0818. Αποστάσεις

 

Τι πράττει κανείς όταν κάποιος, ας πούμε, γνωστός του αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα; Πως αντιδρά όταν, “αυτόν τον κάποιο”, κάποια εποχή τον διεκδίκησε και μάλιστα ανεπιτυχώς; Εκμεταλλεύεται την ευκαιρία; Σπεύδει να δηλώσει και πάλι “παρών!” και να συμπαρασταθεί, όπως και όσο μπορεί, ή εμμένει στην απόφασή του για αποστασιοποίηση που έχει ήδη πάρει; Τι πράττει όταν γνωρίζει ότι η, όποια, συμπαράστασή του θα γίνει αποδεκτή με μεγάλη ευχαρίστηση, ή ακόμα και ευγνωμοσύνη, αλλά μέχρι εκεί; Όταν γνωρίζει, από προηγούμενες παρόμοιες περιπτώσεις, ότι υπάρχουν συγκεκριμένα όρια τα οποία, ο γνωστός, αδυνατεί, ή δεν επιθυμεί, να υπερβεί. Όταν, επιπλέον, γνωρίζει ότι οι συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοϊκές είναι. Τι να κάνει για να μην πέσει στην παγίδα που ο ίδιος ο εαυτός του τού στήνει; Ένας εαυτός που γλίχεται και πάντα ελπίζει. Να το τολμήσει; Να πλεύσει πλησίστιος να προσφέρει, να υποστηρίξει, να βοηθήσει; Και μετά; Πως θα ελέγξει την κατάσταση, πως θα ανταπεξέλθει έχοντας, στην τελική φάση, να αντιμετωπίσει ένα status quo που πρακτικά δεν αλλάζει; Αισθάνεται, μπερδεμένος, παγιδευμένος. Επιθυμεί και αδυνατεί ταυτοχρόνως. Θέλει να σπεύσει να δείξει το έμπρακτο ενδιαφέρον του, να αγκαλιάσει, να πει λόγια γλυκά, να στηρίξει. Το παρελθόν βοά, “Όχι, μη!” του λέει και του επισημαίνει με χίλιους τρόπους. Δεν ξέρει προς τα που να βαδίσει, πώς να ηρεμήσει την καρδιά του που συμμερίζεται, αγωνιά και πονά. Το μυαλό του παραμένει καρφωμένο στο πρόβλημα, η καθημερινότητά του ποτίζεται από αυτό. Δεν μιλά, δεν αντιδρά, αφήνει τον απέναντι να σχηματίζει τις λάθος εντυπώσεις. Να αμφισβητήσει τα ήδη δηλωμένα αισθήματά του, το είδος και την ποιότητα της σχέσης τους, ολόκληρο το παρελθόν τους. Πόσο αρκεί μια αναιμική κίνηση, ένα μήνυμα, σχεδόν τυπικό, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με αμφίβολο το πότε θα διαβαστεί, για να σώσει την κατάσταση; Είναι δύναμη ή αδυναμία του χαρακτήρα να κρατήσεις τις αποστάσεις που επέβαλες στον εαυτό σου; Είναι αυτοάμυνα ή αναισθησία, συνυπολογίζοντας παρελθόν, παρόν και μέλλον, το να μην συμπαρασταθείς όπως και όσο θα επιθυμούσες; Όλα μοιάζουν δύσκολα. Η ίδια η ζωή, ο βίος, έχει γίνει μια δύσκολη υπόθεση. Ζούμε σαν υπνωτισμένοι, κινούμαστε μηχανικά, η δύσκολη οικονομική κατάσταση, τα ερωτηματικά, τα ποικίλα αδιέξοδα μας έχουν τρελάνει. Μοιάζει να έχουμε χάσει το νόημα, να μη γνωρίζουμε γιατί ζούμε και κινούμαστε, γιατί πάμε κάθε πρωί στη δουλειά μας, αν ακόμα έχουμε μία τέτοια. Διαπραγματευόμαστε πλέον το πόσο κάνει ένα + ένα. Οι προσωπικές μας σχέσεις δοκιμάζονται. Έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας. Το χειρότερο; Έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. Η ζωή, διαμορφωμένη πλέον από την απληστία των ολίγων ισχυρών του χρήματος, μας παρασέρνει, μας προσπερνά, μας συντρίβει. Τα απλά έχουν γίνει πολύπλοκα. Δυσκολευόμαστε ή και αδυνατούμε να δείξουμε τα αισθήματα και τα συναισθήματά μας, Να μιλήσουμε, να αγκαλιάσουμε, να φιλήσουμε, να χαϊδέψουμε, να συμπαρασταθούμε. Και τα προβλήματα συσσωρεύονται. Η ψυχική, πνευματική και σωματική μας υγεία δοκιμάζεται. Η ζωή καταντά ένα αγκομαχητό. Παρασυρόμαστε. Η καθημερινότητά μας μια γκρίζα μάζα. Τα σπιτικά μας δίχως αγάπη, φροντίδα, προσοχή. Οι σχέσεις μας, δίχως αλληλοεκτίμηση και σεβασμό, βαίνουν κατά διαβόλου. Πάμε. Νομίζουμε πώς ζούμε. Ασκούμε τις καθημερινές συνήθειες με ένα στραβό χαμόγελο. Ελπίζουμε σε θαύματα και ευτυχίες που ποτέ δεν θα συναντήσουμε. Δυστυχούμε όταν η ευτυχία μας είναι σε μισό βήμα απόσταση. Αρκεί να βρούμε το θάρρος να συλλογιστούμε, να ομονοήσουμε, να απαγκιστρωθούμε, να αναθεωρήσουμε να επανεκτιμήσουμε. Να αγαπήσουμε και να σεβαστούμε πραγματικά τον πλησίον μας. Να του το δείξουμε. Όλα μοιάζουν δύσκολα και είναι. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, μένει, κατά περίπτωση, να αποδειχθεί το αν το να κρατάς τις αποστάσεις είναι δύναμη ή αδυναμία, ευχή ή κατάρα. . .

Ένα κλικ μακριά: Χάρις Αλεξίου και “Οι Φίλοι Μου Χαράματα”.

03/06/2012