0868. Αφιέρωση

“Το Γράμμα”, του αγαπημένου Γιάννη Σκαρίμπα, από τη συλλογή “Εαυτούληδες”, αφιερωμένο εξαιρετικά, αν μου επιτρέπεται, στη Χ. της οποίας την εγγύς μου καθημερινότητα μοιάζει να έχω εξαντλήσει. Ελπίζω κάποτε να καταλάβει αλλά, όπως και να έχει: Να είναι Καλά!

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Τέλος πάντων ένα σούρπο θα γυρίσω -όπως σούπα-
τούτ’ το χρόνο ή τον άλλονα -κι όπως έφυγα μόνος-
ένα σούρπο που μέσα του θάχει όλα τα σούρπα
και τα χρόνια όλα ο χρόνος.

Και θα πάω τέλος πάντων στο γραφείο μου, ως όταν
σέν’ αχνή στην απόσταση η μορφή σου μου εμίλει
και θα είναι σαν (τότενες που μ’ αγάπας) θα ’ρχόταν
ένα γράμμα σου φίλη.

Κι ας μη ’ρχόταν! Γω θάκανα σαν νάχ’ έρθει και σάμπως
τόχω λάβει και μου ’γραφες λόγια -κει- αγαπημένα,
και -σαν τότε- εγώ θάγραφα στο απόσπερνο θάμπος
ένα γράμμα σε σένα.

Κι ας μη τόστελνα! Θα ‘κανα σαν να εσύ τόχεις λάβει
κι απ’ τα μάτια σου κύλησε στη γραφή του ένα δάκρυ
- κι ως σκυφτή το λυχνάρι της όξω η νύχτα θ’ ανάβει,
γώ θα κλαίω σε μιαν άκρη…

Ένα κλικ μακριά ο Διονύσης Τσακνής τραγουδά “Εαυτούληδες” σε μουσική δική του και στίχους Γιάννη Σκαρίμπα, βεβαίως!

23/06/2013

0867. Απεργία

Απεργώ σήμερα διότι δεν ανέχομαι:

ο1. Αυτοί που επιλέχθηκαν απλώς και μόνο, αν δεν το έχουν αντιληφθεί, να διαχειριστούν τα κοινά να καβαλάνε το καλάμι και να νομίζουν ότι η χώρα τους ανήκει. 

02. Έναν πρωθυπουργό που κάνει λες και έπεσε χθες από τον Άρη και που συμπεριφέρεται σαν αυτός κι η φάρα του να μην έχουν καμία συμμετοχή στη διαμόρφωση της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. 

03. Την ανικανότητα των κυβερνώντων που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.

04. Να μου κουνάνε το δάχτυλο οι αρχιφταίχτες.

05. Τα ξετσίπωτα δημόσια πρόσωπα που ανερυθρίαστα γλύφουν εκεί που εχθές έχεζαν. 

06. Να μπορεί ο κάθε υπουργίσκος να απολύει, αδιακρίτως, χιλιάδες εργαζόμενους με το έτσι θέλω και με μία κωλοπράξη νομοθετικού, τάχα μου, περιεχομένου. 

07. Έναν πρόεδρο δημοκρατίας, με τερματισμένη σταδιοδρομία και προχωρημένη ηλικία, που υπογράφει ότι του βάλουν κάτω από τη μύτη. 

08. Να καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά. 

09. Τις ανθρωποθυσίες που τα τελευταία χρόνια γίνονται στην Ελλάδα με τη λογική, τάχα μου τάχα μου, καίμε πέντε για να γλιτώσουν δέκα ή είκοσι. 

10. Τα φασιστοειδή, όπως δεν ανέχομαι τους φασίστες και ακόμα περισσότερο. 

11. Τους υποκριτές και ηλίθιους που κόπτονται για το χαράτσι των λίγων ευρώ υπέρ της δημόσιας τηλεόρασης τη στιγμή που έχουν βυθίσει τη χώρα στο χάος. 

12. Τους εξ΄ επαγγέλματος αισιόδοξους και αποδεδειγμένα ανίκανους που παίζουν με τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού. 

13. Τους έλληνες πολιτικούς συλλήβδην. 

14. Να θίγουν την αξιοπρέπειά μου. 

15. Να μην υπάρχει μέλλον στη χώρα μου για τους νέους ανθρώπους. 

16. Να παρακάμπτονται διατάξεις του Συντάγματος. 

17. Να μην υπάρχει νόμος και τάξη.

Γι όλα αυτά απεργώ.

Να είσαστε όλες και όλοι καλά και να είσαστε βέβαιοι ότι όταν η αρκούδα πάει στο σπίτι του γείτονα τίποτα δεν την εμποδίζει να έρθει και στο δικό σας. . .

13/06/2013

0866. Δρόμοι Της Αθήνας (SE C905)

Το έχω ξαναγράψει. Μου αρέσει να φωτογραφίζω. Ανθρώπους, ζώα, κτήρια, αντικείμενα. Τόσο, που κάποιες φορές κινδυνεύω να παρεξηγηθώ.  Πολύ θα το ήθελα να φωτογραφίζω ότι και όσο θέλω μα είναι, δυστυχώς, ακατόρθωτο. Περιορίζομαι, λοιπόν, στα όσα, και όσο, μπορώ. Εμπόδια, βεβαίως, πάντοτε υπάρχουν. Από αυτοκίνητα, κινούμενα ή μη, μέχρι ανθρώπους που σε στραβοκοιτάζουν. Τα προβλήματα με την, ογκώδη, Canon  EOS 600D είναι πολύ περισσότερα από ότι με το κομψό, ακόμα και σε σχέση με τα Smartphones τελευταίας εσοδείας, παλιό και καλό Sony Ericsson C905.

Με αυτήν την τελευταία, λοιπόν, φωτογραφική μηχανή, ή κινητό – όπως θέλετε πέστε το, από τις 4 Φεβρουαρίου 2009 μέχρι σήμερα έχω αποθηκεύσει περισσότερες από 6.700 φωτογραφίες (και φυσικά έχω “τραβήξει” αρκετά περισσότερες). Ένα από τα θέματα της συλλογής μου αυτής είναι και αυτό των δρόμων. Με ενδιαφέρει να έχω μια εικόνα των δρόμων που περπάτησα, των δρόμων που κοίταξα. Όποτε βρίσκω ευκαιρία απαθανατίζω και δρόμους. Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε το επιθυμητό αλλά σιγά – σιγά, πάλι και πάλι κάτι γίνεται! Από τη συλλογή μου αυτή των δρόμων, και ειδικά αυτών της Αθήνας, διάλεξα δεκαοκτώ φωτογραφίες, τις “κανονικοποίησα” (σε μέγεθος 10χ15 cm²), και της παραθέτω:

Ένα κλικ μακριά: αγαπημένος Adamo και “Le Barbu sans Barbe”.

11/06/2013

0865. Status Quo

Συναισθηματικός παροπλισμός
Απόθεμα τρυφερότητας που κακοφορμίζει
Ανεκμετάλλευτη ελευθερία
Μουντή καθημερινότητα
Βουβό τηλέφωνο

Ένα κλικ μακριά: Μάνος Χατζιδάκις – Νίκος Γκάτσος και “Ένα Σπίρτο Στο Τραπέζι” με τον Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη.

09/06/2013