Δεν Είναι Μόνο [ΝΚ]

Δεν είναι μόνο η “Αίθουσα των Μετρητών” [εγγραφή της 12 Μαρτίου 2005]. Υπάρχει και η παράλληλη σκέψη της “ογκοποίησης”. Θέλω να πω ότι συλλογίζομαι συχνά τα ίχνη που θα μπορούσε να αφήσει το σώμα στις μετακινήσεις και τα ταξίδια του. Ας πούμε ότι για την παραμικρή του μετακίνηση αφήνει στην προηγούμενη θέση του, πάντα και συνεχώς, ένα τρισδιάστατο περίγραμμα του. Έτσι θα μορούσαν να προκύψουν “ογκοποιημένες” όλες οι διαδρομές και τα ταξίδια μας. Με μια ματιά θα βλέπαμε τους χώρους στους οποίους έχουμε υπάρξει. Που σταθήκαμε, που βαδίσαμε, που ταξιδέψαμε. Σκεφτείτε την εικόνα που θα μπορούσε να προκύψει από ένα αεροπορικό ταξίδι. Μου αρέσει!

Κι ακόμα, και προχωρώντας το κι άλλο, θα μπορούσαμε να έχουμε χρωματισμούς ανάλογους της ψυχικής μας διάθεσης. Κόκκινο για την χαρά, μαύρο για την λύπη και όλα τα ενδιάμεσα για τα ανάμεσα ή τα πάρα πέρα για τα εκτός. Μια πανδαισία χρωμάτων, ένας λαβύρινθος όγκων, μια χαρτογράφηση τόπων και χώρων με το κορμί. Τα πολυπατημένα μονοπάτια και οι μοναδικές διαδρομές. Ανάμνηση αγαπημένων χώρων και ξεχασμένων διαδρομών. Προσθέστε τώρα και τη δυνατότητα για επιλεκτική “ογκοποίηση” διαδρομών και άλλων ανθρώπων και βγάλτε συμπέρασμα! Μιλάμε, πλέον, για μια γεωγραφία της μνήμης. Προσθέστε ημερομηνίες, φωνές, γεύσεις, σκέψεις και έχετε γυρίσει πίσω. Η ζωή από την ανάποδη.

Έτσι!

18/10/2005

Γιατί δεν [ΝΚ]

Μερικά μηνύματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Απρόσμενα, λοιπόν, και με λόγο αποσπασματικό και εμφανές το άγχος έφθασε ένα τέτοιο στο [e] γραμματοκιβώτιο μου. Ο αποστολέας αναγνωρίζοντας, ίσως, τους αδύναμους πλέον δεσμούς της σχέσης αυτοβούλως την υποβαθμίζει, από την πρώτη του πρόταση, από “φιλία” σε “γνωριμία”. Άγχος, έλλειψη χρόνου, κούραση, προβληματισμός.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν το κείμενο αυτό με αφορά [μόλις δυο μικρές ερωτιματικές προτάσεις για την διάθεση και την υγεία μου]. Μοιάζει περισσότερο με κείμενο εκτόνωσης για ιδία χρήση. Αναφερόμαστε και περιγράφουμε το “κακό” για να του δώσουμε μορφή και να το ξορκίσουμε. Τόσο καιρό μετά την παραμικρή επικοινωνία τέτοια εγχειρήματα είναι πραγματικά δύσκολα. 

Η πρώτη αντίδραση ήταν: “Βρε, τι υποφέρει ο άνθρωπος!” και να στρωθώ να γράψω μια απάντηση. Όμως, όπως το έχω ήδη γράψει, βαρέθηκα τις φροντισμένες απαντήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Τι νόημα θα είχε η ψευδαίσθηση της παράτασης της ζωής μιας σχέσης ουσιαστικά ανύπαρκτης; Για να “επικοινωνήσουμε” και πάλι δύο ή τρεις μήνες μετά ή για να πιστεύουμε ότι κάτι κινείται εκεί όπου δεν υπάρχει κίνηση; Και τι αξία έχουν οι σχέσεις που αδυνατούν να συντηρήσουν έναν στοιχειώδη ρυθμό;

Από την πλευρά μου είμαι ήσυχος. Για την συγκεκριμένη σχέση και είπα και έκανα και έδωσα. Πενιχρό το αποτέλεσμα διότι, βεβαίως, η ζωή, οι υποχρεώσεις, το τρέξιμο, το άγχος, η έλλειψη χρόνου και άλλα τέτοια γνωστά. Οι άνθρωποι τρώνε ψωμί κι οι σχέσεις τα ψωμιά τους!

Καμιά φορά οι απαντήσεις υπάρχουν εκεί που δεν το γνωρίζουμε. Έτσι και τώρα. Έστω και αν πρόκειται για έμμεση απάντηση αν διαβαστεί από τον ενδιαφερόμενο [και δεν είναι απίθανο] θα μπορούσε να λύσει κάποιες απορίες και να εξηγήσει τη στάση μου. Όπως και να έχει εύχομαι από καρδιάς να αποκατασταθεί η τάξη στη ζωή του το συντομότερο δυνατό και με το μικρότερο, πάντα, κόστος.

10/10/2005

Ενύπνιο ΔΦικό [ΝΚ]

Από ποια μονοπάτια έρχονται στα ενύπνια μας άνθρωποι με τους οποίους το νήμα της σχέσης έχει κοπεί ή έχει ξεφτίσει; Σήμερα, τόσο καιρό μετά, με τρυφερότητα και αγγίγματα που ποτέ δεν είχαμε βιώσει. Αν “οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα” πόσο λεπτή μπορεί να είναι η θέση μας; Και το ενύπνιο; Αφορά και τον άλλο ή όχι; Μας δίνει το πρόσχημα, ή και το δικαίωμα, να αναζητήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να αναθερμάνουμε; Και τι νόημα έχουν όλα αυτά στον “κουφό” και ψυχρό και ανάλγητο κόσμο που ζούμε;

Γιατί θα πρέπει να προσμένουμε τα ενύπνια για να ξυπνήσουμε; Γιατί δεν αρπάμε το τηλέφωνο να μιλήσουμε και να πούμε και να κάνουμε; Όλα μοιάζει να είναι δύσκολα και ο εγωισμός μας βασιλιάς. Φοβόμαστε την διάψευση, την απόρριψη, την αδιαφορία. Με εκνευρίζει η ταχύτητα με την οποία αυτά τα ξαναζεσταμένα φαγητά κρυώνουν. Σαν να μη τα ζέστανες ποτέ ή, σαν να τα ζέστανες μόνο και μόνο για να πάρεις την απόφαση να τα πετάξεις μιας και δεν σηκώνουν άλλο ζέσταμα πια. Αν δεν “μαυρίσει το αίμα”, αν ο άλλος δεν σε λαχταρίσει, αν δεν θελήσει να σε δει και να σε ακούσει έχει νόημα, με αφετηρία ένα σου ενύπνιο, να τρέξεις να του πεις:

- Χαθήκαμε αλλά είμαι εδώ και θέλω πάλι να βρεθούμε

Και τι θα νιώσει, τι θα καταλάβει, τι θα πει;

Μπαα! Θα προσπεράσω. Ουδέν θα πράξω. Θα μείνει ο γλυκασμός του όνειρου και η στοναχή της καθημερινότητας μέχρι να “μαυρίσει το αίμα” και με τρόπο μαγικό, αν και εφ' όσον, ο ένας να αναζητήσει τον άλλο.

05/10/2005