Πριν από λίγες μέρες έκανα έναν
απογευματινό περίπατο στην περιοχή του πατρικού μου. Ξεκίνησα για να περπατήσω
αλλά το όλον εξελίχτηκε σε ιστορική αναδρομή. Ακολούθησα, στην ουσία, τις διαδρομές
της εφηβείας μου. Από τα πατρικό στα Αγγλικά. Από το πατρικό στο σπίτι της Λ. ή
της Κ. Όλα αλλαγμένα, βεβαίως, όλα παράταιρα. Ούτε καν το φροντιστήριο μου των Αγγλικών
δεν κατάφερα να εντοπίσω με ακρίβεια. Το φροντιστήριο του κ. Διονύση και της κα.
Νταίζης. Μήπως θα ήταν μια καλή ιδέα να, από τότε, κατέγραφα διευθύνσεις; Θα
μπορούσα έτσι τώρα να αναγνωρίσω την πολυκατοικία στη θέση της μονοκατοικίας
και όχι να βλέπω ένα σπιτάκι, απομεινάρι άλλων εποχών, και να αναρωτιέμαι“είναι, δεν είναι;”. Όπως και να έχει ο περίπατος αυτός αφύπνισε μνήμες πολλές.
Μου έφερε στο νου πρόσωπα και καταστάσεις. Με έκανε να αναρωτηθώ για την τύχη
κάποιων ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή μου. Οι αποστάσεις, που τότε ήταν
παιχνίδι, εμφανίστηκαν να έχουν και αυτές μεγαλώσει μαζί με εμένα. Περπάτησα,
λοιπόν, είδα, αναθυμήθηκα. Έβγαλα κάποιες ελάχιστες φωτογραφίες με το κινητό
μου. Επέστρεψα.
Όλα καλά. Η γη γυρίζει, ο ήλιος φωτίζει. Η σελήνη υπάρχει. Το σύμπαν ομοίως. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ένα κλικ μακριά: Γιώργος Παπαδόπουλος “Μετά” σε μουσική του ίδιου και στίχους του Νίκου Γρίτση.
Μια δεξιότητα Μια τέχνη Κάτι Και βρήκαμε Φως Χαλαρό Κι ένα Ρυθμό Ασφυκτικό
13.05.78
Δύσκολοι, λοιπόν, τότε οι καιροί· δύσκολοι και τώρα. Ότι μένει η απαντοχή και η θέληση να εξασφαλίσει κανείς το καλύτερο δυνατό για τον εαυτό του και όσους αγαπά και, γιατί όχι, τον αγαπάνε.
Να περνάτε Καλά, είναι στο χέρι Σας περισσότερο από ότι νομίζετε. . .
Ένα κλικ μακριά: Διονύσης Σαββόπουλος και “Θαλασσογραφία” από “Το Περιβόλι Του Τρελλού”.
Την Πέμπτη, 30 Ιουνίου 2011, είχα ανεβάσει την
εγγραφή “0774. Η Αθήνα Ακόμα Πιο Άσχημη” στην
οποία παρέθετα φωτογραφίες των καταστρεμμένων, τότε, εισόδων του metro επί της οδού Πανεπιστημίου. Τον Σεπτέμβρη,
στις 11 συγκεκριμένα, κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου παρατήρησα ότι τα
μάρμαρα της εισόδου του metro, μεταξύ
του κτηρίου της Ακαδημίας και αυτού του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχαν
αντικατασταθεί. Συνεπώς δεν είχε “αποκατασταθεί
η ζημιά”, όπως
με περισσή ευκολία θα ξεστόμιζαν οι καλλιεπείς
μεγαλοδημοσιογράφοι μας – αλλά ακόμα και ο ίδιος ο αντωνάκης ο ελληνομαθέστατος– μα είχε αποκατασταθεί η προηγούμενη,
όμορφη, τάξη. Ομολογώ ότι χάρηκε η ψυχή μου. Μακάρι να προχωρήσουμε και σε
άλλες τέτοιες αποκαταστάσεις και να πεισθούν οι συμπολίτες μας ότι η ομορφιά
βρίσκεται στην τάξη και την καθαριότητα και όχι στη βρωμιά και τη βαρβαρότητα. Και
μακάρι να έλθει μια μέρα που η Αθήνα θα εμφανίζεται στα μάτια των κατοίκων της
σαν μια όμορφη, νοικοκυρεμένη και καθαρή πόλη. Μια πόλη όπου η ματιά δεν θα
μολύνεται από όλο αυτό το πλήθος των κακάσχημων επιγραφών,
πινακίδων, αφισών και ταμπελών που, κυριολεκτικά, τη βιάζουν. Μια πόλη με
ανοιχτά καταστήματα δίχως κατεβασμένα ρολά, λουκέτα και καταπιεσμένους ανθρώπους με θολό βλέμμα. Μια πόλη με οργάνωση
και τάξη άξια να αγαπηθεί.
Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!
Ένα κλικ μακριά: Γιώργος Γιαννιάς και “Κρύψε με” των Νίκου Καρβέλα – Ναταλίας Γερμανού.
