Υπάρχουν κάποιοι ανάμεσά μας που φοράνε δέρμα ανθρώπου και πιστεύουν ότι αυτό αρκεί για να είναι άνθρωποι. Κάποιοι του είδους που αφήνει το αυτοκίνητό του όπου του γουστάρει.
Τρανό παράδειγμα τα “δέρματα” που αφήνουν τα αυτοκίνητά τους πάνω σε διαγραμμίσεις και μάλιστα μπροστά από φανάρια κυκλοφορίας και, η αποθέωση, το ένα δίπλα στο άλλο. Η φωτογραφία που παρατίθεται τραβήχτηκε την Τρίτη, 25 Οκτωβρίου 2011 και στις 12:15, και δείχνει τα φανάρια της διασταύρωσης Χαλκοκονδύλη – Πατησίων, προς την Πλατεία Κάνιγγος. Εκεί τα βόλευε τα καθοίκια εκεί άφησαν τις “κούρσες” τους αναγκάζοντας τους πεζούς - μεγάλους, μικρούς, ΑΜΕΑ, χοντρούς, λεπτούς - να στριμώχνονται σε διαδρομάκια των πενήντα εκατοστών. Γιατί το θράσος, η αυθάδεια, ο ωχαδερφισμός και η αγάπη στην καλοπέραση του εαυτού τους περισσεύει.
Γιατί, από την άλλη, κανένας δεν μιλάει και όλοι σκύβουμε το κεφάλι και υποκύπτουμε στις αυθαιρεσίες του κάθε ακοινώνητου τσόγλανου. Γιατί το κέντρο δεν αστυνομεύεται και το προφανές, πάντα για το κακό, έχει πάψει να είναι τέτοιο. Αν αυτό γίνεται μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας φανταστείτε τι γίνεται πιο έξω.
Είναι ακριβώς η αυθάδεια αυτών των δερμάτων, το που φτύνουν κατάμουτρα τους συνανθρώπους τους, που με εξοργίζει. Μπορεί το παράπτωμα να μοιάζει μικρό και ασήμαντο μπροστά σε αυτά που βιώνουμε αυτή την εποχή αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι. Και δεν είναι γιατί δείχνει την τάση αυτών των ξεγάνωτων τενεκέδων να βολέψουν τον εαυτούλη τους αδιαφορώντας για κανόνες και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα δικαιώματα των διπλανών τους. Τα μεγάλα ξεκινάνε από τα μικρά. Αδυνατώ να πιστέψω ότι τα δέρματα αυτά έχουν σωστή συμπεριφορά στα υπόλοιπα.
Έτσι ξεκινάει το ξήλωμα του κοινωνικού ιστού. Αν αυτά, τα δέρματα, μπορούν γιατί να μην μπορώ κι εγώ, κι εσύ και όλοι; Και τι θα γίνει τότε; Θα ξυπνήσει η ωραία κοιμωμένη (αστυνομία) και θα αρχίσει να μοιράζει κλήσεις ή θα σφαχτούμε; Κι αυτό το “σφαχτούμε”, με τα νεύρα που υπάρχουν, μόνο απίθανο δεν είναι. Μετάνιωσα, ομολογώ, που δεν κάλεσα το 100. Το μόνο που έκανα ήταν να το πω σε δυο παιδάρια – αστυνομικούς οι οποίοι είπαν ότι αυτοί “είναι για την Τοσίτσα” και να καλέσω το 100. “Κι αν το καλέσω, θα έλθουν;” ρώτησα και τα παιδιά, ευγενέστατα, σήκωσαν τους ώμους.
Την επόμενη φορά θα το πράξω. Θα καλέσω το 100. Μπορεί και να έλθουν. Τέτοιες συμπεριφορές δεν πρέπει να μένουν αστιγμάτιστες και, πολύ περισσότερο, ατιμώρητες. Διαφορετικά τα δέρματα αποθρασύνονται και οι υπόλοιποι υποφέρουν. Δεν ζητάω να πάνε στην κόλαση. Ζητώ ίσα – ίσα τα προβλεπόμενα από τον ξεκοιλιασμένο, από κάτι σαν τα μούτρα τους, Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Ας γίνει επιτέλους μια αρχή να μπει σε τάξη η ζωή στο κέντρο. Ας αντιδράσουμε!
Ένα κλικ μακριά το τραγούδι «Πάρε Μου μια Πίπα» του Γιάννη Λογοθέτη με τον Δημήτρη Πουλικάκο. . .
παλι καλα που υπηρχαν τα 50εκ για να περασεις.. γιατι εδω, υπαρχουν μερες κ σημεια που πρεπει να διαλεξεις ή απο δρομο ταχειας κινησης ή απο πανω..
ΑπάντησηΔιαγραφήτο τραγουδι ολα τα λεφτα!
Το μόνο πράγμα που καταλαβαίνουν τα δέρματα είναι η τιμωρία. Ωσπου νάρθει το 100, καλά κρασιά. Εσύ ως γνωστόν έχεις παχύνει τελευταία..έτσι όταν στριμώχτηκες για να περάσεις ανάμεσα, μπλέχτηκες στους καθρέφτες και τους έσπασες, άσχημα. Σκύβοντας τάχα να τους μαζέψεις, τους πάτησες και έγιναν θρύψαλα. Με ευλάβεια τους κλωτσάς κάτω απο τη καρότσα και γίνεσαι Λούις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίστοιχα, σκίζεις λάστιχα και ξύνεις τη μπογιά με το σουγιαδάκι σου την ώρα που στριμώχνεσαι.
Αυτά τα δέρματα καταλαβαίνουν ΜΟΝΟΝ αν στραπατσαρισθούν.
Κορίτσια ΚαληΗμέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς αυτή είναι η εικόνα του Κέντρου και εξακολουθεί. . . Για τα συγκεκριμένα δέρματα κάλεσα το 100 και με παραπέμψαν στην Δημοτική, τρέχα γύρευε, Αστυνομία. Την κάλεσα. Στο εικοσάλεπτο της ώρας που μπορούσα να διαθέσω δεν φάνηκαν. . . Ίσως να εμφανίστηκαν αργότερα. Το μόνο σίγουρο ότι η θρασύτητα, ο εγωισμός κσι η ατιμωρισία πλέον περισσεύουν. . .
Να είσαστε Καλά!