Ξημερώνει. Το ρολόι δείχνει 06:09. Χτυπά το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι.
Σαλόνι. Βγάζω το “ρολόι νυκτός”. Φοράω το Seiko Chronograph Titanium.
Πορτοφόλι, κλειδιά, γυαλιά ηλίου, USB Stick AEIPOTE_MAX. Όλα στη
θέση τους. Πίνω ένα ποτήρι νερό.
Ετοιμάζομαι να αποχωρήσω όταν ακούω μια φωνούλα:
- Ψιτ! Κύριε!
Ξαφνιάζομαι. Κοιτάζω γύρω μου. Τίποτα. “Παράκουσα”, σκέφτομαι.
Κάνω το πρώτο βήμα όταν ακούγεται και πάλι:
- Ψιτ! Κύριε!
Αυτή τη φορά είμαι πιο προσεκτικός. Δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω.
Εκεί, στο “κάτω”, βρίσκεται μια σακούλα με φρεσκοκομμένα λεμόνια από το πατρικό
της Τ47. Τίποτα άλλο.
- Μίλησε κανείς;
Ρωτάω και δεν πιστεύω ότι κάνω μια τέτοια ερώτηση μπροστά σε μια
σακούλα με λεμόνια.
Κι όμως!
Η απάντηση έρχεται:
- Εγώ κύριε!
Για να ακολουθήσει ο διάλογος:
- Ποιος εσύ;
- Εγώ, μέσα στη σακούλα!
- Ε!
Τα μάτια μου έχουν γίνει σαν πιατάκια του γλυκού. Ξεστομίζω μια
χαζή ερώτηση:
- Μιλάνε τα λεμόνια;
- Όχι όλα. Είμαστε κάτι λίγα, όμως, που μπορούμε!
Έρχεται η απάντηση.
- Μάλιστα! Και τι επιθυμείτε κύριε ή μήπως κυρία λεμόνι;
- Θέλουμε να μας πας, όλα εμάς της σακούλας, σε ένα
κορίτσι.
- Ορίστε;
Το πράγμα έχει ξεφύγει εντελώς. Τσιμπιέμαι – το αισθάνομαι.
Κοιτάζω τη σακούλα – υπάρχει. Αγγίζω τα λεμόνια – η φλοίδα τους στιλπνή και
δροσερή.
“Μπλέξαμε!”, συλλογίζομαι.
Έχω όμως μπει στο χορό. Λοιπόν, χορεύω!
- Σε ποιο κορίτσι;
- Στη X.!
- Τώρα αυτό πως σας ήλθε;
- Λεμόνια είμαστε, μας ήρθε!
- Και γιατί στη X;
- Για να μας βάζει στο φαγάκι της να νοστιμίζει!
- Δεν ρώτησα αυτό. Γιατί στη X. και όχι, ας πούμε, στην
Ψ.;
- Μπορεί να είμαστε λεμόνια αλλά έχουμε κι εμείς τις
προτιμήσεις και τις αδυναμίες μας!
Ποιος μπορεί να τα βάλει με λεμόνια που μιλάνε και μάλιστα έχουν
και καλό γούστο; Συμβιβάζομαι με το γεγονός. Προσπαθώ να διαπραγματευτώ:
- Μα είσαστε πολλά. Άντε και σας πήγα. Πώς θα σας κουβαλήσει
η κοπέλα στο σπίτι της που μένει μακριά;
- Χμ! Σε αυτό έχεις ένα δίκιο. Είμαστε πολλά. Σαράντα ένα,
για να λέμε την αλήθεια. Το έχουμε το βάρος μας!
- Τι θα λέγατε να πήγαινε μια αντιπροσωπεία; Εφτά λεμόνια, ας
πούμε.
- Θα μας πας;
- Αν είσαστε εφτά, ναι!
Ετοιμαζόμουνα να σκύψω να διαλέξω εφτά λεμόνια όταν:
Παφ – παφ – παφ – παφ - παφ – παφ – παφ!
Εφτά όμορφα, ζουμερά λεμόνια πηδήξανε από τη σακούλα και
παραταχτήκανε στο τραπέζι της κουζίνας!
“Τώρα, συμπληρώσαμε!” συλλογίζομαι. Δεν μου μένει παρά να βάλω τα
εφτά λεμόνια σε μια σακούλα και να τα παραδώσω στη Χ.! “Ε, εφτά λεμόνια
μεταφέρονται”, σκέφτομαι.
Ανοίγω το ντουλάπι για να πάρω μια σακούλα και . . . χτυπάει το
ξυπνητήρι! Κοιτάζω το ρολόι μου “νυκτός”. Έξη και εννέα λεπτά, ακριβώς!
Σηκώθηκα. Σαλόνι. Έβγαλα το “ρολόι νυκτός”. Φόρεσα το Seiko Chronograph Titanium.
Πορτοφόλι, κλειδιά, γυαλιά ηλίου, USB Stick AEIPOTE_MAX. Όλα στη
θέση τους. Ήπια ένα ποτήρι νερό. Κοίταξα το τραπέζι της κουζίνας. Πάνω του, σε
παράταξη, εφτά όμορφα, ζουμερά λεμόνια!
Βγήκα. Στο δεξί μου χέρι μια σακούλα. Μέσα της εφτά όμορφα,
ζουμερά λεμόνια. . .
Για την περίσταση, και ένα κλικ μακριά, Peter, Paul And Mary και
. . . “Lemon Tree”.
23/04/2012
