόρι σου;» ρώτησα, αν και ήξερα ότι δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο.

  «Τον αποχαιρέτησα πολύ καιρό πριν».

  «Δεν γύρισε;»

  «Γυρίζουν ποτέ;»

  «Κάποιες φορές το θέλουν και δεν μπορούν. Κάποιες φορές τα πράγματα πηγαίνουν στραβά».

  «Αναρωτιέμαι».

 «Και κάποιες φορές πραγματικά επιστρέφουν και τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν, και κάποιες φορές δεν επιστρέφουν γιατί φοβούνται ότι δεν θα είναι οι ίδιοι και δεν θέλουν να χαλάσουν αυτό που θυμούνται».

  «Τότε γιατί να φύγουν;»

  «Είναι υποχρεωμένοι. Οι άντρες πάντα ταξιδεύουν και τα κορίτσια τούς περιμένουν».

  «Δεν περιμένω κανέναν».

  «Σίγουρα περιμένεις. Όλοι περιμένουμε. Από την πολύ αρχή περιμένουμε κάποιον, τον ψάχνουμε πολύ πριν μάθουμε ποιος είναι. Κάποιες φορές βρίσκουμε αυτόν που περιμένουμε και κάποιες φορές όχι. Κάποιες φορές αυτός που περιμένουμε εμφανίζεται και δεν το αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά. Κάποιες φορές ζητούν πάρα πολλά και φοβόμαστε να διακινδυνεύσουμε και φεύγουν»

  «Δεν θα περίμενα για κανένα. Ειδικά αυτόν. Δεν θα τον ήθελα αυτόν τώρα».

  «Βεβαίως και όχι. Εάν τον έβλεπες τώρα, θα αναρωτιόσουν γιατί κάποτε τον ήθελες. Δεν τον περιμένεις, αν και περιμένεις αυτό που εκπροσωπούσε. Γνώρισες έναν ναύτη κάποτε. Τα κορίτσια δεν πρέπει ποτέ να γνωρίζουν άντρες που έχουν τη θάλασσα στο αίμα τους».

   «Πάντοτε φεύγουν».

  «Σίγουρα, και έτσι πρέπει να γίνεται. Όλη η θλίψη και η συμφορά στη ζωή προέρχονται από την προσπάθεια να κάνουμε τα πράγματα να κρατήσουν πάρα πολύ».

  «Είσαι κυνικός».

  «Όλοι οι συναισθηματικοί άντρες είναι κυνικοί και όλοι οι Αμερικανοί είναι συναισθηματικοί. Είναι η επίδραση του Stephen Foster. Ή οι πάρα πολλές παραστάσεις των «Over the hill to the Poorhouse” και “East Lynne”. Αλλά το προτιμώ έτσι».

  «Στ’ αλήθεια μιλάνε έτσι οι άνθρωποι;»

  «Μόνο όταν χρειάζονται καφέ. Ή ίσως την πρώτη φορά που συναντιούνται ένα κορίτσι και ένας άντρας. Ή ίσως αυτά τα λόγια είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του αποχαιρετισμού. Είναι αυτό το ίδιο που κάνει τις γυναίκες να κλαίνε στους γάμους τελείως άγνωστών τους».

  «Είσαι παράξενος άνθρωπος». Γύρισε για να με κοιτάξει.

  «Καυχιέμαι γι’ αυτό. Αλλά τι θα γίνει με τον καφέ; Δεν θα πρέπει να στεκόμαστε άλλο εδώ. Άνθρωποι που στηρίζονται σε κουπαστές πάνω από το νερό τη νύχτα είναι είτε ερωτευμένοι είτε σχεδιάζουν να αυτοκτονήσουν».

  Ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε. Ήταν αυτό που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα – το να συναντάς ανθρώπους. Ειδικότερα, ελκυστικές ξανθιές τα μεσάνυχτα.

  Με κοίταξε πάνω από τον καφέ. «Ένα κορίτσι που ερωτεύεται έναν ναύτη είναι παλαβό».

  «Καθόλου. Ένας ναύτης πάντοτε φεύγει, και τότε δεν έχει το χρόνο να απογοητευτεί. Χρόνια αργότερα μπορεί να κάνει τη ζωή του συζύγου της μίζερη λέγοντας του τι θαυμάσιος άντρας ήταν γι’ αυτό και για ’κείνο. Οι πιθανότητες είναι να ήταν ένας ανόητος δεκατεσσάρων καρατίων. Μόνο που έφυγε πριν να χαθεί η γοητεία του καινούργιου».

   «Αυτό είναι που κάνεις;»

  «Σπανίως. Γνωρίζω όλους τους τρόπους να χειρίζομαι τις γυναίκες. Το πρόβλημα είναι ότι την κρίσιμη στιγμή ξεχνώ να τους χρησιμοποιήσω. Είναι καταθλιπτικό».

   «Είναι αργά. Κάποια στιγμή θα πρέπει να πάω στο σπίτι».

   «Όχι μόνη σου, ελπίζω».

  Με κοίταξε και πάλι, πολύ χαλαρά. «Δεν πιστεύεις ότι είμαι το είδος του κοριτσιού που μπορείς έτσι εύκολα να το ρίξεις, το πιστεύεις;»

  «Βεβαίως και όχι», κάγχασα, «Αλλά ευχήθηκα σ’ ένα αστέρι εκεί έξω. Το γνωρίζεις αυτό το παλιό τρικ».

  Γέλασε. «Θαρρώ είσαι τρελός».

  «Αυτό το σιγουρεύει. Οι γυναίκες πάντοτε ερωτεύονται τους τρελούς».

  «Θαρρείς ότι είναι τόσο εύκολο να ερωτευτώ κατ’ αυτόν τον τρόπο;»

  «Θα πρέπει. Κάποιοι άνθρωποι ερωτεύονται χωρίς φανερό λόγο, είτε υλικό, ηθικό ή μαμαδίστικο. Τέλος πάντων, γιατί θα έπρεπε να είναι τόσο περίπλοκο;»

   «Ερωτεύτηκες ποτέ;»

  «Νομίζω. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος. Ήταν θαυμάσια μαγείρισσα, κι αν ο δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι του, αυτός ήταν έρωτας με την πρώτη δαγκωματιά».

  «Παίρνεις ποτέ σου κάτι στα σοβαρά;»

  «Σε παίρνω στα σοβαρά. Αλλά γιατί να μην το διασκεδάσουμε λίγο αυτό; Μονάχα ένα στραβό υπάρχει με τη ζωή: οι άνθρωποι δεν αγαπούν αρκετά, δεν γελούν αρκετά – και είναι πολύ αναθεματισμένα συμβατικοί. Ακόμα και οι ερωτικές υποθέσεις τους θα πρέπει να είναι σύμφωνα με τους τύπους. Αλλά αυτό είναι αυθόρμητο. Κατηφόρισες εκεί που οι ναύτες αποχαιρετούν τις αγαπητικιές τους γιατί αποχαιρέτησες έναν μια φορά. Είχε βρέξει λίγο και υπάρχει ένα είδος μελαγχολικής τρυφερότητας στον αέρα. Αναπολείς το παρελθόν, όχι εξ αιτίας του, γιατί το πρόσωπο και η προσωπικότητά του έχουν ξεθωριάσει, αλλά επειδή είναι ρομαντικός ο αποχαιρετισμός, η μυρωδιά περίεργων οσμών από ξένα λιμάνια, οι σκέψεις που ο ωκεανός πάντοτε φέρνει στους ανθρώπους – ρομαντισμός, χρώμα, απόσταση. Ένα είδος ασαφούς θλίψης που είναι σχεδόν ευτυχία. Και τότε, συνοδευμένος από τον ήχο της απόμακρης μουσικής και το άρωμα κρεμμυδιών που τηγανίζονται, μπαίνω στη ζωή σου!»

  Γέλασε και πάλι. «Αυτό ακούγεται προσχεδιασμένο».

  «Ισχύει. Δεν το βλέπεις; Όταν κατηφόρισες στην αποβάθρα σήμερα το βράδυ έψαχνες για ’μένα. Δεν γνώριζες ποιος ήμουν, αλλά ήθελες κάτι, κάποιον. Εντάξει, είμαι εδώ. Το χαριτωμένο του πράγματος είναι ότι σε έψαχνα».

   «Το κάνεις να ακούγεται πολύ όμορφο».

  «Γιατί όχι; Ένας άντρας που δεν θα μπορούσε να το κάνει να ακουστεί όμορφο ενώ σε κοιτάζει θα ήταν πολύ πληκτικό να ζει. Τώρα τελείωσε τον καφέ σου και θα πάμε σπίτι».

   «Για άκουσε, εγώ. . .»

  «Γνωρίζω. Μην το πεις. Γιατί απλά θα σε οδηγήσω μέχρι την πόρτα, θα σε φιλήσω  πολύ απαλά, και θα την κλείσω». 

  Είχε ξεσπάσει ακόμα μια μπόρα, και οι δρόμοι ήταν μουσκεμένοι. Μια ομίχλη ροβολούσε από τον ωκεανό, η σκοτεινή θολούρα να σέρνεται γύρω από τις γωνίες των κτηρίων, να κυκλώνει τα πλοία στις κορυφές των καταρτιών τους. Ήταν ένας μοναχικός, σιωπηλός κόσμος όπου οι φωτεινοί σηματοδότες επέπλεαν με στοιχειωμένη λάμψη.

  «Αναρωτιόσουν γιατί οι άντρες πήγαν στη θάλασσα. Μπορείς να φανταστείς να μπαίνεις σ’ ένα ξένο λιμάνι στην Άπω Ανατολή μια νύχτα σαν κι αυτή; Τα φώτα μιας άγνωστης πόλης – παράξενες οσμές, μυστηριώδεις ήχους, τους τονισμούς μιας ξένης γλώσσας; Είναι η γοητεία του άγνωστου και του διαφορετικού, κάτι καινούργιου. Κι ακόμα γύρω σου υπάρχει η αίσθηση του κάτι πολύ παλιού. Ίσως γι’ αυτό είναι που οι άντρες πάνε στη θάλασσα».

  «Ίσως είναι έτσι, αλλά ποτέ δεν θα ερωτευτώ άλλον ναύτη».

  «Δεν σε αδικώ».

  Είχαμε φτάσει στην πόρτα. Έβαλε το κλειδί της στην κλειδαριά και μπήκαμε μέσα. Ήταν πολύ αργά και πολύ ήσυχα. Την αγκάλιασα, τη φίλησα για καληνύχτα και έκλεισα την πόρτα.

  «Θυμάμαι ότι είπες πώς θα με καληνύχτιζες και μετά θα έφευγες;» διαμαρτυρήθηκε.

  «Είπα ότι θα σε φιλούσα για καληνύχτα και μετά θα έκλεινα την πόρτα. Δεν είπα σε ποια πλευρά της θα βρισκόμουν».

  «Καλά. . .»

   Το ζόρικο ήταν ότι το πλοίο μου σαλπάριζε το πρωί.

 

Louis L’Amour “The Collected Short Stories, Volume 4, Part 1 - Adventure Stories”, Bantam Books New York, 2015, ISBN: 978-0-8041-7974-4. “Show Me The Way To Go Home”, Pages 185 – 189.

Μετάφραση: αείποτε, Γλυφάδα 19 και 20 Δεκεμβρίου 2020.

 

Να είσαστε Καλά. 

Το “Show Me The Way To Go Home” είναι ένα δημοφιλές τραγούδι των Jimmy Campbell και Reg Connelly, από το 1925. Ένα κλικ μακριά μια, σχετικά πρόσφατη, εκτέλεση του τραγουδιού, του 1978, από τους Emerson, Lake & Palmer:

20/05/2022