0856. Υμηττός (ή Τρελός!)

Πεζοπορία, εχθές το πρωί, στον Υμηττό. Με τη Δ., τη Β. και τον Α. Η ιδέα του Α. και εύγε του!  Συναντηθήκαμε στην Ηλιούπολη, στο τέλος της Λεωφόρου Σοφοκλή Βενιζέλου, η οποία ξεκινά από τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και περνά από τις πλατείες 25ης Μαρτίου και Ανεξαρτησίας, στις 11:15.

 

Ξεκινήσαμε ευθύς με κατεύθυνση προς τη Γλυφάδα. Ο καιρός σχετικά καλός για πεζοπορία με αεράκι που σε κάποια σημεία το αισθανόσουνα και σαν κρύο. Ένα καπελάκι δεν θα ήταν άσχημο αλλά, ατυχώς, η Δ. και εγώ, σε αντίθεση με Α. και Β., δεν είχαμε προνοήσει. Φαίνεται, πάντως, ότι αρκετοί είχαν την ίδια ιδέα μ' εμάς με αποτέλεσμα στο δρόμο που ακολουθήσαμε να έχουμε αρκετές συναντήσεις. Γυναίκες και άνδρες, μεγάλοι, έφηβοι και παιδιά. Αθλούμενοι, με το τροχάδην τους, και σκυλιά μετά των κυρίων τους. Ένας ποδηλάτης και δυο, άσχετοι με το περιβάλλον, νεαροί με μηχανάκια που ρύπαιναν οπτικά και ακουστικά. Ευχάριστη έκπληξη κάποιες "Καλημέρες" που εισπράξαμε από συνοδοιπόρους.

Η διαδρομή ευχάριστη, ο δρόμος άνετος, οι υψομετρικές διαφορές ανεκτές. Χόρτασε το μάτι μας τσιμέντο! Που και που μόνο λίγο πράσινο για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Δεξιά μας τσιμέντο και θάλασσα και αριστερά μας ο Τρελός (άλλη ονομασία του Υμηττού) με τους θάμνους, τα βράχια, τα λίγα δέντρα του και τη γραμμή μεταφοράς (ηλεκτρικής ενέργειας) με τους επιβλητικούς πυλώνες της που όδευε προς το ΚΥΤ (Κέντρο Υπερυψηλής Τάσης) Αργυρούπολης. Από πάνω μας κανονικότατα ο ουρανός με, κατά περιόδους, σχηματισμούς νεφών ωραιότατους. Σε τακτά διαστήματα μεταλλικές δεξαμενές νερού, στις οποίες ο κάθε πονεμένος βρήκε την επιφάνεια  που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει το ταλέντο στη ζωγραφική ή και τη μουτζουρογραφική, για την περίπτωση πυρκαγιάς.

Αρκετά τα διακριτά σημεία. Ξεκινώντας από τους λόφους της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού, το παλιό αεροδρόμιο και το λιμάνι του Πειραιά και καταλήγοντας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, τους Πύργους των Αμπελοκήπων, το Metro Mall και τους Ιερούς Ναούς. Βλέποντας από ψηλά όλο αυτό το τσιμέντο ομολογώ ότι σκιάχτηκα. Κουτάκια, κουτάκια, κουτάκια και μέσα ανθρωπάκια. Πώς καταντήσαμε έτσι ο ένας πάνω στον άλλο; Και τι θα γίνει όλος αυτός ο κόσμος σε μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης; Πώς θα επιβιώσει; Που θα βρει τροφή και νερό μέσα στο τσιμέντο; Μήπως έχουμε ξεφύγει; Μήπως, πλέον, ζούμε δίχως να ζούμε;

Μετά από περπάτημα μια ώρας περίπου και αφού είχαμε αναπνεύσει λίτρα πολλά βουνίσιου αέρα και είχαμε φτάσει πάνω από την Αργυρούπολη, κατά κάποια έννοια, είπαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Λοιπόν, τον πήραμε! Γύρω στις 13:15 βρισκόμασταν στα επί της Σοφοκλή Βενιζέλου οχήματα μας.  

 

Βεβαίως και είχα την Canon μαζί μου (πρώτη φροντίδα το πρωί και τελευταία το βράδυ)! Και, ως συνήθως, το παράκανα. Τριακόσιες τριάντα και πλέον φωτογραφίες μέσα σε δυο ώρες δεν της λες και λίγες. Απορώ! Βάδιζα φωτογραφίζοντας ή φωτογράφιζα βαδίζοντας. Γέμισα την Canon, λοιπόν, τσιμέντο, θάλασσα, δεξαμενές νερού, θάμνους, πυλώνες και σύννεφα. Αχρείαστα να είναι!

Αν έχετε πρόσβαση στο Google Earth και κάνετε τον κόπο να μπείτε και να εντοπίσετε το σημείο εκκίνησης (στην πρώτη φωτογραφία της παρούσας εγγραφής) θα δείτε να αποτυπώνονται πεντακάθαρα οι δρόμοι και τα μονοπάτια πάνω στον Υμηττό. Αν κανείς το θελήσει και οργανωθεί (νεράκι, καπελάκι, φαγάκι, τηλεφωνάκι, χάρτες και ίσως μπαστουνάκι) μπορεί να φτάσει από τη μία μέχρι τη Γλυφάδα και πολύ πιο πέρα (Βάρκιζα, Καλύβια) και από την άλλη μέχρι την Αγία Παρασκευή ή τα Γλυκά Νερά.

Ακολουθούν δέκα από τις 330 + φωτογραφίες για τις οποίες σας έγραψα έτσι, για να πάρετε μια γεύση και, γιατί όχι, να παρακινηθείτε να κάνετε κι εσείς τον περίπατό σας στον Τρελό. Καλή διάθεση και καλή παρέα είναι τα, κατ' αρχήν, χρειαζούμενα. 

Χρόνια Πολλά όμοιοι μου, χαιρετώ Σας! 

Ένα κλικ μακριά ο Doc Holiday τραγουδά "Run To Me".

25/03/2013

0855. Μιας Πεντάρας Νειάτα.

Βρισκόμαστε στο 1967. Κατοικώ στην Ηλιούπολη. Μένω στην οδό Άρεως, κοντά στην πλατεία Αεροπορίας. Πηγαίνω στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Και, επίσης, πηγαίνω στο κατηχητικό! Δεν θυμάμαι να πω αν είναι το κατώτερο ή το μέσο (κατηχητικό). Εκείνο που θυμούμαι είναι τα σηματάκια που, όλα εμείς τα παιδιά του κατηχητικού, φορούσαμε στο πέτο. Όμοια σηματάκια με διαφορά στο χρώμα του φόντου. Πράσινο, μπλε και κόκκινο για το κατώτερο, μέσο και ανώτερο κατηχητικό αν, και πάλι, θυμούμαι καλά. Στο κατηχητικό, λοιπόν, κάθε Κυριακή πρωί αμέσως μετά τη θεία λειτουργία. Χώρος των μαθημάτων; Ο ιερός Ναός Κοίμησης της Θεοτόκου στην Ηλιούπολη, βεβαίως. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία τον χώρο των μαθημάτων, την κατήχηση, τα τραγούδια ("Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με χαρά. .."), τους κατηχητές. Και ακόμα μια θεία λειτουργία στα Αραβικά (στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, θαρρώ) από ένα Άραβα ιερωμένο, φίλο και επισκέπτη του κατηχητή μας.

Μια ωραία Κυριακή, λοιπόν, πηγαίνοντας στο κατηχητικό, με τον εξάδελφο Ν.Φ., πέφτουμε επάνω στο γύρισμα μιας ταινίας! Η θεία λειτουργία έχει μόλις τελειώσει, ο κόσμος βγαίνει από την εκκλησία και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων . . . μπαίνει για να βγει και να κινηματογραφηθεί η έξοδος του. Μικροί τότε, ο εξάδελφος και εγώ, το διασκεδάσαμε. Τρέξαμε, παίξαμε, περάσαμε μπροστά από τον φακό και . . . τα καταφέραμε, όπως αποδείχτηκε, να κινηματογραφηθούμε και να "παίξουμε", για δευτερόλεπτα, στην ταινία.

Τα ονόματα του ζεύγους τα έμαθα αργότερα. Γιώργος Γαβριηλίδης και Σμάρω Στεφανίδου. Αργότερα επίσης έμαθα το τίτλο και είδα και την ταινία και θυμήθηκα τα νιάτα μου. Νιάτα που ανήκαν σε μια εποχή δίχως τις ευκολίες της ψηφιακής τεχνολογίας που σήμερα έχει καταστήσει πανεύκολα τα τότε δύσκολα. Το όνομα της ταινίας; "Μιας Πεντάρας Νειάτα" (με την ορθογραφία της εποχής - τώρα το νειάτα έγινε νιάτα επί το κομψότερο, ευκολότερο και τρέχα γύρευε και ψάξε βρες).

Η υπόθεση, από το Λεξικό Ελληνικών Ταινιών, του Δημήτρη Κολιοδήμου (Εκδόσεις Γένους 2001, ISBN 960-8460-41-7) και στη σελίδα 301:

Η Ειρήνη (Έλλη Φωτίου) και ο Γιώργος Στρατάκης (Στέφανος Ληναίος), ένα φτωχό, νιόπαντρο ζευγάρι, ζουν στο σπίτι της Μαρίκας (Σμάρω Στεφανίδου), μητέρας της νύφης. Ο άνδρας δεν δέχεται να δουλέψει η γυναίκα, αλλά εκείνη - εν αγνοία του - καταφέρνει να προσληφθεί ως γραμματέας του προϊσταμένου του Δημήτρη Βαλάσκου (Ανδρέας Μπάρκουλης). Από τον Δημήτρη - νέο, ωραίο και λάτρη του ωραίου φύλου - αποκρύπτει την πραγματική της ταυτότητα, λέγοντας ότι είναι "αδελφή" του άνδρα της. Ο Γιώργος προσπαθεί να περιφρουρήσει την τιμή της γυναίκας του από τον μουρντάρη Δημήτρη και οι παρεξηγήσεις κορυφώνονται όταν αυτός, συνοδευόμενος από τον θεοσεβούμενο προσωπάρχη του (Γιάννης Μιχαλόπουλος), αποφασίζει να την ζητήσει από τους δικούς της, συνοδευόμενος από την αδελφή του (Μαρία Σόκαλη), που με τη σειρά της ενδιαφέρεται για τον "αδελφό" της Ειρήνης, δηλαδή τον άνδρα της! 

Το σενάριο της ταινίας είναι των Ασημάκη Γιαλαμά - Κώστα Πρετεντέρη (από το ομώνυμο θεατρικό τους έργο) η σκηνοθεσία του Δημήτρη Δαδήρα και η μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα.

Από τότε την κυνηγούσα την ταινία αυτή. Με έβλεπα πιτσιρικά να τρέχω και μου άρεσε. Την είδα στον κινηματογράφο, την έβλεπα όποτε παιζόταν στην τηλεόραση, την βιντεοσκόπησα, την απέκτησα, τέλος, και σε DVD. Από αυτό το DVD και τα στιγμιότυπα, με την αφεντιά μου, που ακολουθούν:

 

Ένα κλικ μακριά: Μπέμπα Μπλανς και, ω τι έκπληξη!, "Μιας Πεντάρας Νειάτα" των Γιώργου Ζαμπέτα - Κώστα Πρετεντέρη:

20/03/2013

0854. Ταπετσαρίες

Εδώ, στην Τ47, και τη Σ56. Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ένας φάκελος στον καθένα. Όνομα: WALLPAPERS Σ56. Περιεχόμενο: 4.720 αρχεία σε κάθε φάκελο. Φωτογραφίες. Τραβηγμένες αποκλειστικά και μόνο με την φωτογραφική μηχανή του κινητού μου. Από το 2007, με το Sony Ericsson K770i, μέχρι και σήμερα, με το Sony Ericsson C905. Επιλεγμένες.

Φωτογραφίες διάφορες. Άνθρωποι, κτήρια, λουλούδια, ζώα, αντικείμενα. Ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά. Παντού. Δεν ήθελα να αποκτήσω ένα κινητό με φωτογραφική μηχανή. Ήθελα μια φωτογραφική μηχανή με κινητό.

Οι φωτογραφίες των φακέλων WALLPAPERS Σ56, λοιπόν, εμφανίζονται ως ταπετσαρίες στις οθόνες των Η/Υ σε Τ47 και Σ56. Στη Σ56 μέσω του λειτουργικού συστήματος (MS Windows 7) στην Τ47 μέσω του προγράμματος “Wallpaper Slideshow”. Όλες τις φωτογραφίες “τις έχω φέρει” στη διάσταση 1280Χ1024 pixels. Ταιριάζουν, έτσι, ακριβώς στις δύο οθόνες. Λόγω της τυποποίησης αυτής, μάλιστα, είχα την ευκαιρία, σε πολλές περιπτώσεις, να έχω το πλέον κατάλληλο καδράρισμα.

Έχω επιλέξει η ταπετσαρία στον Η/Υ να αλλάζει κάθε τρία λεπτά. Το γινόμενο 4.720 φωτογραφίες Χ 3 λεπτά / φωτογραφία δίνει εξαγόμενο 14.160 λεπτά ή 236 ώρες, αν προτιμάτε. Το μόνο σίγουρο, λοιπόν, ότι μόνο στατική δεν είναι η ταπετσαρία στον Η/Υ που χρησιμοποιώ. Αρκετές φορές εμφανίζονται φωτογραφίες που έχω ξεχάσει ότι έχω ή παρατηρώ λεπτομέρειες που δεν είχα προσέξει.

Πενήντα πέντε από τις 4.720 φωτογραφίες, ποσοστό 1,17%, είναι για εμένα ιδιαίτερες. Τόσο που κάθε φορά που εμφανίζεται μία από αυτές να σημειώνω ένα “1” στον επιτραπέζιο ημεροδείκτη του γραφείου. Μέγιστο πλήθος εμφανίσεων σε μία ημέρα (με την έννοια του χρόνου χρήσης του Η/Υ σε ένα 24άωρο), αν θυμούμαι καλά, το τέσσερα. Καθόλου άσχημα για το ταπεινό 1,17 %.

Από τις 4.720 φωτογραφίες, για τις οποίες σας μιλώ, επέλεξα 24 (ποσοστό 0,51%) και τις παραθέτω:

Ένα κλικ μακριά η Ελένη Δήμου τραγουδά “Πάρε Με” (των Μιχάλη Καπούλα – Τέρρυ Σιγανού – Ελληνικοί στίχοι Τασούλα Θωμαΐδου).

09/03/2013

0853. Γενέθλια

Σήμερα, αύριο, σε πέντε μέρες ή την πρώτη, τη δεύτερη, την έκτη του Μάρτη μέρα. Γενέθλια! Αυτό, εγώ, το άλλο. Οκτώ, πενήντα οκτώ, πέντε. Αν έχει κάποια σημασία. Ο καιρός νεράκι. Ο χρόνος βαραίνει στους ώμους. Οι επιδιώξεις, οι προοπτικές, τα όνειρα, η σημασία των πραγμάτων, το βάρος των γεγονότων, ο βίος όλος. Διαφορετικά, αλλιώτικα, άλλα. Συνεχίζουμε. Πάμε. Συγκεντρωμένοι στον εαυτό μας. Αποκομμένοι. Όχι πάντοτε κατά επιλογή μας. Όσο μπορούμε· γράφουμε. Όσο μπορούμε· διαβάζουμε. Ακούμε μουσική, βγάζουμε φωτογραφίες, κάνουμε βόλτες. Επιθυμούμε. Αποδεχόμαστε. Απορρίπτουμε. Αποκτούμε συναίσθηση της ύπαρξής μας, της θέσης μας στον κόσμο. Γιατί όχι, της θέσης μας στο σύμπαν. Όλο και λιγότερο πιστεύουμε στο θαύμα. Τουλάχιστον σε αυτό που μπορούμε να περιγράψουμε. Θέλουμε να μοιραστούμε, να δώσουμε, να πούμε. Προσπαθήσαμε. Η προσφορά μας έπεσε στο κενό. Άνευ επαίνων. Αποδεκτό. Συνεχίζουμε. Πάμε. Γράφουμε. Διαβάζουμε. Επιθυμούμε. Ζούμε.

Έσσεται ήμαρ!

Ένα κλικ μακριά: Χάρις Αλεξίου – “Mη Μου Λες Πως Δεν Πονάω”.

01/03/2013