Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020

1312. Δυο κόμποι


Στην εγγραφή 1309, της Τρίτης, 13 Οκτωβρίου 2020, του παρόντος αναφέρθηκα στα κουτιά Cobi, με περιεχόμενο αντίστοιχο αυτών των Lego, και συγκεκριμένα στην συναρμολόγηση του (περιεχομένου τού) κουτιού 5528 (μαχητικό αεροσκάφος Fiat G.55 Centauro). Στην εγγραφή αυτή παρέθεσα και δεκαοκτώ (18) φωτογραφίες από τη διαδικασία συναρμολόγησης και το ολοκληρωμένο αεροσκάφος (αν και δίχως τα σχετικά αυτοκόλλητά του).

Το επόμενο από τα τρία, όπως αναφέρω στην πιο πάνω εγγραφή,  Cobi που αγόρασα το συναρμολόγησα την Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2020. Επρόκειτο για το κουτί 24562 με τα 102 κομμάτια του οποίου συναρμολόγησα μία Maserati GranCabrio Sport, ευτυχώς δίχως αυτοκόλλητα. Οι διαστάσεις του μοντέλου, σε κλίμακα 1:35, 13,8Χ6,3Χ4,2 cm3 (MxΠxY). Το βάρος του: 90 gr.

Ακολουθούν σχετικές φωτογραφίες:















Την Κυριακή, 18 Οκτωβρίου 2020, ήλθε και η σειρά του τρίτου και μεγαλύτερου κουτιού της Cobi που είχα αγοράσει. Του κουτιού 3007A, η συναρμολόγηση των 500 κομματιών του οποίου οδήγησε στο υπό κλίμακα τανκ του Β' ΠΠ Μ4 Sherman,  των ΗΠΑ. Τα 500 κομμάτια του τανκ βρισκόντουσαν σε δύο σακουλάκια αριθμημένα ως 1 και 2. Αυτό με τον αριθμό 1 περιείχε εννιά μικρότερα σακουλάκια, δίχως περαιτέρω αρίθμηση, και το σακουλάκι με  αριθμό 2 άλλα έξι. Οι διαστάσεις του ολοκληρωμένου πλαστικού μοντέλου: 19,5Χ9,5Χ12,5 cm3 ((MxΠxY). Το βάρος του, μαζί με τη φιγούρα του μέλους του πληρώματος: 363 gr.

Ακολουθούν σχετικές φωτογραφίες:















Για τα αυτοκόλλητα που συνόδευαν το αεροσκάφος και το τανκ, της Cobi, που συναρμολόγησα, είχα αναφέρει, στην εγγραφή 1309, ότι περίμενα να τα τοποθετήσει ο γιός μου. Τελικά όμως τα  τοποθέτησα εγώ, και όπως ήταν αναμενόμενο, τα έκανα ελαφρώς μαντάρα, κυρίως στην περίπτωση του αεροσκάφους.


Η γενική παρατήρηση πάντως είναι ότι τα αυτοκόλλητα της Cobi  είχαν το μαύρο τους το χάλι. Με διαφανές φόντο, στην πλειονότητα τους, ούτε πολύ καλά εφάρμοζαν ούτε, και αυτό ήταν το χειρότερο, επέτρεπαν να τα βγάλεις και να τα επανατοποθετήσεις μιας και έχαναν ευθύς την επιπεδότητά τους (και αποκτούσαν σχεδόν κυλινδρικό σχήμα). Σε αντίθεση, και όπως είναι γνωστό, τα αυτοκόλλητα της Lego είναι εξαιρετικά και επιτρέπουν πολλές διορθωτικές κινήσεις.










Ένα άλλο μειονέκτημα των κομματιών της Cobi είναι ότι σε πολλά από τα τουβλάκια υπάρχει ένα μικρό άσπρο στίγμα, προφανώς στο σημείο έγχυσης του πλαστικού στο καλούπι, το οποίο από μακριά, και αν είναι σε εξωτερική επιφάνεια, μοιάζει να μην ενοχλεί αλλά, σε κάποιες κοντινές φωτογραφίες «βγάζει μάτι». Τόσο που αναγκάστηκα να ρετουσάρω τα συγκεκριμένα σημεία στις φωτογραφίες και στην Maserati  να τα περάσω με μαύρο μαρκαδόρο.

Κρίνοντας από το συνολικό αποτέλεσμα τα Lego, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι σαφώς ανώτερα σε όλα τα σημεία αλλά, δυστυχώς, δεν έχουν στην γκάμα τους τανκς, μαχητικά αεροσκάφη, υποβρύχια και άλλες «πολεμικές» μηχανές που διαθέτει η Cobi. Συνεπώς για όσους αναζητούν τέτοιου, «πολεμικού», είδους μοντέλα η Cobi είναι μία καλή λύση.

Το πρόβλημα, στην περίπτωση αυτή, είναι η, στην ουσία ανύπαρκτη, ποικιλία τέτοιων μοντέλων που είναι διαθέσιμη στην μικρότατη, και απομακρυσμένη από την Ευρώπη, Ελληνική αγορά.

Όμως, οι συλλέκτες εμείς, ας ελπίσουμε να ζήσουμε, έστω και μετά την πανδημία του κοροναϊού, καλύτερες μέρες για την αγορά (και) κουτιών Cobi. . .

Δεν μένει παρά να σας ευχηθώ ένα όμορφο Νοέμβριο και να σας παρακαλέσω να προσέχετε τον εαυτό σας και τους κοντινούς σας.

Να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά το εξαιρετικό, αείποτε κατά τη γνώμη μου, The Seeker” [1970] από το συγκρότημα The Who”: 


31/10/2020

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2020

1311. Ένα κέικ στο σαλόνι

Υπήρξε μία χρονική περίοδος ετών, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, που είχα πρόσβαση και αγόραζα αντίγραφα ταινιών σε DVD. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε δυνατότητα να εύκολα κατεβάσεις ταινίες από το διαδίκτυο, αλλά και ούτε κάτι σαν το Netflix, η πρόσβαση αυτή ήταν σημαντική.

Τα αντίγραφα τα αποκτούσα μέσω ενός φίλου ο οποίος ήταν ικανότατος στο να βρίσκει και να δημιουργεί αντίγραφα ταινιών. Έτσι απόκτησα, και είδα, ταινίες σε DVD που τις απόλαυσα. Καινούργιες, παλιές, κλασικές, περιπέτειες, κωμωδίες, τα είδη όλα 

Τα δισκάκια αυτά είχαν, με μαρκαδόρο, γραμμένο πάνω τους τον τίτλο της ταινίας και τίποτα άλλο. Βάλθηκα, λοιπόν, να τους φτιάξω ετικέτες. Αγόρασα, από το «Πλαίσιο», τις σχετικές αυτοκόλλητες ετικέτες, πειραματίστηκα, χάλασα αρκετές, και βρήκα τον τρόπο να τις σωστά εκτυπώνω.

Πέρασε ο καιρός. Ήλθαν τα torrents και, από κοντά, το Netflix και οι άλλες πλατφόρμες θέασης ταινιών και σειρών. Το DVD ακολούθησε, θαρρώ, την πορεία του μουσικού CD. Απαξιώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Τα ίδια και χειρότερα και για τα πανάκριβα,  σε σχέση με τα DVD, Blu-Ray, τα οποία στην ουσία δεν τα κατάφεραν τελικά να έχουν την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία και βυθίστηκαν (μαζί τους και η 3D τεχνολογία που, για τις τηλεοράσεις, μοιάζει πλέον να καταργήθηκε).

Ο κύριος όγκος, των σε DVD αντιγράφων ταινιών που έχω στην κατοχή μου, βρίσκεται σε ένα κέικ, με πενήντα ένα (51) δισκάκια. Το κέικ αυτό, κάποια στιγμή, το άφησα στο σαλόνι με σκοπό να προχωρήσω σε ξεσκαρτάρισμα του περιεχομένου του (το γνωστό Project Δήμητρα”).

Πριν από λίγες μέρες είπα να ξεκινήσω τη σχετική διαδικασία. Διάλεξα την ταινία Gilda και τοποθέτησα στο σχετικό δισκάκι στο BH7530T 3D Blu-Ray / DVD Home Theater System μου. Μια χαρά έπαιζε, δεκαπέντε – είκοσι χρόνια μετά το γράψιμό του, και πολύ, κατ’ αρχάς, το χάρηκα.

Στη συνέχεια δοκίμασα με την ταινία Collateralκαι σε αυτή, δέκα λεπτά περίπου πριν το τέλος της ταινίας, ήλθε η σφαλιάρα. Το DVD κόλλησε. Δοκίμασα, για την ξεκολλήσω, ότι τεχνάσματα γνώριζα. Κανένα αποτέλεσμα.

Τρίτη ταινία ηKing Arthur”. Η ίδια γεύση. Δέκα, δεκαπέντε λεπτά πριν το τέλος κόλλησε και αυτή. Πρόβλημα, λοιπόν, με την εξώτερη περιοχή των DVD αντιγράφων μιας και, από ότι γνωρίζω, αυτά διαβάζονται από το κέντρο προς την περίμετρο.

Έφερα τα δύο προβληματικά δισκάκια στο CD/DVD player του Η/Υ του γραφείου και, θαύμα, έπαιξαν κανονικά. Ώστε, λοιπόν, τι κάνουμε; Τα κρατάμε τα αντίγραφα; Τα δοκιμάζουμε ένα-ένα; Τα πάμε και τα φέρνουμε από το σαλόνι στο γραφείο, ή και αντιστρόφως; Εφαρμόζουμε Project Δήμητρα; Τι;

Το ότι τα αντίγραφα CD και DVD, και δυστυχώς και κάποια μη αντίγραφα, εμφανίζουν, μετά από την παρέλευση κάποιων ετών, πρόβλημα στην αναπαραγωγή του περιεχομένου τους είναι γνωστό. Ήδη λόγω του προβλήματος αυτού πέταξα στον κάλαθο των αχρήστων εκατοντάδες μουσικά CD αντίγραφα. Μήπως ήλθε η σειρά να πράξω ομοίως και για τα πιο πάνω DVD;

Έχω αυτά τα αντίγραφα για να τα βλέπω και να χαίρομαι. Αν πρόκειται να έχω τον φόβο ότι στο, κρίσιμο συνήθως, τέλος της ταινία θα κολλήσουν, έχει νόημα να τα βάζω να παίξουν; Έχει νόημα να τα φέρνω από το σαλόνι στο γραφείο και να ελπίζω ότι θα μπορέσω να δω το τέλος; Υπάρχουν κάποιες ταινίες ανάμεσά τους που να μου είναι απαραίτητες;

Το ερώτημα καταντάει σχεδόν φιλοσοφικό. Συμφωνώ με τον Πυθαγόρα και το «Πέποισο μη είναι σον κτήμα ο περ μη εντός διανοίας έχεις» του. Εδώ και καιρό, λοιπόν, γνωρίζω ότι πρέπει να είμαι επιφυλακτικός σχετικά με το τι, τελικά, έχω στην κατοχή μου. Ειδικά για τα χιλιάδες CD και DVD που έχουν βρει στέγη στην Τ47 αυτό ισχύει στο ακέραιο. Είμαι προετοιμασμένος να βάλω κάποιο από αυτά να παίξει και αυτό να μην παίξει ή να κολλήσει.

Όπως και να έχει χρειάζεται μία μορφή πνευματικού θάρρους για να πετάξεις στα σκουπίδια κάποια από τα πράγματά σου. Με τα DVD αντίγραφά μου, πάντως, λέω να το προχωρήσω. . .

Ακολουθούν εικόνες επτά (7)  από τα πιο πάνω DVD μόνο και μόνο για να δείτε τι είδους ετικέτες «φιλοτέχνησα» από τόσα χρόνια πριν:









Να δυο και τρεις προσέχετε φορές και να είσαστε Όλες / Όλοι Καλά.

Ένα κλικ μακριά από το Soundtrack της εξαιρετικής ταινίας «2046» οι Secret Garden στο «Adagio»:


25/10/2020

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2020

1310. Πριν, ακριβώς, μήνες 527

12. ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΑΣΚΗΣΗ ΓΡΑΦΗΣ Νο 9

Γράψαμε ένα ποίημα του χωρισμού τώρα ας γράψουμε και ένα κείμενο του χωρισμού. Όχι γιατί είναι τόσο σίγουρο ότι θα χωρίσουμε μα γιατί η μοναξιά μας είναι ανείπωτη. Ο μαρασμός μας είναι ανείπωτος. Δύσκολα έργα πιάνω να κάνω και δε γνωρίζω πως να τα καταφέρω και μήτε και θέλω να σε τρομάξω. Μονάχα θέλω να μιλήσω.

        Κάθομαι εδώ μοναχός και έρημος στην 306 του Γκίνη και περιμένω να κάνω μάθημα 6-9 να σηκωθώ να φύγω. Κάθομαι να δω τη ζωή μου να δω τι κατάφερα κι εγώ τόσο ταξιδεύοντας κι όλα είναι αποτροπιαστικά άδεια. Σκέφτομαι και σένα και σκάω ένα χαμόγελο. Μου έρχονται στο νου να σου πω κάτι γλυκερές φράσεις όπως “Μικρούλα μου”, “Ματάκια μου” και με πιάνει μια απορία για το πως τις σκέφτομαι. Στ’ αληθινά όμως τις σκέφτομαι και πια λέω:

- Τι μου έχεις κάνει;

        Δύο και είκοσι πέντε είναι η ώρα και σκέφτομαι τι να πράττεις και τι να λες τώρα δα. Προσπαθώ να κατανοήσω τι γίνεται μέσα στο στήθος μου και πια αδύνατο. Κάτι σαν κάψιμο, κάτι σαν βάρος, κάτι απροσδιόριστο. Τα πράγματα με μένα δεν ήταν κανονικά και τώρα πως να πω ότι απορώ; Η χαρά που μου δόθηκε στις 17 του Νοέμβρη ήταν λίγη και συνειδητή και για τούτο τεράστια. Τη σκέψη έκανα:

- Τώρα είμαστε μαζί κι όλα είναι ταιριαστά όμως οι μέρες που έρχονται;

        Κατεβαίνω τώρα δυο πρωινά στο Πολυτεχνείο και κάθομαι στη βιβλιοθήκη και πίνω καφέ και μονάχα σε σκέφτομαι. Σκέφτομαι τη “φιλία” που μου ζήτησες και λέω:

- Τι να την κάνεις; Σου είναι άχρηστη.

“Θεέ μου!” λέω, “πώς θα τελειώσει;”

Ανοιγοκλείνουν οι πόρτες και μπαίνουν συνάδελφοι και μήτε ξέρουν τι κάνω. Κάνω κουράγιο να γράφω να πεισθώ τέλος πάντων ότι κάτι είμαι κι εγώ. Κάνω προσπάθειες να κρατήσω την Τετάρτη που ζήσαμε και ξέρεις; Απορώ πολύ που δε σου κράτησα το χέρι.

        Μα δεν το χωράει ο νους μου ότι οι άνθρωποι μπορούν να αποφασίζουν για τις καρδιές τους. Αγόρασα σήμερα μια κασέτα να τη γεμίσω τραγούδια για τη γιορτή σου που έρχεται. Θέλω να γράψω τραγούδια του “έρωτα” και πίστεψε φοβάμαι μην ακούγοντάς τα τον “άλλο” , συμπάθησέ με, σκέφτεσαι. Σε βρίσκω αξιολάτρευτη και απορώ πώς, μέχρι τώρα τουλάχιστον, σ’ άφησε μοναχή. Άμα ζήσουμε μαζί θα είναι υπέροχο και πολύ φοβάμαι ότι δεν. Πάλι, λέω, δε γίνεται λίγο θα με συμπαθεί και θα μ’ αγαπήσει στο τέλος.

        Αχ! Θεούλη μου τι κάθομαι και γράφω εδώ μοναχός στο τραπεζάκι. Κακό και άσχημο τίποτα δε βρίσκω να κάνω. Λοιπόν τώρα θα μιλά γλυκά στις φίλες της σκέφτομαι. Και πόσο είσαι αξιολάτρευτη στ’ αληθινά το ξέρεις; Μα τι θες να κάνω; Κι αν φτάσουν τα χαρτιά αυτά στα χέρια σου; Μάθε στην αρχή το πήρα αψήφιστα, μα τώρα; Μα είναι γράψιμο του χωρισμού αυτό; Θα ήθελα να είχα μια καρδιά ήρεμη, ακομμάτιαστη, καλύτερα να το μπορώ να σε ζητήσω. Μα δεν την έχω. Και πάλι τι αξία έχουν τα λόγια;

        Να! Ήταν ένα δασάκι σ’ ένα βουνό και μέσα του κάτι σκιουράκια ζούσαν και έπεφτε ο ήλιος και Θεέ μου! Τι όμορφα χρώματα που έβλεπες και μετά έπιασε βροχή και ξέρεις; Τίποτα δεν ασχήμυνε και μετά ένα σκιουράκι ένας κυνηγός το σκότωσε. Και τώρα; Μα τι σου γράφω; Είναι μονάχα ότι είμαι “αλλόηχος” και δεν το κρύβω. Πάλι. Ήταν μια θάλασσα και “πλατς” τα κυματάκια σκάζανε και κίναγες τα πόδια σου και σήκωνες τον άμμο και έπιασε βροχή και μετά βγήκε ένας ήλιος μα ξέρεις; Τι κόκκινος! Αφήνω την 306 και πάω στην Βιβλιοθήκη να συνεχίσω να παραληρώ.

        Είμαι διωγμένος σαν σκυλί. Πουθενά δε βρήκα να καθίσω στην Βιβλιοθήκη και κάθισα σ’ ένα χαμηλό πεζουλάκι να μιλήσω να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου μέσα μου. Απέναντι σωρός τα πεταγμένα στεφάνια απ’ τη “γιορτή” του Πολυτεχνείου και είναι να σου σφίγγεται η καρδιά. Συμπάθησέ μου αυτά τα κολλυβογράμματα, πρέπει να γράψω.

        Γνωρίζεις που θέλω να σου δωρίσω τις “Έξη Νύχτες στην Ακρόπολη” του Σεφέρη για τη γιορτή σου. Ψάχνω την αφιέρωση και θέλω να είναι κάτι πολύ σπουδαίο μα δεν το βρίσκω. Αρχίζω: 

            Όταν ο χρόνος ξαφνιστεί

            Και σκύψει και δαγκάσει...

Μετά; Καλά δε θα ΄ναι άμα το βρω; Ραγιάδες... ραγιάδες...

        Κατερίνα, πια δεν κρατώ να μη γράψω τ’ όνομά σου, άμα είναι να χωρίσουμε, τι να χωρίσουμε μικρή μου; Θέλω να σε βάλλω να μου πεις τρεις φορές “όχι”. Δεν πιστεύω να το κατορθώσεις και θα φύγω χωρίς να ακούσω τρεις φορές “όχι”.

        Κατερίνα το πρόσωπό σου είναι τέλειο. Θεούλη μου πια τι σου γράφω! Μα τι αξίζουν οι παλαβές δομές; Βολτάρουν οι συνάδελφοι στο προαύλιο και με κοιτούν λίγο ξαφνιασμένοι. Μου έρχεται να σκίσω όλα αυτά τα χαρτιά. Μα πώς θα με σηκώσεις; Κι αν τώρα ξαφνικά ερχόσουν μήπως δε θα σου έλεγα:

- Να! Διάβασε. Είναι για σένα.

                                                   
                                            
   19
Νοέμβρη 1976 / ΕΜΠ

Να Προσέχετε και να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά ο Διονύσης Σαββόπουλος στο τραγούδι του «Το Περιβόλι», από το ομώνυμο άλμπουμ του 1969:


19/10/2020

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2020

1309. Το πρώτο COBI (Fiat G.55 Centauro)

Η ενασχόλησή μου με τα Lego είναι γνωστή και δηλωμένη. Τόσο, που μέχρι και ετικέτα «LEGO» υπάρχει στην σχετική, δεξιά, στήλη του παρόντος, με είκοσι έξι, μέχρι τώρα, εγγραφές. Εκείνο που ζήτησα, και δεν βρήκα, στα Lego ήταν κουτιά με τανκς και, γενικώς, κουτιά με «πολεμικό», αν έτσι περιγράφεται, περιεχόμενο.

Το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Η Lego δεν κατασκευάζει κουτιά με στρατιωτικό / πολεμικό περιεχόμενο. Αποτελεί στρατηγική επιλογή της εταιρείας και είναι απόλυτα σεβαστή. Από την άλλη υπάρχουν MOC (My Own Creation – Η Δική μου Κατασκευή/Δημιουργία) στα οποία, φιλόπονοι και εφευρετικοί συνάνθρωποί μας, χρησιμοποιώντας τουβλάκια Lego, συναρμολογούν και κατασκευάζουν ό,τι μπορείτε, ή και δεν μπορείτε, να φανταστείτε.

Τα MOC είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία των Lego. Έχουν δημιουργήσει μία παράλληλη αγορά στην οποία πωλούνται από απλά σχέδια / οδηγίες / λίστες κομματιών, για κατασκευή MOC, μέχρι πλήρη πακέτα. Το έψαξα λίγο όταν εντυπωσιάστηκα από το MOC La Grenouille” (ένα πανέμορφο, κατά τη γνώμη μου, πειρατικό ιστιοφόρο).  Δυστυχώς, το κόστος για τα MOC και την μικρή, και απομακρυσμένη από το κέντρο της Ευρώπης, αγορά της Ελλάδας είναι πραγματικά απαγορευτικό.

Όμως, όποιος ψάχνει, βρίσκει. Και όποιος ψάχνει στο διαδίκτυο βρίσκει σίγουρα και από την καρέκλα του γραφείου του. Λοιπόν, βρήκα τα Cobi. Η Cobi είναι μια Πολωνική, αν δεν κάνω λάθος, Εταιρεία η οποία κάνει . . . ό,τι και η Lego. Τα κομμάτια / τουβλάκια της είναι συμβατά με αυτά της Lego και στην γκάμα των κουτιών της, αντίθετα με την Lego, περιλαμβάνονται και τανκς, στρατιωτικά οχήματα, μαχητικά αεροσκάφη, πολεμικά πλοία, υποβρύχια και άλλα πολλά. 

Δυστυχώς, για κάποιους σαν και εμένα, η παρουσία της Cobi στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά περιορισμένη και ελάχιστα από τα μοντέλα της είναι διαθέσιμα. Το έψαξα. Για να δοκιμάσω την Cobi, λοιπόν, παράγγειλα τρία από τα διαθέσιμα στην Ελλάδα κουτιά της. Η παραγγελία μου έγινε την Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου, στην MagicPen, με έδρα στην Λάρισα. Επρόκειτο για τα κουτιά: 1. 5528, Fiat G.55 Centauro, 270 κομμάτια, 23,74 € 2. 3007A, Tank M4 Sherman, 500 κομμάτια, 41,79 € και 3. 24562, Maserati Gran Cabrio Sport, 102 κομμάτια, 14,24 € 

Τα κουτιά θα τα είχα παραλάβει την Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου, αν, όταν μου χτύπησαν το κουδούνι, βρισκόμουν στην Τ47. Απουσίαζα. Ειδοποίηση, από τον ταχυμεταφορέα, μέσω viber, συνεννόηση μετά από σχετικό τηλεφώνημά (μου)  και παραλαβή την Παρασκευή, 8 Οκτωβρίου, το μεσημεράκι.  

Δύο μέρες μετά, προχθές Κυριακή, ήρθε η στιγμή να συναρμολογήσω το πρώτο από τα πιο πάνω Cobi μοντέλα. Διάλεξα το Fiat G.55 Centauro (Κένταυρος), της σειράς Small Army. Άνοιξα το κουτί. Περιεχόμενο; Έντεκα πλαστικά σακουλάκια, διαφόρων μεγεθών, με τα διάφορα κομμάτια, ο έλικας του αεροσκάφους, το τεύχος των οδηγιών συναρμολόγησης και ένα φυλλαράκι με αυτοκόλλητα. Συνολικό πλήθος κομματιών, κατά τον κατασκευαστή, διακόσια εβδομήντα (270). Κομμάτια που περίσσεψαν, μετά την συναρμολόγηση, έντεκα (11).

Από τα έντεκα σακουλάκια τα επτά δεν άνοιγαν με το χέρι και κανένα δεν ήταν αριθμημένο. Τα τουβλάκια ήταν μια χαρά, αν και ένα κλικ κάτω από αυτά της Lego, και η μεταξύ τους εφαρμογή και πάλι, αν και ίσως είναι μόνο η αίσθηση της πρώτης επαφής, ένα κλικ κάτω από την κυρίαρχη στον χώρο Lego. Το φυλλάδιο οδηγιών σε πολύ καλό χαρτί, σαφές και με όμορφη εκτύπωση. Τα αυτοκόλλητα, εμφανισιακά, σαφώς κάτω από την ποιότητα της Lego. Δεν τα τοποθέτησα, είναι γνωστή η απέχθεια μου γι’ αυτά. Περιμένω να τα τοποθετήσει ο γιος μου και τότε θα έχω σαφέστερη εικόνα.


Η συναρμολόγηση ξεκίνησε στις 10:05 και στις 12:40, με εντελώς χαλαρούς ρυθμούς, είχα ολοκληρωμένο το Fiat G.55 μπροστά μου. Για την συναρμολόγηση, την οποία πραγματικά ευχαριστήθηκα, ακολούθησα το σχετικό πρωτόκολλο Lego. Στο κουτί υπήρχαν αρκετά ιδιαίτερα κομμάτια και κάποια από αυτά είχαν εικόνες, όπως στο ρύγχος και το κάθετο ουραίο πτερύγιο, που στην Lego θα απαιτούσαν, μισητά, αυτοκόλλητα.

Βεβαίως και, με διακόσια εβδομήντα κομμάτια, βίωσα το αίσθημα ότι κάποια κομμάτια δεν υπήρχαν αλλά, ευτυχώς, διαψεύστηκα. Δυσκολεύτηκα λίγο στην τοποθέτηση των πτερύγων στο σώμα του αεροσκάφους και θα ήθελα λίγο πιο στιβαρή την βάση του αεροσκάφους. Η φιγούρα της Cobi (ένας πιλότος της Ιταλικής αεροπορίας της εποχής) εντελώς καρικατούρα και πολύ διαφορετική από αυτές της Lego.

Μου άρεσε το τελικό αποτέλεσμα. Έχω πλέον στην κατοχή μου ένα ιταλικό μαχητικό αεροσκάφος, του  B' Παγκοσμίου Πολέμου, με συνολικό μήκος ατράκτου 27 εκατοστών και εκπέτασμα (απόσταση μεταξύ των άκρων των πτερύγων)  33,5 εκατοστών. Το συνολικό βάρος, αεροσκάφους, πιλότου και βάσης, βρέθηκε στα 257 γραμμάρια.

Σε αντίθεση με τα Lego, στο εγχειρίδιο συναρμολόγησης του Fiat G.55, δεν υπήρχε λίστα των κομματιών, και συνεκδοχικά κωδικών, που περιλαμβανόντουσαν στο κουτί. Έτσι, αν κάποιο κομμάτι, ή και περισσότερα, δεν υπήρχε η ταυτοποίησή του θα έπρεπε να γίνει με περιγραφή ή φωτογράφιση. Επίσης δεν γνωρίζω, και δεν είδα κάπου στο διαδίκτυο - αν και δεν το έψαξα ειδικά, αν υπάρχει διαδικασία παραγγελίας κομματιού/κομματιών που λείπουν από το κουτί. Διαδικασία η οποία προβλέπεται στη Lego και στην οποία πραγματικά διαπρέπει.  

Ακολουθούν φωτογραφίες του αεροσκάφους στη φάση συναρμολόγησης, στη βάση του, στο έδαφος, που είναι . . . τραπέζι, και με κατεβασμένους και μη κατεβασμένους τροχούς:


















Να είσαστε Καλά και να Προσέχετε.

Ένα κλικ μακριά το ιταλικό και κλασικό, για ανθρώπους κάποιας ηλικίας, “Io Di Notte”, με τον Al Bano, βεβαίως:



13/10/2020