Πόσες [ΝΚ]

Πόσες μικρές προδοσίες φτιάχνουν μία μεγάλη;

24/12/2005

Σκέψη [ΝΚ]

Η σκέψη είναι άτιμο πράγμα. Αλλού την στέλνεις κι αλλού βρίσκεται. Βρε αμάν, βρε ζαμάν μη πηγαίνεις καλή μου όπου σου κατεβαίνει! Τίποτα αυτή. Τα δικά της! Την στριμώχνεις, της δίνεις οδηγίες, της χαράζεις πορεία. Ναι, καλά! Κάνει ότι συμφωνεί και ότι συμμορφώνεται και σε λίγο, τσουπ! Εκεί όπου δεν επιτρέπεται, εκεί που δεν κάνει. Κάνει κόνξες και κόλπα μυστήρια. Καμώνεται την καλή, καμώνεται την καθώς πρέπει. Και μόλις σε βρει κομμάτι μπόσικο πετιέται και σου αλλάζει τον αδόξαστο.

Όπου θέλει πάει, ότι θέλει κάνει. Κάθεσαι ήσυχος και ”βυζαίνεις προύμητος χάος”; Την πάτησες! Θα σε πάει σε γειτονιές μυστήριες, θα φέρει μπροστά σου μούρες αλλόκοτες, θα σου θυμίσει πράγματα καταχωνιασμένα, θα ανασύρει μνήμες που πονάνε, θα σε μπλέξει στα δίχτυα της και θα σε γεμίσει απορίες για την προηγούμενη, την τρέχουσα και μέλλουσα ζωή σου. Από την άλλη είναι μεγάλη μαλαγάνα. Θα σε γλυκάνει, θα σε κολακέψει, θα σου χαϊδέψει το στομάχι, θα σε πάει εκεί που ευχαριστιέσαι, θα σου δώσει ελπίδες, θα σου βρει μονοπάτια να πατήσεις και τρόπους να ανασάνεις.

Και έχει τους αγαπημένους της τόπους, τις γειτονιές που της αρέσει να βολτάρει, τα πρόσωπα που θέλει να αναθυμάται, τα γεγονότα με τα οποία ασχολείται ξανά και ξανά. Εκεί καταλήγει, εκεί τριγυρνά, εκεί σε παρασέρνει. Εκεί βρίσκει τον ρυθμό και την ανάσα της. Εκεί το βασίλειο της. Και όταν πια κουραστεί ξεμακραίνει και σ’ αφήνει για λίγο στην ησυχία σου. Είναι τότε που είναι μουδιασμένη, συγκεχυμένη, αβέβαιη. Δεν θέλει τίποτα. Φτιάχνει ένα κενό και κάθεται και ξαποσταίνει ή έτσι πιστεύεις. Γιατί όλο και κάτι σου σκαρώνει. Μα ενύπνια, μα παραστάσεις, μα καινούργιες ιδέες, δικές σου τάχα, μα ότι μπορείς να φανταστείς. Συνάμενη - κουνάμενη επανακάμπτει και το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή. Αρθρώνει, συλλαβή – συλλαβή, τα λογάκια της και σε πάει όπου θέλει:

- Έτσι να κάνεις
- Αυτό να αποφύγεις
- Θυμάσαι την τάδε;
- Για σκέψου εκείνο
- Ωραία που ήταν τότε
- Έτσι θα γίνει
- Μακάρι να …
- Ωρέ λές;
- Μπααα
- Πλάκα θα ΄χει
- Αν όμως . . .
- Μωρέ πως έγινε και χαθήκαμε
- Τι στον διάβολο έφταιξε και εξαφανίστηκε;

Και άλλα τέτοια πολλά. Είναι άτιμο πράγμα η σκέψη. Ευτυχώς!

19/12/2005

23 Γιατί για 1 [ΝΚ]

Όταν διαπιστώθηκε ασυμμετρία σε δυο ανάμεσα [για μην να και τον Σκαρίμπα λησμονούμε] του παρόντος εγγραφές και ετέθη ένα γιατί [ως γατί ηδύ] απάντησα ευθύς [και μήτε σχόλιο δεν πήρα]:

01. Γιατί τα γεγονότα μας πετυχαίνουν σε διαφορετικές στιγμές του μυαλού μας
02. Γιατί νομίζουμε ότι μερικά πράγματα τα έχουμε σκεφτεί τόσο που να έχουμε αποφασίσει
03. Γιατί ο καιρός περνά και χάνεται και ποτέ δεν θα μπορέσεις να κάνεις αύριο ότι δεν έκανες σήμερα [κι ας λένε!]
04. Γιατί δεν μου φτάνει η μια φορά τον χρόνο
05. Γιατί η σκέψη πάει παντού
06. Γιατί κάθε SMS ή e-mail που δεν έρχεται είναι μια χαρά που μου λείπει
07. Γιατί για κάποιους ανθρώπους επιθυμούμε να γνωρίζουμε περισσότερα και συχνότερα
08. Γιατί μας κάνει καλό να συναντάμε αυτούς που σκεφτόμαστε και συμπαθούμε
09. Γιατί ο βίος έχει καταντήσει υπόθεση δύσκολη και κάποτε κουραστική
10. Γιατί μερικά απογεύματα είναι δύσκολα
11. Γιατί ακούω μουσική και την πιστεύω
12. Γιατί υπάρχουν κινηματογραφικές ταινίες
13. Γιατί έχω διαβάσει ποίηση
14. Γιατί πιστεύω στις λέξεις και την μαγεία τους
15. Γιατί απογοητεύομαι πιο συχνά από ότι θα ήθελα
16. Γιατί αντέχω την σιωπή όπως άλλοι το ποτό
17. Γιατί μερικές στιγμές επιθυμείς να τις μοιραστείς
18. Γιατί “Καθένας με τον τρόπο του γλυκαίνει την καρδιά του”
19. Γιατί, που να πάρει, η τελευταία φορά θα υπάρξει [και συνεπώς υπάρχει και άσε με να λέω]
20. Γιατί, κακά τα ψέματα, πάντα αναζητούμε το θαύμα [και το θαυμάσιο και το θαυμαστό ομοίως]
21. Γιατί δεν διαλέγουμε εαυτό
22. Γιατί ότι έγραψα, και απάντησα, στο Blog μου ισχύει
23. Γιατί, τελικά, είναι άλλο ένα e-mail και άλλο μία κυρία στα μαύρα

Ούτω.

08/12/2005

Ημέρες Γιορτής [ΝΚ]

Η γιορτή, ονομαστική είτε γενεθλίων, αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να ανανεώσει κανείς, εφαπτομενικά, κάποιες σχέσεις του που πάσχουν. Κυρίως στις ονομαστικές γιορτές δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσεις και να αναθερμάνεις δίχως να έχεις να δικαιολογηθείς. Δείχνεις στον άλλο ότι τον θυμήθηκες, τον σκέφτηκες, τον αναζήτησες και να! Επικοινώνησες!

Από την άλλη αυτές ακριβώς οι μέρες σου δίνουν την δυνατότητα να γνωστοποιήσεις στον άλλον ότι τον ξέχασες, ότι δεν τον υπολογίζεις ή ότι τον έχεις γραμμένο. Όση χαρά, λοιπόν, σου δίνουν αυτοί που σε θυμούνται, και ξαναπιάνουν το νήμα της σχέσης, τόση απογοήτευση σου δίνουν αυτοί που σε προσπερνάνε. Και υπάρχουν και οι καινούργιες σχέσεις που τέτοιες μέρες με την επικοινωνία [την όποια και όπως] ριζώνουν και δένουν.

Κάθε τέτοια ημέρα, λοιπόν, τρέφω μικρές ελπίδες. Ελπίδες για ένα ντριν, ένα μήνυμα στο κινητό, πέντε λέξεις στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο. Συνηθέστατα απογοητεύομαι. Μοιάζει με μερικούς ανθρώπους να είναι πολύ δύσκολο να βρεθούμε και πάλι. Δεν νοιάζονται και δεν επιθυμούν. Όσα μοιραστήκαμε ξεχάστηκαν και πάνε. Είναι δικαίωμά τους απόλυτα σεβαστό. Τα ίδια εξ’ άλλου πράττω και εγώ. Πιθανότατα κάποιους τους απογοήτευσα, τους πίκρανα λίγο. Έτσι είναι και έτσι πάει η ζωή μας. Με τσιμπήματα απογοήτευσης, με σκιρτήματα χαράς, με ελπίδες που διαψεύδονται, με μικρά θαύματα που σκάνε μέσα στην καθημερινότητα και μας κάνουν ευχαριστημένους.

Αφτά!

07/12/2005

Στιγμές [ΝΚ]

Σήμερα, σε μία γωνία του παλιού κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών στην Ακαδημίας:

- Καλημέρα σας κ. Κ.
- Καλημέρα σας δεσποινίς Μ.

Πρόσωπο με πρόσωπο ξαφνικά στις 12+. Ασπροεντυμένη, δίχως γυαλιά, με κάτι πλαστικές τσάντες. Προφανώς πήγαινε σε κάποιο (της) εργαστήριο. Της έτεινα το χέρι. Μια χειραψία έγινε.

- Μου είχες τηλεφωνήσει σπίτι
- Ναι, αλλά εσύ με έγραψες στ’ αρχίδια σου!
- Δεν έχω αρχίδια!

Και αποχώρησε. Ναζιάρικα και θυμωμένα ίσως. Κι όμως, όταν έλεγα “στ’ αρχίδια σου” ήμουν πολύ εμπιστευτικός. Δεν έχει άλλο. 

13/05/80 --> [0429]