To 2022 ήταν ένα τραγούδι.
Το 2023 η σελίδα εβδομήντα επτά [77].
Το 2024 μία σκαναρισμένη εικόνα.
Όλα αυτά σε ημερήσια βάση και στο Facebook. Στο Facebook μεν αλλά, στο τέλος του καθενός από τους τριάντα έξι (36) μήνες των τριών πιο πάνω ετών, και μια μηνιαία συγκεντρωτική εγγραφή στο παρόν ημερολόγιο.
Επειδή είμαι άνθρωπος της συνήθειας ήθελα να συνεχίσω με μία ημερήσια ανάρτηση, στο Facebook, και το 2025. Το έψαξα. Σκέφτηκα διάφορα. Κατέληξα. Για το 2025, λοιπόν, αποσπάσματα από εγγραφές του παρόντος ημερολογίου.
Ξεκίνησα από εγγραφές με την ετικέτα «Αλοΐσιους» και συνέχισα με, κάποιες, μονοσύλλαβες ετικέτες και τελικά με τυχαίες εγγραφές. Είχε ενδιαφέρον να διαβάζω, ψάχνοντας, παλιές εγγραφές κυρίως των πρώτων ετών του aeipote ημερολογίου μου.
Ήταν, όντως, άλλα χρόνια εκείνα του δεύτερου μισού της πρώτης δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα. Τα μπλογκς άνθιζαν. Υπήρχε αμφίδρομη επικοινωνία με μηνύματα και όχι μονόδρομη με διεκπεραιωτικά εικονίδια του ενός κλικ. Είχα την ευκαιρία, διατρέχοντας τις εγγραφές, να διαβάσω μεγάλο μέρος των μηνυμάτων αυτών. Να θυμηθώ ανθρώπους και καταστάσεις. Το χάρηκα!
Ήταν μια εποχή που η εικόνα δεν είχε προλάβει να πλημμυρίσει τα πάντα. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Σκέφτηκα, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω, σαν φόντο, στα αποσπάσματα που θα διάλεγα ένα απλό μονόχρωμο πλαίσιο με το γνωστό «© αείποτε», στην κάτω δεξιά γωνία. Ενίσχυσα το πλαίσιο με τέσσερεις λευκές γραμμές σιμά στα όρια του και διάλεξα έξι χρώματα. Κατά σειρά: κόκκινο, μπλε, πράσινο, σκούρο γκρι, μαύρο και ανοιχτό γκρι. Χρώματα που, ανά μήνα εναλλάσσονται.
Κάποιες εγγραφές, σε λίγες περιπτώσεις, αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων έτσι που η ανάγνωση όλων των σχετιζόμενων εγγραφών να χαρίζει την απαιτούμενη σαφήνεια. Δεν έλλειψαν και οι ημέρες όπου ολόκληρη η, στο αείποτε ημερολόγιο, ανάρτηση χώρεσε σε ένα πλαίσιο.
Αυτή τη φορά προτίμησα να μην χρησιμοποιήσω ιδιαίτερη ετικέτα στο Facebook μιας και ουδείς, θαρρώ, ασχολείται μ’ αυτές. Διάλεξα επίσης να μην υπάρχει συνοδευτικό κείμενο στις καθημερινές αναρτήσεις. Το εντός πλαισίου κείμενο πιστεύω, και πολύ θα το ήθελα να ισχύει, να αρκεί. Δε γνωρίζω αν διαβάζοντας κανείς αυτές τις εγγραφές, και όσο το πλήθος τους αυξάνεται, μπορεί να σχηματίσει μια εικόνα για το δημιουργό τους. Αν, πάντως, κάτι τέτοιο, συμβεί θα ήμουν ευχαριστημένος!
Αφτά κι ακόμα μια φορά:
Καλή Χρονιά!
Ένα κλικ μακριά, «Το Μονοπάτι», σε μουσική του Γιώργου Μουζάκη και στίχους των Αλέκου Σακελλάριου και Γιώργου και Χρίστου Γιαννακόπουλου, με την «Αθηναϊκή Κομπανία» [1983]:
