1068. Κανονική Άδεια και Facebook

Aπό τη Δευτέρα, 11 Ιουλίου, βρίσκομαι σε κανονική άδεια διαρκείας δέκα, εργασίμων, ημερών. Επιστρέφω, συνεπώς, στο γραφείο της Χ22 τη Δευτέρα, 22 Ιουλίου 2016.

Το μόνο που έχω κατορθώσει, μέχρι τώρα, είναι τα καθημερινά μπάνια με τη Δ. στους “Φακίρηδες”, όπως ονομάζω την παραλία που πάμε και την οποία, μόλις τη δείτε, θα εννοήσετε για την ονόμασα έτσι.

Από την άλλη, βεβαίως, κανονική άδεια δίχως “Project Δήμητρα” δεν γίνεται. Ο στόχος αυτή τη φορά είναι η αλλαγή του σαλονιού της Τ47. Από τη στιγμή που η τηλεόραση μεταφέρθηκε στο σαλόνι, και μάλιστα αντικαταστάθηκε από μία Samsung 55", αποδείχτηκε πόσο άβολος ήταν ο τριθέσιος καναπές και πόσο ογκώδες του σαλονιού το όλον (ένας τριθέσιος και ένας διθέσιος καναπές και μία πολυθρόνα). Η αποκορύφωση πάντως ήταν η χρήση καλυμμάτων τα οποία, πιστέψτε με, δεν κάθονται στη θέση τους με τίποτα!

Το αποφάσισα λοιπόν! Ένας μικρός τριθέσιος ή ένας διθέσιος καναπές και δύο πολυθρόνες είναι το ζητούμενο. Σκέφτηκα μάλιστα να μην καταφύγω σε λύση τύπου IKEA/JYSK αλλά να αναζητήσω τα ζητούμενα στα τοπικά επιπλοποιία. Το ψάχνω!

Από τη Δευτέρα που ξεκίνησε η κανονική άδειά μου έκοψα και το Facebook. Ομολογώ ότι με αυτό το τελευταίο έχω μία σχέση αγάπης – μίσους. Με εκνευρίζει αφάνταστα η ευκολία των με ένα κλικ “Μου Αρέσει” που μπορείς να δεχτείς και να δώσεις καθώς και το γεγονός ότι, από ένα σημείο και πέρα, τα τέσσερα “Μου Αρέσει” με έκαναν να αισθάνομαι καλύτερα από ότι τα δύο και τα οκτώ καλύτερα από ότι τα τέσσερα. Είχα, με άλλα λόγια, πέσει στην παγίδα!

Επί 151 ημέρες, 9/2/16 με 8/7/16, ανέβαζα από ένα τραγούδι και περίμενα αντιδράσεις (μετρημένες με “Μου Αρέσει”, βεβαίως). Απογοήτευση! Το κάθε ένα από τα τραγούδια που ανέβασα μου άρεσε και, περισσότερο ή λιγότερο, το αγαπούσα. Επρόκειτο, συνολικά, για μια περίεργη διαδικασία. Τι περίμενα, λοιπόν, ανεβάζοντας αγαπημένα τραγούδια; Αποδοχή, σύμπλευση, εκτίμηση του γούστου μου, επαφή, συναναστροφή; Τι; Το έγραψα ήδη. Απογοητεύτηκα. Ήθελα περισσότερα. Ήθελα τραγούδια όπως το “Judi In Disguise”, με τους John Fred And His Playboys Band, να μην σταματάνε στο ένα “Μου Αρέσει” και όπως “Οι Κυριακές Στην Κατερίνη”, με τον Γιάννη Σπανό στο πιάνο, να μην σταματάνε στα τρία.

Ακόμα και εγγραφές του παρόντος e-ημερολογίου που δεν της διαφήμιζα, αυτή είναι η λέξη, στο Facebook είχαν πολύ μικρότερη αναγνωσιμότητα από αυτές την ύπαρξη των οποίων γνωστοποιούσα.

Όλα μοιάζει να έχουν γίνει Facebook και τα Blogs μοιάζουν νεκρά! Θέλω να αντισταθώ. Να συνεχίσω εδώ, και στο άλλο, έστω και με μία, δύο εγγραφές το μήνα. Δεν θέλω την ευκολία του ενός κλικ. Δεν θέλω να μοιράζω “Μου Αρέσει” σε ανθρώπους που δεν έχω δει τα μάτια τους και σε αναρτήσεις ή τραγούδια που, ομολογώ, πολλές φορές δεν διαβάζω ή δεν ακούω. Δεν θέλω, με άλλα λόγια, τα “Μου Αρέσει” να κανονίζουν τη διάθεσή μου.

Δεν λέω ότι το μέσο (Facebook) είναι κακό. Κάθε άλλο! Μια χαρά είναι. Και νέα φίλων και “φίλων” μαθαίνεις και πληροφορίες έχει και φωτογραφίες και όλα τα καλά του Θεού. Να μπει ο κάθε πονεμένος να αλωνίσει και να δρέψει. Εγώ είμαι που κουράστηκα και είπα να αποτοξινωθώ (για όσο κρατήσει).

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά,

Καλό ΣαββατοΚύριακο!

Φιλώ Σας!

Ένα κλικ μακριά και από το 1965 Johnny Rivers και “Seventh Son”:

15/07/2016