Άλλα ξεκίνησα να γράφω σε άλλα κατέληξα. Το σκεπτικό; Τι φταίει ο αναγνώστης να βρίσκετε μπροστά σε προσωπικούς γρίφους και μυστήρια; Τίποτα, η απάντηση και έτσι έσβησα τα που ήδη είχα γράψει και άφησα τα που τώρα διαβάζετε.
Καινούργιο έτος, λοιπόν, από αύριο και ευκαιρία για υποσχέσεις αλλαγής κυρίως στον εαυτό μας. Χαμένος κόπος, θαρρώ. Αν είναι κάτι να αλλάξεις στη ζωή σου άλλαξέ το με το που θα το σκεφτείς και θα το αποφασίσεις. Μην περιμένεις καμιά Δευτέρα, καμία πρωτομηνιά, καμία 1/1.
Όπως και να έχει, πάντως, πολλές ευχές σε όλες και όλους για, τι άλλο, υγεία, τύχη, και ευτυχία.
Ένα μεγάλο Δεν πειράζει Για όσους Στα χέρια τους Κρατούν Την ευτυχία Των άλλων Και δεν Τους νοιάζει
Αυτό
έλεγα να ανεβάσω στο άλλο μα, όταν σκέφτηκα τον στόχο
που έβαλα, αποφάσισα τελικά να το
ανεβάσω εδώ και, όπως βλέπετε, το έπραξα. Ένα μεγάλο “Δεν πειράζει”, λοιπόν για όσους κρατούν την ευτυχία
άλλων στα χέρια τους και “Δεν τους
νοιάζει”“εκ φύσεως” ή για λόγους, υποθέτω, που αυτοί
γνωρίζουν. Είναι και αυτό μέσα στους κανόνες της ζωής και μάλιστα εμπίπτει στο
χιλιοτραγουδισμένο “Τι
καημός, τι καημός! Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι. . .”. Λίγο πολύ σε όλους έχει τύχει
θαρρώ να κρατήσουν την ευτυχία κάποιου άλλου στα χέρια τους και για λόγους
διάφορους αυτό να παραμείνει, και να σβήσει τελικά, σαν δυνατότητα και μόνο. Από
την άλλη, πάλι, σε ποιον δεν έτυχε να αγαπήσει, ή και να ποθήσει, και να μη
βρει ανταπόκριση. Άτυχοι, λοιπόν, όσοι δε γεύτηκαν την προσφορά της αγάπης και
τυχεροί, κατ’ αρχάς τουλάχιστον, όσοι βρήκαν ανταπόκριση και προχώρησαν στη
σχέση που πόθησαν.
Ένα κλικ μακριά ο Cat Stevens, νυν Yusuf Islam, τραγουδά“Longer Boats”, από
το άλμπουμ “TEA FOR THE TILLERMAN”,
με
το καταλυτικό:
I don't want no god on my lawn Just a flower I can help along
Μέρες “γιορτινές” που μοιάζουν, αλλά δεν είναι. Με λαμπάκια,
γλομπάκια, φωτάκια, γιρλάντες και λογιών λογιών στολιδάκια. Σε δέντρα, κολόνες,
μπαλκόνια προθήκες και προσόψεις. Με επαγγελματικά χαμόγελα, με προσδοκίες
κέρδους και ανάκαμψης. Με ελπίδες για αλλαγή, χαρά και ευτυχία. Χριστούγεννα
και Νέο Έτος. Μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή μιας θρησκείας η οποία ποτέ δεν
ακολούθησε τα βήματα του ιδρυτή της και μια ανθρώπινη εφεύρεση (αυτή του
τεμαχισμού του χρόνου) που διευκολύνει τη ζωή μας.
Τεχνητή αναπνοή. Προσποίηση.
Άρνηση της πραγματικότητας. Για ένα είδος, το ανθρώπινο, το οποίο πλέον
ολοφάνερα πάσχει. Δεν γνωρίζει που πατά και που πηγαίνει. Με ένα σύστημα
διακυβέρνησης, στη Δύση τουλάχιστον, που δίνει τη δυνατότητα στον κάθε τενεκέ
να εκλεγεί και να υπηρετήσει τους πλούσιους και τα συμφέροντα τους. Ένα σύστημα
πασπαλισμένο με “δημοκρατικούς
θεσμούς και διαδικασίες” που
κάθε άλλο παρά προστατεύει του αδύναμους, τους μη έχοντες.
Ένα σύστημα που επιτρέπει στους
λίγους να ξεζουμίζουν τους πολλούς, να τους αφαιρούν και να τους κλέβουν. Όλα
αυτά, δίχως να ανοίξει μύτη. Με όλους τους “θεματοφύλακες” παρόντες και αδιάφορους. Με το “Σύνταγμα» της χώρας εν ισχύ. Με το έτσι
θέλω σου μειώνουν τις αποδοχές, σου κόβουν τη σύνταξη, υποβαθμίζουν το σύστημα
υγείας, υπονομεύουν την παιδεία. Γιατί άλλοι έφαγαν και άρπαξαν και πλούτισαν
και άλλοι καλούνται να πληρώσουν.
Γιατί, και αυτό είναι το
χειρότερο από όλα, ένα και ένα δεν κάνει πλέον δύο. Το παράλογο μοιάζει λογικό
και το λογικό άπιαστο. Και το δεχόμαστε. Δεχόμαστε να μας κλέβουν, να μας
ρημάζουν, να μας εξαπατούν. Και ο καθένας, σε προσωπικό επίπεδο, το δέχεται και
το ανέχεται. Και τρέμει μην του πάρουν και άλλα, μην του τα πάρουν όλα. Γιατί
μπορούν. Γιατί φορούν τις κουστουμάρες τους και βγαίνουν στις τηλεοράσεις και σου
κουνάνε το δάχτυλο. Ευθέως απειλούν, υβρίζουν, τα φορτώνουν αλλού. Κόπτονται για
την ηθική και τις “ικανότητές”τους. Γιατί βαλθήκανε να
“σώσουνε τη χώρα” καιαδιαφορούν
για τους κατοίκους της. Γιατί οι πλούσιοι τους έχουνε βάλει στο βρακί τους και
τους έχουνε σήκω – σήκω, κάτσε – κάτσε.
Γιατί τα έχουν εξευτελίσει όλα,
γιατί έχουν εξοστρακίσει την ελπίδα. Δεν κοκκινίζουν, δεν παραιτούνται, δεν
αυτοκτονούν. Ο προσανατολισμός τους και η μέριμνά τους είναι να αφανιστούν οι
πολλοί για να επιβιώσουν οι λίγοι. Ανθρωποθυσίες. Οι φτωχοί να γίνουν
φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Γιατί που να πιάσεις τη φοροδιαφυγή και
πώς να αξιοποιήσεις τις διάφορες “λίστες” που κυκλοφορούν δεξιά και αριστερά; Ενώ ο
μισθωτός; Ο συνταξιούχος; Του χεριού σου! Τράβα του μια περικοπή, μια μείωση!
Χέστον! Τέτοιο ζωντόβολο που είναι, κάψε τον! Και μην ανησυχείς, πάλι εσένα θα
ψηφίσει. Που να βρει καλύτερον; Με τέτοιο αέρα, τόσο τουπέ, τόσο μόχθο “να σώσει τη χώρα”. Η Ελλάς να σωθεί, οι Έλληνες, τέτοια
χαϊβάνια που είναι, ας ψοφήσουν! Για τούτο εφαρμόζουν μέτρα οριζόντια, μέτρα
αναδρομικά. Ο φασισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ισοπέδωση! Όλοι κάτω, όλα κάτω!
Να κι αν σπούδασες, να κι αν
δεν σπούδασες! Να και αν έχεις τριάντα χρόνια υπηρεσίας, να και να έχεις τρία!
Να κι αν είσαι Διευθυντής, να κι αν είσαι τεχνίτης! Να κι αν είσαι Στρατηγός,
να κι αν είσαι λοχίας. Ισότητα ρε, όλοι τα ίδια! Τα ελάχιστα και να είσαι και
ευχαριστημένος. Καπιταλοκομουνισμός! Πλαφόν! Με το έτσι θέλω απαγορεύεται να
ξεπεράσεις το μισθό κάποιας συγκεκριμένης υπαλληλάρας! Λες κι εσύ κι αυτός
κάνετε την ίδια δουλειά, έχετε τις ίδιες ικανότητες ή, ακόμα, τις ίδιες κρατήσεις. Και επιπλέον βεβαίως σου κρατάνε από τον κουτσουρεμένο μισθό ποσά διάφορα για “αλληλεγγύη” κάθε είδους και ονομασίας. Αλληλεγγύη με το ζόρι δηλαδή. “Αλληλεγγύη”, προς ποιους; Μα προς αυτούς που κακοδιαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα τη φάρα που το λήστεψε και εξακολουθεί να το κάνει. Δώσε, λοιπόν, και βούλωσέ το. Γιατί, ω μεγάθυμη ελληνική
κυβέρνηση!, σου έκαναν τη χάρη και ακόμα έχεις δουλειά. Λες και δεν σπούδασες, δεν προσφέρεις, δεν μοχθείς.
Και είναι μέρες “γιορτινές”, τάχα μου. Με χαμόγελα, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, γιορτινή, τάχα μου, ατμόσφαιρα.
Με γλομπάκια και φωτάκια, με αυξημένες ελπίδες. Για το νέο έτος που θα φέρει
την ανάκαμψη. Που θα μας επιτρέψει να ορθοποδήσουμε. Αρκεί ο λαουτζίκος να
κάνει λίγη υπομονή, λίγες θυσίες, λίγες αυτοκτονίες ακόμα. Γιατί οι σοφοί
κυβερνώντες, που η καρδιά τους σπαράζει κάθε φορά που μας κλέβουν, θα τα
καταφέρουν, θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση, την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν
και εμείς πληρώνουμε. Και τότε, ω τότε!, οι θυσίες του λαού "θα έχουν πιάσει τόπο"! Χαράς ευαγγέλια! Θα τα έχουμε καταφέρει!
Οι πλούσιοι θα έχουν γλιτώσει και αυγατίσει τα εκατομμυριάκια τους και κάποιοι
από τους υπόλοιπους μπορεί να έχουν περισώσει και κάτι τις.
Μέρες “γιορτινές”, λοιπόν, με λαμπάκια, γιρλάντες, επαγγελματικά χαμόγελα, προσμονή, υποκρισία, κλοπές, εξαθλίωση, ισοπέδωση, παραλογισμό, απανθρωπιά, κοροϊδία και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. . . Όμως, και αυτό θα περάσει. . .
Να είσαστε όλες και όλοι, όσο μπορείτε, Καλά!
Ένα κλικ μακριά Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Γκάτσος, Μανώλης Μητσιάς και “Ο Γιάννης Ο Φονιάς” από το άλμπουμ “Αθανασία”.
Συνεχίζω με ένα ακόμα σκαναρισμένο χειρόγραφο από το περιεχόμενο του μαύρου ντοσιέ. Αυτή τη φορά πρόκειται για μια έγγραφή της 17ης Μαΐου 1977 που πραγματοποιήθηκε στην βιβλιοθήκη του Ε.Μ.Π. στις εγκαταστάσεις του, τότε, της Πατησίων. Ένα “τραγούδι”, αν μου επιτρέπετε να το χαρακτηρίσω έτσι, και ένα “ποίημα”, με τη σημασία του τότε και τώρα:
Αδιαντρόπως
Σε κοιτώ
Και δεν ρωτώ
Μόνο Ζητώ
Το στόμα σου
Τα στήθη σου
Κυρά
Το παραμύθι σου
Παράκληση να μου συγχωρηθεί το ατόπημα του “κυττώ” που, ειλικρινά, ακόμα και τώρα, απορώ πώς προέκυψε.
Συμπλήρωμα των πιο πάνω το:
Κουράζονται οι Θεοί μας
Και ΞΕΧΝΟΥΝ
που παραμένει δραματικά επίκαιρο.
Ένα κλικ μακριά η Αρλέτα τραγουδά “Το Λέει και Το Τραγούδι” σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Λιλής Ιακωβίδη από την “Τρίτη Ανθολογία” που αυτή τη στιγμή ακούω.
Είναι
κάποια πράγματα στη ζωή μας. μικρά και ασήμαντα ίσως, που θα έλεγα ότι μας ακολουθούν.
Μια εικόνα, η ανάμνηση μιας κίνησης, ένα τραγούδι. Τέτοια. Όλοι, με την έννοια
αυτή, έχουμε τους ακολούθους μας αυτού του είδους. Ανάμεσα στους δικούς μου και
μια γελοιογραφία. Μια γελοιογραφία του ΚΥΡ από το μακρινό 1972 και το βιβλίο
του“ΜΠΙΖ”.
Δεν γνωρίζω γιατί μου έκανε τόσο
μεγάλη εντύπωση η γελοιογραφία αυτή αλλά, μου έκανε. Από τότε αποτυπώθηκε στο
μυαλό μου και σε πολλές περιπτώσεις την είχα περιγράψει σε γνωστούς και φίλους.
Πριν από μερικές μέρες, και στο
σπίτι της αδελφής μου, έπεσε στα χέρια μου το “ΜΠΙΖ”. Το ξεφύλλισα, αναζήτησα τη γελοιογραφία,
τη βρήκα, την παραθέτω:
Καλό ΣαββατοΚαιΚύριακο, Χαιρετώ
Σας!
Ένα κλικ μακριά ο Ντέμης
Ρούσσος τραγουδά “My Friend The Wind”.
Επιλογή
δηλαδή του ότι αυτή τη στιγμή ακούω (Compact
Disc Club “I Love Shake” CD τέταρτο):
Αυτή
είναι η εγγραφή με αύξοντα αριθμό 892, όπως ήδη είδατε. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι
θα ήταν καλό το 2013 να κλείσει στις 900 εγγραφές και το 2014 στις 1000. Γιατί
όχι; Ανθρώπινη αδυναμία, βεβαίως, αυτή η προσήλωση στους στρογγυλούς αριθμούς
αλλά πώς αλλιώς και γιατί όχι; Εκατό εγγραφές μέσα σε ένα έτος πρακτικά
σημαίνει μία εγγραφή κάθε τρεις – τέσσερις μέρες. Θα το επιχειρήσω μια και ορέχτηκα
πλήθος εγγραφών τετραψήφιο. Εξάλλου, είναι κάτι που το έχω ξανακάνει την ηρωική
περίοδο 2006 – 2008 (με 157, 158 και 154 εγγραφές κατ’ έτος, αντιστοίχως) ενώ
το 2009 ανέβασα 109 εγγραφές. Το έκανα, λοιπόν, και σκοπεύω να το επαναλάβω. Τι
και αν η αναγνωσιμότητα του παρόντος εμφανίζεται φθίνουσα, τι και αν οι καιροί
είναι χαλεποί; Η συντήρηση αυτού του e-ημερολογίου αποδεικνύεται, για εμένα, μια
καλή άσκηση γραφής, ύφους και πνεύματος, μια πρόκληση στην εφευρετικότητα, μια
απόδειξη ότι ακόμα έχω κάτι να πω.
Η εικόνα / κείμενο που ακολουθεί
είναι από το μαύρο
ντοσιέ, βεβαίως:
Να είσαστε Καλά!
Ένα κλικ μακριά οι Mr. Mister τραγουδούν “Kyrie” ή “Κύριε Ελέησον”, αν προτιμάτε. Βοήθεια μας!
Κάθε μέρα σαν τη χθεσινή, λοιπόν, ισχύει, για εμένα, αυτό και
μάλιστα μερικές φορές συνδυάζεται και με το:
ΝΤΡΙΝ
Απόψε ζω για ένα ντρίν
Για μία καλησπέρα
Μικρές φωνούλες σιγανές
Στις άκρες τω συρμάτω
11.11.75
Δε βαριέστε, χαμένος κόπος! Μοιάζει όλα, τα παλιά τουλάχιστον, να έχουν
πάρει το οριστικό τους σχήμα. Ότι ήταν να φυτρώσει, φύτρωσε. Ότι ήταν να γίνει,
έγινε. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να κάθεται κανείς να προσπαθεί να μετρήσει των
αστεριών το πλήθος και να προσμένει ένα ντριν για να προχωρήσει; Αποδοχή της
τάξης των πραγμάτων. Αυτό μοιάζει να είναι το συμπέρασμα. Όσο πιο γρήγορα το
αντιληφθεί κανείς και όσο λιγότερα επενδύσει στην ελπίδα τόσο περισσότερες
πιθανότητες θα έχει και να μην απογοητευτεί και να πάει παρακάτω. Και αν ο
εαυτός μας και ο χαρακτήρας μας μάς ζορίζει και μας παγιδεύει μερικές φορές δεν
είναι απαραίτητο να περνάει πάντοτε το δικό του. Ας του πούμε και κανένα όχι,
ας του βάλουμε όρια και, κυρίως, ας του δείξουμε που βρίσκεται το λάθος. Έχει ο
καθένας την πορεία του και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τα καταφέρουμε να
παραλληλίσουμε τη δική μας με αυτήν του ατόμου που μας ενδιαφέρει ή και μας
καίει. Δεν λέω να μην προσπαθήσουμε. Λέω να μην το παρακάνουμε και να έχουμε τη
νηφαλιότητα να διαβάζουμε τα αδιάψευστα σημάδια. Οι ερμηνείες μέσα από τη
θολούρα της επιθυμίας ή της βεβαιότητας της μόνης λύσης ποτέ δεν βοήθησαν
κανένα. Αν δείχναμε τη μισή γενναιότητα στη διαδικασία της απόσυρσης, από όση
δείχνουμε στη διαδικασία της προσέγγισης, όλα θα ήταν καλύτερα, τουλάχιστον για
τους ίδιους εμάς. Και δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να δηλώνουμε και να
υπογράφουμε αυτό που επιθυμούμε. Το να καταλάβει ο απέναντι, από κάποιο σημείο
και πέρα, δεν είναι απαίτηση είναι προαπαιτούμενο. Μεγάλα παιδιά δεν ταιριάζει
να πίσω από το δάχτυλο μας κρυβόμαστε. Να φοράμε, όταν αντιληφθούμε ότι το
πράγμα δεν πάει άλλο, το καπελάκι μας, στραβά, κατά προτίμηση, και να αλλάζουμε
πορεία. Αυτό πρέπει και μας πρέπει. Έτσι έχουν, θαρρώ, τα πράγματα κι αν, πάλι,
δεν έχουν: δικαίωμά μου!
Ένα κλικ μακριά η Joan Jett τραγουδά “I Hate Myself For Loving You”. Τραγούδι που ματαίως ψάχνω σε Μοναστηράκια και Public και δισκοπωλεία διάφορα. . .
Σήμερα κλείνει ένα έτος από τότε που, υπό βροχή, το Α έγινε Τ και το 29, 47. Δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά. Καλά, που, με λίγη τύχη και προσπάθεια, μπορούν να πάνε ακόμα καλύτερα. Συνεχίζουμε, λοιπόν, με ένα έτος καταγεγραμμένης πείρας που σαφώς διευκολύνει την κατάσταση μιας και οι καινούργιες δεξιότητες που, αναγκαστικά, απέκτησα ασκούνται πλέον με σχετική άνεση. Άνεση που μεταφράζεται σε κερδισμένο χρόνο και συνεπώς, καλύτερη ζωή. Πάμε καλά και συνεχίζουμε. Αυτό είναι όλο. Ένα κλικ μακριά οι εξαιρετικοί Booker T. & The MG’s παίζουν το, ισχύον, “I Still Haven’t Found What I’m Looking For”:
Έχω
(και) ένα ντοσιέ, μαύρο. Σε αυτό έχω συγκεντρώσει τα σκόρπια χειρόγραφά μου.
Σκέψεις, ποιήματα, αντιγραφές, τα τοιαύτα. Πρόσφατα απέκτησα για τρίτη, (ή
μήπως τέταρτη;), φορά έναν σαρωτή. Βάλθηκα, λοιπόν, εγκαινιάζοντάς τον να
σαρώσω ένα μέρος, το πιο ενδιαφέρον, από το περιεχόμενο του μαύρου ντοσιέ.
Μία χειρόγραφη σελίδα, από την 6/1/1975 και από αυτά που σκανάρισα, ακολουθεί:
Ένα
κλικ μακριά ο Adriano Celentano τραγουδά “Amore No”:
Μέσα της δεκαετίας του ’60, μένουμε στην κάτω Ηλιούπολη στην οδό Α. Εκείνη την εποχή ο πατέρας φέρνει στο σπίτι τα πρώτα βιβλία. Τους πρώτους τόμους της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος – Λαρούς, οκτώ βιβλία του Ιούλιου Βερν, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου του Ρεϊμόν Καρτιέ σε δύο μεγάλους εικονογραφημένους τόμους, έναν “Ιατρικό Οδηγό” του Νίκου Ζακόπουλου, αν θυμούμαι καλά, και δυο βιβλιαράκια μικρού σχήματος με τίτλο “Χιουμοριστική Ανθολογία”. Ήταν τα πρώτα βιβλία που είχαμε στην κατοχή μας. Τα ξεφυλλίσαμε, τα διαβάσαμε, τα αγαπήσαμε.
Πέρασαν τα χρόνια και απέκτησα εκατοντάδες βιβλία. Τόσα που γέμισα βιβλιοθήκες, ντουλάπια και συρτάρια. Τα πρώτα όμως βιβλία της οδού Α. έμειναν στην καρδιά μου. Μεγαλώσαμε, εγώ και η αδελφή μου, φύγαμε από το πατρικό, κάναμε οικογένειες. Φεύγοντας μοιράσαμε και τα βιβλία. Οι γονείς μας, άνθρωποι απλοί, δεν είχαν καμία ανάγκη ή επιθυμία να κρατήσουν κάποια από αυτά στο πατρικό. Με τη μοιρασιά αυτή οι δύο τόμοι της Χιουμοριστικής Ανθολογίας πέρασαν στην κατοχή της αδελφής μου.
Τα είχα διαβάσει τα βιβλιαράκια αυτά μία και δύο και τρεις φορές. Μου έδωσαν την ευκαιρία της πρώτης επαφής με το χιούμορ, τα ανέκδοτα, τις γελοιογραφίες, τα ευθυμογραφήματα, τα αποφθέγματα. Όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα που μας χαρίζουν το χαμόγελο, το γέλιο και την ευθυμία και διευκολύνουν τη ζωή μας. Μεγάλος πια, συχνά χρησιμοποιούσα αποφθέγματα και παραδοξολογίες από τη Χιουμοριστική Ανθολογία και αναθυμόμουνα ευθυμογραφήματά της. Πρόσφατα τα δανείστηκα από την αδελφή μου και τα κράτησα και πάλι στα χέρια μου. Τα ξεφύλλισα, ξαναδιάβασα αγαπημένες σελίδες.
Λοιπόν, τα βιβλιαράκια αυτά τα έψαχνα. Και επειδή, όπως είναι γνωστό, όποιος ψάχνει βρίσκει, τα βρήκα! Τρίτη, 5 Νοεμβρίου, έχω ραντεβού με το φίλο Μ. στο “Αθηναϊκόν” για ουζοποσία και συναναστροφή. Όντως, συναντιόμαστε. Περνάμε, τέσσερις σχεδόν, καλές ώρες. Πίνουμε, τρώμε, συζητάμε. Τελειώνει η ιστορία, όλες οι ωραίες ιστορίες τελειώνουν ως γνωστόν, και παίρνουμε, ο καθένας, το δρόμο της επιστροφής. Η ώρα είναι κοντά στις 20:00.
Ανηφορίζω την Ακαδημίας. Ακαδημίας και Ρήγα Φεραίου υπάρχει ένα περίπτερο. Σιγά το φαινόμενο, θα πείτε. Ναι, αλλά δεν πρόκειται για απλό περίπτερο. Πρόκειται για περίπτερο – μίνι παλαιοβιβλιοπωλείο. Σε πάγκους, έξω από το περίπτερο, εκτίθενται παλιά βιβλία σε τιμές, θα έλεγα, ελκυστικές. Το έχω, λοιπόν, στα υπόψη. Όποτε περνώ από εκεί πάντα ρίχνω μια ματιά στα βιβλία.
Ανηφορίζω, λοιπόν, ελαφρώς ζαλισμένος και περνώ μπροστά από το περίπτερό μας. Εκεί, στα αριστερά μου, επάνω στον πάγκο με περιμένoυν. Δεμένοι με λαστιχάκι δυο τόμοι. Ο επάνω κόκκινος. Τίτλος; Χιουμοριστική Ανθολογία! Το δεύτερο ραντεβού της ημέρας. Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Απλώνω το χέρι, τα βιβλία αυτά τα έψαχνα και τα θέλω. Επιπλέον μοιάζουν σε καλή κατάσταση. Με το απολύτως λογικό αντίτιμο των 15 ευρώ ο θησαυρός περνά στην κατοχή μου. Είμαι ευτυχής!
Πρόκειται για δυο τόμους 14x18,5 τετραγωνικών εκατοστών στους οποίους περιέχονται, ανά δύο, οι τέσσερις τόμοι της Ανθολογίας (και έτσι δικαιολογείται και το “Σε Τόμους Τέσσερις Σε Δύο” του τίτλου της εγγραφής). Έχουμε και λέμε:
Ο πρώτος τόμος τυπώθηκε στο τυπογραφείο Χρ. Δράκου, Θεμιστοκλέους 80 (στο δρόμο του “Αθηναϊκόν”!) τον Οκτώβριο – Νοέμβριο 1958 για λογαριασμό του Παν. Χαραλαμπόπουλου.
Ο δεύτερος τόμος τυπώθηκε στο τυπογραφείο Χρ. Δράκου, Μέτωνος – Πειραιώς τον Δεκέμβριο – Ιανουάριο 1960, για λογαριασμό του Τ. Δρακόπουλου.
Ο τρίτος τόμος στοιχειοθετήθηκε στο τυπογραφείο Ε. Κώνστα, Χαρ. Τρικούπη 13, και τυπώθηκε στα πιεστήρια Σπ. Δαρεμά – Σαμφούς 6 – τον Ιούνιον του 1962, για λογαριασμό του Τ. Δρακόπουλου.
Ο τέταρτος τόμος στοιχειοθετήθηκε στο τυπογραφείο Ε. Κώνστα, Χαρ. Τρικούπη 13, και τυπώθηκε στα πιεστήρια Σπύρου Δαρεμά – Σαπφούς 6 – τον Ιούλιο του 1962, για λογαριασμό του Τ. Δρακόπουλου.
Η ανθολόγηση, και για τους τέσσερις τόμους, έγινε από τον Τάκη Δρακόπουλο, ο οποίος εμφανίζεται και σαν εκδότης. Η επιμέλεια για τον Α’ τόμο έγινε από τον Κ. Πορφύρη, ενώ για τον υπόλοιπους τρεις από τον Μανώλη Βαταλά.
Είναι προφανές ότι το “Σαμφούς” που εμφανίζεται στον τρίτο τόμο, διεύθυνση των πιεστηρίων Δαρεμά, οφείλεται σε τυπογραφικό λάθος. Επίσης, επειδή τα επίθετα παρατίθενται με κεφαλαία δεν γνωρίζω αν το σωστό είναι “Βαταλάς” ή “Βατάλας” για τον επιμελητή των τριών τελευταίων τόμων. (Το “Πορφύρης” ελπίζω να το πέτυχα!).
Συμπέρασμα: Αν κάποιο βραδάκι μετά από ουζοποσία με έναν φίλο περάσετε μπροστά από κανένα περίπτερο – παλαιοβιβλιοπωλείο και αντικρίσετε δυο τόμους δεμένους με λαστιχάκι, ένα κόκκινο έναν μπλε, και τίτλο “Χιουμοριστική Ανθολογία” σταματήστε και αγοράστε τους. Και δεν θα χάσετε και θα γελάσετε!
Ένα κλικ μακριά η Χάρις Αλεξίου τραγουδά “Ζήτα Μου Ό,τι Θες” σε στίχους και μουσική της ιδίας.
