1132. “Thus Bad Begins”

Ανάρτηση δεύτερη, συνεχόμενη, με τίτλο στα Αγγλικά. Φταίνε οι καιροί. Το τρίτο, λοιπόν, που, αυτές τις μέρες, διαβάζω βιβλίο είναι το του τίτλου της παρούσας ομότιτλο. Συγγραφέας ο Javier Marias (Χαβιέρ Μαρίας). Αγαπημένος; Γιατί όχι; Μετά τον Σαραμάγκου, και τα άπαντά του, ο Μαρίας με τις «Ερωτοτροπίες», το «Γράφοντας Τις Ζωές Των Άλλων», το «Καρδιά Τόσο Άσπρη» και τώρα το «Έτσι Αρχίζει Το Κακό» ή “Thus Bad Begins”. Από κοντά και ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε με το «Καλοί Άνθρωποι Σε Σκοτεινούς Καιρούς» και τα «Το Αίνιγμα Της Σεβίλλης» και «Ο Δάσκαλος Της Ξιφασκίας» που βρίσκονται ήδη στην κατοχή μου και έχουν πάρει τη σειρά τους για ανάγνωση. Μοιάζει, λοιπόν, οι Ίβηρες συγγραφείς να μου ταιριάζουν και να το απολαμβάνω [Και αφήνω εκτός του λογαριασμού τα τρία του Πεσσόα βιβλία που απόκτησα το 2006 και τα οποία, ομολογώ, πώς δεν τα βρήκα τελικά του γούστου μου. . .].

Ο Μαρίας είναι, θα έλεγα, μία περίπτωση Σαραμάγκου. Ή τον λατρεύεις ή τον παρατάς στη δεύτερη του, όποιου, βιβλίου του σελίδα. Ναι, το γυρίζει γύρω-γύρω, η δράση, στα βιβλία του, είναι με το σταγονόμετρο, η πλοκή απλή, οι προτάσεις του, κάποτε, ατελείωτες. Αλλά ο άνθρωπος έχει να πει! Μπορεί να περιγράψει, αισθήματα, συναισθήματα, καταστάσεις και χαρακτήρες. Ο λόγος του, πολλές φορές, υψηλής αποφθεγματικής ποιότητας, είναι άμεσος, μεστός και καθόλου βαρετός. Η χαρά της ανάγνωσης των βιβλίων του, λοιπόν, βρίσκεται στην περιγραφή, στο ξεδίπλωμα της σκέψης των ηρώων του και στην ομορφιά και το ταίριασμα των λέξεων που χρησιμοποιεί.

Διαβάζοντας κάποια στιγμή, στο διαδίκτυο, ότι το καινούργιο (με το συμπάθιο κιόλας για το «γ») του βιβλίο «Έτσι Αρχίζει Το Κακό» πρόκειται να κυκλοφορήσει το επόμενο έτος, το έψαξα λίγο – πάλι στο διαδίκτυο. Αποτέλεσμα; Είπα στη Βα. – θυγατέρα (μου) που μοιάζει να έμοιασε του πατέρα της – να μου το παραγγείλει στο Books Depository από το οποίο και η ίδια προμηθεύεται πολλά από τα βιβλία της. Το βιβλίο, σκληρόδετο, έφτασε στα χέρια μου την Κυριακή, 19 Οκτωβρίου 2017 και δύο μέρες μετά ξεκίνησα την ανάγνωσή του.

Το βιβλίο είναι του εκδοτικού οίκου HAMISH HAMILTON (an imprint of PENGUIN BOOKS) – ISBN 978-0-241-97280-9 – σε μετάφραση της Margaret Jule Costa, πλήθος σελίδων 503 και ο ισπανικός τίτλος του είναι “Asi Empieza Lo Malo”. Το κόστος του ήταν 19 €.

Το διαβάζω, λοιπόν, και συχνά – πυκνά ανατρέχω και σε ένα Αγγλοελληνικό λεξικό μιας και λογοτεχνία είχα χρόνια να διαβάσω στα Αγγλικά και το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι και από τα ευκολότερα. Όπως και να έχει θαρρώ ότι η μεταφράστρια έχει κάνει καλή δουλειά. Όταν με το καλό βγει και η Ελληνική έκδοση του βιβλίου μια δεύτερη ανάγνωση – σύγκριση (μεταξύ Αγγλικού και Ελληνικού κειμένου), πρώτα ο Θεός, θα την κάνω.

Μπαίνω στον πειρασμό να παραθέσω κάποια σημεία από τα όσα μέχρι τώρα έχω διαβάσει και σημειώσει στο βιβλίο και ελπίζω να μην βρεθώ κατηγορούμενος ενώπιον Αγγλικού δικαστηρίου!

. . . in real life and its twin, fiction, because the nature of the characters never changes, or so it seems, they continue to be repeated over the centuries as if the two spheres lacked imagination or had no alternative (after all, both spheres are the work of the living, perhaps the dead are more inventive), . . .

Accepting is an act of faith, and the faith is ours not that of the person saying No. Besides, faith is a fickle, fragile thing: it stumbles, recovers, grows stronger, cracks. And is lost. Belief can never be trusted.

If it’s impossible to know the truth, then I suppose we’re at liberty to decide for ourselves what the truth is.

Indeed, freedom is the first thing that fearful citizens are prepared to give up. (Μιλώντας για τον Ισπανικό εμφύλιο).

So tempting was this future that it was worth burying the past – both the old and the more recent- especially if that past threatened to ruin a future that was, comparatively speaking, so good. (Μιλώντας για την εποχή μετά τη λήξη του εμφύλιου).

There’s no such thing as a bad job as long as there’s no better one in sight.

. . . because the period during which a film-maker is deemed fashionable can be very brief, a gentle breeze that almost never returns.

I didn’t like her any less than I did her husband, which says a lot; her life, albeit in a different way, was also being ground down by the weak wheel of the world, and I imagined that the indifferent sentinel observing all our lives would be more than usually bored by hers.

Πολλές Ευχές για έναν Καλό Νοέμβριο!

Ένα κλικ μακριά οι Nothing But Thieves, που η Βα είχε την έμπνευση να μου γνωρίσει,  στο “Sorry”:

31/10/2017