0786. Μία Μέθοδος

Είναι και αυτή μία μέθοδος. Να ανοίγεις τον Η/Υ και το MS Word να επιλέγεις νέο έγγραφο / λευκή οθόνη και να λες: Τώρα θα γράψω γιατί έτσι θέλω.

Είναι πολλά αυτά που σε βασανίζουν τον τελευταίο καιρό. Τόσα όσα και όλους τους άλλους Έλληνες. Δεν πάμε καλά. Είναι γεγονός. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι αυτό που κυριαρχεί μέσα μου είναι η οργή. Είμαι οργισμένος με όλους και με όλα. Με τους κυρ-γιώργηδες και τους κυρ-βαγγέληδες που σε άλλες εποχές το πολύ –πολύ να ξυστρίζανε γαϊδούρια. Με τη δικαιοσύνη στη χώρα μου που μοιάζει μονίμως απούσα. Αναρωτιέμαι. Όλο αυτό το μπάχαλο που έχουν προκαλέσει με τις δαγκάνες της συνεχούς μείωσης μισθών και συντάξεων και την ακραία και επαναλαμβανόμενη φορομπηχτική τακτική τους είναι “εντός των πλαισίων της Συνταγματικής νομιμότητας”; Πώς μπορούν με τόση ευκολία να καταστρέφουν ζωές; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας; Υπάρχει δικαστής να σηκώσει το ανάστημά του και να καταγγείλει τέτοιου είδους ολέθριες παρεκκλίσεις και συμπεριφορές; Υπάρχει δικαστής, αν αποδειχτεί ότι παρανόμως δρουν, να τους καθίσει στο σκαμνί; Έχουν βαλθεί να μας σώσουν με το ζόρι και στον καθρέφτη τους μόνο τον καραγκιόζη δε βλέπουν. Προσωπικά πιστεύω ότι το μόνο που χρειαζόταν για να μη βουλιάξει η χώρα θα ήταν να εφαρμοζόντουσαν, επιτέλους, οι νόμοι. Κάθε κατεργάρης να καθόταν στον πάγκο του και να τραβούσε το κουπί του. Εφαρμογή των νόμων και ούτε παράθυρα, ούτε παραθυράκια, ούτε αδράνεια, ούτε τίποτα. Αυτό το απλό το Μέγα.

Συνεχίζω. Είμαι οργισμένος με τους ηλίθιους που, στο κέντρο της Αθήνας, αφήνουν τις  “κούρσες” τους πάνω στις διαγραμμίσεις, αν και εφόσον υπάρχουν, ή και μπροστά στα φανάρια. Με τους άλλους ηλίθιους που το επιτρέπουν. Με την περιοχή που βρίσκεται το γραφείο μου η οποία έχει γίνει κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και χρήσης τους και κανένας από τους “αρμόδιους”, αν και ειδοποιήθηκαν, δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται ή, και αυτό είναι το χειρότερο, αν ενδιαφέρεται δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Είμαι οργισμένος με το σκουπιδαριό που χρόνια τώρα αντικρίζω στο κέντρο της Αθήνας όταν πηγαίνω στην εργασία μου. Είμαι οργισμένος με τους ηλίθιους που, με τις μηχανές ή τα μηχανάκια τους, ανεβαίνουν πάνω σε πεζοδρόμια, διασχίζουν πεζόδρομους και παρκάρουν όπου γουστάρουν. Είμαι οργισμένος με αυτούς που έχουν γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα σήματα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και παραβιάζουν, όλο και περισσότεροι, το κόκκινο του σηματοδότη ή το σήμα του Stop ή μπαίνουν ανάποδα σε μονόδρομους.

Πλέον δεν βλέπω, τουλάχιστον συστηματικά, Δελτία Ειδήσεων. Προσπαθώ να διατηρήσω όση ηρεμία μου έχει απομείνει. Αυτά δεν είναι Δελτία Ειδήσεων είναι Πολεμικά Ανακοινωθέντα και μάλιστα τελευταία αναφέρονται συστηματικά σε ήττες. Που έχουμε πέσει Θεέ μου; Αν θα έπρεπε να κατατάξω κατά σειρά “εκτίμησης” τα διάφορα είδη θα πρότεινα: δικαστικοί, πολιτικοί, (μεγαλο)δημοσιογράφοι. Και βεβαίως, από πίσω τους, πρώτοι και καλύτεροι οι πλούσιοι, όσο χρειάζεται και θέλετε, που κινούν τα νήματα και διαφθείρουν. Οι πλούσιοι που, πλέον, έχουν παγκοσμίως την κυριαρχία και κάνουν ότι τους έρθει (τους λένε και “αγορές” για ξεκάρφωμα). Τις μέρες αυτές συστηματικά την ώρα του Δελτίου Ειδήσεων ακούω Νίκο Ξυδάκη και, αντί να μαυρίζει, ευφραίνεται η ψυχή μου. Νίκος Ξυδάκης ένας συνθέτης που, κατά την άποψή μου, είναι της κλάσης του Χατζιδάκι.  

Λειτούργησε, θαρρώ λοιπόν, η μέθοδος της λευκής οθόνης κι ας μην ήταν ιδιαίτερα ευχάριστα τα όσα έγραψα.

Είπαμε: Είναι οι καιροί και οι ηλίθιοι.

Καιροί και ηλίθιοι που με κάνουν να είμαι οργισμένος με τον εαυτό μου, τους συμπατριώτες και τη χώρα μου. . .

Σάββατο βράδυ και κάπου πρέπει να υπάρχει μια διέξοδος. Τη δική μου, για σήμερα, τη λένε “Μεσάνυχτα Στο Παρίσι”. Ξεκινώ σε λίγο και ελπίζω να περάσω καλά. . .

[Λοιπόν, την είδα την ταινία, σε μία κατάμεστη αίθουσα, και την βρήκα εξαιρετική. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!]

Να είσαστε όλες και όλοι, ακόμα και καθ’ υπέρβαση, Καλά!

Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Ξυδάκης, βεβαίως, και “Βάλε Μου Να Πιω”, με συμμετοχή και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, σε στίχους του Τάσου Σαμαρτζή.

08/10/2011