0759. “Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα”

Τελείωσα εχθές την ανάγνωση του βιβλίου “Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα” του Βασίλειου Μαρκεζίνη. Βιβλίο 525 σελίδων, του εκδοτικού οίκου “Α. Α. Λιβάνη” (ISBN 978-960-14-2258-9), την, παράλληλη, ανάγνωση του οποίου ξεκίνησα την Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011.

Παρόλο που τα θέματα που πραγματεύεται δεν είναι και από τα πλέον ευχάριστα το βιβλίο είναι καλογραμμένο και πραγματικά δίνει στον αναγνώστη πληροφορίες και αφορμές για περαιτέρω σκέψεις. Το τελικό, γενικό, συμπέρασμά (μου) από την ανάγνωση του βιβλίου:

Μας “κυβέρνησαν” απροσάρμοστοι, ανίκανοι, ανάξιοι και, γιατί όχι;, τιποτένιοι. Η κατάσταση αυτή μοιάζει να συνεχίζεται. Αν δεν αντιδράσουμε, ως κοινωνία, συντεταγμένα προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση οδηγούμαστε, με μαθηματική ακρίβεια, σε κοινωνικές και εθνικές περιπέτειες.

Παραθέτω στη συνέχεια κάποια αποσπάσματα που έχω σημειώσει (πάντα με το μηχανικό Grip Plus 0.7 Faber – Castell μηχανικό μολύβι μου) προκειμένου ο αναγνώστης να πάρει μια γεύση από το περιεχόμενου του βιβλίου και, γιατί όχι, να παρακινηθεί να το διαβάσει. Κυκλοφορούν τόσα ανάλαφρα “σκουπίδια” που η ανάγνωση βιβλίων όπως αυτό για το οποίο μιλάμε μόνο καλό μπορεί να κάνει. Ιδού:

. . . η Αμερική, αν και τεχνολογικά πανίσχυρη, δεν είναι η παγκόσμια δύναμη που τόσο η ίδια όσο και πολλοί άλλοι πίστευαν ότι ήταν. . . (Σελ. 47)

“τα έθνη δεν έχουν ούτε μόνιμους φίλους ούτε μόνιμους εχθρούς, παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα” (λόρδος Έκτον) (Σελ. 64)

. . . η σύγκρουση θα συνεχίσει να αποτελεί τον κανόνα του κόσμου μας. (Σελ. 73)

. . . η παγκόσμια τάξη διατηρείται μόνο διαμέσου της ισορροπίας. (Σελ. 88)

Οι μελετητές, οι γνήσιοι μελετητές, όταν σκέφτονται, γράφουν ή μιλούν, πρέπει να λένε ό,τι πιστεύουν και να πιστεύουν ό,τι λένε. (Σελ. 89)

(ο συγγραφέας κατηγορεί την επονομαζόμενη “ηγέτιδα” του δυτικού κόσμου για το ότι) . . . δηλητηρίασε τον κόσμο με τις ιδέες της απληστίας της ανορθολογικής χρήσης του εύκολου χρήματος, καθώς και της επιδίωξης της γρήγορης – και όχι ασφαλούς – οικονομικής επιτυχίας. Επιπλέον, η ανηθικότης, υπό το κάλυμμα της ανεκτικότητας έχει, επίσης, δηλητηριάσει την κοινωνική και πολιτική ζωή. (Σελ. 90)

Έτσι, παραμένω αμετακίνητος ως προς τις απόψεις μου, ανησυχώντας μόνο για το ενδεχόμενο ότι μπορεί να χρειαστεί να περάσουμε ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο συμβάν σε εξωτερικό επίπεδο, για να ξυπνήσουμε επιτέλους και να βγούμε από τη σημερινή κατάσταση φιλαρέσκειας την οποία ορισμένοι θέλουν να αποκαλούν εκσυγχρονισμό. (Σελ. 94)

. . . η αναδυόμενη γεωπολιτική επιστήμη υπηρετείται καλύτερα με ορθές ή βάσιμες λεπτομέρειες και όχι με παθιασμένες γενικότητες και αφορισμούς. (Υποσημείωση στη Σελ. 113)

. . . οι αμφοτεροβαρείς σχέσεις διαρκούν, ενώ οι ετεροβαρείς σχέσεις είναι εξ ορισμού θνησιγενείς. (Σελ. 127)

“Αποτελούμε για τον κόσμο παράδειγμα, το οποίο πρέπει και οι άλλοι να ακολουθήσουν”! (Ρήση του Ρόναλντ Ρέιγκαν) (Σελ. 136)

. . . η Αμερική άρχισε να δίνει λιγότερη σημασία στα πιο λεπτά σημεία του δικαίου ή της διεθνούς διπλωματίας, εξαιρώντας τον εαυτό της από το πλαίσιο ισχύος των διεθνών συνθηκών – το σεβασμό των οποίων ή ίδια συνιστούσε κάποτε προς τον υπόλοιπο κόσμο – και μεταλλάσσοντας (όταν δεν τις υπονόμευε πλήρως) βασικές έννοιες του διεθνούς δικαίου, όπως η “κυριαρχία”. . . (Σελ. 141)

. . . ο γάμος της Ευρώπης και των ΗΠΑ ήταν γάμος από συμφέρον και όχι από έρωτα. (Σελ. 168)

Διότι ένας κόσμος χωρίς σαφή – δεν είναι απαραίτητο να είναι αυστηρά, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να είναι σαφή – κριτήρια διεθνούς δικαίου διατρέχει τον σοβαρότατο κίνδυνο να καταλήξει κόσμος χωρίς ηθική και δικαιοσύνη. (Σελ. 180)

. . . δεν θεωρώ ότι ως Έλληνας πρέπει να πιστεύω ότι το ΝΑΤΟ θα κάνει την παραμικρή κίνηση για να μας προστατεύσει από τις πιέσεις που δεχόμαστε από γεωγραφικά κοντινούς αντιπάλους που μας εκβιάζουν να τους δεχθούμε ως πλήρους εταίρους στην Ευρώπη και να μοιραστούμε μαζί τους την ιστορική μας κληρονομιά. (Σελ. 191)

. . . αποτελώντας συγχρόνως αμερικανική πέμπτη φάλαγγα μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. (για την Αγγλία. . . )(Σελ. 197)

. . . η Τουρκία έχει συνειδητοποιήσει την αναξιοπιστία του κυριότερου ψυχροπολεμικού υποστηρικτή της – δηλαδή της Αμερικής – πολύ νωρίτερα από τότε. (δηλ. από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης) (Σελ. 200)

. . . η εμπειρία δείχνει ότι οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές επέρχονται μόνο ως επακόλουθα μεγάλων αναταραχών και – δυστυχώς – τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η χώρα μας βρίσκεται στα πρόθυρα εξαιρετικά επικίνδυνων περιστάσεων. (Σελ. 205)

. . . οι Έλληνες πολιτικοί του χθες πρέπει να μπουν οριστικά στο γηροκομείο της πολιτικής (Σελ. 207)

Οι Τούρκοι είναι περήφανοι άνθρωποι και ποτέ δεν θα επέτρεπαν στην Ευρώπη να εδραιωθεί υπό μία μορφή που θα της έδινε τη δυνατότητα να τους υπαγορεύει τι είδους πολιτική θα ακολουθήσουν. (Σελ. 214)

. . . η μέγιστη φιλοδοξία των Ελλήνων πρωθυπουργών ή υπουργών Εξωτερικών που επισκέπτονται την Ουάσιγκτον είναι μια επιτυχημένη προπαγανδιστική φωτογραφία με τον Αμερικανό ομόλογό τους που θα εντυπωσιάσει τους αφελείς ψηφοφόρους τους. Τι κρίμα που κατάντησε έτσι η χώρα μου! (Σελ. 234)

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται στην πιθανότητα ο αηδιασμένος, εγκαταλελειμένος και άπελπις Έλλην να επιχειρήσει την αναγκαία αλλαγή μόνος του κατά τρόπον βίαιο και απρογραμμάτιστο, καταστρέφοντας έτσι και την εμπιστοσύνη της αγοράς – όση, τέλος πάντων, μας μένει ακόμη -, αλλά και επιταχύνοντας έτσι ανεπιθύμητες συγκρούσεις με γείτονες που η εσωτερική μας αναταραχή, διχόνοια και έλλειψη ηγεσίας θα τους έδινε την ευκαιρία να αρπάξουν ό,τι μπορούν από τα εδάφη μας. (Σελ. 249)

Η ανεκτικότητά μας, όμως δεν έχει όρια, μια και είναι η ανεκτικότητα του κομπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! (για τη στάση μας απέναντι στην Τουρκία) (Σελ. 254)

. . . λαμβανομένου υπόψη του ελληνικού ταλέντου να διαστρέφει, στην πράξη, την εφαρμογή κάθε πιθανού νόμου ή κανόνα που μπορεί κανείς να διανοηθεί! (Σελ. 296)

Σκοπός του ελληνικού κράτους δεν είναι να παρέχει τα προς το ζην σε ελπιδοφόρους νέους γεωπολιτικούς επιστήμονες. (Σελ. 319)

Παράλληλα, όμως, υπάρχουν και τα προσωπικά σχέδια διαφόρων μεγιστάνων του Τύπου, που υποπτεύεται κανείς ότι αναμένουν εναγωνίως τη στιγμή που θα μπορέσουν αυτοί να σχηματίζουν τις κυβερνήσεις συνασπισμού τις οποίες, άλλωστε, σχεδίαζαν από το καλοκαίρι του 2009, αλλά τις κατέστρεψε ο . . . «ανώριμος» λαός δίνοντας 45% στο ΠΑΣΟΚ! (Σελ. 337)

. . . οι περίοδοι κρίσης είναι συνήθως και περίοδοι ευκαιριών. . . (Σελ. 344)

Το τέλος του κόσμου της μεταπολιτεύσεως έφθασε. Ο Έλληνας που θα εκφράσει αυτή την επιθυμία για αλλαγή είναι αυτός που ίσως θα με βγάλει από το χάος στο οποίο μας έριξαν αυτοί που μας κυβέρνησαν επί χρόνια και τώρα έχουν και το θράσος να κατηγορούν τις δικές τους κυβερνήσεις ωσάν οι ίδιοι, ή οι ίδιες, να ήσαν αμέτοχοι. Αιδώς Αργείοι! (Σελ. 345)

. . . από τότε που τα Ιουλιανά του 1965 διέβρωσαν όσο κανένα άλλο γεγονός τη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία. (Σελ. 345)

. . . η Τουρκία πάσχει από ασταμάτητη ενεργητικότητα. (Σελ. 357)

Παρά ταύτα, από τις λίγες χώρες που μένουν πιστές – υποδουλωμένες θα έλεγα – στις αμερικανικές επιθυμίες είναι η χώρα μας. Δείγμα μεγάλης ευφυΐας ή μοναδικής βλακείας; (Σελ. 359)

Έτσι, θα ήταν άραγε πολύ προκλητικό να ισχυριστώ ότι η Ελλάδα χρειάζεται τον δικό της Οζάλ και τον δικό της Ερντογάν; (Σελ. 361)

. . . δεν υπάρχει πια περιθώριο για τις γενικότητες και τα φληναφήματα που χαρακτηρίζουν το λόγο των πολιτικών μας. (Σελ. 366)

Η αποκάλυψη της αλήθειας δικαιώνει μόνο τους πραγματικούς ηγέτες∙ αυτοί που απλώς υπηρέτησαν ως υπουργοί, αλλά δεν άφησαν έργο πίσω τους, ξεχνιούνται και συνήθως περιπίπτουν σε μελαγχολία. (Σελ. 369)

Κατά τη διάρκεια της διακυβερνήσεως Μπους η επιμονή των Αμερικανών να υπαγορεύουν στους άλλους τι να κάνουν, πώς να σκέφτονται και πώς να οργανώνουν το κράτος και τη ζωή τους άγγιξε τα όρια της ιδεοληψίας. (Σελ. 399)

Εντούτοις, μια προσεκτική μελέτη της τουρκικής ιστορίας δείχνει ότι κανείς δεν μπορεί να προσβάλει τους Τούρκους και να μείνει ατιμώρητος. (Σελ. 403)

Έτσι, σε αντίθεση με το παρελθόν, όλο και συχνότερα σήμερα η Τουρκία άγει και δεν άγεται. (Σελ. 421)

Άφησα την Ελλάδα για το τέλος όχι μόνο επειδή είναι μικρή «παίκτρια», αλλά κυρίως επειδή είναι πεπεισμένη ότι θα μείνει για πάντα μικρή «παίκτρια». (Σελ. 430)

Ντροπή, βεβαίως, ότι περίπου 3 εκατομμύρια Εβραίοι στην Αμερική μπορούν να καθορίζουν την εξωτερική πολιτική 330 εκατομμυρίων, αλλά έτσι - δυστυχώς – λειτουργεί η δημοκρατία στην Αμερική. (Σελ. 457)

Η συμπόνια για τους φτωχούς δεν πρέπει να μετασχηματίζεται σε εκδικητικότατα για τους πλουσίους. (Σελ. 464)

. . . δεν πρέπει ποτέ να θεωρείται δεδομένη η αντικειμενικότητα των ΜΜΕ. (Σελ. 465)

Όλα αυτά με επαναφέρουν στην Ελλάδα και στη θεωρία μου για την ανάγκη υιοθέτησης μιας πολυγαμικής εξωτερικής πολιτικής. (Σελ. 468)

Τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας ΔΕΝ θα προστατευτούν από τους συμμάχους της∙ και, σε τελευταία ανάλυση, την ευθύνη της απεμπόλησής τους θα τη φέρουν Έλληνες πολιτικοί και μόνο. Η επίρριψη της ευθύνης στην οικονομική κρίση ποτέ δεν πρόκειται να αφαιρέσει το στίγμα που θα αφήσει ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός ως προς τα εθνικά μας συμφέροντα. Διότι η παγκόσμια ιστορία διδάσκει ότι οι παραχωρήσεις εθνικών συμφερόντων γίνονται μόνο έπειτα από ένα χαμένο πόλεμο. (Σελ. 470)

. . . κατά τη νεότερη περίοδο, η Ελλάδα έχει υποφέρει περισσότερο από τις παρεμβάσεις των ανταγωνιστικών «φίλων» της , παρά από τις πολιτικές των πραγματικών εχθρών της. (Σελ. 476)

. . . το σημερινό διεθνές καθεστώς δεν εγγυάται καμία απολύτως ασφάλεια για τη χώρα μας. (Σελ. 476)

(οι Ευρωπαίοι) . . . για να πούμε τη σκάφη σκάφη και τα σύκα σύκα, «εκβιάζουν» - μας σπρώχνουν να αγοράσουμε μερικά από τα στρατιωτικά τους σιδερικά – συνήθως παλιότερα από τα νεότατα που πουλούν στους Τούρκους -, αλλά τουλάχιστον δεν μας σπρώχνουν να κάνουμε εθνικούς συμβιβασμούς του τύπου που μας «πνίγουν» να κάνουμε οι «φίλοι» μας οι Αμερικανοί. (Σελ. 487)

Τελικώς το πλήθος των “κάποιων αποσπασμάτων” αποδείχτηκε σημαντικό αλλά, θαρρώ, άξιζε τον κόπο. Για να μην, όμως, ξεχνιόμαστε παραθέτω και κάποια σημεία τα οποία, ως γνωστόν!, με ενοχλούν. Ιδού (δεύτερο):

- τυχόν διασυνδέσεις (Σελ. 27)

- τυχόν προκαταλήψεις (Σελ. 100)

- Για να παραθέσω και πάλι τον καθηγητή Χάντιγκτον. (Σελ. 184)

- Οι τυχόν αντιρρήσεις (Σελ. 293)

- Η τυχόν ύπαρξη (Σελ. 294, υποσημείωση)

- Τις τυχόν διενέξεις (Σελ. 435)

- Τις τυχόν διαφωνίες (Σελ. 442)

Για να συνειδητοποιήσετε πόσο κακόηχη και βάρβαρη είναι η χρήση του “τυχόν” στις πιο πάνω περιπτώσεις “ακούστε” αυτό:

Η Δ. δεν είναι και η πρώτη τυχόν!

Καλό, χαρούμενο Απρίλιο συνάνθρωποι!

[Και καλά ξεμπερδέματα με τους τενεκέδες που έχουμε επιλέξει (κακά τα ψέματα) και μπλέξει. . .] 

Ένα κλικ μακριά: “The Afternoon / Forever Afternoon [Tuesday?]” με το συγκρότημα The Moody Blues.

31/03/2011