1249. Μια Πρώτη Ανάμνηση

Δεκαετία του 1960. Κατοικούμε στην Κάτω Ηλιούπολη, στην οδό Άρεως. Πηγαίνω στην Πέμπτη ή την Έκτη Δημοτικού, στο 4^ο  Δημοτικό Σχολείο Ηλιουπόλεως. Είναι μια εποχή που τα έτοιμα ενδύματα δεν έχουν γνωρίσει την μετέπειτα άνθιση. Έτσι, για το πρώτο μου κουστούμι, με μακρύ παντελόνι, προμηθευόμαστε το κατάλληλο ύφασμα και καταφεύγουμε στις υπηρεσίες ενός ράφτη.

Το ύφασμα, από ότι θυμάμαι, σκούρο με διακριτικά λευκά κλώστινα τετραγωνάκια ή κάπως έτσι. Ο ράφτης και το ραφείο του, βρίσκονται στην Κάτω Ηλιούπολη. Επισκεπτόμαστε λοιπόν, με την μητέρα μου, το ραφείο για να μου πάρει μέτρα ο ράφτης ή για πρόβα, δεν καλοθυμάμαι.

Βρισκόμαστε, έτσι, σε ένα μικρό, ισόγειο και γωνιακό δωμάτιο – τζαμαρία. Ο ράφτης, με τα τότε μέτρα μου, ηλικιωμένος, με χαρακτηριστική, λεπτή φωνή, από ότι, και αν καλά, θυμάμαι. Είναι το μεσημεράκι μιας ηλιόλουστης μέρας. Στο χώρο βρίσκεται και μια μητέρα με το παιδάκι της, που δεν θυμάμαι αν βρίσκεται σε καροτσάκι ή όχι.

Η μητέρα είναι νεαρής ηλικίας, μελαχρινή, λεπτή και όμορφη. Φορά μια λευκή μπλούζα. Συχνά σκύβει και μιλά και ασχολείται με το παιδάκι της. Όπως σκύβει, αποκαλύπτονται τα στήθη της. Προσπαθώ, θυμάμαι, να μην τα κοιτώ αλλά, βρίσκοντας το θέαμα συγκλονιστικό, υποκύπτω. Αυτή είναι η πρώτη ανάμνηση που έχω από τα, έτσι κι αλλιώς αγαπημένα, γυναικεία στήθη.

Μια ανάμνηση που ήρθε στην επιφάνεια, όταν, καιρό πριν, διαπίστωσα ότι το γωνιακό δωμάτιο – τζαμαρία υπάρχει ακόμα. . .  

Ένα κλικ μακριά, Ελεωνόρα Ζουγανέλη και «Το Σ’ Αγαπώ Που Περιμένεις», σε Μουσική και Στίχους από τα «Κίτρινα Ποδήλατα»:

09/10/2019