1579. Αναμνήσεις

 

Παρασκευή, 11 Απριλίου 2025. 11:20. Φεύγω από την Τ47. 164. Στάση «Αγία Παρασκευή». Αποβιβάζομαι. 

Περνάω απέναντι. Βιβλιοπωλείο «Το Μολύβι». Βραδείς ρυθμοί. Δωροεπιταγή. 

Συνεχίζω. Οδός Κ. ΜΛ. Δώρα. Προς και από. Διαθέσιμος χρόνος. Σκέψη. Να περάσω από την δεύτερη κατοικία της οικογένειας στην Ηλιούπολη, τη δεκαετία του 1960. Το έπραξα. Βάδισα. Στη θέση της οδού Σκόπα η οδός Πολυκλείτου. Μνήμη που παίζει παιχνίδια με τους της αρχαιότητας γλύπτες δύο.

Ανηφόρισα. Βρήκα το σημείο. Το σπίτι, βεβαίως, αλλαγμένο αλλά εκεί. Η χαμηλοτάβανι, μικρή αποθηκούλα, με το τραπεζάκι και την καρέκλα μου, που συνήθιζα να τρυπώνω· εξαφανισμένη. Το φωτογράφισα. Δεν θέλω ν’ ανεβάσω την φωτογραφία. Δεν μου επιτρέπεται εξ άλλου.

Κατηφόρισα. Μια τσουλήθρα. Παρατημένη στο πεζοδρόμιο. Συνάντησα την οδό Σκόπα. Την είχα, στη μνήμη μου, παραλλήλως μετατοπίσει. Θεωρία της ογκοποιημένης διαδρομής. Πόσες φορές έτμησε ή και ταυτίστηκε η τροχιά μου με αυτές του τότε εαυτού μου; Θα ήθελα να γνωρίζω. 

Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής και πάλι.

Είχα χρόνο. Κατηφόρισα. Οδός Κυπρίων Ηρώων. Μια παιδική χαρά. Η πρώτη της ζωής μου. Υπάρχει ακόμα ο τόπος. Και μια παιδική χαρά του τώρα.

Στάση «Αΐντα». Τη δεκαετία του 1960 υπήρχε σιμά ομώνυμος θερινός κινηματογράφος. Εξ ου και το όνομα. Πόσοι το γνωρίζουν; Εκεί θα πρέπει να είδα την εμβληματική ινδική ταινία «Γη Ποτισμένη Με Ιδρώτα» [Mother India] [1957], με την Ναργκίς, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ή μήπως στον θερινό κινηματογράφο «Νόρμα», επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης; 

Σε ένα σημείο το πεζοδρόμιο στολισμένο με σακούλες μπάζα. Σκασίλα του τού λεβεντομαλάκα που τα απόθεσε. Σύντομο ανέκδοτο: Ελληνικό φιλότιμο. Ή, ισοδύναμα, Ελλήνων παιδεία.

Συνεχίζω. Πλατεία Ανεξαρτησίας, στην Αργυρούπολη. Η παλιά αφετηρία του 208, για όσους γνωρίζουν. Ένα γλυπτό που κοσμεί την πλατεία μαγαρισμένο, ως συνήθως. Το μαλακισμένο με το σπρέι στην κωλότσεπη ή το σακίδιο. Πανταχού παρών και τα πάντα «μουτζουρών».

164. «Οι Πίτες της Γεωργίας», επί της Γεωργίου Γενημματά. 164. Γωνία Κωνσταντίνου Αθανάτου και Ψηλορείτου. Δείγμα γραφής του τοπικού μαλακισμένου. 14:35. Επιστροφή στην Τ47.

Να είσαστε Καλά,

Να θυμόσαστε,

Να περπατάτε,

Να φωτογραφίζετε!

Ένα κλικ μακρυά οι Buffalo Springfield στο “For What It's Worth” [1966], σύνθεση του Stephen Stills: 

13/04/2025

1578. Τ47: Βιτρίνες

 

Καλά είναι τα συναρμολογούμενα και η μ’ αυτά ενασχόληση, βεβαίως. Αλλά κοστίζουν! Σε χρόνο, χρήμα και. . . χώρο. Από ένα σημείο και πέρα, μάλιστα, ο χώρος αρχίζει και γίνεται πιο δυσεύρετος από το χρήμα. Λογικό! Το χρήμα κάπου μπορεί και να το βρεις, να το διαθέσεις ή να το μαζέψεις. Παρομοίως για τον χρόνο. Ο χώρος όμως είναι όσος είναι και αλλάζει δεν.

Καλά, λοιπόν, τα συναρμολογούμενα αλλά, τα πρόστυχα, όχι σκονοστεγανά. Πάει η σκόνη και πάνω τους στρογγυλοκάθεται και τα ασχημαίνει! Ανάγκη λοιπόν να, από τη σκόνη, προστατευτούν. Έτσι γεννιέται η επιθυμία για στέγασή τους σε βιτρίνες, «ατομικές» είτε συλλογικές. Όσον αφορά τις «ατομικές» βιτρίνες, για μεμονωμένα συναρμολογούμενα, ήδη στην Τ47 υπάρχουν δεκατέσσερεις, σε τρία, τέσσερα μεγέθη.

Για τη συλλογική στέγαση των που συναρμολογώ, αυτοκινήτων, μοτοσυκλετών, τανκ, αεροπλάνων, κινητήρων, κτηρίων, μορφών και φιγουρών, υπάρχουν επτά έπιπλα που διαθέτουν κατάλληλες τζαμοπροστατευόμενες, όπως και όσο, βιτρίνες. Δύο βιβλιοθήκες, της συγχωρεμένης Neoset, στο γραφείο, δύο βιτρίνες, που αγοράστηκαν από την Ikea ακριβώς για να στεγάσουν κυρίως συναρμολογούμενα, στην τραπεζαρία  ένα σύνθετο στο σαλόνι, κληρονομιά από τους γονείς μου και μια γυάλινη βιτρίνα στο χολ, αγορασμένη από την Ikea.

Ο Πίνακας που ακολουθεί είναι ενδεικτικός για τις δυνατότητες στέγασης, συναρμολογούμενων / βιβλίων, που παρέχουν τα ράφια των πιο πάνω επίπλων (πλην της αυτόνομης βιτρίνας στο χολ):

Να σημειωθεί, βεβαίως, πως η σκονοστεγανότητα που παρέχουν, οι πιο πάνω βιτρίνες, είναι από στοιχειώδης έως απαράδεκτη, στην περίπτωση των επίπλων της Ikea.

Αποτελεί ένα μικρό ευτύχημα το ότι έχω ανακαλύψει συναρμολογούμενα με τουβλάκια μικρότερα από αυτά των Lego. Συγκεκριμένα, με τουβλάκια mini και, ακόμα μικρότερα, diamond. Μιλάμε για απίστευτη εξοικονόμηση χώρου, κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με κτήρια τα οποία, αν χτιζόντουσαν με τουβλάκια Lego, θα ήταν πραγματικά θηριώδη. Ας είναι καλά οι ασιάτες που μας τα παρέχουν σε ελκυστικές λίαν τιμές.

Με αυτά τα δεδομένα τα έχω, μέχρις στιγμής, καταφέρει να στριμώχνω, τα μικρότερα τουλάχιστον συναρμολογήματά μου, στις βιτρίνες αυτές. Αν και το στρίμωγμα δεν αποτελεί και τον καλύτερο τρόπο για να εκθέσεις / αναδείξεις τα έργα σου ατυχώς δεν υπάρχει εναλλακτική δυνατότητα. Στο σημείο αυτό να ομολογήσω πως πολύ θα με βόλευε μια κατοικία, ας πούμε, πεντακοσίων τετραγωνικών μέτρων (και βλέπουμε)! 

Την κάμερα (Leica) του καινούργιου μου κινητού, Xiaomi 14T Pro, τώρα την  μαθαίνω και κάποιες δυνατότητές της είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες. Για παράδειγμα αυτές της «χρωματικής» διαφοροποίησης τόσο στο έγχρωμο όσο και στο μονόχρωμο (ασπρόμαυρο). Ελπίζω να πάρετε μια μικρή γεύση από τις εικόνες των ραφιών με συναρμολογούμενα που ακολουθούν:

Γραφείο:

Τραπεζαρία:

Σαλόνι:

Χολ:

Και κάποιες, σκόρπιες, φωτογραφίες που δίνουν μια καλύτερη, πιστεύω, εικόνα για των βιτρινών αυτών τα ράφια:

Να είσαστε Καλά,

Να, γιατί όχι;, συναρμολογείτε και

Να σκονοπροστετεύετε!

Ένα κλικ μακριά οι Beatles στο “With A Little Help From My Friends”, από το εμβληματικό άλμπουμ τους του Λοχία Πιπέρι [1967], σύνθεση δίδυμου John Lennon – Paul McCartney με βασικό εκτελεστή τον Ringo Starr:

07/04/2025

1577. Μάρτιος 2025: 1591 Λέξεις για το Facebook

 

Προοίμιο

Σάββατο, 1 Μαρτίου 2025

Απόφαση της στιγμής υποκινημένη από τη δυνατότητα. Παρόρμηση. Μίλησα, είπα, επισήμανα, κατέδειξα. Αφαίρεσα ισχνές δικαιολογίες. Μοιράστηκα την ευθύνη. Καμία αντίδραση. Ομολογώ. Το περίμενα. Δεν κέρδισα τα περισσότερα που λαχταρούσα. Έχασα τα  λίγα που είχα κερδίσει. Έμειναν κάποια ξεφτίδια.   Κουτσάθηκα. Μια τελεία θέλω. Και μία παύλα.

Κυριακή, 2 Μαρτίου 2025

Διάλογοι. Προφορικοί ή γραπτοί. Ενημέρωση. Μεταφορά πληροφορίας. Κυρίως εξωτερίκευση αισθημάτων και συναισθημάτων. Δράση και αντίδραση. Η τέχνη του να ακούς. Να προσέχεις. Να αντιλαμβάνεσαι.  Να μην προκαταλαμβάνεις. Με τη σειρά σου να εκθέτεις τις σκέψεις σου. Να επικοινωνείς.

Δευτέρα, 3 Μαρτίου 2025

Διάλογοι με πρόσωπα αγαπημένα. Ένα μικρό, την κάθε φορά, θαύμα. Να μιλήσεις. Να εισακουστείς. Να προκαλέσεις την προσοχή του συνομιλητή σου. Να του δώσεις χώρο. Να τον προσκαλέσεις να κατανοήσει. Να συνομιλήσει με ειλικρίνεια.  Να εξωτερικεύσει. Ένα διανοητικό παιχνίδι ποιότητας.

Τρίτη, 4 Μαρτίου 2025

Η μεγάλη απογοήτευση. Όταν ο συνομιλητής αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Όταν δεν αντιλαμβάνεται. Δεν κατανοεί. Παρεκκλίνει. Αφήνει ανεκμετάλλευτους τους χώρους που του δίνεις. Απαντά με άλλα αντ’ άλλων. Υπεκφεύγει.

Τετάρτη, 5 Μαρτίου 2025

Συμβαίνει συχνά. Να απογοητευτείς από έναν διάλογό που είχες. Να πικραθείς. Να οπισθοχωρήσεις. Προφανώς κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα. Ίσως εκτιμάς υπερβολικά τα λόγια σου. Ίσως επιθυμείς τα αδύνατα. Λοιπόν, διαψεύδεσαι. Απογοητεύεσαι. Υποφέρεις.

Πέμπτη, 6 Μαρτίου 2025

Ήμασταν φίλοι. Συναντιόμασταν τρεις, τέσσερεις φορές το χρόνο. Πίναμε κρασί. Ανταλλάσσαμε βιβλία. Συζητούσαμε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δεν ήθελα τίποτα περισσότερο. Μου αρκούσε και με ευχαριστούσε. Ήταν η μόνη μου φίλη.

Παρασκευή, 7 Μαρτίου 2025

Μηνύματα. Κόσμος ολάκερος. Πάνε. Έρχονται. Ταξιδεύουν. Ενημερώνουν. Πληροφορούν. Τρέφουν ελπίδες. Αυτό κυρίως. Χτισμένα πάνω στην ελπίδα της ανταπόκρισης. Προσκαλούν την εκκίνηση. Την ολοκλήρωση. Το θαύμα! Μεταμφιεσμένα. Ο αποστολέας αγωνιά. Ο παραλήπτης, συνήθως, απορρίπτει. Μηνύματα με απάντηση ήδη γνωστή. Ένα α ή το πολύ ένα β.

Σάββατο, 8 Μαρτίου 2025

Κάθε σχέση έχει τους κώδικές της. Κάθε σχέση χτίζεται, ακμάζει και, δυστυχώς, παρακμάζει. Ένα βασικό, κατά τη γνώμη μου, συστατικό μίας σχέσης είναι τα δώρα και τα δωράκια που ανταλλάσσονται. Ο καθένας δωρίζει, κατά την οικονομική του επιφάνεια και το βάθος των συναισθημάτων του, και ευελπιστεί ότι και τον παραλήπτη ευχαριστεί και τα αισθήματα και συναισθήματά του αποκαλύπτει.

Κυριακή, 9 Μαρτίου 2024

Κάθε άρνηση αποδοχής ενός δώρου υποκρύπτει αδυναμία ή / και απροθυμία ανταπόδοσης.

Δευτέρα, 10 Μαρτίου 2025

Εμείς οι κοινοί θνητοί που δεν ευλογηθήκαμε με το χάρισμα του ταλέντου. Δεν αποκτήσαμε το χάρισμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Εμείς, που αδυνατούμε να γράψουμε ποιήματα, να συνθέσουμε μουσική, να τραγουδήσουμε, να ζωγραφίσουμε.

Εμείς που συγκινούμαστε, ποθούμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε.

Τρίτη, 11 Μαρτίου 2025

Είναι βόμβες. Βόμβες απουσίας. Δημιουργούνται αιφνιδίως. Σκάνε ακαριαία. Δημιουργία και έκρηξη πυροδοτούνται από μία ανάμνηση. Μια κίνηση. Ένα τραγούδι. Μία ταινία. Μια μοναξιά. Μια ατονία. Μια υποχώρηση. Μια ανάγκη. Μια ελπίδα. Μια εξακοντισμένη θέληση. Μια στενοχώρια.

Τετάρτη, 12 Μαρτίου 2025

Υπάρχουν συναντήσεις που μοιάζουν με χαμόγελα. Και είναι. Και, σημαδιακά πράγματα, ας ακολουθούν καλοκαιριάτικες καταιγίδες και σε κινητά τηλέφωνα βλάβες. Λοιπόν, δεν αρκεί μόνο να κοιτάμε πρέπει και να βλέπουμε. Κι ακόμα, από κάποιο σημείο και πέρα, πρέπει να μπορούμε με σαφήνεια να απαντήσουμε σε απλά ερωτήματα του τύπου: “Τι είναι ομορφιά;”, “Τι είναι ασχήμια;”,  “Γιατί πονώ;”. Έτσι.

Πέμπτη, 13 Μαρτίου 2025

Πιο πολύ από τη συμπεριφορά μου τη στάση σου απέναντί μου την καθόρισε ο χαρακτήρας σου. Η διαφορά ανάμεσα στο εφικτό και το επιθυμητό, και συνεκδοχικά το μέτρο της απογοήτευσης, δεν αυξάνεται από την υποτίμηση του εφικτού μα από την υπέρμετρη αύξηση του επιθυμητού. Όταν, επιτέλους, αποκωδικοποίησα τη συμπεριφορά σου στα μάτια μου αθωώθηκα. Και ναι: Όχι, δεν άξιζε τον κόπο.

Παρασκευή, 14 Μαρτίου 2025

Σε μια ξυλαποθήκη μου χάρισες ένα τέλειο αριστερό προφίλ σου. Θέλησα να σε φωτογραφίσω με την κάμερα του κινητού. Εκείνη τη στιγμή, το κινητό μου, χτύπησε. “Σε καλούν”, είπες. Ξύπνησα.

Σάββατο, 15 Μαρτίου 2025

Μοιάζει όλα, τα παλιά τουλάχιστον, να έχουν πάρει το οριστικό τους σχήμα. Ότι ήταν να φυτρώσει, φύτρωσε. Ότι ήταν να γίνει, έγινε. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να κάθεται κανείς να προσπαθεί να μετρήσει των αστεριών το πλήθος και να προσμένει ένα ντριν για να προχωρήσει; Αποδοχή της τάξης των πραγμάτων. Αυτό μοιάζει να είναι το συμπέρασμα.

Κυριακή, 16 Μαρτίου 2025

Και αν ο εαυτός μας και ο χαρακτήρας μας μάς ζορίζει και μας παγιδεύει μερικές φορές δεν είναι απαραίτητο να περνάει πάντοτε το δικό του. Ας του πούμε και κανένα όχι, ας του βάλουμε όρια και, κυρίως, ας του δείξουμε που βρίσκεται το λάθος. Έχει ο καθένας την πορεία του και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τα καταφέρουμε να παραλληλίσουμε τη δική μας με αυτήν του ατόμου που μας ενδιαφέρει ή και μας καίει.

Δευτέρα, 17 Μαρτίου 2025

Αν δείχναμε τη μισή γενναιότητα στη διαδικασία της απόσυρσης, από όση δείχνουμε στη διαδικασία της προσέγγισης, όλα θα ήταν καλύτερα, τουλάχιστον για τους ίδιους εμάς. Και δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να δηλώνουμε και να υπογράφουμε αυτό που επιθυμούμε. Το να καταλάβει ο απέναντι, από κάποιο σημείο και πέρα, δεν είναι απαίτηση είναι προαπαιτούμενο.

Τρίτη, 18 Μαρτίου 2025

Μεγάλα παιδιά δεν ταιριάζει να πίσω από το δάχτυλο μας κρυβόμαστε. Να φοράμε, όταν αντιληφθούμε ότι το πράγμα δεν πάει άλλο, το καπελάκι μας, στραβά, κατά προτίμηση, και να αλλάζουμε πορεία. Αυτό πρέπει και μας πρέπει. Έτσι έχουν, θαρρώ, τα πράγματα κι αν, πάλι, δεν έχουν: δικαίωμά μου!

Τετάρτη, 19 Μαρτίου 2025

Γύρω – γύρω γυρίζω και ψάχνω στις ίδιες γωνιές τους ίδιους ανθρώπους. Τόσο, που πια, απαύδησα και σήκωσα τις άγκυρες. Όλα μοιάζουν δύσκολα και είναι. Από τα μέσα προς τα έξω. Από το λίγο προς το πολύ. Από το σήμερα στο αύριο. Προσπαθώ να αλλάξω ότι νομίζω ότι αλλάζει και μπορώ. Τα αποτελέσματα, προς το παρόν, πενιχρότατα.

Πέμπτη, 20 Μαρτίου 2025

Έχω αποκτήσει μιαν ελευθερία που δεν γνωρίζω τι να την κάνω. Πού να την καταθέσω. Πώς να την αξιοποιήσω. Δεν είμαι της δράσης. Είμαι της σκέψης. Στις σκέψεις πνίγομαι. Με τις σκέψεις ανασαίνω. Αυτό που είμαι είμαι και άλλο όχι. Οι μέρες έρχονται και φεύγουν δίχως ίχνη, δίχως σημάδια. Οι νύχτες είναι άλλο πράγμα, ο ύπνος ακόμα πιο άλλο. Μυθικός, πολυδιάστατος, αναζωογονητικός, πολλά υποσχόμενος.

Παρασκευή, 21 Μαρτίου 2025

Ο καιρός περνά. Σχέσεις που διαλύθηκαν μένουν ξοπίσω. Επιτέλους, το παραδέχτηκα. Τελειώσανε και πάνε. Κι αν ακόμα εμπνέουν και ό,τι και όσο εμπνέουν: δικαίωμά μου!

Σάββατο, 22 Μαρτίου 2025

Μπορώ πάντοτε να ισχυριστώ ότι μη επιχειρώντας πλέον κλωτσώ τις όποιες πιθανότητες είχα να ζήσω ένα χρονικό διάστημα ευτυχίας. Πολύ αμφιβάλλω αν, ο που πίσω έμεινε, μπορεί να ισχυριστεί κάτι παρόμοιο. Δεν είχε, δεν πόθησε. Ούτε καν υποπτεύθηκε, φοβάμαι. Να είναι Καλά. Μια ευκαιρία ήταν και χάθηκε. Μια σχέση που δεν άνθισε. Ένας σπόρος που δεν φύτρωσε. Έτσι είναι τα πράγματα στον πλανήτη γη.

Κυριακή, 23 Μαρτίου 2025

Όλα ξεκίνησαν από μια σταξιά σιωπής που ταχύτατα πολλαπλασιάστηκε και μουτζούρωσε την καθημερινότητα. Σιωπή που συνδυάστηκε με μία, εξίσου αδικαιολόγητη, φυσική απουσία. Η σιωπή προσκαλεί τη σιωπή, η απουσία την απουσία. Κάπου αναγκάζεσαι να συνακολουθήσεις. Να κλειδωθείς και συ στη σιωπή, ομοίως να κατασκευάσεις την απουσία. 

Δευτέρα, 24 Μαρτίου 2025

Ένα κομμάτι της συμπεριφοράς σου πηγάζει από τον εγωισμό. Ένα, ακόμα μεγαλύτερο, από τον φόβο της απόρριψης. Εγωισμός και φόβος απόρριψης. Ο συνδυασμός που, κυριολεκτικά, σκοτώνει. Και η αγάπη; Ο έρωτας; Ο πόθος;

Τρίτη, 25 Μαρτίου 2025

Μια μάχη με τις σκιές ήταν όλη αυτή η ιστορία. Ένα εκτοξευμένο “θέλω” που έπεσε στο κενό. Μια αγωνία του νου. Ένα ξόδεμα της καρδιάς. Μια συνεχής ακροβασία ανάμεσα στο απτό και το επιθυμητό. Κι όμως! Πάντα υπήρχαν σημαδάκια, και ένας ερωτευμένος πάντοτε τα ανακαλύπτει ή τα κατασκευάζει, που έδιναν μικρές ελπίδες. 

Τετάρτη, 26 Μαρτίου 2025

Ελπίδες – αγκιστράκια να σε σέρνουν μέσα στον καιρό. Ώρες που φτιάχνουν μέρες και αυτές εβδομάδες και μήνες και έτη. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός; Πώς σε άφησε με άδεια χέρια, με άδεια αγκαλιά; Και δεν είναι ότι δεν είπες, δεν έπραξες, δεν έδειξες. Όλα τα έκανες. Με προσήλωση νεοφώτιστου, έφηβου και μέχρι εκεί που η αξιοπρέπεια και το status quo σου επιτρέπαν.  

Πέμπτη, 27 Μαρτίου 2025

Έμεινε κυρίως η όψιμη συγκίνηση για ένα πλάσμα δοσμένο αλλού. Μια συγκίνηση που εκφράστηκε και απορρίφθηκε. Δεν είναι ήττα το να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι. Είναι νόμιμο, φυσικό, αποδεκτό. Έχει να κάνει με το ότι, ουσιαστικά, δεν διαλέγουμε ποιους θα αγαπήσουμε. Απλά συμβαίνει.

Παρασκευή, 28 Μαρτίου

Η αγάπη, που είτε βρίσκει ανταπόκριση είτε όχι, δίνει το έναυσμα και γεννά αισθήματα, συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα και ελπίδες που οδηγούν σε γνώση του εαυτού και των ορίων του, της θέσης σου στον κόσμο. Αποδέξου. Χαμογέλασε. Δίχως να ξεχάσεις ή να απορρίψεις το παραμικρό, προσπέρασε. Κράτα στην καρδιά σου το άλλο πλάσμα μα ζήσε την, δίχως αυτό, ζωή σου.

Σάββατο, 29 Μαρτίου

Μεγάλωσα πια. Το είδα στα μάτια της. Της είμαι αδιάφορος. Είναι δικαίωμά της. Το παρήγορο είναι ότι είναι, ομοίως, και δικαίωμά μου. Ναι! Είναι δικαίωμά μου να μην μπορώ να τη συγκινήσω και ευτύχημα που δεν έχει την παραμικρή υποχρέωση να νιώσει και να πράξει αναλόγως. Ένα ταξίδι ήταν και πέρασε και πάει. Λοιπόν, ακόμα μία φορά: Υποκλίνομαι μπροστά στη σιωπή και την απουσία ενός πλάσματος που δεν κατάφερα να συγκινήσω.

Κυριακή, 30 Μαρτίου

Έχω την αδυναμία να προσμένω από τον απέναντι, ποσοστιαία τουλάχιστον, τα όμοια. Πως θα ανταποκριθεί, θα διανύσει αποστάσεις, θα μετατοπίσει αντιστάσεις, θα συσχετίσει και τελικά ή θα συγκατανεύσει ή σταθερά θα αποστασιοποιηθεί. Τίποτα πιο άσχημο και ψυχοφθόρο από το να εμπλακείς με ανθρώπους που συστηματικά δεν αρνούνται τίποτα από όσα, μικρά ή μεγάλα, τους προσφέρεις.

Δευτέρα, 31 Μαρτίου

Αυτό το οποίο δεν μπορώ να δικαιολογήσω και τελικά να αποδεχτώ ωστόσο είναι η ασυνέπεια, η ασυνέχεια και κυρίως το να είναι ο άλλος ασυγκίνητος. Και πέφτω συνέχεια απάνω τους! Είναι ό,τι ακριβώς με εξουθενώνει και με αποθαρρύνει. Ότι με κάνει, ασυνείδητα σε κάποιες περιπτώσεις, να κλείνομαι στο καβούκι του απόλυτου, του μη διαπραγματεύσιμου.

Να είσαστε Καλά!

Ένα κλικ μακριά η Αλέξια ντουέτο με την Ζωίτσα Κουρούκλη στο τραγούδι των Γιώργου Μουζάκη, Γιώργου Γιαννακόπουλου «Διπλός, Γλυκός Καημός» [1993], από την επιθεώρηση, του 1964, «Η Αθηναία»:

31/03/2025

1576. «Είδα Του Τρελού Τα Κλάματα»

Αν υποθέσω πως σωστά έχω κτίσει και τροφοδοτήσει  την σε MS Access, και δευτερευόντως σε MS Excel, βάση δεδομένων για τα μουσικά CD/DVD τότε:

Έχω στην κατοχή μου 2667 άλμπουμ τα οποία αριθμούν 3698 δισκάκια και κόστισαν, αριθμητικά, 14.090,20 € .

Στη συλλογή αυτή θα πρέπει να προστεθούν και 282 CD που δημιούργησα από μουσικά αρχεία, μορφής FLAC, που κατέβασα από το διαδίκτυο.

Ο κύριος όγκος των CD /DVD αυτών βρίσκεται στο υπόγειο, παρέα με τους δίσκους βινυλίου. Ένα μικρό πλήθος CD το έχω ανεβάσει στο σαλόνι (Χατζιδάκις, Ξυδάκης, Σαββόπουλος, Χαΐνηδες. . .).

Έτσι όπως τακτικά ανεβάζω, δύο δύο, δίσκους βινυλίου από το υπόγειο για να τους ακούσω έτσι, που και που, ανεβάζω και CD. Ομολογώ πως με αυτά τα ανεβοκατεβάσματα η, στοιχειώδης, ταξινόμηση των CD στις δισκοθήκες του υπογείου έχει διαταραχθεί. Αποτέλεσμα; Ψάχνω και δεν βρίσκω!

Είναι εδώ και καιρό που έψαχνα ένα συγκεκριμένο άλμπουμ και δεν το έβρισκα. Είχα φάει τον τόπο, αλλά· τίποτα! Μου είχε κολλήσει και η ιδέα πως η θήκη του ήταν η κλασική μονή και αυτό δυσκόλευε την αναζήτησή μου. Προχθές που κατέβηκα στο υπόγειο, αναζητώντας δύο CD με ποιήματα, έπεσα πάνω στο που αναζητούσα! 

Η θήκη του δεν ήταν η κλασική των μονών CD μα μία χαρτονένια με το CD σε πλαστική βάση. Δεν, λοιπόν, σε άλλη διάσταση είχε περάσει, όπως είχα αρχίσει να φοβάμαι, αλλά στη θέση που το είχα τοποθετήσει με περίμενε!

Μιλάμε βεβαίως για το άλμπουμ «Είδα Του Τρελού Τα Κλάματα» σε μουσική Μίνου Μάτσα, στίχους Ελένης Φωτάκη και ερμηνεία της Φωτεινής Βελεσιώτου. Το άλμπουμ αυτό κυκλοφόρησε την Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2015. Το αγόρασα τρεις μήνες αργότερα την Πέμπτη, 18 Ιουνίου 2015, από το “Reload”, τότε επί της Πανεπιστημίου, με τίμημα 10 €.

Το άλμπουμ αυτό το θεωρώ ένα από τα καλύτερα της δισκοθήκης  μου. Το λάτρεψα και εξακολουθώ. Περιέχει μόλις οκτώ τραγούδια και η συνολική του διάρκεια είναι είκοσι επτά  (27) λεπτά και δέκα (10) δευτερόλεπτα (27:10). Αλλά τί κομμάτια και τι λεπτά και τι δευτερόλεπτα! Εξαίρετα από κάθε άποψη. Ενθουσιάστηκα με το πρώτο άκουσμα. Μαγεύτηκα! Έχω την αίσθηση πως το έργο αυτό δεν έγινε γνωστό και δεν αγαπήθηκε, όσο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, του άξιζε. Μακάρι να κάνω λάθος. Φοβάμαι πως δεν.

Ήδη, στο παρόν ημερολόγιο, έχω ανεβάσει τέσσερα από τα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ. Συγκεκριμένα:

Κυριακή, 21 Ιουνίου 2015 - 1020. Instagram - «Στάχτη»

Κυριακή, 26 Ιουλίου - 1024. Δεκατρία, Ακριβώς, Έτη Πριν - «Χαϊδεμένο».

Τρίτη, 4 Αυγούστου 2015 - 1025. Φεύγομεν ή Μένομεν; - «Για Κοίτα Ποιον Περίμενα».

Σάββατο, 2 Σεπτεμβρίου 2017 - 1125. ανεμόεν φρόνημα - «Είδα Του Τρελού Τα Κλάματα».

Να είσαστε Καλά,

Να ακούτε μουσική!

Ένα κλικ μακριά «Πικραγαπημένο». Το πέμπτο τραγούδι από το εν λόγω άλμπουμ:

26/03/2025

1575. Εμπειρίκος – Ενδοχώρα (Βέροια)

Αρχές Απριλίου 1982. Βρίσκομαι στη Βέροια. Υπηρετώ στην εκεί έδρα του Β΄ Σώματος Στρατού. Έχω ανακαλύψει, βεβαίως, το βιβλιοπωλείο «πειραματικο εργαστήρι βεροιας». Το επισκέπτομαι, όσο μου επιτρέπουν τα οικονομικά μου, και αγοράζω βιβλία. Ατυχώς το από που αγόρασα το κάθε αντίτυπο της βιβλιοθήκης μου άρχισα να το σημειώνω, μαζί με ημερομηνία και κόστος αγοράς βεβαίως, πολύ αργότερα και πάνω στο ίδιο το αντίτυπο. Μια πληροφορία που αμέλησα να ενσωματώσωv στην, κατά MS Access και πλέον και σε MS Excel, βάση δεδομένων των αντιτύπων μου που διατηρώ. 

Ανάμεσα στα βιβλία που αγόρασα, από το πιο πάνω «εργαστηρι», ήταν και η συλλογή ποιημάτων «ΕΝΔΟΧΩΡΑ» του Ανδρέα Εμπειρίκου, το Σάββατο, 3 Απριλίου 1982. 

Κατ’ εκείνη την περίοδο διατηρούσα τη συνήθεια να υπογραμμίζω, και γενικώς να επισημαίνω, κείμενα που με ενδιέφεραν χρησιμοποιώντας μάλιστα και χαρακάκι. Αποτύπωση αυτής μου της συνήθειας υπάρχει και στο αντίτυπό μου της πιο πάνω ποιητικής συλλογής.

Ήταν το Σεπτέμβριο του 2016 που σάρωσα (ή σκανάρισα) κάποιες απ’ αυτές τις υπογραμμισμένες σελίδες για την, πριν από πεντακόσιες εγγραφές, εγγραφή:

1075. Ανδρέας Εμπειρίκος

της Τρίτης, 13 Σεπτεμβρίου 2016.

Ακολουθούν σκαναρισμένες σελίδες δεκαπέντε (15) και διακοσμημένες, ας πούμε, του στα χέρια μου της «Ενδοχώρας» αντιτύπου:

Να σημειωθεί το ποιητική αδεία, θέλω να πιστεύω, «εισδύουν μέσ’», στο ποίημα «ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ».

Η εικόνα στην αρχή της εγγραφής είναι από την Πέμπτη,  25 Μαρτίου 1982 (έχουμε βγει από την εκκλησία και οδεύουμε προς τον χώρο της παρέλασης. . .).

Να είσαστε Καλά,

Να την ποίηση

Αντέχετε!

Ένα κλικ μακριά το δέκατο τραγούδι με ερμηνεύτρια την Βίκυ Μοσχολιού που ανεβάζω στο παρόν blog. "Η Βαλίτσα" [1980], σύνθεση των Γιώργου Μουζάκη, Γιώργου Γιαννακόπουλου:

21/03/2025