Σάββατο, 1 Νοεμβρίου 2025
Μοιάζει με όλες τις άλλες.
Και στην ουσία είναι. Αλλά, κατά σύμβαση, είναι διαφορετική. Μια φορά τη φορά.
Για τον καθένα. Στο ίδιο σημείο της ελλειπτικής. Από τους άλλους τυποποιημένη
στην αρχή, ελεύθερη κατόπιν. Η φορά που ο καθένας βρίσκεται στη θέση της εστίας
αμφίκυρτου φακού. Συγκεντρώνει το ενδιαφέρον. Λίγων ή πολλών. Επιτρέπει στον
εαυτό του επιπλέον ελπίδες. Προσδοκά τα απροσδόκητα. Δικαιολογεί μικρές
αποκλίσεις. Μικρές σπατάλες. Νομίζει διαφορετικό του ουρανού το χρώμα. Μετρά
τον εαυτό του. Τις σχέσεις του και τους άλλους. Κάνει απολογισμούς. Ομνύει. Μια
καλή ευκαιρία για αλλαγές, υποσχέσεις, ανακατατάξεις. Εις μάτην. Μια φορά, τη
φορά, για τον καθένα και τους άλλους.
Κυριακή, 2 Νοεμβρίου 2024
Ποια ματάκια προσμένουμε να
διαβάσουνε και να συγκινηθούνε; Σε ποιους προσπαθούμε να δείξουμε ικανότητες
και ευαισθησία; Πώς αιχμαλωτίζεται ο χρόνος και η στιγμή; Ποιους προσπαθούμε να
προσεγγίσουμε; Να γοητεύσουμε ποιους; Και πώς; Ποιες και πού είναι οι αδελφές
ψυχές; Τι σχόλια περιμένουμε να διαβάσουμε για να ανταμειφθούμε; Τι προσφέρουμε
και τι παίρνουμε από τους όμοιους μας;
Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου 2025
Στους Προσωκρατικούς έχω μια
αδυναμία. Μου αρέσουν αυτά που είπαν. Μου αρέσει το πώς τα είπαν. Το να μπορείς
να δώσεις ένα πλήρες νόημα με τρεις λέξεις το θεωρώ σπουδαίο. Το να μπορείς να
ξεχωρίσεις, να συνοψίσεις και να διατυπώσεις τα ουσιώδη, δίχως να περισσεύει
ούτε μισό κόμμα, επίσης. Αγαπημένο, σχετικό και πολυδιαβασμένο βιβλίο το
“Αείζωον Πυρ”, ISBN 960-7016-13-0, του εκδοτικού οίκου “Μιχαήλ Μπαχαράκης” της
Θεσσαλονίκης. Το αντίτυπο μου το αγόρασα στις 13 Σεπτεμβρίου 1994. Το βιβλίο
είναι μάλλον δυσεύρετο στην Αθήνα. Τα τελευταία δυο αντίτυπα του, που αγόρασα
για να χαρίσω, μου τα έφερε ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη.
Τρίτη, 4 Νοεμβρίου 2025
Tη λέξη την είχα ακούσει από
τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Πριν από λίγες ημέρες τη συνάντησα σ’ ένα
σταυρόλεξο. Από τον ορισμό δεν έβγαζα συμπέρασμα. Ταίριαζαν όμως τα γράμματα.
Μου ήρθε στο μυαλό και η λέξη και ο πατέρας μου. “Σόκορο”, έγραψα. Και ήταν.
Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου 2025
Συγκεκριμένη η ώρα. Ο τόπος.
Ο σχηματισμός ανθρώπων και πραγμάτων. Την είδε. Το προφίλ της γράφτηκε στον
όγκο των μαλλιών της. Ακαριαία πανέμορφη. Ρίγησε. Αιχμαλώτισε την εικόνα και τη
στιγμή. “Θεέ μου! Τι όμορφη που είναι!”, ομολόγησε στον εαυτό του. Και
απέστρεψε το βλέμμα.
Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου 2025
Όπως και άλλα πολλά. Ήθη,
έθιμα, παραδόσεις, συνήθειες, αρετές. Πεπαλαιωμένα. Ξεχασμένα. Χαμένα. Άφαντα.
Τα θέλουμε, πλέον, όλα. Και
γρήγορα. Ο μηδενισμός του χρόνου αναμονής είναι το ζητούμενο. Η κατάργηση του
ενδιάμεσου άκρως επιθυμητή. Σε όλα και πάντοτε. Δεν περισσεύει, βλέπετε, για
χάσιμο καιρός. Έχουμε να ασχοληθούμε με τα σημαντικά και τα μεγάλα. Τα προσωπικά
και συμπαντικά μας.
Παρασκευή, 7 Νοεμβρίου 2025
Η μονάδα χρόνου
“δευτερόλεπτο” έχει αποκτήσει βαρύνουσα σημασία. Μη μου χαλάς τα δευτερόλεπτα
και πάρε μου τα όλα! Έτσι. Φιλοσοφία Fast Food, Jingle, Video Clip. Να
τελειώνουμε το ένα για να αρχίσουμε το άλλο. Δίχως ανάσα. Δίχως διακοπή. Δίχως
σκέψη.
Το επόμενο. Πάντα το
επόμενο. Βιαστικά. Ξώφαλτσα. Και τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά, ώρες, μέρες,
μήνες. Και περνάνε. Και χάνονται. Κι εμείς, λαχανιασμένοι, μεγιστοποιούμε το
ασήμαντο. Παθιαζόμαστε με το πρόσκαιρο. Παραμερίζουμε το αναγκαίο χάριν του, αμφίβολου,
επείγοντος.
Σάββατο, 8 Νοεμβρίου 2025
Μεγαλώνουμε. Και όσο
μεγαλώνουμε αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή. Ότι ήταν αρκετό δεν είναι
πια. Και ότι δεν ήταν είναι. Περίεργη η αίσθηση να μετράς την αλλαγή στον εαυτό
σου. Να κοιτάζεις και να βλέπεις άλλα από όσα έβλεπες. Να επιθυμείς να πας στην
ουσία των πραγμάτων. Μια ουσία που αποκαλύπτεται. Μια ουσία το κέντρο βάρους
της οποίας μετατοπίζεται. Ο βίος είναι μια πορεία. Ένας δρόμος. Πρέπει να
προχωρήσεις για να αντικρίσεις διαφορετικά πράγματα. Κάθε καμπή του μπορεί να
κρύβει το θαυμαστό και το ενδιαφέρον. Τα αναπάντεχο και το αβάσταχτο. Δεν αρκεί
να κοιτάς. Πρέπει και να θέλεις να δεις. Να εκπαιδευτείς σε ότι λέγεται ζωή. Να
αποδεχτείς τον εαυτό σου και τους άλλους.
Κυριακή, 9 Νοεμβρίου 2024
Να εννοήσεις και να
κατανοήσεις. Να ανακαλύψεις τις πολυπληθείς ίνες που σε δένουν με τους άλλους
και τα πράγματα. Να αισθανθείς τη φύση των ανθρώπινων και να ανακαλύψεις τα
κλειδιά που ξεκλειδώνουν καταστάσεις. Να ανακαλύψεις το μεγαλείο της απλότητας
και την μιζέρια του πολύπλοκου. Η ζωή είναι ένα πλέγμα σχέσεων. Σχέσεις που
αποδεικνύονται εξαιρετικά πολύπλοκες είναι επίπλαστες και απωθητικές.
Χρειάζεται να αγαπάς τον εαυτό σου για να αγαπήσεις και τον απέναντι.
Χρειάζεται πίστη στην αγαθή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Να θυμόμαστε και να
προσμετρούμε και τα καλά και όχι μόνο το τελευταίο κακό.
Δευτέρα, 10 Νοεμβρίου 2025
Να αντιμετωπίζουμε τον
απέναντι ως εαυτό. Αν εμείς σε μια κατάσταση α θεωρούμε ότι θα συμπεριφερόμαστε
με συνέπεια και αξιοπρέπεια πρέπει να αναγνωρίζουμε και στον απέναντι την ίδια
δυνατότητα. Δεν είμαστε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι από τους άλλους. Είμαστε
παρόμοιοι και σε τελευταία ανάλυση δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Αντιθέτως,
έχουμε πολλά να μοιραστούμε. Και μόνο που υπάρχουμε αποτελεί τρανή απόδειξη τις
εύνοιας της τύχης. Το ότι βρισκόμαστε και στον συγκεκριμένο τόπο την
συγκεκριμένη στιγμή ένα μικρό θαύμα. Λοιπόν, ας το ζήσουμε!
Τρίτη, 11 Νοεμβρίου 2025
Ώστε, λοιπόν, τα ενύπνια και
πάλι. Αυτή η χρυσόσκονη που μοιάζει να έχει καθίσει παντού. Αυτή η στρυμωγμένη
κουκίδα όνειρου και ελπίδας που πεισματικά την καταδιώκει η “πραγματικότητα”.
Θέλω και μπορώ να περιγράψω· όμως οι εξηγήσεις; Αυτοί που ίσως πληγωθούν; Αυτοί
που δεν θα καταλάβουν; Ας θάψουμε, λοιπόν, την πραγματικότητα των ενυπνίων εν
ονόματι μιας ευτυχίας που αναμένεται. Εν ονόματι μιας ευτυχίας για την οποία,
υποτίθεται, έχουν γίνει επενδύσεις. Ας τα διαγράψουμε όλα, λοιπόν, κι ας
κρατήσουμε το ελάχιστο σημείο αναφοράς: “Τα γαλανά μάτια και τα, στα μάγουλα,
φιλήματα.”
Το καλύτερο θα είναι πάντοτε
αναμενόμενο.
Τετάρτη, 12 Νοεμβρίου 2025
Να έχεις το χρόνο και να μην
έχεις τη διάθεση. Στη μέση μιας έκτασης άδειας κι όλοι οι δρόμοι, δικοί σου.
Και να μη. Να σφίγγεται το στομάχι σου. “Και να τι κάνουμε τώρα;” αναρωτιέσαι.
Να θέλεις χίλια και να μην ούτε ένα μπορείς. “Η ζέστη είναι”, να μονολογείς
“και η ζωή μου που αλλιώς την ονειρεύτηκα”. Οι στιγμές που δεν ήλθανε. Οι
καταστάσεις που δεν αξιώθηκα. Όλα όσα μαζευτήκανε και κακοφορμίσανε. Η
καθημερινότητα ένας αδικαιολόγητος Γολγοθάς. Το παραμικρό, κάποτε, δύσκολο και
αφόρητο.
Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου 2025
Και να έχεις το χρόνο. Και
να μην έχεις τη διάθεση. “Τώρα, θα κάτι γίνει και θα όλα αλλάξουν”, να σου
καρφώνεται η ιδέα. Και όπως καρφώθηκε, να ξεψυχά. Να μην τίποτα γίνεται. Να
βασιλεύει η απραξία. Να ψάχνεις πρόσκαιρες διεξόδους. Να αναλογίζεσαι. Να ένδον
στρέφεις. Να μάχεσαι νεφέλες. Γύρω σου εκατομμύρια άνθρωποι και να, εντούτοις,
βιώνεις μοναξιά. “Μπααά, είναι τα που έτρωγα μικρός και η σύσταση μου χημική,
λίαν η ιδιότροπη” να συλλογιέσαι σοβαρός – σοβαρός και να όλα εν αναμονή
τελούν.
Παρασκευή, 14 Νοεμβρίου 2025
Ο άνθρωπος είναι πλάσμα
μυστήριο. Του αρέσει να καμώνεται. Να φαντάζεται. Να πιστεύει για αληθινά τα
όσα νομίζει. Και την πατάει. Στις σχέσεις του, ας πούμε. Κάνει μια υπόθεση και
χτίζει ένα οικοδόμημα. Και το οικοδόμημα στέκει. Είναι σωστό και λογικό. Όμως
εξακολουθεί να στηρίζεται σε μια υπόθεση. Και αν η υπόθεση είναι λανθασμένη;
Πόσο μπορεί, σε μια τέτοια περίπτωση, να το οικοδόμημα στέκει;
Σάββατο, 15 Νοεμβρίου 2025
Παράδειγμα υπόθεσης. “Ο α
είναι φίλος μου”. Ωραιότατο! Βγαίνεις με τον α, μιλάς με τον α, μοιράζεσαι με
τον α και, τέλος πάντων, όλα καλά. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζουν τα ανάποδα. Ο α
έτσι, ο α αλλιώς. Πώς το έκανε, σε μένα το φίλο του, αυτό ο α; Και τα τοιαύτα.
Στεναχώριες. Και το οικοδόμημα [της φιλίας] δεν μοιάζει πια τόσο όμορφο και
ελκυστικό. Και γιατί; Γιατί ο α, “ο φίλος”, έχει αλλάξει συμπεριφορά και μας
πονά. Αν όμως αναθεωρήσουμε την υπόθεση και από καταφατική την θεωρήσουμε
ερωτηματική: “Είναι ο α φίλος μου;” πολλά πράγματα θα αρχίσουν να μπαίνουν στη
θέση τους.
Κυριακή, 16 Νοεμβρίου 2025
Δεδομένες συμπεριφορές, όταν
πάψουν να αξιολογούνται υπό το πρίσμα και το βάρος της φιλίας, μπορεί να
αποδειχθούν έως και δικαιολογημένες. Με την ίδια λογική η δική μας αντίδραση
μπορεί να είναι πιο ήπια και τα περιθώρια αντίδρασης διευρυμένα. Το αδικαιολόγητο
μπορεί να περάσει στην περιοχή του ερμηνευόμενου και η καρδιά να ηρεμήσει. Αυτό
που από τον φίλο είναι μαχαιριά από τον απλό γνωστό μπορεί να αξίζει αδιαφορία
και μόνο.
Δευτέρα, 17 Νοεμβρίου 2025
Είμαι διωγμένος σαν σκυλί.
Πουθενά δε βρήκα να καθίσω στη Βιβλιοθήκη και κάθισα σ’ ένα χαμηλό πεζουλάκι να
μιλήσω να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου μέσα μου. Απέναντι σωρός τα πεταγμένα
στεφάνια απ’ τη “γιορτή” του Πολυτεχνείου και είναι να σου σφίγγεται η καρδιά.
Συμπάθησέ μου αυτά τα κολλυβογράμματα. Πρέπει να γράψω.
Τρίτη, 18 Νοεμβρίου 2025
Τα επόμενα πρέπει να χωρούν
στα προηγούμενα. Δεν είναι δυνατόν να λες: “Η β ενδιαφέρεται για μένα” και η β
να περνά και να σφυρίζει αδιάφορα. Το να βαυκαλίζεσαι είναι δικαίωμα σου αλλά ο
απέναντι δε φταίει σε τίποτα. Η αρχική υπόθεση δίνει και το μέτρο του πως
κρίνονται τα επόμενα. Λανθασμένη αφετηρία, λανθασμένη συνέχεια. Δεν είναι κακό
να ενθουσιάζεσαι αλλά μπορεί να αποδειχθεί ολέθριο το να επιμένεις.
Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου 2025
Προσοχή μέγιστη, λοιπόν,
στην αρχική υπόθεση, στις αρχικές συνθήκες. Σύνεση και μέτρο. Επίγνωση του σε
ποιες υποθέσεις στηρίζονται οι σχέσεις μας. Τίποτα δεν είναι αιώνιο στο βραχύ
βίο μας. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι συνθήκες αλλάζουν. Οι προτιμήσεις μας διαφοροποιούνται.
Σωστά οικοδομήματα με σαθρά θεμέλια αξίζουν πολύ λιγότερο από όσο δείχνουν.
Προσοχή στo πλαίσιο μέσα στα οποία αξιολογούνται και κρίνονται συμπεριφορές.
Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου 2025
Είναι αυτοπροστασία και
αυτογνωσία το να είσαι συνετός, όσον αφορά το τι και ποιες ποιότητες αποδίδεις
στον απέναντι και τη σχέση. Και είναι σοφία το να επανέρχεσαι, στην πορεία της
σχέσης, και να, ελέγχοντας, αξιολογείς τα θεμέλια της. Όσο για το μέτρο δεν
είναι μέτρο μήκους. Δεν είναι μεζούρα. Δεν “μετράς” και ότι περισσεύει το
απορρίπτεις. Το μέτρο έχει να κάνει με το πλαίσιο και τα όρια μέσα στα οποία
κινείσαι. Έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια, την αποδοχή κανόνων κοινωνικής
συμπεριφοράς και την επίγνωση του τι μπορείς να προσφέρεις και να ζητήσεις.
Έχει να κάνει με το χρόνο και του βίου το μήκος και τις σχέσεις που έχουμε ήδη
αποκαταστήσει.
Παρασκευή, 21 Νοεμβρίου 2025
Κάθε εποχή, και κάθε ηλικία,
έχει τα τραγούδια που τη σημαδεύουν. Δεν είναι απαραιτήτως οι μεγάλες επιτυχίες
με τις χιλιάδες πωλήσεις. Είναι εκείνα τα τραγούδια που τα ακούς και τα για
πάντα κλίνεις στην καρδιά σου. Για τη μουσική τους, για τους στίχους, αν τους
καταλαβαίνεις, και για τη στιγμή που σε βρίσκουν. Κυρίως, θαρρώ, μας σημαδεύουν
τα τραγούδια της εφηβείας και της νεότητάς μας.
Ένα από αυτά τα τραγούδια,
τουλάχιστον για εμένα αλλά πιστεύω και για πολλούς συνομήλικους μου και όχι
μόνο, είναι και το “Time in A Bottle” σε ερμηνεία, στίχους και μουσική του Jim
Croce.
Σάββατο, 22 Νοεμβρίου 2025
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ
Η ΜΙΣΗ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΗ; ΕΓΩ ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΙΝΔΑΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ: "ΤΟ ΣΙΓΑΘΕΝ
ΘΝΗΣΚΕΙ". ΑΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΛΕΟΝ ΖΩΗΣ. ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ,
ΒΙΑΣΥΝΗ, ΑΓΧΟΣ, ΤΥΧΗ, ΙΣΩΣ, ΜΠΟΡΕΙ, ΑΝ, ΑΜΑ, ΕΦ' ΟΣΟΝ. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. ΔΕΝ ΜΟΥ
ΑΡΕΣΕΙ. ΤΟ ΑΦΗΝΩ. ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ ΣΚΙΕΣ. ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ΤΟΣΟ
ΚΑΙΡΟ ΜΕΤΑ, Ο ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. ΜΑΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ.
ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ "ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΙΣΚΙΟΣ
ΠΟΥΛΙΩΝ".
Κυριακή, 23 Νοεμβρίου 2025
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΑ
ΜΕΤΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΙΣΩ ΠΟΤΈ [ΠΙΑ]. ΓΥΡΕΥΩ "ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΟΒΕΙ ΤΟΝ
ΚΑΙΡΟ ΣΤΑ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΣΒΟΛΩΝΕΙ". ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΚΡΑ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΟΤΈ ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ. ΑΚΡΟΒΑΤΩ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ.
ΘΑΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ. ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΥΚΟΛΟ ΠΟΥ
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΜΟΧΘΟ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΕΠΙΝΟΗΣΗ,
ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, ΣΚΕΨΗ.
Δευτέρα, 24 Νοεμβρίου 2025
ΙΣΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ. ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΝΕΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ
ΤΟ ΕΙΣΠΡΑΤΤΩ. ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΟ "ΑΛΛΆ" ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ
ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ. ΕΝΑ "ΑΛΛΆ" ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΕΝΑ ΑΛΛΟ "ΑΛΛΆ" ΚΑΙ ΑΥΤΟ
ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ. ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ; ΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΕΝΑ
ΜΕΣΟ ΟΡΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΣΕΡΝΕΤΑΙ. ΕΤΣΙ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΙΠΟΤΑ.
Τρίτη, 25 Νοεμβρίου 2025
Η αριστερά πλευρά του
επιτραπέζιου ημερολογίου ‘‘παχαίνει’’, η δεξιά ‘‘αδυνατίζει’’. Και λοιπόν; Αυτή
είναι η έννοια του χρόνου; Έτσι θα βιώνεται; Το πιο δύσκολο να ανακαλύψεις τη
λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Τη λεπτομέρεια που φυτεύει ένα σπόρο ενδιαφέροντος
στην ύπαρξη σου. Ένα πρόσωπο, μια κίνηση, ένα κορμί, ένα περιστατικό. Η αίσθηση
μιας έντονης στιγμής. Μια σκέψη. Μια προοπτική χαράς. Μια ευτυχία που γνέφει
από μακριά. Και τα αναμενόμενα που δεν επαληθεύτηκαν. Η λανθασμένη της σκέψης
πορεία. Η επιθυμία που μπόλιασε τη λογική και την αρρώστησε. Το θα που δένεται
με το αν, ένα αν που μετεωρίζεται και σβήνει. Και η τελευταία φορά που, εξ
ορισμού, υπάρχει.
Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2025
Τα ταξίδια από και προς. Τα
σώματα των άλλων. Τα πρόσωπα σφραγίδες μοναξιάς. Βιαστικοί ταξιδεύουμε.
Κοιτάζουμε και δε βλέπουμε. Φευγαλέες ματιές. Το περίγραμμα μιας θελκτικής
γυναίκας που προβάλλει και αναστατώνει. Βυθισμένοι στις σκέψεις μας, ταξιδεύουμε.
Το επόμενο σκοτώνει το τωρινό που θάβει το προηγούμενο.
Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2025
Βρισκόμουν, προ ημερών, στο
γραφείο ενός συναδέλφου. Χτύπησε το τηλέφωνο. Απάντησε. Μιλούσε με μια γνωστή ή
φίλη του. “Σε επιθυμήσαμε” τον άκουσα να της λέει. Με άγγιξε η αμεσότητα του
λόγου. Πράγματα που έχουμε ξεχάσει. Να λέμε στον απέναντι ότι τον επιθυμήσαμε,
θέλουμε να τον δούμε, να συζητήσουμε μαζί του, να βάλουμε ένα τραπέζι ανάμεσά
μας, να πιούμε κρασί. Όλα, πια, έχουν γίνει δύσκολα. Κυρίως μέσα στο κεφάλι
μας.
Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου
Δε θυμάμαι που την
συνάντησα, αλλά την συνάντησα. Δεν την γνώριζα. Ως συνήθως, την έψαξα. Και τη
βρήκα. Σ’ ένα λεξικό. Μια λέξη. Όμορφη και στρογγυλή. Νοήματος πλήρης. Η λέξη
είναι “αποσκορακίζω” και η ερμηνεία της, κατά το Μείζον Ελληνικό Λεξικό [Τεγόπουλος
– Φυτράκης]:
[μτγν. áποσκορακίζω [ πρόθ.
από + φρ. ες κόρακας]]
ρ. (αποσκοράκισα) στέλνω στο
ανάθεμα | απορρίπτω, αποβάλλω κάτι ως άχρηστο: αποσκοράκισαν τη φλυαρία (Κ.
Γεωργουσόπουλος) | (για αρχ. κείμ.) απορρίπτω, αφαιρώ χωρίο ως μη γνήσιο.
Σάββατο, 29 Νοεμβρίου
Ρωστήρ, “αρχαία” λέξη. Στα
σύγχρονα λεξικά δύσκολα θα την βρει κανείς. Καταφεύγω, λοιπόν, στον Πάπυρο –
Λαρούς [έκδοσης 1964] και από το σχετικό λήμμα αντιγράφω:
Ρωστήρ: (Ηλεκτρολ.) (εκ του
ρώννυμι, δίδω ισχύν) (συνων. ρελαί, ρευματονόμος και ηλεκτρονόμος)˙ βλ.
ηλεκτρονόμος.
Τη γνώριζα τη λέξη, λόγω
σπουδών και ηλικίας, και μάλιστα δασυνόμενη.
Κυριακή, 30 Νοεμβρίου
Παραφράζοντας το γνωστό
στίχο του Γ. Σεφέρη:
Συλλογίστηκε κανένας τι
υποφέρει ένας ευαίσθητος φαρμακοποιός που διανυκτερεύει;
[ΤΟ ΥΦΟΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ]
Θα μπορούσα να πω:
Συλλογίστηκε κανένας τι
υποφέρει ένας ευαίσθητος “blogger” που δημοσιεύει;
Να είσαστε Καλά,
Καλό Δεκέμβριο!
