Η μετακόμιση έγινε. Το Σ56 έγινε Χ22. Ο πρώτος
όροφος, τρίτος. Από τη Δευτέρα, 26 Μαΐου, εγκατασταθήκαμε στα νέα γραφεία.
Χρειάστηκα τρεις – τέσσερις μέρες για να τακτοποιήσω τα πράγματα και το αρχείο
μου. Από εχθές όλα είναι έτοιμα και λειτουργούν κανονικά. Εύχομαι και ελπίζω
όλα να πάνε και να είναι Καλά!
Μετακόμιση. Όχι μόνο για εμένα μα για
ολόκληρη τη Διεύθυνση στην οποία εργάζομαι. Από τον πρώτο και το δεύτερο όροφο της
Σ56 στον τρίτο όροφο της Π25 και Χ22 (ο χώρος είναι ενιαίος απλώς αλλάζει η
διεύθυνση). Εχθές αποσυνδέθηκαν οι Η/Υ και σήμερα έγινε η μεταφορά τους (καθώς
και του μηχανογραφικού κέντρου). Αύριο θα αποσυναρμολογηθούν όσα έπιπλα χρειάζεται και η μεταφορά, για το
σύνολο των επίπλων, θα γίνει, δυστυχώς, την Κυριακή το πρωί. Δύσκολες οι
συνθήκες, λοιπόν, συνεχές πήγαινε - έλα ανάμεσα στα δύο κτήρια (τα οποία,
ευτυχώς, απέχουν περίπου 120 μέτρα), αδυναμία για εργασία, κούραση. Το παρήγορο
είναι ότι μετακινούμαστε σε καλύτερους χώρους και σε καλύτερη τοποθεσία. Από
την άλλη κάθε μετακίνηση τέτοιου είδους αποτελεί μια καλή ευκαιρία για
ξεσκαρτάρισμα αρχείων και, γιατί όχι, γενικότερη ανασυγκρότηση. Προσπαθώ να το
εκμεταλλευτώ, λοιπόν, και θαρρώ κάτι καταφέρνω.
Υπάρχει στους Η/Υ της Τ47
και της Σ56 ένας φάκελος με το όνομα: “ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΚΑΡΤΕΣ”. Το περιεχόμενό του;
Επτακόσιες τριάντα μία φωτογραφίες. Φωτογραφίες από σκαναρισμένες επιστολές,
κάρτες και . . . φακέλους μέσα στους οποίους ταξίδεψαν. Ακόμα μία προσπάθεια
αντίστασης στο χρόνο. Ακόμα μία προσπάθεια για άμεση και ταχύτατη πρόσβαση στο
παρελθόν. Κάρτες, επιστολές και φάκελοι, λοιπόν, από τη δεκαετία του 1960 μέχρι
και αυτή του 2000.
Εχθές, σε μία περιήγηση στα μονοπάτια του Η/Υ, της Σ56,
έπεσα πάνω στον συγκεκριμένο φάκελο. Τον άνοιξα. Χάθηκα. Βάλθηκα να διαβάζω
επιστολές που είχαν φτάσει στα χέρια μου, όταν έκανα τη θητεία μου στο
Καρλόβασι της Σάμου, από την Κ. Ήταν το 1981. Διάβαζα και ανακάλυπτα πράγματα
που τα τριάντα τρία χρόνια της απόστασης, μεταξύ του τότε και του τώρα, είχαν
προσθέσει ή και αφαιρέσει.
Ανακάλυψα τρυφερότητα, παράπονο, ενδιαφέρον σε βαθμό
υπέρτερο από αυτόν της πρώτης ανάγνωσης τους. Ο χρόνος είχε κάνει το θαύμα του.
Μικρές ή και μεγαλύτερες πληγές της τότε σχέσης επουλώθηκαν και έσβησαν. Έμεινε
η τρυφερότητα και το ανθρώπινο ενδιαφέρον, η αναπόληση για ότι πέρασε και
χάθηκε. Από την άλλη διαπίστωσα ότι κάποια σημεία που τότε με είχαν εκνευρίσει
εξακολουθούν να με εκνευρίζουν. Το χάρηκα, μιας και ήταν μια μικρή απόδειξη του
ότι και τότε σωστά έκρινα και αντέδρασα.
Διάβαζα και ζωντάνευε η εποχή και ο τόπος. Το 1981, το Νέο
Καρλόβασι της Σάμου και, φυσικά, η Γλυφάδα των αδειών μου. Πρόσωπα, καταστάσεις
και γεγονότα που τότε με ζόρισαν και με πίκραναν εμφανιζόντουσαν δίχως αιχμές,
δίχως γωνίες. Διάβαζα, αναπολούσα, χαιρόμουνα. Βρήκα ότι σε κάποια σημεία ήμουν
απόλυτος και δαγκώθηκα. Η αλαζονεία της νιότης, προφανώς. Το “Σε ένα πράγμα πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Στο να μην είμαστε
απόλυτοι!”, σαν στάση ζωής,
ήρθε αργότερα.
Θα έδινα πολλά για να είχα στη διάθεσή μου και τις δικές μου
επιστολές. Ατυχώς, τότε, για τις συγκεκριμένες δεν είχα κρατήσει αντίγραφα
(πλην μιας περίπτωσης που η επιστολή ήταν από μόνη της αντίγραφο κειμένου μου). Διατηρώ, πάντως, ακόμα ελπίδες ότι ίσως κάποια στιγμή τις
κρατήσω στα χέρια μου, τις σκανάρω και τις επιστρέψω στην παραλήπτριά τους.
Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!
Ένα κλικ μακριά η Ελεωνόρα Ζουγανέλη καιο Κώστας Λειβαδάς τραγουδούν “Η Επιμονή Σου”
σε στίχους και μουσική του δεύτερου. Ένα τραγούδι που άκουσα πρόσφατα και με
γοήτευσε.
