Τον
συναντώ, τελευταία, τα πρωινά που βαδίζω προς τη στάση του λεωφορείου. Συνακολουθεί.
Με κουρασμένο βήμα, κατεβασμένο κεφάλι. Αργά και σταθερά. Έχει μεγαλώσει ο
έρμος και τα χρόνια βαραίνουν στην πλάτη και το βλέμμα του. Εν τούτοις διατηρεί
στο βάδισμα, στη συνολική του στάση, μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Είναι σαν να
λέει:
Γέρασα, αυτή είναι η μοίρα
των πλασμάτων του Θεού, μα κάνω υπομονή. Το παλεύω. Ζω.
Πριν από λίγες μέρες μια
κυρία, στη στάση του λεωφορείου, όπως περνούσε σιμά της, άπλωσε το χέρι, τον
χάιδεψε στο κεφάλι. Κοντοστάθηκε, έστρεψε το κεφάλι, την κοίταξε με ένα βλέμμα
που δεν έδειχνε ούτε ευχαρίστηση ούτε αποδοκιμασία, κατέβασε το κεφάλι και
συνέχισε το δρόμο του.
Ένας γεράκος είναι. Ένας
γεράκος με περισσή αξιοπρέπεια.
(Ίσως επειδή τις τελευταίες
μέρες ακούω διαρκώς Χάρις Αλεξίου) “Πάτωμα” των Σταμάτη Κραουνάκη – Λίνας Νικολακοπούλου
με την Χάρις (από το εξαιρετικό άλμπουμ “Ψίθυροι”).
Να είσαστε Καλά!
09/07/2013
:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι Καλά,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
:)