Τετάρτη, 1 Ιανουαρίου 2025
Βρεθήκαμε σήμερα στον ίδιο χώρο. Ένιωσα πάλι αυτή την περίεργη, ανεξέλεγκτη, και εν πολλοίς αδικαιολόγητη, συγκίνηση να με κυριεύει. Να με τραβά από τη μύτη. Εκνευρίστηκα. Τα έβαλα με τον εαυτό μου. “Αλοΐσιους, σύνελθε! Σταμάτα αυτές τις γελοιότητες!” του σφύριξα στ’ αυτί. Τίποτα.
Πέμπτη, 2 Ιανουαρίου 2025
Την έβλεπα με την άκρη του ματιού μου. Ελκυστική και καλοβαλμένη. Το μυαλό μου είχε κλειδώσει. Έψαχνα αυτό που έψαχνα. Δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Καμιά προέκταση, επέκταση, ανάταση, διάσταση, κατάσταση. Τίποτα. Και ανάσαινα να μη σκάσω.
Παρασκευή, 3 Ιανουαρίου 2025
Όποιος κοιτάζει βλέπει. Όποιος βλέπει αντιλαμβάνεται. Όποιος αντιλαμβάνεται και επιθυμεί τολμά. Κι όποιος τολμά πράττει. Ίσως για κάποιους να είναι πιο εύκολο το να μην αντιλαμβάνονται από το να πράττουν.
Σάββατο, 4 Ιανουαρίου 2025
Έτσι κι αλλιώς είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που μας αφορούν και που ποτέ δεν θα μάθουμε.
Κυριακή, 5 Ιανουαρίου 2025
Μπορείς να βλέπεις, να ακούς, να νοείς και να ρυθμίζεις. Σταδιακά να προσεγγίζεις το ποθούμενο. Αλλά δεν μπορείς να εισβάλλεις στον κόσμο του άλλου αν δεν έχεις, ή δεν είσαι διατεθειμένος, να πληρώσεις το κόστος. Και το κόστος αυτό θα πρέπει να είναι εντός πλαισίων. Προσωπικά, αλλά και κοινωνικά, σταθμισμένο.
Δευτέρα, 6 Ιανουαρίου 2025
Εμπιστεύομαι τη Θεά τύχη περισσότερο από ότι της αξίζει. Αναζητώ σημάδια. Χαράζω και διορθώνω πορεία. Συνεκτιμώ, σταθμίζω, αντιλαμβάνομαι, προεκτείνω. Χαίρομαι για το αναπάντεχο. Στεναχωριέμαι για ότι αναίτια στραβώνει. Για ότι δε συνεκτιμάται. Για ότι αβασάνιστα απορρίπτεται. Και είμαι απάνθρωπα συνεπής στη συμπεριφορά μου. Επιζητώ τη συνέργια, την ευδοκία, την ταύτιση. Την συνοδοιπορία.
Τρίτη, 7 Ιανουαρίου 2025
Ποια είναι η αξία του να εμπνέεις δίχως να γνωρίζεις και να καρπούσαι; Του να είσαι αντικείμενο πόθου και να το αγνοείς;
Τετάρτη, 8 Ιανουαρίου 2025
Να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι. Ή, στην περίπτωσή μου, να συγκινείσαι και να μη συγκινείς. Και τι και πως τέλος πάντων είναι αυτή η “συγκίνηση”. Η οριζόντια ανάπτυξη σε αντιστάθμισμα της καθ’ ύψος ανάπτυξης που είναι, για διάφορους λόγους, απαγορευμένη; Μια άλλη ονομασία για την ταραχή, την επιθυμία, τον ίμερο; Τι; Και γιατί; Γιατί τώρα; Πως εξαργυρώνεται, πως κοινωνείται, πώς δικαιώνεται;
Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου 2025
Ζούμε προσμένοντας και ελπίζοντας. Και κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα που χάνεται. Βραδινοί απολογισμοί και πρωινές υποσχέσεις.
Παρασκευή, 10 Ιανουαρίου 2025
Ζήσαμε καλά, τρυγώντας πλαστά αθροίσματα, ονειρικά γινόμενα. Και ήρθε η στιγμή να αφαιρέσουμε και να διαιρέσουμε. Κυλιστήκαμε στην άλλη άκρη. Μίζεροι και απαιτητικοί ζητήσαμε ακριβοδίκαια αποτελέσματα.
Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 2025
Με ζήλο μικρού παιδιού διεκδικήσαμε το όλο λες και θα μπορούσε μόνο του να αναστήσει ότι χάθηκε και πάει. Αποτύχαμε. Μου λείπει το σώμα σου, η φωνή σου, των ενδυμάτων σου το θρόισμα. Ότι υποδηλώνει την εγγύς παρουσία σου. Ό,τι σπάει τον μόχθο της μέρας, ότι χρυσώνει τη στιγμή και αχρηστεύει τα ρολόγια. “Τι κρίμα που δεν ταίριαξαν οι αριθμητικές μας”, ανάβλυσε στο μυαλό μου. Και εγκλωβίστηκα.
Κυριακή, 12 Ιανουαρίου 2024
Θρυαλλίδες, σε σημεία-κλειδιά, που παραμονεύουν. Τρυπώνουν, όταν η ψυχή είναι ανοιχτή, χαλαρή η διάθεση. Μοχλοί αντίστασης στις κλειδώσεις της καθημερινότητας. Ματιές, χαμόγελα και φράσεις. Κόκκοι της άμμου στις αρθρώσεις της συνήθειας.
Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου 2025
Επιθυμία που πυργώνει και σβήνει. Μικρά μυστικά που προβάλουν και ξαφνίζουν. Ένα κόμης κυμάτισμα. Ένα κουμπάκι ξεκούμπωτο. Μια καμπύλη. Δυο χείλη που άνοιξαν. Στο στομάχι ένα σφίξιμο. Χροιά και ένταση μια λέξης που ταξίδεψε. Σκέψεις τελευταίοι νυχτερινοί επισκέπτες. Ενύπνια. Μνήμη ασφυκτικά γεμάτη στο πρώτο της ημέρας φως. Όλα. Συναρμοσμένα. Αρμονικά. Ώριμα. Έτοιμα να λαλήσουν. Να ανατρέψουν. Να αποτινάξουν το γκρίζο. Σύγκλιση!
Τρίτη, 14 Ιανουαρίου 2025
Και συ να μη ξέρεις τίποτα μονάχα να κάθεσαι να τρως και να κοιμάσαι σαν όλους τους άλλους. Σαν όλους τους άλλους να αγνοείς. Λες και δεν είσαι εσύ που με βασανίζεις, δεν είσαι εσύ που υπάρχεις. Δεν είσαι εσύ που αγαπήθηκες.
Τετάρτη, 15 Ιανουαρίου 2025
Και πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου που είχα την απαίτηση να ψυχανεμιστείς και να καταλάβεις. Κάτι λίγα χαλικάκια έσπειρα στο δρόμο σου. Τα κόκκινα μηνύματά μου, όπως έλεγα. Με τρόπο, σύνεση και μέτρο. Αυτό ήταν όλο. Ούτε ένα χαλικάκι δεν τόλμησα να πετάξω στο παράθυρό σου. Μονάχα τα άπλωνα στο δρόμο σου και πρόσμενα να ακολουθήσεις. Να ανταμώσουμε.
Πέμπτη, 16 Ιανουαρίου 2025
Μεγάλο το σφάλμα μου το αθροισμένο που δεν σε άρπαξα να σε καθίσω απέναντι να σου πω τα μύρια όσα. Τι φοβήθηκα και δεν το έκανα; Μου έχει μείνει η απορία. Μονάχα να σπέρνω γνώριζα. Να σπέρνω και να ελπίζω. Άλλο τίποτα. Ποτέ δε θέρισα. Δενότανε η γλώσσα μου μπροστά σου και ξεστράτιζαν τα μάτια μου. Άλλα ήθελα να πω. Άλλα να κάνω. Και μου έμειναν οι αρχινισμένες προσπάθειες και το άσχημο τέλος. Γεμάτο το σεντούκι των αναμνήσεων και τα χέρια αδειανά.
Παρασκευή, 17 Ιανουαρίου 2025
Έτσι ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, ο ένας μακριά απ’ τον άλλο. Δεν είναι επιλογή μου η ζωή σου και μπορεί να μην είναι και επιλογή σου η δική μου. Έτσι στρώσαμε σε χρόνο ανύποπτο και κανένας δε μπορεί να μας δώσει πίσω τις χαμένες προοπτικές και τα αν μας. Περνάνε οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες. “Χανόμαστε”, θέλω να σου πω. Δεν το λέω. Μονάχα τα εύκολα. Καλημέρα, γεια σου, αντίο.
Σάββατο, 18 Ιανουαρίου 2025
Μήπως τελικά όλο αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο ένα στόλισμα του νου; Ένας τρόπος να εμπνέομαι και να γράφω και όχι ένας τρόπος να ζω; Δοκιμάζομαι, κι ας λέω ότι για τίποτα πια δε χρειάζεται ν’ αποφασίσω. Βασανίζομαι κι έχει αρχίσει η αμφιβολία να μου τρώει τα σωθικά. Όμως, ακόμα αντιστέκομαι στη φριχτή υποψία και αρνούμαι να παραδεχτώ ότι στάθηκες της ζωής μου το ζωτικό ψέμα. Και υποφέρω.
Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2025
Τα βάζω με τον εαυτό μου, με την ατολμία μου. Ούτε και αυτό θέλω να το συζητώ πια. Το έχω εξοστρακίσει από τη σκέψη μου. Έχω δει το είδωλο μου στον καθρέφτη. Γνωρίζω τι βλέπει όταν με κοιτά. Δέκα χρόνια πριν όλα έμοιαζαν πιο εύκολα. Ήταν πιο εύκολα.
Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου 2025
Στο μαγαζί με τα χαμηλωμένα φώτα μονάδα κι εγώ ενός πλήθους που “διασκέδαζε’’. Ίσως ήταν η αυθόρμητη αμοιβαία κίνηση να δέσουμε τα χέρια μας. Έτσι, για ασήμαντη αφορμή, λες και ήμασταν συνεννοημένοι. Δευτερόλεπτα κράτησε η επαφή αυτή. Κι όμως, αυτή η κίνηση μου έδωσε την αίσθηση της συνενοχής. Η σάρκα που αγγίζει τη σάρκα και μυρμηγκιάζει.
Τρίτη, 21 Ιανουαρίου 2025
Γύρισα και σε κοίταξα μετά από ώρα. Στραφτάλισε το βλέμμα που αντιγύρισες να ανταμώσει το δικό μου. Σαν αστραπή πέρασε από το μυαλό μου και η σκέψη ότι έχεις εννοήσει, δεν αγνοείς. Και έσβησε. Είχες γύρει το κεφάλι, κοιτούσες αυτούς που χόρευαν. Κατέβασα το βλέμμα στο λαιμό σου. “Ποτέ δε θα φιλήσω το λαιμό σου’’ ήρθε ουρανοκατέβατη η σκέψη και με τράνταξε.
Τετάρτη, 22 Ιανουαρίου 2025
Σηκώθηκα και ήμουνα ποντισμένος στην ύπαρξη σου. Όλη τη μέρα περίμενα ένα μήνυμα σου από το τίποτα και το πουθενά. Ήθελα να πιστεύω, ο ανόητος εγώ, ότι πραγματικά τμήθηκαν και πάλι των βίων μας οι τροχιές. Σηκώθηκα και περίμενα ένα θαύμα παραβλέποντας ο αφελής ότι θαύμα που το προσμένεις παύει να είναι τέτοιο.
Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 2025
Δύσκολες, πολύπλοκες και συνάμα μίζερες αριθμητικές. Θέλω να σταθώ απέναντι σου· να σε πάρω στα χέρια μου. Άνευ όρων και ορίων. Απλά, ανθρώπινα και σκέτα. Να πεις ναι. Για μια φορά, ρε γαμώτο, στη ζωή μου. . .
Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου 2025
Είναι μήνες τώρα που δεν έχουμε συναντηθεί. Βλέπεις, σιωπηλά, το αναθέσαμε στην τύχη κι αυτή μοιάζει πολύ απασχολημένη με άλλα και άλλους.
Σάββατο, 25 Ιανουαρίου 2025
Προσπάθησα με τα μέσα που διέθετα. Δεν φανήκαν αρκετά. Άλλα ζητούσες και αλλιώς. Δεν είχα να τα δώσω. Δεν έγινε. Δικαίωμά μου. Δεν θέλω να απολογηθώ για τίποτα και σε κανένα.
Κυριακή, 26 Ιανουαρίου 2025
Κάποιες στιγμές οι αναμνήσεις μοιάζουν με τα κύματα. Σκάνε επάνω σου διαδοχικά και συνεχώς.
Δευτέρα, 27 Ιανουαρίου 2025
Τότε που ο ένας είδε στον άλλο την ευκαιρία να δραπετεύσει από τη μίζερη ζωή του. Και ξεκινήσαμε. Τροχοδρομήσαμε. Δεν απογειωθήκαμε ποτέ.
Τρίτη, 28 Ιανουαρίου 2025
Κάποια στιγμή πρέπει να βρω το θάρρος και το χρόνο να μαζέψω τα χίλια κομμάτια της ζωής μου. Να συγκεντρώσω τις αποδείξεις. Κείμενα, φωτογραφίες και ήχους.
Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου 2025
Είναι ότι η σκέψη πάει παντού και το σώμα επιθυμεί. Είναι όλα αυτά τα σύρματα και οι ακτινοβολίες που μας τριγυρίζουν. Η εγγύτητά μας. Στην ουσία είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο. Αρκεί να πληκτρολογήσει κανείς έναν αριθμό ή μια ηλεκτρονική διεύθυνση για να συνδεθεί και να πει ή να γράψει. Έχουμε το μέσο δεν έχουμε τη διάθεση. Ευχή και κατάρα.
Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου 2025
Πόσες φορές μπορεί να κάνει κανείς τον χαριτωμένο ή τον αφελή; Ποιο το νόημα να επιμένεις αν ο απέναντι αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να ανταποκριθεί; Δυνατότητες εν υπνώσει. Να σε καίνε τα σύρματα και οι ακτινοβολίες. Να βομβαρδίζεσαι και να απέχεις. Να στραγγαλίζεις την επιθυμία. Να κρύβεσαι πίσω από την καθημερινότητα, να παίρνεις το χρώμα και την οσμή της. Αποχαυνωμένος να πηγαίνεις· να νομίζεις πως ζεις.
Παρασκευή, 31 Ιανουαρίου 2025
Από συγκυρίες, σύμπτωση και τύχη η ζωή του καθενός γράφει την πορεία που γράφει. Μια συνάντηση που δεν έγινε, ένα ραντεβού που δεν κλείστηκε, μια συζήτηση που δεν πραγματοποιήθηκε, ένα μήνυμα που δεν έφτασε και όλα θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Φοβερός ο χρόνος, όσο και ο ήλιος. Όλα τα ξασπρίζει, αλλοιώνει το χρώμα και την οσμή τους.
Ένα κλικ μακριά οι Santana στο "She’s Not There" [1977], σύνθεση του Rod Argent, μέλους της μπάντας The Zombies στην οποία ανήκει και η πρώτη εκτέλεση [1964]:
31/01/2025
