Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

1227. Στην Αθήνα, Προχθές

Υπήρχαν κάποια πραγματάκια που έπρεπε να αγοράσω. Είχα τη διάθεση και το χρόνο. Προχθές, ημέρα Τετάρτη, 29 Μαΐου 2019. Κατέβηκα στην Αθήνα. Λεωφορείο της γραμμής 164, στις 10:25, σταθμός metro στον Άγιο Δημήτριο και επιβίβαση σε συρμό για την Αθήνα. Αποβιβάστηκα στον σταθμό της Ομόνοιας.

Κάτι σκαρώνουν πάλι στην πολύπαθη Πλατεία και την έχουν περιφράξει με λαμαρίνες. Η χαρά του μαλακισμένου με το σπρέι, δηλαδή. Παρόλο που η ώρα δεν βοηθούσε καθόλου, λόγω της θέσης του ήλιου, όπλισα την κάμερα του κινητού μου (Huawei 20 Pro). Ήμουν αποφασισμένος! Θα συνδύαζα περπάτημα, σκέψεις, μικροαγορές και φωτογράφιση. Ξεκίνησα από την Πλατεία Ομονοίας.

Συνέχισα με την οδό Αθηνάς και έστριψα αριστερά στη Λυκούργου. Στόχος το να φωτογραφήσω, για πολλοστή φορά, την ενδιαφέρουσα πρόσοψη του κτηρίου της Λυκούργου 7. Το έπραξα. Στη συνέχεια στροφή δεξιά, στην Απελλού, και έξοδος στην αγαπημένη μου Πλατεία Κοτζιά με το τετραπλό σιντριβάνι της.

Ξαναβγήκα στην οδό Αθηνάς και κατηφόρισα. Πρώτη στάση σε κατάστημα πώλησης ηλεκτρικών λαμπτήρων. Αγόρασα τρεις λαμπτήρες ισχύος 3 W, ο καθένας για το πορτατίφ του υπνοδωματίου μου. Λίγο πιο κάτω δεύτερη στάση σε κατάστημα υδραυλικών ειδών. Αγόρασα τρία λαστιχάκια για το καζανάκι του μπάνιου έχοντας μαζί μου το κατάλληλο δείγμα. Αυτό το καζανάκι, λοιπόν, με έχει εκνευρίσει. Αν και καινούργιο αρνείται να πάψει να έχει μία μικροδιαρροή (μεγέθους φακής). Δεν θα του, βεβαίως, περάσει!

Στη συνέχεια στροφή δεξιά, στην οδό Καλαμίδα, όπου στη γωνία με την οδό Παλλάδος, βρίσκεται ένα από τα αγαπημένα μου κτήρια της Αθήνας λόγω του ερειπωμένου του τρίτου ορόφου. Φωτογράφισα, για πολλοστή φορά και πάλι, το κτήριο και στη συνέχεια έκανα το γύρω της Πλατείας Αγίου Δημητρίου στον Ιερό Ναό του οποίου μπήκα και άναψα και ένα κεράκι. Ομολογώ, μάλιστα, ότι έβγαλα και τρεις – τέσσερεις φωτογραφίες στο εσωτερικό του Ναού.

Ξαναβγήκα στην οδό Αθηνάς, από την οδό Καλαμίδα, για να αντικρίσω, στην απέναντι πλευρά της οδού Αθηνάς, έναν ενδιαφέροντα και ερειπωμένο δεύτερο όροφο την παρουσία του οποίου δεν είχα σημειώσει (μιας και συνήθως κατηφορίζω ή ανηφορίζω την Αθηνάς από την προς την Πλατεία Κοτζιά πλευρά της). Τον φωτογράφισα, βεβαίως (μαζί με το πρώτο όροφο)! Πέρασα απέναντι και συνέχισα να κατηφορίζω την οδό Αθηνάς.

Φωτογράφισα ένα μικρό ξενοδοχείο με ενδιαφέροντα διαχωριστικά πράσινου και κόκκινου χρώματος. Συνέχισα με μία μικρή παράκαμψη, αριστερά στην οδό Ειρήνης, για να φωτογραφίσω την εκεί κίτρινη μπουλντόζα. Α! όλα κι όλα! (Και) Στις κίτρινες μπουλντόζες έχω αδυναμία! Έφτασα στην Πλατεία Μοναστηρακίου, βαδίζοντας, σκεπτόμενος, φωτογραφίζοντας και κατηφόρισα την οδό Ηφαίστου.

Έστριψα δεξιά, στην οδό Νορμάνου, και βγήκα στην οδό Ερμού. Κατηφόρισα μέχρι την Πλατεία Αγίων Ασωμάτων για να κάνω αριστερά και να συνεχίσω, επί της οδού Ερμού και πάλι, προς τον Κεραμικό. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες του Κεραμικού, και του απέναντι Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδας. Με μία στάση, στην οδό Μεληδόνη, έβγαλα και δύο πανοραμικές, της περιοχής του Κεραμικού, φωτογραφίες.

Περπάτησα μέχρι το ύψος της οδού Θεσσαλονίκης, κατά το Google Earth, ανέβηκα στην πεζογέφυρα, πάνω από τις γραμμές του τρένου, και έστριψα αριστερά στην οδό Επταχάλκου. Είχα έτσι την ευκαιρία να φωτογραφήσω τον βράχο και ένα κομμάτι του Ιερού Ναού του Οσίου Αθανασίου του Κουρκούρη. Επί της Επταχάλκου και λίγο πιο κάτω βρίσκεται και ο Ι. Ν. του Αγίου Αθανασίου.

Συνέχισα μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό του Θησείου και ανηφόρισα την Αδριανού. Έστριψα αριστερά στη Θησείου, φωτογράφισα κάποια πράγματα που με ενδιέφεραν, και ξαναγύρισα στην Αδριανού για να ανηφορίσω και να στρίψω αριστερά στην Αγίου Φιλίππου. Συνέχισα μέχρι τη διασταύρωση με την οδό Ηφαίστου, την οποία ακολούθησα ανηφορίζοντας μέχρι να βγω στην Πλατεία Μοναστηρακίου.

Εκεί, σιγά μα μην το άφηνα να περάσει!, επισκέφτηκα το παιχνιδοκατάστημα «Μουστάκας» από τον τρίτο όροφο του οποίου προμηθεύτηκα τέσσερα Playmobil (9241, 9242, 9443, 9444). Κατηφορίζοντας προς το ισόγειο, και από τον πρώτο όροφο, είχα την ευχαρίστηση να προμηθευτώ και το απαραίτητο Lego μου. To Lego Brickheadz 41626 (Rocket & Groot). Με γεια μου! Ευχαριστώ!

Μετά από τόσο περπάτημα, χώρια οι σκέψεις, είχα πλέον πεινάσει. Είπα να μην γευματίσω στον «Θανάση», επί της Μητροπόλεως, και να γευτώ μια κρέπα. Μια κρεπερί, επί της Μητροπόλεως και αυτή, δεν μου καλοφάνηκε και την προσπέρασα. Σκέφτηκα την κρεπερί «Αμάλθεια», στην οδό Τριπόδων. Πήγα. Δυστυχώς, βρήκα κατεβασμένα ρολά και ούτε ένα σημάδι της. Μάλλον έκλεισε.

Εγώ όμως, πλέον ήθελα κρέπα (ζαμπόν, μανιτάρια, πιπεριά και καλαμπόκι)! Το αποφάσισα. Πήγα, ως συνήθως, στον σταθμό metro της Ακρόπολης. Επιβιβάστηκα σε συρμό με κατεύθυνση προς το Ελληνικό. Κατέβηκα στην σταθμό Αργυρούπολη. Επιβιβάστηκα σε λεωφορείο της γραμμής Α3, ήμουν τυχερός περίμενα μόνο δύο λεπτά. Κατέβηκα στο κέντρο της Γλυφάδας. “Crepa Corner”, Αρτέμιδος και Αγίου Ιωάννου, σαλάτα του σεφ (καλύτερη από του ΟΑΚΑ!), κρέπα και μικρή μπύρα Fix. Όλα καλά!

Επιστροφή στην Τ47 με αναμονή του λεωφορείου της γραμμής 124 μόλις πενήντα ταπεινά λεπτάκια! Ήμουν, βεβαίως, εξοργισμένος! Ετοίμασα εγγραφή – θάψιμο για τον οΑΣΑ, έτσι και αλλιώς, τον Μπούρδα! όταν διαπίστωσα ασυμφωνία στους χρόνους δρομολογίων που έδινε το κινητό και ο σταθερός Η/Υ μου. Σύμφωνα με τον δεύτερο το δρομολόγιο έγινε στην ώρα του! Του την χάρισα, αυτή τη φορά, του μπαγάσα του Μπούρδα!

Επέστρεψα, λοιπόν, στη βάση μου στις 16:20 περίπου. Η εφαρμογή “Pacer”, στο κινητό μου, είχε καταγράψει τα που ακολουθούν:

Θερμίδες: 485

Διάρκεια: 1 h 45 m

Απόσταση: 7,63 Km

Βήματα: 11.565

Κάτι, δηλαδή, κάναμε!

Και το τελευταίο. Πάτησα το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής του κινητού μου συνολικά 396 φορές για να αποθηκεύσω, αντιστοίχως, ισάριθμο πλήθος φωτογραφιών. Πόσες κράτησα; Μόλις 146, και θα μπορούσα, ίσως, και ακόμα λιγότερες! Ποσοστό 37,62 %! Η ευκολία της ψηφιακής φωτογράφισης, από τη μία, η ανασφάλεια του φωτογράφου, από την άλλη. Κάτι πρέπει να κάνουμε πατριώτες με τα κλικ, κλικ ,κλικ μας!

Αφτά, τα οποία εφόσον αντέξατε και τα διαβάσατε, Εύγε Σας και:

Καλό Ιούνιο!

Σας αγαπάω μπρε!

Ένα κλικ μακριά Λαμπρινή Καρακώστα και «Γαλάζια Σκόνη» από το άλμπουμ του Σωκράτη Μάλαμα «Κάτοπτρα»:

Υ.Γ. Αφτή τη φορά κράτησα χαρακτήρα! Δεν έβαλα ούτε ένα σύνδεσμο (βαρβαριστί link)!

31/05/2019

Παρασκευή 24 Μαΐου 2019

1226. Καζούο Ισιγκούρο: «Ο Θαμμένος Γίγαντας»

Απόκτησα ένα αντίτυπο του βιβλίου «Ο Θαμμένος Γίγαντας», του Καζούο Ισιγκούρο, την Πέμπτη, 16 Αυγούστου του 2018, όταν εκμεταλλεύτηκα σχετική προσφορά του Εκδοτικού Οίκου «Ψυχογιός». Προσφορά, η οποία περιλάμβανε το συγκεκριμένο βιβλίο και το «Ο Άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και Τα Χρόνια του Προσκυνήματός Του», του Χαρούκι Μουρακάμι, με κόστος κτήσης 22,20 € έναντι αρχικής τιμής 34,30 € (κατά τον εκδοτικό οίκο).

Την πιο πάνω προσφορά βρήκα βελτιωμένη στο βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία» και έτσι προχώρησα στην αγορά των δύο πιο πάνω βιβλίων καταβάλλοντας μόλις 14,52 €! Κάνοντας τους υπολογισμούς μου βρήκα ότι το αντίτυπο του «Θαμμένου Γίγαντα» μου κόστισε οκτώ (8) ευρώ.

Από το όνομά του και μόνο είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι ο Ισιγκούρο έγραφε στα Ιαπωνικά. Είχα, βεβαίως, λάθος! Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια:

Ο Καζούο Ισιγκούρο (ιαπωνικά : カズオ・イシグロ ή 石黒一雄 ; 8 Νοεμβρίου 1954) είναι Βρετανός μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας μικρών ιστοριών. Γεννήθηκε στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας· η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία το 1960, όταν ήταν πέντε ετών. Ο Ισιγκούρο αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Kentwith με πτυχίο στην αγγλική φιλολογία και την φιλοσοφία το 1978 και έλαβε το μεταπτυχιακό του στην δημιουργική γραφή από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας το 1980.

Ο Ισιγκούρο είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς σύγχρονους συγγραφείς φαντασίας στον αγγλόφωνο κόσμο, έχοντας λάβει τέσσερις υποψηφιότητες για το Βραβείο Μπούκερ και έχοντας κερδίσει ένα βραβείο το 1989 για το μυθιστόρημά του Τα Απομεινάρια μιας Μέρας (The Remains of the Day). Το μυθιστόρημά του το 2005 Never Let Me Go θεωρήθηκε από το περιοδικό Time ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς και το ίδιο περιοδικό το συμπεριέλαβε στην λίστα με τα 100 Καλύτερα Μυθιστορήματα, γραμμένα στην Αγγλική Γλώσσα από το 1923 έως το 2005. Το έβδομο μυθιστόρημά του The Buried Giant δημοσιεύτηκε το 2015.

Το 2008 η εφημερίδα The Times κατέταξαν τον Ισιγκούρο στον 32η θέση στην λίστα με τους "50 καλύτερους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945". Το 2017 το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στον Ισιγκούρο ...ο οποίος στα μυθιστορήματά του, που χαρακτηρίζονται από μεγάλη συναισθηματική δύναμη, έχει αποκαλύψει την άβυσσο πίσω από το αίσθημα αυταπάτης των ανθρώπων απέναντι στην σύνδεσή τους με τον κόσμο.

Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες, σχετικό, κείμενο της Βικιπαίδειας: εδώ.

«Ο Θαμμένος Γίγαντας», λοιπόν. Έκδοση «Ψυχογιός», Αθήνα, Απρίλιος 2015. ISBN: 978-618-01-1027-2. Πλήθος σελίδων: 431. Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου. Επιμέλεια – Διόρθωση Κειμένου: Γιώργος Τσίρης. Τίτλος Πρωτοτύπου: The Buried Giant.

Ξεκίνησα την ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου στις 12 Μαΐου 2019. Την ολοκλήρωσα στις 19 Μαΐου 2019. Το ευχαριστήθηκα; Σίγουρα! Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Εδώ και καιρό το αρνείσαι, Αξλ, το ξέρω.

Αλλά τώρα ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτείς.

Πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι,

χωρίς καμία αναβολή...

Σ' ένα απομονωμένο χωριό στην Αγγλία, την εποχή των θρύλων, λίγο μετά τον θάνατο του βασιλιά Αρθούρου, ζει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Βρετανών, ο Αξλ και η Μπέατρις. Οι αναμνήσεις τους είναι θολές, όπως και όλων των κατοίκων, λόγω μιας μυστηριώδους ομίχλης που προκαλεί ένα είδος φθοράς. Παρά την αρρώστια της Μπέατρις, το ζευγάρι αποφασίζει να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού του με σκοπό να ταξιδέψει μακριά και να βρει τον γιο του, που έχει να δει εδώ και χρόνια.

Άλλοτε άγριο και άλλοτε συγκινητικό,

το καινούργιο μυθιστόρημα του Ισιγκούρο είναι

ένα παραμύθι για τις χαμένες μνήμες, την αγάπη,

την εκδίκηση και τον πόλεμο.

Σύμφωνα με την Αγγλική έκδοση της Βικιπαίδειας και το σχετικό λήμμα (εδώ) ο Ισιγκούρο χρειάστηκε δέκα έτη για να ολοκληρώσει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, περισσότερο, δηλαδή, από ότι υπολόγιζε. Μιλώντας, ο συγγραφέας, στο Φεστιβάλ Βιβλίου του Cheltenham, είπε ότι η σύζυγός του, Lorna MacDougall, είχε απορρίψει ένα πρώτο σχεδίασμα του βιβλίου και τον είχε προτρέψει να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.

Το βιβλίο κατατάσσεται στην κατηγορία της λογοτεχνίας Φαντασίας και μάλιστα ήταν ένα από τα υποψήφια για το “World Fantasy Award” καθώς και το “Mythopoeic Award for Adult Literature” του 2016.

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το βιβλίο και τη σύνδεση ενός από τους ήρωες του, του επώνυμου ανιψιού του Βασιλιά Αρθούρου, Sir Gawain, με τον JRR Tolkien είναι, για τους Αγγλομαθείς, το: “The Buried Giant review – Kazuo Ishiguro ventures into Tolkien territory” της εφημερίδας “The Guardian”.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην Ελληνική έκδοση του βιβλίου και την μετάφρασή του από τα Αγγλικά. Μια μετάφραση, θα έλεγα, στρωτή με κάποια σημεία που την χρήση κάποιων τύπων σημείωσα σαν εκτός κλίματος, για την προσωπική μου, πάντοτε, αίσθηση χρήσης της γλώσσας.

Έτσι σημείωσα δύο «ανεμίζοντα μανδύα» (Σελ. 28 & 195), ένα «εξέλθει» (Σελ. 74), ένα «διασωθέντος παιδιού» (Σελ. 94), ένα «περιβάλλοντα οπωρώνα» (Σελ. 140), ένα «εναπομείνασα σκιά» (Σελ. 151), ένα «ενίοτε» (Σελ. 173), ένα «εντός ολίγου» (Σελ. 201), ένα «επιτιθέμενου εχθρού» (Σελ. 259), ένα «παφλάζοντος νερού» (Σελ. 302) ένα «ερυθρίζουσες» (Σελ. 414) και ένα «λικνιζόμενα νερά» (Σελ. 430).

Βρήκα όμως, και αυτό είναι το χειρότερο, και λάθη. Δεν αναφέρομαι σε ένα «εισβάλλοντας ανάμεσα» (Σελ. 159) και ένα «εισέβαλλαν μέσα» (Σελ. 219), σε άλλα σημεία του κειμένου το «εισβάλλω», ορθώς, δεν συνοδεύεται από «μέσα», αλλά σε σημεία του κειμένου που προκάλεσαν την προσοχή μου. Σημεία τα οποία για να διευκρινίσω το «τι θέλει να πει ο ποιητής» τα εντόπισα και στο πρωτότυπο κείμενο, ας είναι καλά το άγιο διαδίκτυο, και για τα οποία ακολουθούν τα σχετικά ευρήματά μου:

Σελίδα 242:

Τώρα ανακάλυψαν μια ρωγμή πίσω από τις κολόνες, και, δένοντας την άκρη του σχοινιού εκεί, η καταρρακτή θύρα γρήγορα σηκώθηκε χωρίς δυσκολία.

Μου δημιουργήθηκε η απορία του πώς δένεις την άκρη ενός σχοινιού σε μία ρωγμή. Ακολουθεί η αντίστοιχη πρόταση του πρωτότυπου κειμένου (στα Αγγλικά):

They now discovered a crank behind one of the pillars, and fastening the rope end to it, soon raised the gate without difficulty.

Προφανώς το “crank” μεταφράστηκε σαν «ρωγμή». Άσχετο! “crank” σαν ουσιαστικό, μεταξύ άλλων, είναι η «μανιβέλα» και 0 «στρόφαλος άξονα». Εικάζω ότι υπήρξε σύγχυση ανάμεσα στο “crank” στο “crack”, που όντως σημαίνει «ρωγμή». Δυσκολομετάφραστο όντως!

Σελίδα 269:

Κι όμως λαμπάδιασε ολόκληρος, κι ο λόρδος Μπρένους με τους άντρες του παγιδεύτηκαν εκεί μέσα.

Σελίδα 270:

Επειδή φοβάται πως αν τα νέα μαθευτούν, ο λόρδος Μπρένους θα στείλει κι άλλους στρατιώτες. . .

Μου δημιουργήθηκαν δύο απορίες. Η πρώτη: Πώς βρέθηκε ο λόρδος Μπρένους, πρόσωπο σημαντικό, στη συγκεκριμένη σκηνή χωρίς να προηγηθεί κάποια αναφορά στην εκεί παρουσία του; Η δεύτερη: Αν ο λόρδος Μπρένους ήταν παρών ποια η έννοια του να «μαθευτούν» πράγματα που γνώριζε από πρώτο χέρι;

Αντιγράφω το αντίστοιχο Αγγλικό κείμενο:

Yet blaze it did and Lord Brennus’s men together with your brother caught within.

με το οποίο η κατάσταση ξεκαθαρίζει!

Δεν, βεβαίως, παγιδεύτηκε ο λόρδος Μπρένους αλλά οι άντρες του και ο αδελφός του προσώπου στο οποίο απευθύνεται η συγκεκριμένη πρόταση! Τώρα που βρήκαν, μεταφράστρια και επιμελητής, τον λόρδο Μπρένους και, άσπλαχνα, τον, τουλάχιστον, καψάλισαν, μένει, ίσως, να μας το εξηγήσουν.

Σελίδα 275:

Με δυσαρέστησε το γεγονός πως με ξύπνησε τόσο νωρίς, και, όταν τον πλησίασα, το έκανα μόνο και μόνο για να κρατήσω απαλά τον λαιμό του, ανάμεσα στα δυο μου χέρια, και για μια σύντομη στιγμή ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στη χαίτη του. Ήταν σκληροτράχηλος αφέντης, το ήξερα αυτό.

Το κείμενο αναφέρεται στο άλογο του ιππότη, και ανιψιού του Βασιλιά Αρθούρου, σερ Γκάουεϊν. Τον Οράτιο. Η απορία μου προφανής! Πώς γίνεται ένα πολεμικό, έστω, άτι να είναι αφέντης, και μάλιστα σκληροτράχηλος, του ιππότη που το ιππεύει;

Το Αγγλικό κείμενο μου έλυσε και πάλι την απορία. Ιδού:

Displeased though I was that he aroused me so soon, when I stepped towards him, it was only to hold his neck gently in both my arms, and for a brief moment rest my head in his mane. A hard master he has, I know that.

Το «Ήμουν» έγινε, μεταφράστρια και επιμελητής γνωρίζουν πώς, «Ήταν» και ένα άλογο, πράγμα παράλογο, βρέθηκε αφέντης ενός, γηραιού και υψηλόσωμου, ιππότη!

Και το τελευταίο εύρημα:

Σελίδα 418:

Αλλά εγώ έχω το κουπί μου κρυμμένο σε μια κοντινή σπηλιά, μέσα σε μια λιμνούλα, με μικροσκοπικά ψαράκια να κολυμπάνε γύρω του. Φίλοι μου, πάω τώρα να τα φέρω, και, κατά την απουσία μου, εσείς μπορείτε να μιλήσετε ελεύθερα, χωρίς να σας αποσπά η παρουσία μου.

Τα πιο πάνω είναι λόγια ενός βαρκάρη προς τους Αξλ και Μπέατρις. Το συμπέρασμα που βγαίνει, διαβάζοντάς το, είναι ότι ο βαρκάρης θα πάει να φέρει . . . τα ψαράκια που κολυμπάνε γύρω στο κουπί του!

Το Αγγλικό κείμενο:

But I keep my oar hidden in a nearby cave, dipped in a rockpool where tiny fish circle. Friends, I’ll go now to fetch it, and while I’m gone, you may talk here between you, unhindered by my presence.

Το κουπί του (“fetch it”) και όχι τα ψαράκια πάει να φέρει ο άνθρωπος! Ένα «τα φέρω» στη θέση τού «το φέρω» έκανε τη ζημιά! Κι ο επιμελητής;

Ομολογώ ότι τα πιο πάνω μου χάλασαν λίγο τη διάθεση αλλά όχι και την μεγάλη εικόνα. «Ο Θαμμένος Γίγαντας» είναι ένα καλό, ενδιαφέρον βιβλίο που αξίζει, θαρρώ, τον κόπο να το διαβάσετε. Να σημειώσω ότι εξαιρετικά ενδιαφέροντες βρήκα και κάποιους διαλόγους του οι οποίοι ξεχειλίζουν από μεσαιωνική ευγένεια!

Αντιγράφω από τον ιστότοπο των εκδόσεων «Ψυχογιός», για όσους επιθυμούν να αποκτήσουν μια πληρέστερη εικόνα, τα σχετικά με το βιβλίο:

Δημοσιεύματα & συνεντεύξεις

Και τώρα αρχίζει το μικρό μαρτύριο του να βρω το πιο τραγούδι θα συμπεριλάβω στην παρούσα εγγραφή σαν μουσική υπόκρουση. Τι είδος τραγουδιού θα ταίριαζε σε ηλικιωμένα ζευγάρια, πολεμιστές, δράκους και γηραιούς ιππότες; Αγνοώ!

Εύρηκα! Ένα κλικ μακριά η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, με μαέστρο τον Valery Gergiev, στον «Χορό Των Ιπποτών» από το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Sergei Procofiev:

24/05/2019