1176. Ο Μαύρος Ιππότης

Αρχές της δεκαετίας του 1960. Μένουμε στην Κάτω Ηλιούπολη, στην οδό Βλαχάβα. Σε ένα μικρούτσικο σπιτάκι. Μία κουζινούλα, ένα υπνοδωμάτιο και ένα σαλονάκι. Η τουαλέτα βρίσκεται στην αυλή! Πηγαίνω πια ή στην πρώτη ή στη Δευτέρα Δημοτικού.

Οι δρόμοι, χωματόδρομοι και μετά το σπιτάκι μας αρχίζουν τα χωράφια του Μαμάη. Ακόμα θυμάμαι να παίζουμε μέσα στα σπαρτά και έναν εξαγριωμένο αγρότη, υποθέτω, να μας κυνηγάει. Όπως έχω ολοζώντανη στη μνήμη μου μια τεράστια, στα παιδικά μου μάτια, κίτρινη μπουλντόζα να ισιώνει το δρόμο και τη μυρουδιά του ανασκαμμένου χώματος να με συνεπαίρνει.

Έχω αντιγράψει τις πιο πάνω δύο παραγράφους από την εγγραφή: «1088. Στην Οδό Βλαχάβα» της Τετάρτης, 30 Νοεμβρίου 2016.

Δεν θα μπορούσα να γράψω μια καλύτερη εισαγωγή για τον «Μαύρο Ιππότη». Το να ανεβάζεις εγγραφές με την κανονικότητα του πέντε εγγραφές / μήνα, δεν είναι πάντοτε το ευκολότερο. Βλέπετε η κανονικότητα των τριών εγγραφών / εβδομάδα (Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή), των ετών 2006, 2007 και 2008, πέρασε και πάει!

Φτάσαμε, λοιπόν, στην εικοστή ογδόη Ιουλίου και στο σακούλι μας, του μήνα, εγγραφές τρείς και μόνο. Ώστε, λοιπόν, τι ανεβάζουμε; Πώς πάμε από το τρία στο τέσσερα για να ακολουθήσει το πέντε και να τηρήσουμε, έτσι, την κανονικότητα που επιθυμούμε; Βρήκα τη λύση εκεί που συνήθως, για εμένα, υπάρχει. Στο παρελθόν! «Να γυρίσω πίσω, να βρω κάτι», σκέφτηκα. Γύρισα. Βρήκα.

Πάμε πάλι! Αρχές της δεκαετίας του 1960. . . Στη Βλαχάβα υπάρχουν αρκετά πιτσιρίκια. Παίζουμε. Κρυφτό. Κυνηγητό. Μπάλα. «Αυτοκινητάκια». Τέτοια. 

Στη γειτονιά, στο διπλανό στο δικό μου σπίτι, ζει και μια κοπελιά. Δεν θυμάμαι την ηλικία της. Το μόνο που έχει παραμείνει στη μνήμη μου είναι ότι ήταν σαφώς μεγαλύτερης ηλικίας από εμάς των έξι, επτά, οκτώ χρονών. Μεγαλύτερη και εύσωμη. Ίσως, όμως, να τη θυμάμαι έτσι σε σύγκριση με τα δικά μας φυσικά μεγέθη.

Όταν γύρισα στο παρελθόν (μου) αναζητώντας μια ιστορία μια εικόνα άστραψε στο μυαλό μου. Σε ένα πεζοδρόμιο καθισμένα πέντε – έξι πιτσιρίκια. Σιμά τους, σε μία καρέκλα, μία κοπέλα. Η κοπέλα διηγείται μια ιστορία και τα πιτσιρίκια ακούνε προσηλωμένα. Η ιστορία έχει να κάνει με κάστρα, ιππότες και αρχοντοπούλες. Πρωταγωνιστής είναι ο γενναιότερος όλων, ο Μαύρος Ιππότης! Ατρόμητος, όμορφος, επιδέξιος με τα όπλα, δεινός καβαλάρης, ακατανίκητος!

Το πεζοδρόμιο, βεβαίως, βρίσκεται στην οδό Βλαχάβα. Ανάμεσα στα πιτσιρίκια είμαι και εγώ. Η κοπέλα είναι η «εύσωμη» για την οποία ήδη μιλήσαμε. Μου έχει μείνει αυτή η εικόνα. Πόσες φορές συνέβη; Πέντε, έξι, δέκα; Αγνοώ! Εκείνο που γνωρίζω είναι το πόσο μου άρεσαν οι ιστορίες με ιππότες της κοπέλας και ότι τις συνέχιζα στο κρεβατάκι μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος!

Την είχα θαμμένη την εικόνα αυτή και χαίρομαι που η ενασχόλησή μου με τα e-ημερολόγια μου έδωσε τη δυνατότητα να την ανασύρω από τη μνήμη μου και να αφήσω ένα, εδώ, αποτύπωμά της.

Ένα κλικ μακριά, και από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ακούμε την Skeeter Davis στο “The End Of The World”:

29/07/2018