0837. Εφιάλτης

Το έχω σκεφτεί εδώ και καιρό. Να κοιμηθείς στο κρεβάτι σου και να ξυπνήσεις κάπου αλλού. Οπουδήποτε πάνω στη γη. Απρόσμενα. Απροειδοποίητα. Να μη γνωρίζεις που βρίσκεσαι, πόσο κοντά σου υπάρχουν άνθρωποι, τι γλώσσα μιλάνε. Αν θα τα καταφέρεις να επιστρέψεις στον τόπο σου. Και από το ατομικό στο συλλογικό. Ο ένοικοι μια πολυκατοικίας. Ο κάτοικοι μιας πόλης. Όσοι κατοικούν σε μια χώρα. Κοιμούνται και ξυπνάνε αλλού. Εκτός πολυκατοικίας, πόλης, χώρας. Κάτω από δέντρα, πάνω σε βουνά, σε κρεβάτια άλλων, σε κελιά φυλακών, σε κρεβάτια νοσοκομείων. Αλλού γι’ αλλού. Είναι κυριολεκτικά χαμένοι. Τρομοκρατημένοι. Άντρες και γυναίκες. Παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι. Κοιμούνται και ξυπνάνε αλλού. Οπουδήποτε πάνω στη γη εκτός από τη χώρα τους. Οικογένειες, σχέσεις, κοινότητες, διαλυμένες. Το απόλυτο χάος. Ο μέγιστος εφιάλτης. Και πως επωφελούνται οι άλλοι οι, σε κάθε περίπτωση, γείτονες; Κλέβουν, αρπάζουν, εισβάλλουν; Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για διαμερίσματα, πόλεις και χώρες δίχως ενοίκους, δίχως κατοίκους. Και αν θέλουμε να το επεκτείνουμε ας υποθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει για το σύνολο των κατοίκων της γης. Μια παγκόσμια αντιμετάθεση σωμάτων. Πέφτεις για ύπνο στο κρεβατάκι σου και ξυπνάς, αν είσαι τυχερός, στο κρεβάτι ενός άνετου διαμερίσματος στο κέντρο του Παρισιού. Προσοχή όμως έστω και να μιλάς Γαλλικά θα είναι δύσκολο να συνεννοηθείς. Είπαμε: παγκόσμια αντιμετάθεση. Τα πάντα σε διάστημα μιας, δυο ημερών θα έχουν παραλύσει. Δεν θα υπάρχει άνθρωπος για άνθρωπος στη δουλειά του. Νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα, πυροσβεστικές υπηρεσίες, στρατοί, μέσα μαζικής μεταφοράς, και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε,  δίχως προσωπικό. Πού απευθύνεσαι, ποιον ρωτάς, πώς συνεννοείσαι, πώς επιστρέφεις; Πώς, πρώτο απ’ όλα, επιβιώνεις; Η ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής και του αφανισμού. Ίσως κάτι τέτοια πρέπει να βάζουμε στο νου μας για να μπούμε σε σκέψεις δεύτερες και να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις ζωές μας. Γιατί, ανάγκη να το ξαναπώ:

Σαν είδος, πλέον, έχουμε ξεφύγει!

Ένα κλικ μακριά ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά “Το Τσάμικο Τσακίστηκε”, των Μιχάλη Γκανά – Νίκου Αντύπα, από το καινούργιο του άλμπουμ “Τι Θα Πει Έτσι Είναι”.

21/11/2012