1399. Οικονομία των κλικ (Αθήνα)

Η προτελευταία την Πέμπτη, 21 Οκτωβρίου 2021. Η τελευταία πέντε μήνες και δέκα οκτώ ημέρες μετά. Την Παρασκευή, 8 Απριλίου 2022. Μιλώ για τις δύο τελευταίες καθόδους μου στην Αθήνα.

Για την τελευταία κάθοδο, καθώς και την επιστροφή μου, μιας και οι διαδρομές μου ήταν εκτός ωρών αιχμής, χρησιμοποίησα όχι ταξί αλλά τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μου έκανε μια μικρή εντύπωση που στους συρμούς του metro δεν υπήρχαν πλέον μέτρα προφύλαξης απέναντι στην πανδημία, πλην της μάσκας.

Αποβιβάστηκα στον σταθμό metro της Ακρόπολης. Περπάτησα μέχρι την περιοχή της πλατείας Ομονοίας. Το Huawei P20 Pro στο χέρι. Φορτισμένο και έτοιμο. Μια διαδρομή που την έχω κάνει δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, φορές. Μια διαδρομή κατά την οποία έχω βγάλει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, φωτογραφίες.

Μόνο που να, κι ας μην έτσι ήταν, η φιλοσοφία μου, για των φωτογραφιών τη λήψη, έχει αλλάξει. Τελικά μοιάζει να με κούρασε η ευκολία των κλικ. Αυτή η κατάσταση που βρίσκεσαι με δεκάδες φωτογραφίες τις οποίες πρέπει να τις ξεσκαρτάρεις, να τις, στοιχειωδώς, επεξεργαστείς και να τις αποθηκεύσεις.

Με δεδομένη την, (και) στα τοιαύτα, τελειομανία μου, μιλάμε για απίστευτο πλήθος σπαταλημένων ωρών. Συνεκδοχικά για ένα συνολικό τελικό πλήθος φωτογραφιών δύσκολα διαχειρίσιμο. Λοιπόν το άλλαξα. Ξεκίνησα να χρησιμοποιώ τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές σαν τις παλιές, καλές αναλογικές. Όπως τότε που είχες στη διάθεσή σου το πολύ τριάντα έξι «πόζες» και μετά θα έπρεπε να αλλάξεις φιλμ.

Τώρα κάθε φορά που σηκώνω τη μηχανή, είτε το κινητό, για να φωτογραφίσω το σκέφτομαι λίγο περισσότερο. Είμαι πιο προσεκτικός στη σταθερότητα της λήψης, στο καδράρισμα, στο να αποφύγω «σκουπίδια» στο κάδρο μου. Ονόμασα τη στάση μου αυτή: «Οικονομία των κλικ» και πιστεύω έκανα τη «φωτογραφική» ζωή μου ευκολότερη.

Οικονομία των κλικ, λοιπόν, αλλά, κυρίως,  στα άψυχα. Όταν φωτογραφίζω ανθρώπους είμαι πιο χαλαρός με τα κλικ μου. Προσπαθώντας να αποτυπώσω την έκφραση, τη στάση του σώματος, τα ξοδεύω κομμάτι πιο εύκολα.

Αθήνα. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και, στο εκεί καφέ, χυμός με μία φίλη. Για τη συνέχεια Εξάρχεια, στο «Όξο νου», και φαγητό με τον Μάνο (ένας είναι ο Μάνος).

Προηγήθηκε μια στάση στον «Ιανό», επί της Αιόλου, και η αγορά τεσσάρων μουσικών άλμπουμ. Ακολούθησε η αγορά, από το παλαιοβιβλιοπωλείο «Αθηνά», επί της Χαριλάου Τρικούπη 38, του εξαιρετικού βιβλίου: «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΓΙΑΠΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΥ (Γλωσσάρι της Μαστοράντζας)», του Γιάννη Σιμωνέτη, Σχεδιαστή – Επιπλοποιού – Διακοσμητή. Εκδόσεις Ξύλο Έπιπλο. (Αʹ έκδοση Μάρτιος 2001).

Πρόκειται για μια πραγματικά σημαντική έκδοση, για όσους αγγίζει το θέμα, τετρακοσίων ογδόντα (480) σελίδων μεγάλου σχήματος (διαστάσεις του βιβλίου 29,7Χ21,8Χ3 cm³) με πλήθος ασπρόμαυρων σκίτσων και κόστος μόλις 20 €. Πραγματικά αξίζει.

Να είσαστε Καλά, να αγοράζετε βιβλία, να τα διαβάζετε.

Ένα κλικ μακριά ο Brendon Wood στο “Gimme Little Sign” [1967], σύνθεση του ίδιου (με το πραγματικό του όνομα, Alfred Smith) και των Joe Hooven, Jerry Winn:

12/04/2022