Αντιγράφω από την προηγούμενη εγγραφή. Δύσκολες εποχές· καταστάσεις· συνθήκες. Ισχύει. Τα δυο μας πόδια σ’ ένα παπούτσι. Γιατί έτσι το θέλησαν κάποιοι, τολμώ να γράψω τη λέξη, προδότες. Κατ’ εξακολούθηση. Το αίτημα παραμένει. Οι υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή να αναζητηθούν και να δικαστούν. Μέχρι εκεί. Το αν θα καταδικαστούν και πόσο – και αν θα δημευτούν περιουσιακά τους στοιχεία - είναι ζήτημα της δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης οι θεράποντες της οποίας θα πρέπει, επιτέλους, να μας πείσουν ότι υπάρχει, αντιμετωπίζει τους πολίτες ως ίσους, όπως ακριβώς προβλέπει το Σύνταγμα, και αποδίδεται εγκαίρως. Εξαιρετικά απλό και τρομακτικά δύσκολο. Δυστυχώς. Ακόμα ένα κατόρθωμα της φυλής και του ελληνικού κουβέρνου.
Το ότι φταίμε όλοι είναι σαφές. Ο καθένας κατά τις πράξεις ή / και τις παραλείψεις του. Ο καθένας και το ποσοστό ευθύνης του. Ας ξεκινήσουμε από τους μεγαλοποσοστούχους. Δεν είναι η ανάγκη της εκδίκησης είναι η ανάγκη του παραδειγματισμού. Κάποιοι, επιτέλους, θα πρέπει να τιμωρηθούν για πράξεις ή / και παραλείψεις τους που είχαν ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα. Αυτοί οι οποίοι, έχοντες και κατέχοντες δημόσιες θέσεις και αξιώματα, συνειδητά και για ίδιο συμφέρον παρανόμησαν και έβλαψαν ανεπανόρθωτα την πατρίδα και τους συμπολίτες τους. Διότι, με τα λόγια του Πλάτωνα, και για να δικαιολογήσω και της εγγραφής τον τίτλο:
Το αδικούντα μη διδόναι δίκην πάντων μέγιστόν τε και πρώτον κακών πέφυκεν.
[Γοργίας 479d]. Ή, μεταφράζοντας:
Το να μην τιμωρείται κανείς για τις αδικίες του είναι το πιο μεγάλο, το πρώτο από τα κακά.
Ακόμα:
Εάν τις τι κλέπτη δημόσιον μέγα ή και σμικρόν, της αυτής δίκης δει.
[Νόμοι 941c]. Ή, μεταφράζοντας:
Εάν κάποιος κλέβει το δημόσιο, είτε λίγο είτε πολύ, να του επιβάλλεται η ίδια ποινή.
Και από την άλλη πλευρά:
Ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι, αλλά τω αρχομένω.
[Πολιτεία 347d]. Ή, μεταφράζοντας [και πάλι]:
Ο αληθινός άρχοντας δεν γεννήθηκε για να στοχεύει στο δικό του συμφέρον αλλά στο συμφέρον αυτού τον οποίο κυβερνά.
Αν τα δύο πρώτα αποτελούν ζητούμενο το τρίτο είναι, προφανώς, άπιαστο όνειρο. Το ζήτημα είναι, βεβαίως:
Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;
Δύσκολο και θα δείξει. Εμείς, από την άλλη, θα πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή με “πάντα άγρυπνα, πάντα ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας”, διαχειριζόμενοι με σύνεση και προσοχή την παρούσα κρίση σε προσωπικό, οικογενειακό και επαγγελματικό / υπηρεσιακό επίπεδο.
Η κατάσταση είναι δεδομένη. Τα οδυνηρά και δυσάρεστα σίγουρα. Επειδή όμως, και στην περίπτωση αυτή, ισχύει το “ουδέν κακόν αμιγές καλού” παρουσιάζεται μια τρανή ευκαιρία να διορθωθούν και να ισιώσουν ένα σωρό στραβά και ανάποδα. Μια ευκαιρία που αν την εκμεταλλευτούμε σε εθνικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο μπορούμε, μακροπρόθεσμα, να βγούμε ακόμα και κερδισμένοι από την παρούσα κρίση. Αρκεί να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε, να οργανώσουμε και να δράσουμε συστηματικά και μεθοδευμένα. Τουλάχιστον να μην παραδώσουμε καμένη γη στα παιδιά μας.
Και μια απορία: Εάν αυτή δεν είναι μια κατάσταση που απαιτεί Κυβέρνηση όλων των κομμάτων τότε ποια είναι;
Αγαπημένος Λάκης Παπαδόπουλος και “Τα Μπλε Παπούτσια″.
03/05/2010
