Σάββατο, 1 Φεβρουαρίου
Φόρτωσες έτσι κάποιες σχέσεις με ευθύνες που δεν μπορούσαν να σηκώσουν. Τρικυμίες του μυαλού, θεωρία του έρωτα, πρακτική της αποτυχίας. Μένει ότι έγινε, όχι ότι θα μπορούσε να έχει γίνει.
Κυριακή, 2 Φεβρουαρίου
Ψάχνεις μια σπίθα από τη φλόγα που σ’ έκαψε και δε βρίσκεις το παραμικρό. Στενοχωριέσαι για όσα δεν έγιναν, για όσα θα μπορούσε, για ότι υπάρχει. Η ζωή συνεχίζεται. Μεγαλώνεις. Μπορείς λιγότερα από όσα μπορούσες. Χαμογελάς. Χαμηλώνεις το βλέμμα. Θέλεις.
Δευτέρα, 3 Φεβρουαρίου
Εφηβικοί έρωτες. Ανεξίτηλοι. Κι αν ποτέ δεν αγκαλιάσαμε το σώμα που ποθήσαμε και ποτέ δεν φιληθήκαμε στόμα με στόμα τόσο το χειρότερο για μας. Μένει το ανεκπλήρωτο να μας βασανίζει. Έρχεται στα όνειρα και τη σκέψη μας, κυκλοφορεί στη ζωή μας.
Τρίτη, 4 Φεβρουαρίου
Για πολλοστή φορά να σημειώνουμε λανθασμένες συμπεριφορές, άτολμες στάσεις, Θεούς που αρνήθηκαν. Ένας σκέτος αναστεναγμός το συμπέρασμα μας. Δεν μπορούμε πλέον να αλλάξουμε τίποτα από τα περασμένα. Δεν έχουμε τη διάθεση και το χρόνο να αλλάξουμε τίποτα από αυτά που έρχονται. Εκτός και αν.
Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου
Προσπάθησα. Όσο μπορούσα προσπάθησα. Κι ας μη της το είπα ποτέ ξεκάθαρα. Το οριοθέτησα με λόγια, γραπτά και έργα. Τόσο μου επέτρεπε ο χαρακτήρας και ο εαυτός μου. Τόσο έκανα. Ζητούσα συνέπεια και συνέχεια. Δεν τα είχα ποτέ.
Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου
Περίμενα ένα άγγιγμα της για να αρχίσω να ζω. Κάποιες φορές θάρρεψα πως μου δόθηκε. Ήταν μόνο για να διαπιστώσω, με τρόπο επώδυνο, πως είχα κάνει λάθος.
Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου
Τηλεφωνιόμασταν. Συναντιόμασταν. Αραιά και που. Πήγαινα στο σπίτι της. Ερχόταν στο δικό μου. Ήμασταν φίλοι. Ήθελα να ήμασταν εραστές.
Σάββατο, 8 Φεβρουαρίου
Έτσι. Σε μια στιγμή ανύποπτη. Όταν η ψυχή είναι νωθρή και η καρδιά ησυχασμένη. Τόσο που ο εαυτός να μένει ανυπεράσπιστος. Εκεί. Να ορμίσουν οι μνήμες, να σε κατακλύσουν. Να αναλογιστείς, να δεις τι άφησες πίσω σου. Να δεις τι και πόσο έχεις πληρώσει για τη ζωή που κάνεις. Να πάρει το μυαλό δρόμους που ποτέ δεν περπάτησε. Να σκεφτείς τη ζωή σου με άλλους ανθρώπους, σε άλλες συνθήκες. Να δεις τα σημεία καμπής. Να ακολουθήσεις τεθλασμένες πορείες. Να φτιάξεις σενάρια. Να με βάλεις, έστω και έτσι, στη ζωή σου.
Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου
Η ζωή είναι διδιάστατη. Η διάσταση του χώρου και η διάσταση του χρόνου. Την ευτυχία την βιώνουμε όταν συνυπάρχουμε με τους που αγαπάμε στον ίδιο χώρο. Όταν βλέπουμε τα μάτια τους, όταν τους αγγίζουμε. Ο χρόνος είναι δωρεάν. Το δύσκολο είναι ο χώρος, η συνύπαρξη. Γι’ αυτήν παλεύουμε, μηχανευόμαστε, αγωνιούμε.
Δευτέρα, 10 Φεβρουαρίου
Αλλά, αν ο χώρος είναι ο στόχος, ο χρόνος είναι το ταξίδι. Μέσα στο χρόνο σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, αναθυμόμαστε, επιθυμούμε. Μέσα στο χρόνο, αδιάλειπτα, ξετυλίγεται το νήμα της ζωής μας. Μέσα σ’ αυτόν προγραμματίζουμε και ονειρευόμαστε και αυτός είναι που τελικά με τον απέναντι μας σμίγει.
Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου
Είναι εδώ και μέρες που γύρισες στη σκέψη μου. Πόσο καιρό μετά; Ίσως περισσότερο και από δυο χρόνια. Όμως πάντοτε έτσι δε γίνεται; Μια ζωή, αργά και συστηματικά, σε θάβω κάτω από την καθημερινότητα μου. Μια ζωής επιζείς, επιστρέφεις.
Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου
Το μυαλό, πολλές φορές, πιάνει τα δικά του μονοπάτια και χάνεται. Ταξιδεύει κι αυτό· δίχως περιορισμούς, δίχως διαβατήριο. Και παίζει. Τα γνωστά, περίεργα, παιχνίδια του νου. Από εδώ κι από εκεί, παντού και πουθενά. Θέτει, μάλιστα, ερωτήματα στον ίδιο τον εαυτό του.
Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου
Ανασύνταξα τις δυνάμεις μου, πάτησα πάλι στα πόδια μου, βρήκα τον τρόπο να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου και να ζυγίσω του βίου μου τα υπέρ και κατά. Ισορρόπησα. Λησμόνησα, ωστόσο, να ξεκλειδώσω τον εαυτό μου και άφησα τον καιρό να περνά έσω κοιτώντας και ονειροπολώντας.
Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου
Περίμενα το απρόσμενο, το ανέλπιστο, το εξαιρετικό. Με όλους τους πόρους ανοιχτούς, περίμενα. Επιθυμούσα να πεισθώ, να αποδεχτώ, να δώσω και να λάβω.
Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου
Όλο και πιο δύσκολα συμβιβάζεσαι ή και δικαιολογείς συμπεριφορές. Όπως και να το κάνουμε μερικά πράγματα είναι αυταποδείκτως απαράδεκτα.
Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου
Μεγάλωσα πια. ‘‘Το ποτέ ξανά!” δύσκολα το ξεστομίζω. Αυτά είναι για τους αμούστακους. Έχει η ζωή γυρίσματα έχει ο χρόνος γωνιές να κρύψει πράγματα και θαύματα.
Δευτέρα, 17 Φεβρουαρίου
Προσμένω. Αυτό είναι όλο κι ας, μέσα στη σκέψη μου, τρεις ή τέσσερις αλωνίζουν. Ας βολευτούν όπως μπορούν. Δεν είναι πια του εαυτού τους. Είναι δικοί μου!
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου
Μια δυναμική συνισταμένη δυνάμεων είναι τα συναισθήματα μας. Μια σύνθεση επιθυμιών και αρνήσεων, αρέσκειας και απαρέσκειας, τύχης και ατυχίας, εύνοιας και κατατρεγμού.
Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου
Η αδικία, και το ευτύχημα ταυτοχρόνως, είναι ότι δεν είναι όλοι ικανοί να εκφράσουν και να εκφραστούν μέσα από και με την τέχνη. Έχω πάντοτε την αίσθηση ότι η τέχνη πολλές φορές είναι παραστρατημένος έρωτας.
Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το άκουσμα ενός ταιριαστού τραγουδιού σαν βάλσαμο στις πληγές μας; Πόσες φορές δεν ταυτιστήκαμε με τον ήρωα μιας ταινίας και ζήσαμε μαζί του πάθη και λύτρωση; Και πόσες φορές δε μιλήσαμε με στίχους άλλων;
Παρασκευή, 21 Φεβρουαρίου
Πόσες φορές δεν προσπαθεί κανείς να προσκαλέσει στα όνειρά του πρόσωπα που αγαπά και που, για λόγους πολλούς και ποικίλους, αδυνατεί να προσεγγίσει; Μοιάζει με μια επίπονη άσκηση του νου αυτή η πρόσκληση που, στην ουσία, εκπέμπεται προς τα μέσα.
Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου
Δεν ήθελα πλέον ν’ αγνοείς. Ήθελα να ακριβώς γνωρίζεις. Να μη μπορείς να το αρνηθείς, να μου καταλογίσεις «Μα δεν μου μου το είπες!» ένα.
Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου
Έχω συνηθίσει απέναντί σου να αμύνομαι. Να προσπαθώ να μη σε φέρω σε θέση δύσκολη. Να μην αφήσω ένα αισθημάτων ποτάμι να ξεχειλίσει. Το μόνο που ζητώ, λοιπόν, είναι να μη διαγνώσεις αδιαφορία εκεί που υπάρχει καθαρή, και πλέον δηλωμένη, άμυνα.
Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου
Λίγες οι φορές που ζήτησα και έλαβα. Πολλές οι φορές που ήθελα να ζητήσω μια συνάντηση, μια συνομιλία και δεν το έκανα. Ήθελα να το ψυχανεμιστεί, να καταλάβει, να προτείνοντας συγκατανεύσει. Δεν το έπραξε. Σήμερα έφτασα στο σημείο να αισθάνομαι πως αισθάνομαι περισσότερο φίλος της από ότι αισθάνομαι ότι αυτή αισθάνεται για εμένα.
Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου
Αισθάνομαι ζορισμένος. Αδικαίωτος. Καταπιεσμένος από το γεγονός του ότι δεν συναντιόμαστε συχνότερα, δεν μιλάμε, δεν βάζουμε ένα τραπεζάκι ανάμεσά μας. Πρόβλημά μου αλλά, από την άλλη, αν αυτό είναι κάτι που τόσο με δυσαρεστεί γιατί να το αποδεχτώ, γιατί να το συνεχίσω;
Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου
Από την άλλη η ζωή είναι μία και λιγοστή, πλέον. Υπάρχει η δυνατότητα για την πανάκριβη πολυτέλεια της σιωπής; Και ο εγωισμός; Ο εαυτός; Τι πράττουμε όταν η φίλη, χαρά χαρούμενη, εμφανιστεί και ζητήσει να, όταν και όπως την εξυπηρετεί, συναντηθούμε; Μίζερο το να αρνηθώ. Μίζερο και το να, με τις πιο πάνω σκέψεις και μισή καρδιά, συγκατανεύσω.
Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου
Ο κάθε εαυτός θέτει τα όριά του, αναπτύσσει τις άμυνες του. Δύσκολο κάποιος να μεταβάλλει τον χαρακτήρα, την αγωγή και τον τρόπο που σκέφτεται και δρα για να με τον απέναντι συναντηθεί διανύοντας μια απόσταση του μισού μεγαλύτερη. Η σιωπή της μου δίνει χρόνο και παράλληλα με εκνευρίζει. Δεν είναι εύκολο να ανέχεσαι. Δεν είναι εύκολο να απορρίπτεις.
Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου
Υπάρχουν σχέσεις που κρατιούνται από μία κλωστή. Σχέσεις, με διαδρομή στο χρόνο, που ξέφτισαν κι απόμεινε μια θλιβερή κλωστή να θυμίζει στον έναν τον άλλο. Ένα ξεφτίδι για γιορτές, γενέθλια και, συνήθως, Πρωτοχρονιά και ίσως Πάσχα. Τότε που η κλωστούλα λαμπυρίζει και ανταλλάσσονται άψυχα, τυπικά, γραπτά μηνύματα.
Ένα κλικ μακριά ακόμα ένα τραγούδι, το έβδομο από τα συνολικά έντεκα, από το εξαιρετικό άλμπουμ “What A Wonderful World” του Louis Armstrong. Πρόκειται για τη σύνθεση των Bob Thiele, Leonard Whitcup: “Give Me Your Kisses [I'll Give You My Heart]”:
28/02/2025
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
